Prikbord nr 932

Dat de Europese auto-industrie in zwaar weer is gekomen, lijkt niet alleen te zijn veroorzaakt door de Aziatische concurrenten. Ook ondoordachte investeringen in peperdure prototypen, het wisselen van modellen, de kosten van reservedelen (en onderhoud) en de accuproblematiek dragen hiertoe bij.

Daarnaast de te grote afhankelijkheid van componenten die (moeten) worden geïmporteerd en het gegronde wantrouwen van de kopers tegenover de volledig elektrische auto. Het ombouwen van een autofabriek voor de toekomstige productie van militaire voertuigen kost heel veel geld en is sterk afhankelijk van de internationale ‘markt’. Ook het bouwen van een gigantische accufabriek in Zweden dreigt een dure mislukking te worden; en de voorgenomen bouw van een chipsfabriek in Duitsland staat op losse schroeven, nu de regering de toegezegde miljardensteun heeft afgeblazen. Toch was Europa gewaarschuwd; niet alleen door de negatieve ontwikkelingen in de VS, maar ook de enorme voorraden onverkochte auto’s in Europa en het sluiten van fabrieken zoals van DAF, Saab, Opel en een reeks Britse automerken.

Autorijden is om verschillende redenen weer een luxe geworden en staatssteun, zoals in Duitsland wordt bepleit, zal hieraan weinig veranderen. De peperdure ‘innovatie’ met computergestuurde auto’s zal dit alleen nog erger maken, omdat nagenoeg niemand hier op zit te wachten. Wel eenvoudige, betrouwbare en zuinige modellen – desnoods hybride – en beperking van het aantal types kunnen het tij doen keren. Plus goedkopere onderhoudsopties en gebruikershandleidingen die (veel) minder dik zijn.

Dierenleed

Het dierenactivisme neemt bizarre vormen aan; ook in de politiek. Daarbij stort men zich op de wolvenstatus en stroomprikker alsof er geen belangrijker zaken aan de orde zijn. Dieren zijn altijd onderworpen geweest aan pijn en dwang; van het temmen van paarden en opdrijven van koeien tot het met pijlen doden van herten en zwijnen. Stierengevechten, brandmerken, harpoeneren van walvissen, brandstapels voor ‘heksen’, medische experimenten met zwakzinnigen, het gebruik van paarden of muilezels in oorlogen en vangklemmen werden eeuwenlang getolereerd dan wel toegepast. Doch dit veranderende drastisch toen dierenactivisten zich als beschermers opwierpen tegen dierenleed, waarbij met name aan walvissen en (slacht)vee een soort dierenrechten werden toegekend, die zich uitbreidden tot bijna alle dieren, inclusief vleermuizen.

De milieubeweging zocht politieke macht en financiële invloed. Peperdure eco-viaducten (nu ‘gerechtvaardigd’ door dode wolvenwelpjes) en even nutteloze tunnels werden gebouwd; tegelijkertijd wordt het verhongeren van (uitheemse) dieren in overvolle ‘reservaten’ als onvermijdelijk beschouwd en kennelijk minder erg dan afschieten.

Prima zolang het alleen diende om misstanden te reduceren, maar het activisme gaat zo ver dat dieren belangrijker werden dan mensen die werden geconfronteerd met geweld, demonstraties en inbraak (nertsenfarms), alsmede met bouwbeperkingen, bezwaarprocedures en rechtszaken. Nu windt men zich zelfs op over een elektrische prikstok voor vee, terwijl elektrische omheiningen, kippenshredders, jacht in de koninklijke domeinen, halal-slachten, het verscheuren van pinguins door orka’s en van schapen door wolven, evenals de inzet van stroomstootwapens bij rellen en schoktherapie bij hartstilstand, al dan niet terecht normaal worden gevonden. Hebben die politici niets beters te doen, zoals kindermisbruik, eerwraak, meisjesbesnijdenis, huiselijk geweld, straatgeweld, drugs, geweld van loslopende tbs-ers, jodenhaters en asielzoekers, vrouwenhandel en honger bestrijden? Maar graag vooral met een andere toonhoogte dan van de Partij voor de Dieren…

