Frans Timmermans is zichtbaar veranderd: fysiek afgeslankt, maar ogenschijnlijk ook in moreel opzicht verzwakt. Waar hij ooit bekend stond als diplomatiek en genuanceerd, kiest hij nu opvallend fel partij in een conflict dat diep verdeelt.
Een man die veel verloor
Zijn steun aan Hamas-aanhangers en het gelijktijdig veroordelen van Israëlische slachtoffers roept verbazing én weerstand op. Het komt over als een politiek berekende houding, eerder bedoeld om stemmen te winnen dan om recht te doen aan de waarheid.
De prijs van de macht
Zijn politieke keuzes lijken niet los te staan van zijn huidige positie. GroenLinks-PvdA presenteert zich als progressief en inclusief, met op de lijst prominente figuren als een moslima met hoofddoek op nummer twee, en op drie Jesse Klaver (die zelf van Marokkaanse afkomst is). Sommigen zien hierin een strategie om een specifieke achterban aan te spreken, maar voor anderen voelt het alsof Timmermans zijn principes heeft opgegeven voor electorale winst. Of zoals critici het formuleren: hij verkoopt zijn ziel aan de duivel.
Wordt dit het Nederland van straks?
Mocht Timmermans daadwerkelijk premier worden, dan is dat van een land waar het antisemitisme opnieuw, en soms openlijker dan voorheen, aanwezig is. De politieke macht die hij hiermee wint, komt met een hoge prijs. De vraag is: weegt dat op tegen het verlies van moreel kompas en integriteit? Politieke macht is per definitie tijdelijk. En wanneer de camera’s zijn uitgeschakeld, komt onherroepelijk de reflectie.
De schaduw van eerdere leiders
Eerdere machthebbers zoals Ruud Lubbers en Wim Kok wisten wat het betekende om offers te brengen voor macht. Beiden worstelden later in hun leven met gevoelens van spijt, pijn en teleurstelling. Kok werd nog jaren achtervolgd door zijn falen rondom Srebrenica. Lubbers door de behandeling van partijgenoten zoals Eelco Brinkman. Pas ná hun actieve loopbaan kwam hun menselijkheid echt aan het licht. Gaat Frans Timmermans eenzelfde weg?
Reflectie achteraf?
Het is voorstelbaar dat ook Timmermans op een dag terugblikt met spijt. Dat hij zich zal afvragen hoe hij de gruweldaden van Hamas kon wegkijken, minimaliseren of zelfs impliciet rechtvaardigen. De feiten zijn schrijnend: zwaarbewapende Hamas-strijders vielen op 7 oktober Israëlische dorpen binnen. Ze vermoordden burgers, verkrachtten vrouwen, namen baby’s, kinderen en ouderen mee als gijzelaars, en lieten een spoor van onvoorstelbaar leed achter. Veertig baby’s zouden zelfs onthoofd zijn, in het bijzijn van hun ouders.
Dit is geen abstract politiek verhaal. Dit is onversneden kwaad. Geen “ja maar” kan dit goedpraten.
De feiten die bekend waren
Frans kende, zoals veel politici, de realiteit achter deze gebeurtenissen. Hij wist dat Hamas openlijk verklaarde 7 oktober te willen herhalen zolang Israël bestaat. Hij wist dat Israël militaire doelen probeerde te raken, zelfs met vooraf aangekondigde aanvallen. Hij wist dat Hamas burgers als menselijk schild gebruikte, ze opzettelijk in risicogebieden plaatste om slachtoffers te maximaliseren.
En hij wist dat Israëlische inlichtingendiensten gericht opereerden, met precisieaanvallen om militaire doelen te treffen.
De disproportionaliteitsvraag
Wanneer men dan roept dat Israël ‘disproportioneel’ handelt, is de wedervraag terecht: hoe dan wél? Hoe bestrijd je een vijand die burgers als dekking gebruikt? En als ook de critici daar geen antwoord op hebben, is het dan wel terecht om Israël te veroordelen voor zijn zelfverdediging?
