Dode walvissen op het strand

Nog nooit gehoord van die uitdrukking? Dat klopt. Ik werd door Andrew Orlovski er attent op gemaakt in zijn artikel “Waterstof: een fiasco in wording” dat op de website Climategate.nl werd gepubliceerd.

Die uitdrukking blijkt uit de pen van computerwetenschappers van twee gerenommeerde Amerikaanse Opleidingsinstituten Sandford en MIT te zijn gevloeid om iets dat technisch haalbaar, maar om diverse redenen hoogst onwenselijk is , kernachtig uit te drukken. Die creatievelingen noemden het “een dode walvis op het strand trappen” en The Hackers Dictionary geeft daaraan de volgende uitleg “een langzaam, moeilijk en naar (in mijn optiek is de term ongewenst een betere karakterisering) proces”.

Wel en niet geïdentificeerde dode walvissen

Dode walvissen dus en door het nationale klimaatbeleid liggen er geïdentificeerde grote en kleine walvissen op beide genoemde stranden en verborgen onder het zand vermoedelijk nog een aantal niet-geïdentificeerde creperende en dode walvissen op alle Nederlandse Noordzeestranden. Op deze website en op climategate.nl is de nieuwsgierige volger uitbundig geïnformeerd over de bekend geworden dode walvissen die de regering op de Scheveningse – en Zandvoortse stranden inmiddels heeft achtergelaten om klimaatalarmisten en – activisten de gelegenheid te geven om die nog tot leven te stimuleren. Volgens die bewegingen en individuen is de medicijn bij uitstek om nog meer geld in de bekken van die dode placentale zeezoogdieren te storten en blijkbaar willen en kunnen ze niet begrijpen dat het geld niet meer verteerd kan worden en de dieren niet meer in beweging zullen komen.

Bovendien blijken overheid en activistische bewegingen hardnekkig te zwijgen over de kosten om de verborgen dode dieren te verwijderen zoals de onzinnigheid van “voorspellende” en tot verarming leidende klimaatmodellen waar het Nederlandse klimaatbeleid op gebaseerd is; de groeiende schaarsheid van benodigde metalen en materialen; de enorme kosten die de energietransitie voor de kleine en grote huurder en huizeneigenaren met zich meebrengt; de noodzaak van opvangsystemen die op fossiele brandstoffen werken; afvoer van verouderde en niet meer functionerende systemen; het transport van energieleverende systemen naar de gebruikers; de noodzaak voor een recyclinginfrastructuur; de aanzienlijke negatieve geldslurpende effecten van windturbineparken, zonneweiden, aardwarmte, waterstof[1], warmtepompen, elektrische voertuigen en de lang onder de pet gehouden gevolgen van het gebruik van biomassa centrales. Door de overheid en klimaatkneuzen verzwegen kostenposten om de weerstand van de samenleving beheersbaar te houden.

Beleid is zaligmakend

Omdat bij discussies en debatten driftig wordt gesmeten met de termen energie en elektriciteit en herhaaldelijk blijkt dat die twee driftig door elkaar gehaald worden en discussies en debatten op een ongewenste manier vertroebelen, is een omschrijving in de eindnoot opgenomen[2]. Die begripsverwarring maakt ook duidelijk dat hele klimaatstammen en deelnemers aan debatten en discussies in feite niet weten waar ze het over hebben en in grote mate kopieergedrag vertonen.

Klimaat kneuzen vertegenwoordigd in overheid en bewegingen doen het voor de argeloze burger voorkomen alsof energie die door wind, zon, biomassa, water en aardwarmte worden geleverd betaalbaar, betrouwbaar en duurzaam zou zijn. Het duurzaamheid en betrouwbaarheid sprookje is allang doorgeprikt en wat de betaalbaarheid betreft heeft de opperklimaatkneus in het nauw gebracht door argumenten dat zogenaamde groene energie helemaal niet betaalbaar, duurzaam en betrouwbaar is, in februari 2022 geroepen dat hij “hij niets meer wil horen over haalbaarheid en betaalbaarheid van het klimaatbeleid. Het is nu een zaak het beleid uit te voeren”.

Beleid? Is hier inderdaad sprake van het aangeven van richting en middelen waarmee welvaart en welzijn van een samenleving binnen de gestelde regeerperiode “and beyond” gediend is? Wanneer maatregelen niet gedragen worden door de betreffende samenleving, omdat die resulteert in verarming, kan niet van beleid gesproken worden.