Duitse politie

Het zou goed zijn om de arbeidsvoorwaarden van de Duitse politie eens te vergelijken met de Nederlandse wensen van stakende agenten. Misschien dat er hier toch iets meer aandacht is voor de werkomstandigheden, nazorg, verlofregelingen en kantoorruimtes. Alleen het parttime-werken en de ict-problemen (met absurde kostenplaatjes) lijken identiek te zijn. Blijft over de geweldige stroom informatie over criminele activiteiten, waarvoor geen verwerkingscapaciteit is of geen belangstelling bij het OM. Dat is bij ons gelukkig beter, toch? Want het onvoorstelbare aantal van 1 miljoen onbehandelde strafdossiers kan niet uitsluitend worden verklaard door het tekort van 2000 rechters en andere juristen in de overbelaste – tot ruim 140% – Duitse rechtspraakorganen. ‘Politieke’ dossiers zoals tegen Bondskanselier Scholz, wegens corruptie, verdwijnen geleidelijk in de onderste la; net als hier de zaken tegen Zalm, bankiers, accountants en de landsadvocaat. Terwijl ook parlementaire enquêtes weinig opleveren als er niet naar ‘daders’ wordt gezocht. De Covid-verhoren van De Jonge en Rutte vinden pas over drie jaar plaats; als niemand meer een actieve herinnering heeft.

Grachtengordel

De stelling dat de PvdA zich los zou moeten maken van de GL-elite uit de grachtengordel, is achterhaald. De PvdA is zelf een grachtengordelpartij geworden met een multimiljonair als ‘boegbeeld’ En Timmermans mag blij zijn dat de positie van arbeiderspartij niet is overgenomen door het CDA, maar door de SP. Want nu blijven de christelijke ‘arbeiders’ bij hun traditionele partijen zonder te beseffen dat ook daar de ‘activisten’ het reeds voor het zeggen hebben.

Intussen is in Duitsland de top van de combinatiepartij B’90/Grünen wel opgestapt, maar overwegen deze ‘dissidenten’ naar verluidt een nieuwe linkse partij op te richten. Is nu hun ware aard zichtbaar of vinden ze werkelijk dat er nog meer linkse politiek moet komen, waarvoor ze bij andere partijen niet terecht kunnen?

Hezbollah

De springstofaanval op Hezbollah lijkt niet alleen de inlichtingendiensten te hebben verrast; ook de pro-Palestijnse activisten en andere Hezbollah-aanhangers hadden even geen argumenten meer zonder te moeten toegeven dat het hier om contraterreur gaat, waarbij zoveel mogelijk onschuldige slachtoffers werden vermeden.

Bij de luchtaanvallen zijn er beelden van onschuldige slachtoffers, waarmee de hele wereld wordt geconfronteerd, maar nu is er slechts verwarring over hoe en waarom de gedode terroristen in bezit waren van de explosieve ‘piepers’. Nog pijnlijker is dat de aantallen doden en gewonden veel groter (kunnen) zijn dan de vermelde cijfers. En dat nu ook Hezbollah moet teruggrijpen op de Hamas-tactiek: zoveel mogelijk luchtaanvallen uitlokken om de wereld te tonen hoe onbarmhartig Israël is. Voor de wreedheid van de terroristen sluiten die Israël-haters hun ogen en oren; ook in de media waar die beesten worden omschreven als een ‘militante beweging’ en de Israëlische luchtaanvallen als ‘aanslagen’. En wat te denken van ‘bezittingen’ waar ‘inzetmiddelen/wapensystemen’ worden bedoeld…

