Bijna 100 jaar geleden brak in het sinds maart 1917 niet meer tsaristische Rusland de Oktoberrevolutie uit, die – na een jarenlange burgeroorlog, die miljoenen levens heeft gekost – in 1922 leidde tot de vestiging van de Sovjetunie: een nieuw autoritair regime nam de plaats in van het oude, echter nu niet gestoeld op de macht van de tsaristische elite, maar op die van de boeren en arbeiders; of liever gezegd de zelfbenoemde leiders daarvan.
Nu, bijna 100 jaar later, vielen deze week twee dingen bijzonder op. Ten eerste de politieke uitglijder van CDA-leider Sybrand van Haersma Buma, die zich niet bijzonder veel gelegen wil laten liggen aan de uitkomst van een mogelijk raadgevend referendum over de zogenaamde Sleepwet (die het mogelijk moet maken om datagegevens jarenlang te bewaren, zoals bijvoorbeeld dit epistel dat ik aansluitend aan de voltooiïng ervan via de e-mail naar mijn hoofdredacteur verzend, zodat de overheid dat mij na járen nog kan blijven nadragen als zijnde subversieve activiteit als haar dat zo uitkomt) en ten tweede de eveneens politieke uitglijder van onder meer nota bene de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken Halbe Zijlstra (VVD), die van mening is dat het uitroepen van de onafhankelijkheid van Catalonië een interne Spaanse aangelegenheid is.
Dat de Spaanse regering in Madrid van mening is dat het door de Spaanse rechter verboden referendum over de Catalaanse onafhankelijkheid onwettig is, is natuurlijk makkelijk praten. Dat vond Madrid ook toen de Nederlanden zich losmaakten uit het Habsburgse rijk en in 1581 de wettige landsheer, de Spaanse koning Filips II, afzwoeren. De Opstand, zoals de Tachtigjarige Oorlog tegenwoordig meer en meer wordt aangeduid, woedde toen inmiddels al 13 jaar. Ik hoop niet dat de Catalanen dat ook te wachten staat. Die hebben onder bijvoorbeeld de Spaanse dictator Franco ook al zwaar geleden door diens hardhandige onderdrukking van de Catalaanse taal, cultuur en wat dies meer zij – en dat bepaald niet voor het eerst. De huidige Spaanse regering vertoont eveneens dergelijke trekjes, waarvan de trieste beelden over het onderdrukken van het recente, door de Catalaanse leiders georganiseerde onafhankelijkheidsreferendum boekdelen spraken. Het zal er wel mee te maken hebben dat 1/7 deel van Spanje, dat Catalonië is, goed is voor 1/5 deel van het Spaanse BNP.
Wat in deze kwestie eveneens niet uit het oog mag worden verloren is, dat Spanje van zichzelf ook niet bepaald als een eenheidsstaat beschouwd kan worden. Het is een constructie van allerlei historische koninkrijken die bijvoorbeeld (net als later het Tweede Keizerrijk Duitsland 1870-1918) in de loop van de geschiedenis aaneengesmeed is, vaak door uitgekiende huwelijkspolitiek en personele unies. Zelfs het toen al onafhankelijke Portugal maakte daar nog deel van uit: Filips II was ook koning van Portugal. De feitelijke basis voor het huidige Spanje werd gelegd door het huwelijk tussen de Katholieke Koningen Ferdinand van Aragon en Isabella van Castilië in 1469. Regionalistische, dan wel nationalistische sentimenten vallen dan ook niet uit te sluiten; te denken valt bijvoorbeeld ook aan het separatisme onder de Basken, u weet nog wel, van de Baskische afscheidingsbeweging ETA. Het gevaar bestaat dat het separatisme onder de Catalanen ook dat onder de Basken weer kan aanwakkeren. Dan kun je als centrale regering in Madrid wel roepen dat afscheiding illegaal is, maar als dat de wil is van (de meerderheid van) de kiezers, dan heb je dat maar te accepteren. Anders konden we in beschaafd Europa nog wel eens opnieuw geconfronteerd worden met een gruwelijke burgeroorlog en een humanitaire ramp zoals die nog maar 25 jaar geleden in voormalig Joegoslavië konden plaatsvinden, na de afscheiding van eerst Slovenië, toen Kroatië en daarna Bosnië-Hercegovina, compleet met concentratiekampen en al. Interne aangelegenheid? In geen geval!
