Als ergens in de wereld een crisis uitbreekt en gewapend geweld gebruikt wordt om mensen in de gewenste richting te sturen, spelen altijd religieuze sentimenten een rol. Dat gebeurt al een decennium lang in het Midden-Oosten, waar verschillende religieuze bewegingen voor hun gelijk strijden.
Afb: pixabay
Het judaïsme of jodendom, christendom en islam[1] beweren alle drie uitvloeisels te zijn van het gedachtegoed van aartsvader Abraham en worden dan ook Abrahamitische[2] of Semitische[3] religies genoemd. Hoewel alle drie bewegingen een monotheïstisch uitgangspunt hebben, beschikt iedere stroming een eigen theologisch kader waarbinnen zij hun oorsprong verklaren en hun positie ten opzichte van andere godsdiensten bepalen. Islam is de jongste van de drie Abrahamitische religies en van een directe relatie met de aartsvader lijkt geen sprake te zijn. De leer is gebaseerd op de beginselen van het judaïsme en vermoedelijk was zonder het judaïsme nooit sprake geweest van de islam. Bij de vaststelling van dat theologische kader spelen etniciteit[4] en het daarmee verbonden culturele etiket een rol bij de interpretatie binnen dat theologische kader. Dat nu blijkt de wortel van het kwaad te zijn en daarom is het wenselijk om kort daar dieper op in te gaan.
Joden, directe afstammelingen van de Semitische aartsvader, geloven dat God een verbond heeft gesloten met drie aardse personen nl. Abraham, zijn zoon Isaak en kleinzoon Jacob (Israel). Binnen die context hechten ze grote waarde aan de komst van de Messias[5] die een periode van vrede en welvarendheid voor Joden en andere volkeren inluidt. Die Messias is volgens Joden i.t.t. christenen nog niet gekomen. Christenen echter geloven dat de Messias zoals is voorspeld in het Oude Testament in de persoon van Jezus de zoon van God al is gearriveerd. In het Nieuwe Testament wordt de leer van Jezus beschreven. Die leer is de enige manier om tot God te komen. Moslims geloven dat de islam de definitieve openbaring is van de God van Abraham door middel van de profeet Mohammed. De koran is volgens hen het letterlijke woord van God, dat door de aartsengel Gabriël over een periode van drieëntwintig jaar aan Mohammed is geopenbaard. Profeten zoals Mohammed en Jezus (die door de islam niet als zoon van God wordt beschouwd) zijn de boodschappers van God, maar hun boodschap is incompleet en aan tijd en etniciteit gebonden·.
Mede door chronologische verschillen, (on)mogelijkheden tot verdieping en het verschil in etniciteit zijn de inzichten uit elkaar gedreven in de manier waarop de eigen geloofsrichting uitgedragen kan en moet worden. Door het mozaïek aan talen/etniciteiten[6] groeit het aantal stromingen in de loop der tijd door uiteenlopende interpretaties en die zijn weer de aanleiding van spanningsvelden tussen meerdere stromingen[7]. Omdat jodendom en christendom als onvolmaakte vormen van de islam worden beschouwd, stellen moslims dat die twee bewegingen hoe dan ook bekeerd moeten worden tot de islam. Aanvankelijk desnoods, maar nu bij voorkeur door het voeren van de jihad.
Religie heeft door de voortdurende evolutie van de Westerse samenleving en het hardnekkig blijven stilstaan van de islamitische samenleving verschillende betekenissen gekregen. De Westerse vertaling lijkt in harmonie te zijn met de bijbelse waarden van het recht van de mens op leven, vrijheid en geluk. Op het gegeven dat alle mensen voor de wet gelijk zijn. Dat ligt bij islamitische samenlevingen die gebouwd zijn op tribale beginselen vanzelfsprekend anders. Bij die leefgemeenschappen heeft een lid het recht of zelfs de plicht om goddeloos gedrag tegen Allah, koran en islam in termen van het verlaten van de islam, homoseksualiteit en overspel op een vernederende, wrede, en harde manier te straffen. Straffen zoals dood, amputatie en geselen.
Het moslim zijn is geen vrije keuze in de vorm van een speciale relatie tot God, maar staat al bij de geboorte vast. Wordt een kind bijvoorbeeld geboren in een gezin in Egypte waar de vader een moslim is dan wordt op de geboorteakte bij religie islam ingevuld. Vervolgens is dat kind verplicht om op school de beginselen en strekking van de islam te leren en gedurende zijn leven te praktiseren. Mullahs en Imams passen voor de handhaving van die beginselen overheidsinstanties zoals rechtspraak, politie en strijdmacht om personen binnen de islam gemeenschap te houden of in het geval van religieuze andersdenkenden met gewapend geweld van de zegeningen van de islam te overtuigen.