Libanon

Als Hezbollah niet stopt met de raketaanvallen op Israël, zal straks ook Libanon herbouwd moeten worden. De vluchtelingenstromen zijn reeds op gang gekomen, maar omvatten vooral mensen die over een auto beschikken. Waar de politieke elite zich inmiddels schuilhoudt, zal moeten blijken, doch het valt te vrezen dat ze de staatsfinanciën reeds hebben ‘veilig gesteld’. En dan niet ten behoeve van de wederopbouw…

Overigens heeft Hezbollah naar verluidt ook grondtroepen ontplooid aan de Israëlische grens. Met welk oogmerk is onduidelijk; een Israëlische invasie tegenhouden of zelf het ‘conflict’ laten kantelen naar ‘oorlog’? In het laatste geval zal Iran niet buiten schot blijven. En zullen de vluchtelingenstromen richting Europa trekken waarbij een hoge prijs zal worden betaald voor de laffe tolerantie jegens Iran, Hezbollah en Hamas. De Libanese minister van Buitenlandse Zaken ziet dit anders; niet Iran of Hezbollah moet een fullscale oorlog voorkomen, maar de VS !

Miljardennota

De tekst van de rijksbegroting was nog niet droog of de ‘bedreigde’ belangengroepen begonnen hun graaioffensief via de media, de oppositie, de adviesorganen en kabinetsleden. Sport, cultuur, musea, goede doelen, zieligheidsstichtingen, publieke omroep, zorgverzekeraars, koningshuis, innovatie/industrie, woningcorporaties, openbaar busvervoer, universiteiten, luchtvaart, spoorwegen, vakbonden, studenten, politie, gesubsidieerde activisten, internationale projecten etc. achten hun bevoorrechte posities en belangen onmisbaar dan wel onaantastbaar. Daar kwamen gehandicapten, milieu-wetenschappers en mensen met problematische schulden nog bij, evenals honderden stichtingen die bezighouden met geldinzameling voor allerlei (medisch) onderzoek. Zelfs het dreigen met acties, staken of wachtlijsten wordt niet geschuwd. Kennelijk vraagt bijna niemand in die belangengroepen zich af waar al die (extra) miljarden vandaan moeten komen en wie de prioriteiten en doelmatigheid van de besteding mag/moet controleren. Zelfs overheidsprojecten – zoals de Lelylijn, de Binnenhofrenovatie en de energietransitie – blijken niet of nauwelijks financieel onderbouwd te zijn, terwijl vorige kabinetten miljarden hebben verspild waarover nooit verantwoording werd afgelegd. De verdwenen Kaag-miljarden zijn slechts één voorbeeld daarvan, naast de Covid-miljarden en HSL-miljarden. Het wordt tijd dat er veel harder wordt gesneden in allerlei niet-urgente of zelfs onnodige uitgaven, want de welvaart van Nederland staat op het spel en dus ook het welzijn.

Rechtspraktijk (klein leed)

Een politiemedewerker weigert een aangifte wegens valsheid in geschrifte op te nemen. Dit laatste is kennelijk zo normaal dat het niet meer als een misdrijf wordt gezien. Een art. 12 procedure wordt gestart met als antwoord, dat het wel een jaar kan duren (ontmoedigingsbeleid?)

Mijn lijstje van dergelijke ‘incidenten’ omvat inmiddels 4 pagina’s, waaronder het geval van de kostenveroordeling voor een aangeklaagde die gebruik had gemaakt van zijn recht op vrije meningsuiting, maar in hoger beroep werd vrijgesproken. De kostenvergoeding aan de wederpartij bleef echter gehandhaafd ! Ook het ‘afkopen’ van openstaande vorderingen in de Toeslagenaffaire, waar alleen oplichters gebruik van zullen maken – net als van dwangsommen – is een voorbeeld. Terwijl vervolging van een oplichter geen prioriteit heeft; het weigeren daarvan is kennelijk mede bedoeld om het voegen van een civiele schadeclaim in de strafzaak te voorkomen en daarmee de wettelijke uitbetaling van een voorschot van max. € 5.000 bij veroordeling van de verdachte. (zie ook: secundair slachtofferschap)