Opvallend is ook de reactie van de Belgische (of Vlaamse?) Europarlementariër en oud-premier Guy Verhofstadt, een zelfbenoemde liberaal maar in de praktijk een uitgesproken autocraat en eurofiel, die woedend reageerde op de op de onafhankelijkheidsverklaring van het Catalaanse parlement. In niet mis te verstane bewoordingen gaf hij aan dat de Catalanen van hem geen hulp hoeven te verwachten – alsof de Catalanen net als de Oekraïners zijn hulp nodig zouden hebben. ‘Nep-onafhankelijkheid, zo noem ik het. En ik erken hem niet’. Verhofstadt vindt dat de basis waarop de onafhankelijkheidsverklaring is gestoeld, het referendum dat op 1 oktober werd georganiseerd, niet geldig is. Ook ontbrak volgens hem de democratische legitimiteit. Als er íemand niet over democratische legitimiteit moet beginnen, is het Verhofstadt wel. Ik wijs fijntjes op het on-democratische cordon sanitaire. En dat blijkt dan ook wel uit Verhofstadts oproep aan de Spaanse regering om hard in te grijpen tegen deze ‘gekte’. Kort na het referendum kwam Verhofstadt zelf met een oplossing: Spanje moet een federale staat worden, binnen een federaal Europa. De aap is dus uit de mouw!
Als we kijken naar de geschiedenis, dan moet het voor de Brusselse zakkenvullende elite toch al lang en breed duidelijk zijn dat alleen de Romeinen erin geslaagd zijn voor langere tijd een groot Europees rijk te bestieren. Alle pogingen om Europa aaneen te smeden, zijn daarna gestrand met de dood van de initiator ervan en Scandinavië viel er zelfs tot 1940 meestal al buiten. Karel de Grote is het niet gelukt, de Habsburgers is het diverse malen niet gelukt, de diverse Franse Lodewijken is het niet gelukt, Napoleon is het niet gelukt en Hitler ook al niet. Hoofdoorzaak: nationalistische sentimenten. Het uiteenvallen van de Sovjetunie, Joegoslavië en Tsjechoslowakije zijn daar eveneens exponenten van, evenals de afbrokkeling van het Turkse rijk na de Eerste Wereldoorlog.
De wijze waarop er door de diverse belanghebbenden naar referenda wordt gekeken, is dan ook bijzonder interessant. Het Catalaanse, door de Catalanen democratisch gekozen parlement heeft een referendum gehouden waarvan de uitslag de centrale Spaanse overheid bijzonder onwelgevallig was. Iets dergelijks hebben we ook kunnen aanschouwen bij het Nederlandse referendum over het EU-associatieverdrag met Oekraïne, waarbij de niet-democratische Nederlandse regering en de democratisch gekozen Staten-Generaal de wens van de meerderheid van de opgekomen stemgerechtigden naast zich neerlegden. Nu staan er twee nieuwe referenda op stapel: één over de bovengenoemde Sleepwet en één over de afschaffing van het referendum. De vraag is in hoeverre het nog nodig is deze referenda te organiseren, want het is op voorhand door de uitspraken van onder meer Sybrand Buma al duidelijk geworden dat een de regering onwelgevallige uitslag opnieuw zal worden genegeerd, hetgeen in strijd is met alle democratische principes. En partijen als VVD, CDA en D66 afficheren zich als democratisch? Dat deden sommige zelfbenoemde democratische volksrepublieken ook. Democratie is blijkbaar verworden tot een eufemisme voor autocratie.
Er kan derhalve inzake de uitspraken van Zijlstra, Verhofstadt en Buma met recht worden gezegd dat er duidelijk sprake is van arrogantie van de macht; daar is geen twijfel meer over mogelijk. Zij bepalen wel wat goed voor ons is. En dan keer ik nu even terug naar mijn inleidende alinea over de Russische Revolutie. Er zijn meerdere oorzaken te benoemen die het uitbreken daarvan hebben aangewakkerd, maar de belangrijkste zijn, naast oorlogsmoeheid van de Eerste Wereldoorlog, een autocratisch regime, gebrek aan democratie, onderdrukking, hoge belastingen en als gevolg daarvan armoede.