Timmermans wist dat termen als ‘genocide’ juridisch zwaarwegend zijn en in dit geval misplaatst. Toch lieten partijgenoten en burgemeesters zich daar lichtvaardig over uit. Ze riepen op tot steun voor Gaza, maar wakkerden tegelijkertijd antisemitisme aan in steden als Amsterdam, Rotterdam en Utrecht. Of ze het bedoelden of niet, de gevolgen waren reëel.
Het verschil tussen moed en ijdelheid
Er zijn politici geweest die de verleiding van macht weerstonden. Jelle Zijlstra weigerde ooit het premierschap. Pieter Omtzigt weigerde de verleidingen van het pluche in Den Haag. Zij kozen voor integriteit boven positie.
Frans Timmermans lijkt die keuze niet te maken. Zijn ego, zijn drang naar erkenning, staat hem in de weg. Misschien zal hij, later, spijt krijgen. Misschien zal hij dan beseffen dat politieke macht vluchtig is, maar moreel gezichtsverlies blijvend.
Prof. dr. David Pinto
Hoogleraar-directeur Intercultureel Instituut-ICI,
Expert Inburgering, Diversiteit en Inclusie (IDI)
Frans Timmermans belichaamt het verraad van de politiek aan de moraal der grondslagen, de cultuur van onze christelijke, westerse samenleving die botst op een fascistische, niets ontziende islamitische moloch. Dit zien wij terug in de fanatieke dweperij van de Iraanse ayatollahs die het met hun proxies op Israel gemunt hebben en daarbij volledig bereid zijn om hun eigen bevolking te slachtofferen voor ‘ de goede zaak ‘. In feite staat Israel als eenling op de bres voor onze gehele westerse cultuur.
Die ‘ goede islamitische zaak ‘ omvat de ‘ jihadi ‘ culturele invasie van Europa waarin niet alleen Timmermans maar ook het voltallige gekkenhuis van D66, PvdA/GL, de linkervleugel van VVD en CDA en alle andere anti-christelijke landverraders collaboreren met de terroristen van de Muslim Brotherhood.
U ziet dit in hun acceptatie van de leugenachtige ‘ islamofobie ‘ en daarmee samenhangende blasfemie wetten die door hun soortgenoten in de rechterlijke macht angstvallig worden gehandhaafd ter ondermijning van onze westerse samenleving. Deze historische transformatie van christelijke landen en samenlevingen volgt op eeuwenlange invasies die tot Wenen en Salamanca leidden en anno 2025 bij Franske en zijn gelobotomiseerde maatjes wederom een vruchtbare voedingsbodem aantreffen. Is dat het potentieel voor de toekomst van Europa?
Er zijn landen als Polen en Hongarije die de poot stijf houden, reden waarom de communisten in Brussel het op hen gemunt hebben met alle ‘ woke ‘ schijnargumenten terwijl in Engeland èn juist in het neo-Marxistische Duitsland het hek van de dam is dankzij de onverwachte steun van het anti-christelijke linksextremisme, voormalige communistische clubs (zoals GL), neo-Nazi’s èn nu weer de anti-Zionisten aan de islamitische invasie. Met ruggegraatloze ‘ WEF ‘ leiders als Rutte en Schoof en hun linksextremistische ideologieën wordt iedere vorm van respect voor en verdediging van onze eigen samenleving bewust gesaboteerd en kan de criminaliteit van de terroristen van de Muslim Broederschap ongestoord floreren uit angst voor slechte relaties met islamitische landen en voor terroristische wraakacties.
De enige politicus die staat voor de verwerping van ‘ wishful thinking ‘ en mikt op een harde aanpak van deze dreiging heeft zich, na zijn spectaculaire winst in de laatste verkiezingen, laten inkapselen in het dwangbuis van het Kartel en gaat daarvoor betalen in de volgende verkiezingen en wij met hem… Een dolende Thierry Baudet ziet dit probleem volledig in de juiste context maar heeft FvD helaas ook al getransformeerd tot een gezellige herensociëteit met een glaasje wijn van Ralf i.p.v. de boer op te gaan zoals een gedreven Nigel Farage dat doet. Dat de zieke 2e Kamer nu al praat over een agenda voor verkiezingen in oktober/november in plaats van over enkele weken is het gevolg van het feit dat die volstrekte nietsnutten op vacantie gaan en betekent een extra nagel in de doodskist van onze vrije samenleving.