Secundair slachtofferschap

Wie meer wil weten over de wijze waarop de overheid met haar eigen (juridische) fouten omgaat – met name als er schadecompensatie aan verbonden is dan wel mag worden verwacht – zou de recente oratie van prof. Tjepkema eens moeten lezen. Prof. mr. Michiel Tjepkema is hoogleraar bestuursrecht aan de Radboud Universiteit en bekleedt daarnaast sinds kort de leerstoel Overheidsaansprakelijkheid en Mijnbouwschade aan de Open Universiteit. Bij het aanvaarden van de tweede leeropdracht behandelde hij de afwikkeling van mijnbouw- en andere schade via het bestuursrecht. Daarbij kwamen onder meer ‘Groningen’ en de Toeslagenaffaire aan bod, waarin harde noten worden gekraakt over de geldsmijterij bij de overheid. De tekst van genoemde oratie is openbaar*

Naast over de aanpak van de vergoedingen voor de aardbevingsschade in Groningen en de Toeslagengedupeerden zijn er veel meer dossiers waarop de behandelde invalshoeken van toepassing zijn: voorkom ‘overcompensatie’, ‘secundair slachtofferschap’ (indien gedupeerden worden tegengewerkt of belemmerd bij hun schadevordering) en ‘extreme transactiekosten’ (door onnodige rapporten van deskundigen, rechtszaken, ambtelijk onderzoek, commissies etc.).

Met name het aspect van gedupeerde burgers bij hun schadeverhaal niet serieus nemen, juridische belemmeringen opwerpen (waardoor rechtszaken onnodig lang duren), praktische afwikkelingsproblemen bij grote aantallen verschillende claims, politieke interventies en onvoorziene gevolgen van tussentijdse beleidswijzigingen en van overcompensatie is uiterst leerzaam. Niet alleen voor politici, juristen en bestuursrechters, maar ook voor de gewone burger die soms moet toezien dat de kosten om tot een schadevergoeding te komen, hoger zijn dan het uitgekeerde bedrag. De heldere taal van de oratie doet de lezer soms huiveren over de bestuurlijke of politieke incompetentie, de rol van adviseurs en de gevolgen daarvan.

* Digitale versie bij mij op te vragen

Studenten

Gaan acievoeren, omdat de overheid moet bezuinigen; ook op studenten. Welke privileges hadden de studenten nog meer in gedachten; een jaar extra studietijd bij voldoende activistische bezigheden? Dat een trage studie € 3.000 per verlengingsjaar meer kost, is niet onredelijk. Daar kan en wil de belastingbetaler niet alleen voor opdraaien. En universitaire studenten die dergelijke studievoorwaarden te ‘zwaar’ vinden, kunnen ook kiezen voor een hbo-opleiding. Met misschien wel hogere kansen op een (niet-gesubsidieerde) baan.

Verspilling ontwikkelingshulp

Nu de Europese rekenkamer in een rapport voorbeelden geeft van de verspilling van ontwikkelingshulp voor Afrika, zou de hele zieligheidsindustrie eens doorgelicht moeten worden. Ook de zgn. milieu- en waterprojecten ten gunste van de lokale bevolking. Niet alleen duiken dan voorbeelden op van corruptie in Indonesië en bij internationale hulporganisaties, maar ook de bouw van een Duitse elektriciteitscentrale in Afghanistan zonder stroomnetwerk, de niet-bestaande ‘projecten’ in China met westers geld, de verdwenen Kaag-miljarden, de financiering van Hamas (en rebellen in Syrië), de dumping van giftig en radio-actief afval door de maffia en de overheidscorruptie in Afrika. Daarvoor zijn geen nieuwe onderzoeken nodig, want de rapporten en boeken stapelen zich op. Ook hier waar bijna niemand begrijpt met wie en waarom de Amsterdamse afvalverbranding zaken doet met Italië. Tenzij men zich realiseert wie de afvalverwerking daar in handen heeft. En ook daarover is al een boek verschenen van een Duitse auteur; nu het (inter)nationale onderzoek nog. Tot slot is het onbegrijpelijk dat specifieke medische hulp aan Afrika door minister Agema moet worden betaald; gezondheidszorg valt toch ook onder ontwikkelingshulp?