Dat voorspelt niet veel goeds.
Wat of wie bedoelt Dunki met SJW?
Excuses voor mijn nalatigheid, maar als u nog nooit hebt gehoord van Social Justice Warriors dan bent u gezegend! Dit zijn querulanten met (véél te) veel tijd en een bovennatuurlijke gave om zich elke dag opnieuw ergens over ‘gekwetst’ te voelen. Een opwindend bestaan!
Normale mensen hebben daar geen benul van, maar SJW specialiseren erin om ‘diep gekwetst’ te worden omdat u hen per ongeluk een goede morgen wenst.
Dat kan namelijk ervaren worden – vraag niet hoe – als ‘micro agressie’, een uiting van uw ‘white privilege’, want hun morgen mag per definitie niet goed genoemd worden, want dat is weer ‘hate-speech’ (heeft te maken met uw ongetwijfeld racistisch heden en uw slavernij verleden ).
Vervolgens maken zij daar hysterische ophef over en eisen dat zij voortaan, bijvoorbeeld, als gender-neutraal behandeld willen worden – denkt u maar aan een soort sexloze big als u er niet meer uitkomt. Wat hier achter zit is dat wij volgens Karl Marx allemaal volkomen gelijk zijn, dus ook geen man of vrouw en als u dat niet accepteert bent u een ‘white supremacist’. Maar als u dat wèl accepteert dan bent u, naar mijn bescheiden mening, niet helemaal bij uw positieven. Ik hoop dat dit een beetje helpt om de salon-socialistische geestesziekte te doorgronden; ik ben er nog steeds niet uit.
Dat was niet de essentie van mijn betoog.
De conclusie van uw interessante betoog (“autocratisch regime, gebrek aan democratie, onderdrukking, hoge belastingen en als gevolg daarvan armoede”) inzake de start van de USSR, gaat ook vandaag nog op voor de salon-socialistische pogingen tot federalisering van de EU door Merkel, Macron en de lakeien Juncker, Timmers, Verhofstadt. In feite zijn er dermate sterke overeenkomsten tussen beide fenomenen dat de conclusie gerechtvaardigd lijkt dat Communisme springlevend blijft in de Social Justice wereld.
In het arme, autocratische Rusland vierden al honderd jaar geleden Lenin en Trotsky hun overwinning op de mensjewieken in rivieren van bloed, gevolgd door cynische moordpartijen in naam van Utopia door Stalin (> 20 miljoen Russen ), Mao ( >61 miljoen Chinezen ), de familie Un (>2 miljoen N.Koreanen ) en Pol Pot, de ster-discipel van de in links Frankrijk geadoreerde psychopaath Jean Paul Sartre ( > 1 miljoen Cambodjanen ), om nog een tiental andere landen o.a. in Afrika maar niet te noemen.
Communisme vond in decadente hippiebewegingen in de USA en Europa een vruchtbare voedingsbodem als SJW-splijtzwam. Met de implosie van het communisme leek deze plaag ten einde, niets is minder waar: het communisme is springlevend in de SJW, heeft zo in de laatste halve eeuw ongelooflijk veel schade kunnen aanrichten en probeert nu op panische wijze daarmee verder te gaan nadat kiezers in de USA hen een halt toeriepen. Communisme, noem het salon-socialisme of ‘deep state’, zit diep geworteld in (federale) overheid, Tinseltown (het felrode broeinest Hollywood), de rechterlijke macht en het (hoger) onderwijs, net als in west Europa trouwens
Als voorbeeld van de rabiate SJW-haatzaaierij noem ik Slavoj Zizek, één der favorieten van geïndoctrineerde Amerikaanse studenten, een soort kroegtijger die nooit een vak geleerd heeft en zich daarom voor filosoof uitgeeft. Hij verheerlijkt Pol Pot’s regime en vindt het in feite “niet radicaal genoeg omdat het geen enkele nieuwe vorm van collectiviteit heeft gebracht”….(sic!). Dat deze kroegtijger uit Ljubjana ergens heel hard met zijn hoofd tegenaan is gelopen lijkt meer dan waarschijnlijk, maar de vrijheid van meningsuiting in de USA laat hem desondanks zijn gang gaan terwijl de Social Justice aan andersdenkenden het recht op vrije meningsuiting ontzegt (zoals hier D’66 Wilders discrimineert).