De vraag is of Westerse mensen die voortdurend de beginselen van de islam en de strekking van de koran verheerlijken en zich afzetten tegen het Westerse democratische samenlevingmodel echt in de gaten hebben waarvoor ze denken te strijden. Misschien geeft de reportage van Jesse Watters voor Foxnews waarin hij demonstranten tegen het besluit van de Amerikaanse president een aantal vragen stelt, een idee van het onbenul van de gemiddelde demonstrant in de straten van de Amerikaanse steden. Uit die reportage wordt duidelijk dat weinigen daadwerkelijk weten welk besluit Trump in navolging van Obama, Bush en Clinton heeft genomen om de USA te beschermen tegen terrorisme.
Wanneer de gepassioneerde schreeuwende demonstrant denkt dat de islam het goede in de wereld probeert te versterken en het slechte uit te bannen, zal hij of zij zich eerst moeten buigen over de islamitische vertaling van de termen slecht en goed. Wanneer die demonstrant ook denkt dat moslims willen en kunnen samenleven met andersdenkenden gelovigen moet hij en zij zich buigen over de beginselen en de achtergrond van de koran. Misschien is een historische informatie over arabisering en islamisering[8] nuttig om het denkproces onder de schedel te prikkelen. Dan komt die demonstrant er eindelijk achter dat die twee processen met buiten proportioneel geweld gepaard zijn gegaan om de doelen te realiseren die moslims toentertijd voor ogen hadden.
De wijze waarop IS al jaren probeert gelovigen van andere religies de moskee binnen te halen, vertoont grote gelijkenissen met de arabisering en islamisering processen van de klassieke kalifaten. Veel buitenproportioneel geweld om angst in de harten en hersenen van andersgelovigen te doen penetreren De moderne jihadstrijder is niet anders dan die uit de perioden van Rhasidun-, Umayyad- en Abbasidenstrijders.
De God van de moslim heeft tegenwoordig duidelijk een andere uitdrukking op zijn gezicht dan die van Joden en christenen.
———————————————————
[1] Van die drie is het judaïsme de oudste (700VC) en islam de jongste (640); het christendom de meest omvangrijke (2,1 Miljard gelovigen tegen 1,7 miljard voor de islam) en het judaïsme (15 miljoen) de minst omvangrijke.
[2] Tegenover Abrahamitische religies staan de Dharmische een verzamelnaam voor het hindoeïsme, boeddhisme, jaïnisme en sikhisme en de derde stroming de Oost-Aziatische religies zoals taoïsme, confucianisme en shinto.
[3] In tegenstelling tot de eerste betiteling die gebonden is aan een persoon, heeft de semitische benaming een relatie met een taal en etniciteit.
[4] Een politieke eenheid met een gemeenschappelijk erfgoed uitgedrukt in taal, schrift, religie, cultuur, gedrag en biologische eigenschappen of ras;
[5] De christelijke benaming in de tenach – de bijbel van het jodendom – die naar de wereld wordt gezonden om de mensheid te bevrijden van de zonde.
[6] De etniciteit wordt in het algemeen benoemd naar de taal die ze spreken. Het judaïsme is verbonden met een etniciteit die de semitische taal sprak. Islam is verbonden met Iraniërs, Qhataniërs, Nabateeërs, Bedoeïen, Semieten en Turkse etniciteit. Het christendom kent een veelvoud aan etniciteiten, die zijn voorgekomen uit donkere etniciteiten van het Afrikaanse continent vermengd met semitische uit de Levant en Indo-Europese etniciteiten vanuit de Pontische steppen. Vermoedelijk is dat de reden dat het judaïsme geen noemenswaardige. Islam een viertal waaronder sunnisme, shi’a-isme en wahhabisme; het christendom veel stromingen onderverdeeld in het katholicisme en protestantisme in de loop der eeuwen heeft ontwikkeld.
[7] Omstreeks 660 vindt binnen de Islam de eerste fitna (scheiding) plaats in sunnisme en shia-isme.. Vervolgens ontstaan binnen beide stromingen diverse leerscholen van Jurisprudentie (madhhabs). Binnen het sunnisme ontstaan vier leerscholen waarvan het hanafisme de grootste en meest liberale is, hanbalisme/wahhabisme de kleinste en conservatiefste (fundamentalistisch conservatief) is en vaste voet heeft gezet op het Arabisch schiereiland. Daarnaast bestaan nog het malikisme en het shafisme. Tussen de leerscholen vindt vaak kruisbestuiving van ideeën en debat plaats om de leerstellingen van iedere school te verfijnen. Het salafisme is een fundamentalistische stroming binnen het sunnisme geïnspireerd op de eerste generatie moslims uit de beginperiode. Binnen het shia-isme kunnen drie leerscholen geïdentificeerd worden: het zaidisme of vijvers, ismailisme of zeveners en de belangrijkste of grootste imamisme of twelvers.
[8] Rhasidun (de term betekent rechtvaardig) kalifaat luidde in de periode 632-661 de arabisering en islamisering van het Nabije Oosten en Noord-Afrika. Umayyaden – en Abbasidenkalifaten hebben in de perioden 661-750 en 750-1258 die inspanningen doorgezet en uitgebreid over delen van het zuiden van Europa en Midden-Oosten. Dat ging met grof geweld gepaard.