Buitenlandse media hebben hun eigen interpretatie gegeven van de Nederlandse verkiezingsuitslag. Het meest expliciet en tevens volstrekt onjuist was de Duitse minister Gabriel (buitenlandse zaken) die kennelijk ons kiesstelsel niet begrijpt.
Dat er hier minder tegenstanders zijn van de EU zal namelijk nog moeten blijken. De PVV is immers groter geworden. Beslissend is hoe de EU zich opstelt tegenover Turkije, Groot-Brittannië, Griekenland, Israël, Frankrijk en de VS. Intussen blameerde Duitsland zich steeds meer met het verzwijgen van de binnenlandse problemen, de corruptie binnen de overheid en ‘staatsbedrijven’, de affaires bij banken en industrieën alsmede door uitspraken van Merkel, Gabriel, Schulz, Gauch en Schäuble. De nieuwe uitglijer van Gabriel moet maar aan zijn onervarenheid op Buitenlandse Zaken worden toegeschreven of aan ‘wishful thinking’.
Marktwerking
Opeens willen linkse partijen geen marktwerking in de zorg. Betekent dit dat verzekeringsmaatschappijen zullen verdwijnen, de Balkenende-norm wordt gehandhaafd, de baantjes voor voormalige politici worden opgeheven en de controle op premiebetaling, facturen en kosten door de Staat wordt overgenomen? Misschien moet de Algemene Rekenkamer eerst eens doorlichten waar het probleem zit in een marktwerking die de overheid kennelijk niet in de hand kan/wil houden. Want ook de marktwerking bij ‘geprivatiseerde’ overheidsbedrijven, zoals de spoorwegen, laat te wensen over terwijl de controle keer op keer faalt. En welk ‘model’ heeft men dan voor ogen: het Britse met veel privé klinieken, het Duitse met voorbeelden van corruptie, het Tsjechische of het Spaanse? Misschien moet er eerst eens vergelijkend onderzoek worden gedaan met België, Tsjechië en Spanje om de opvallende verschillen te verklaren en tevens te voorkomen dat er een soort waterschapsmodel ontstaat, waarin men zichzelf controleert…
Politie-onderzoek
Waarom het onderzoek naar de COR (Centrale OndernemingsRaad) van de politie zo lang moet duren, is onbegrijpelijk. Er lag toch al een intern onderzoek door de politie op tafel, mag men aannemen. Of is het helemaal niet de bedoeling dat er een verantwoordelijke wordt aangewezen? Ook bij de Duitse politie slaagt men er nog niet in om antwoord te krijgen op drie simpele vragen:
– Wie heeft een vakbondsleider op de loonlijst gezet en zelfs bevorderd in strijd met alle regels?
– Wie heeft de opdracht tot maandelijkse uitbetaling verstrekt?
– En wie heeft goedgekeurd dat betrokkene ook nog jaarlijks € 70.000 toucheerde in bijbanen, naast zijn inkomen als vakbondsleider?
Want de verantwoordelijke deelstaatminister van binnenlandse zaken ‘weet van niets’, ondanks deze walm van corruptie, doch is blijkbaar ook niet in staat het uit te zoeken. En dit heeft niets te maken met een domme uitvlucht van de SPD, dat een minister niet al zijn medewerkers moet kennen. Betrokkene was geen ‘medewerker’ (alleen op papier) en een minister moet wel kunnen weten wie het hoofd personeelszaken is.
PvdA
De leiding van de PvdA zoekt kennelijk een zondebok voor het dramatische verlies aan stemmen, net als sommige Kamerleden. Of de eigen blunders daarbij buiten beeld kunnen worden gehouden, lijkt lastig. Want wie hebben destijds Spekman voorgesteld, wie hebben de financiële brekebeen Asscher minister gemaakt, wie hebben zich opgesteld als de partij van de allochtonen (inclusief de Denk-dissidenten) en van de illegalenhelpers, wie hebben het regeerakkoord met de VVD gesaboteerd, wie hebben Koenders naar voren geschoven en Timmermans, wie hebben Ploumen een internationaal podium gegeven, wie hebben Samsom afgeserveerd, wie hebben geweigerd onderzoek te doen naar onze rechtspraak (dat D66, de VVD en de SGP dit weigeren, is verklaarbaar), wie hebben de zzp-ers in de kou laten staan en FNV-stakingen gesteund, wie hebben geen actie genomen op het zakkenvullen in allerlei (semi)overheidsfuncties en bij de publieke omroep, wie hebben de wachtgeldregeling voor Kamerleden (sterk afstekend van die voor arbeiders) niet ter discussie gesteld, en wie hebben de kieslijst samengesteld, waarop de Justitiespecialist Recourt nu op een onverkiesbare plaats blijkt te staan etc. etc. De werkende klasse herkent zich niet in een PvdA die deel wil uitmaken van de gevestigde orde, die – net als de VVD – de achterban van de PVV als een soort criminelen beschouwt en die kritiekloos de EU heeft omarmd.
Stakingsterreur
Premier Thatcher heeft indertijd het misbruikte stakingswapen van de Britse vakbonden onklaar gemaakt en de verantwoordelijkheid voor de slachtoffers gelegd waar die hoort: bij de stakingsleiders. Sindsdien hebben ook vakbonden in Frankrijk, Duitsland, België en Nederland grote schade toegebracht, waaronder vooral het publiek te lijden had. Want vakbonden willen ‘hun zin’ krijgen en als een soort vierde staatsmacht bepalen hoe bedrijven en de overheid moeten functioneren. De recente stakingen bij Lufthansa konden kennelijk niet worden gebroken door de rechter op grond van werkweigering. De schade is enorm geweest, ook voor mensen en bedrijven die niets met de luchtvaart te maken hebben, maar dit was volgens de wet blijkbaar ‘gerechtvaardigd’. Het wordt tijd de stakingswetten ondergeschikt te maken aan het contractrecht. Wie een contract tekent, wordt geacht zich daaraan te houden, zodat bij werkweigering of collectief ziekmelden ontslag kan volgen zoals in dat zelfde contract moet worden opgenomen. Stakingen dienen uitsluitend te worden toegepast, indien werkgevers zich niet aan (collectieve) contracten houden. En dan zoveel mogelijk zonder het publiek schade toe te brengen, maar gewoon eerst via de rechter.
Verantwoordelijkheid
Het uitkeringsschandaal in Amsterdam, destijds onder verantwoordelijkheid van wethouder Asscher, heeft een bizarre ontknoping gekregen. Terwijl bekend was dat de gefragmenteerde organisatie een oncontroleerbaar ‘eilandenrijk’ vormde, werd niet ingegrepen. Indien dit het enige voorbeeld zou zijn van grootschalige verspilling en incompetentie, dan zou het Amsterdamse gemeentebestuur er nog mee weg komen. Maar de vele incidenten in de afgelopen jaren duiden mogelijk op een ander fenomeen: de linkse bestuurscultuur is per definitie inefficiënt, controleschuw en zonder duidelijke verantwoordelijkheden. En daar zijn signalen van integere ambtenaren niet tegen opgewassen.