Zizek’s naïeve publiek is (noodzakelijkerwijze) minder dan dertig jaar oud en heeft geen behoefte aan enigerlei verstandige inval of een doel in hun leven behalve gekwetst zijn en fascisten identificeren. Omdat eenieder die geen last heeft van borrelende hormonen per se een kwaadwillende fascist is, voelen zij zich geroepen de communistische seculiere ‘religie van het goede’ te beschermen, daarbij gretig geholpen door Marxisten als Corbyn, Sanders, Elisabeth Warren en de activist Barack Obama.
“Equality” is het lege mantra dat deze padvinders beweegt en inspireert tot hun dagelijks zoeken naar onrecht, macro- en microagressie en god weet wat voor andere naargeestige zaken, waarbij men niet mag vergeten dat deze makkelijk te manipuleren (grote) kinderen geen idee hebben wie Marx en Mao waren, laat staan Pol Pot. Hoewel hun kinderlijke en makkelijk te manipuleren zieltjes voldoende communistisch geindoctrineerd zijn om van Hitler gehoord te hebben toonde een enquëte in de USA medio 2017 aan dat de meesten van hen dachten dat George Bush meer mensen had vermoord dan Josef Stalin… Historisch perspectief en eruditie is hen vreemd maar het is juist het democratische (grond-)wettelijk kader, dat hen permitteert zich zo onledig te houden, dat zij zo graag willen ondermijnen, de activist Obama voorop.
Andere voorbeelden van de SJW dwaasheid ten top: Het feit dat dezer dagen de Ierse post een zegel uitgeeft met daarop het tronie van de massamoordenaar Che Guevara. Is er nog iemand met gezond verstand? De Labour party in Engeland is in handen van een groep radicale Stalinisten die serieus pretenderren dat de rijken met geweld van hun bezittingen moeten worden ontdaan, anno 2017! Toen het arme Cuba van Fidel Castro werd verlost prees de SJW padvinder Trudeau deze moordenaar en serie-verkrachter de hemel in. Let wel, broertje Raul Castro houdt, met de Cubaanse geheime dienst en leger, Maduro in Venezuela gewapenderhand overeind, maar PvdA’s narcistische ideoloog Koenders zag daar totaal geen probleem in….
Het communisme heeft in een eeuw meer dan 100 miljoen slachtoffers vermoord teneinde een oerdomme ideologie van een trieste kroegtijger als Marx af te dwingen, maar houdt desondanks vol dat er slechts af en toe foutjes worden gemaakt in een prima concept.
Daarom een laatste voorbeeld ter illustratie van de communistische/SJW ideologische verkramping : De beroemde discussie tussen George Orwell en een notoire Stalinist getuigt daarvan omdat, nadat Orwell hem met alle fatale communistische rampspoed iedere argument uit handen had geslagen, de ’diehard’ poneerde dat er nu eenmaal eieren moeten worden gebroken om een omelet te maken. Waarop Orwell vroeg: “ welke omelet?”
Rusland, China, Cuba, Venezuela maar ook de USA en west Europa worden geconfronteerd met de rampzalige resultaten van de pogingen van het communisme om de weg naar het illusoire Utopia te zoeken in hun bloederige rampspoed. Het is niet voor niets dat de oost-Europese nieuwe EU leden, die nog de wrange nasmaak van tientallen jaren communisme proeven, zich niets laten wijsmaken door het gratuite salon-socialistische trio Merkel, Juncker en Timmers.
Wat zou het een weldaad zijn voor al deze crypto-communisten, jong en oud – die thuis kennelijk nooit eens een goede oorvijg hebben gekregen – als zij een jaartje onder de communistische hiel mochten leven en een genadeloos educatief pak rammel zouden krijgen als zij alleen maar iets verkeerds zouden denken.
Solzhenitsyn heeft zijn eigen traumatische ervaringen voor ons op schrift gesteld in de Gulag Archipel en daarmee in de jaren ’60 vele westerse ogen geopend, maar zolang als een perfide Corbyn en Obama zijin werk niet (willen) begrijpen, is de cirkel weer helemaal rond, zoals Marx pretendeerde.
Kortom, communisme is onvervalste social justice en springlevend!