Overigens is te hopen dat de verdwenen miljarden van ontwikkelingssamenwerking niet zijn gebruikt voor de mini-kredieten van koningin Maxima, want over de financiering en terugbetaling daarvan heb ik nog niets gelezen. Wel over het continueren van haar politieke VN-activiteiten; met toestemming van de premier?

Vroegpensioen

Wat wil de FNV nu eigenlijk: vroegpensioen voor zware functies in bepaalde beroepen – gemiddeld 10% korter werken – of een vierdaagse werkweek?

In het laatste geval gaat het om ca. 20% korter werken voor iedereen met een CAO. Wat heeft het kabinet daar mee te maken; in die CAO staat toch gewoon het aantal uren waarvoor betaald wordt en op vrijdagmiddag lijkt er bijna niemand meer te werken. Ook bij de overheid, maar niet bij ZZP-ers. Er is zelfs een Telegraaf-lezer die meent dat iedereen recht heeft op meer vrije tijd; kennelijk niet op de hoogte hoeveel verlofregelingen er al zijn en wat ‘vrije tijd’ kost. Bij een lager inkomen is er vaak geen geld meer voor uitstapjes en hobby’s of extra kilometers in de auto, want waarom zou de werkgever voor niet-gewerkte uren (moeten) betalen?

Ook een vroegpensioen voor zware functies kan gewoon in de CAO worden vastgelegd, want het gaat om het bedrijfspensioen. En eerder AOW is grote onzin, want dan moet het aantal zware werkweken worden bijgehouden gedurende gemiddeld 45 jaar, in diverse functies, evenals het aantal weken ziek thuis zitten. Bij ZZP-ers is die registratie onmogelijk, net als bij (wisselende) uitzendbureaus. Kennelijk wil de FNV een vinger in de pap van de financiële warboel die dan ontstaat, maar ook daar heeft de regering niets mee te maken. Het is al moeilijk genoeg om de registratie van de eigen ambtenaren zuiver te houden, evenals de jaren van verblijf in het buitenland van AOW-gerechtigden. Nederland zit echt niet op een nieuw monster van registratie en controle te wachten, want de kosten daarvan overstijgen soms zelfs de bedragen die worden uitgekeerd. Daarbij mogen de toeslagen-, mijnwerkers- en Groningen-compensaties als afschrikwekkende voorbeelden dienen.

Wishful thinking

Hoewel de media niet als doorslaggevende factor kunnen worden beschouwd bij het ‘slagen’ van het kabinet, spelen ze wel een rol in de speculaties over de levensduur ervan en bij de hetze tegen bepaalde politici. Door telkens dezelfde vraag te herhalen in allerlei programma’s, worden de optimistische burgers opzettelijk aan het twijfelen gebracht. Met name over het voorzichtige optreden van de premier. Die zal zijn speelveld steviger moeten afbakenen door op bepaalde vragen niet meer te reageren of de vraagsteller meteen lik-op-stuk over diens positie en opinie te geven. Bijv. met de tegenvraag ‘Waar was u toen uw partij/krant/adviesorgaan destijds deze EU-richtlijn/ internationaal akkoord/wet/maatregel/besluit/rapport goedkeurde?’ of: ‘Wat heeft u gedaan met alle waarschuwingen, ingezonden brieven, schandalen bij de jeugdzorg/kinderbescherming, rapporten van de Algemene Rekenkamer, kritische uitspraken van de rechter, politieke uitspraken van de Raad van State of botte weigeringen vanuit Brussel en Marokko?’

Barre tijden vragen nu eenmaal om harde maatregelen en een krachtig antwoord op het wishful thinking van de ondermijners; ook in de Kamer en de media.