Na het humoristische episteltje ‘Pleur op!’ van afgelopen zaterdag nu een meer serieuze insteek naar aanleiding van de rellen in Rotterdam van afgelopen zaterdagnacht. “Rotterdam ruimt scherven op na heftige nacht”, kopte de internetpagina van de krant Metro op zondagochtend.
Nu is dat op zichzelf niet iets bijzonders; dat moeten ze daar zowat elke week, namelijk als Feyenoord heeft gewonnen, verloren of gelijkgespeeld. Maar ditmaal had het niets met voetjebal te maken, ook al waren de kleuren bij het vlagvertoon hetzelfde: rood en wit.
Afb: scr. Youtube
Twitter ontplofte zowat na het ingrijpen van de ME in Rotterdam tegen de overduidelijk gesegregeerde kanspareltjes, die het er niet mee eens waren dat de ene Ottomaanse minister niet mocht landen en de andere Ottomaanse minister, die per auto door de achterdeur ons land was binnengekomen, werd teruggestuurd naar waar zij vandaan kwam. Met veel vlagvertoon en glasgerinkel, onder meer bij het Leger des Heils en het Maritiem Museum (schande!) maakte het stel heetgebakerde, opgewonden standjes hun ongenoegen duidelijk. Ik heb een bijzonder uitgesproken opvatting over de vernielingen bij het Maritiem Museum; aanslagen tegen (cultuur)historisch erfgoed is in oorlogstijd volgens de conventies van Genève een oorlogsmisdrijf. Nu is het weliswaar geen oorlog, maar het kan wat mij betreft nooit zo zijn dat de daders van deze vernielingen daar ongestraft mee weg gaan komen en dan heb ik het niet over een paar uurtjes schoffelen. Waarvan akte.
Jesse Klaver, het jeugdige jokkebrokje van GroenLinks, stelde op Twitter al voor om te “deëscaleren” – het aan de linkerzijde van ons politieke spectrum gebruikelijke kopje thee, dus – wat hem van Louis Bontes (VNL) het predikaat “afwassponsje” opleverde. Een andere Twitteraar stelde dat dit “geen Nederlandse Turken of Turkse Nederlanders betrof, maar Turkse Turken” en stelde papieren afpakken en uitzetten voor. Ronduit amusant vond ik de reactie van de burgemeester van Rotterdam, Ahmed Aboutaleb, op de nazibeledigingen door de aanstaande Ottomaanse sultan Erdogan tegen Nederland: “Zouden ze daar wel weten dat ík burgemeester ben van een stad die in de oorlog door de nazi’s is gebombardeerd?” (Touché! – R.O.) maar er waren ook stapels verontrustender berichten bij. Het voert te ver om daar uitgebreid bij stil te staan, maar de teneur ervan is hoofdzakelijk dat de Turkse zaak – lees: het persoonlijk belang van Erdogan -klaarblijkelijk maar op weinig sympathie van autochtone Nederlanders hoeft te rekenen en dan druk ik me bijzonder politiek correct uit.
Maar hoe moet het nu verder?
Want in de tussentijd hebben we dus wel een probleem en dat heeft verschillende gezichten. We hebben te maken met een omvangrijke groep gesegregeerde Turken, die er niet vies van zijn om in ons land hun ongenoegen over wat dan ook met geweld kracht bij te zetten; iets met mislukte integratie en multicultikul. Daarnaast hebben we het over de veiligheid van Nederlanders, die juist in Turkije werkzaam zijn, want het volk daar is zo mogelijk nog heetgebakerder dan ten onzent. Verder hebben we te maken met een diplomatieke rel en daarbij behorende pesterijen en spierballenvertoon over en weer; daarnaast hebben we nog te maken met een kandidaat-lid voor uitbreiding van de Europese Unie; verder grenst het land aan het door burgeroorlog verscheurde Syrië en is de eerste opvang voor de daaruit afkomstige vluchtelingenstromen; en tot slot een stuk geopolitiek met betrekking tot Rusland, want de Bosporus, de zeestraat die het land van onze NAVO-bondgenoot Turkije bij Istanboel doorsnijdt (en de grens markeert tussen twee totaal verschillende ideologische werelden, nl. die van het vrije Westen en die van de islamitische halve maan), is de enige doorgang tussen de Zwarte Zee en de Middellandse Zee en dus van groot belang voor de Zwarte Zeevloot van de Russische marine – en voor de NAVO om oog te kunnen blijven houden op de bewegingen van die vloot. Turkije is echt geen lid van de NAVO omdat het zo lief is.
Het mag best gezegd worden: hulde voor de door het kabinet genomen maatregelen om de deur gesloten te houden voor de ongewenste visite door twee Turkse ministers en het voet bij stuk houden. Dat had alleen wat vaker en eerder moeten gebeuren, zeker bij de verschillende Oekraïne-kwesties. Maar daar tegenover hebben onze politici op de valreep van de Tweede Kamerverkiezingen met een doffe dreun nog even een hoofdpijndossier op hun tafeltjes gesmeten gekregen. Eens afwachten of er maatregelen genomen gaan worden die de jongens van de mannen onderscheidt en of we nog echte staatslieden in het Haagse hebben zitten. Dit los je niet even op met een kopje thee…