Ook groene energie kent schaarste

De kretologie die betrekking heeft op duurzaamheid en betrouwbaarheid van groene energie, wordt nog wranger als de discussie zich uitstrekt over materialen en metalen voor de productie van onderdelen van de energieleveranciers. De Universiteit KU Leuven heeft in een april 2022 artikel zijn groeiende bezorgdheid over de leveringszekerheid van metalen uitgedrukt. De conclusie uit hun onderzoek “Metals for Clean Energy” die werd gedaan in opdracht Eurometaux, de Europese vereniging van metaal producenten, luidt: “om de Green Deal-doelstelling van de Europese Unie van klimaatneutraliteit tegen 2050 te halen, is in vergelijking met het beperkte gebruik door het huidige Europa, 35 keer meer lithium nodig en 7 tot 26 keer de hoeveelheid steeds schaarser wordende zeldzame aardmetalen”. Die bezorgdheid strekt zich ook uit over aluminium, koper, silicium, nikkel en kobalt.

Volgens de studie zou Europa rond 2030 met problemen kunnen worden geconfronteerd door wereldwijde tekorten aan de levering van vooral vijf metalen: lithium, kobalt, nikkel, zeldzame aardmetalen en koper. De vraag naar primaire metalen in de EU piekt rond 2040; daarna moet recycling helpen om landen zelfvoorzienend te maken. Daarvoor zijn grote investeringen in de recyclinginfrastructuur nodig en moeten knelpunten in de wetgeving worden aangepakt. Er zijn dus progressieve stappen nodig om een ​​circulaire economie voor de lange termijn te ontwikkelen, die een herhaling van Europa’s huidige afhankelijkheid van fossiele brandstoffen moet voorkomen.

De reden voor die sombere kijk in de toekomst ligt in Rusland en Azië. De door kolen aangedreven Chinese en Indonesische metaalproductie zal de wereldwijde groei van raffinagecapaciteit voor batterijmetalen en zeldzame aardmetalen domineren. Europa vertrouwt op Rusland voor zijn huidige aanvoer van aluminium, nikkel en koper. Het is maar de vraag of Rusland zich aan die afspraken zal houden gelet op de groeiende vijandige houding die Europa/EU in het Moskou-Kiew conflict stelselmatig inneemt. Europa is dus niet meer voor gas en olie, maar ook voor duurzame metalen afhankelijk van Moskou. Geen prettig vooruitzicht voor de groene energie adepten.

Niet goedschiks, dan kwaadschiks

Overheid en hun hijgerige volgers willen door dwang en bedreigingen besluiten ten koste van de samenleving doorvoeren. Dwang en bedreigingen zijn instrumenten van een ongewenste overheid om anderen ervan te overtuigen dat de verkeerde afslag toch de juiste afslag is om de eindbestemming te bereiken. Wanneer blijkt dat die eindbestemming via die weg niet bereikt kan worden, wordt de oorzaak bij anderen gezocht. Een beleid dat autocratieën en elitocratieën gevuld met onbekwame politici, opportunisten, lobbyisten, kwaadwillende activisten, een gedogend justitieel- en een irritant assertief optredend politie apparaat dankzij volgzame en dom gehouden elementen van de samenleving, doorgevoerd kan worden.

Het ziet er leuk uit op de tekentafel, maar de uitvoering duurt lang, is duur en het resultaat beantwoordt niet aan de papieren belofte. Het blijken bovendien vooral speeltjes te zijn voor de rijkere toplaag die door de onderlaag worden gefinancierd. In de achterliggende jaren is uitvoerig wetenschappelijk bewezen en in de praktijk bevestigd dat windturbines, zonneweiden, biocentrales en de daarvoor benodigde transportsystemen hoofdzakelijk ellende voor flora en fauna veroorzaken, resulteren in ongewenste ecologische veranderingen en landschapsvervuilingen. Snel wordt weggeschoven dat oplossing van de veronderstelde klimaat ellende thuis, de ellende van andere samenlevingen vergroot in afkalving en bedreiging van de lokale ecologie en individuele gezondheid. Niet naast de deur, maar wel ver-weg. Boeiend.

Verborgen dode walvissen

Bij nadere bestudering van de Nederlandse stranden blijken veel dode walvissen onder het zand verborgen te zijn. Om te voorkomen dat door oproer en rebellie de op tafel liggende klimaatplannen niet geïmplementeerd kunnen worden, zijn die stranden door struikeldraadlichtseinen voor het grote publiek afgesloten. De traditionele propagandistische media concentreren zich doorlopend op de bekende stokpaardjes die het meehobbelen op de opengestelde stranden aangenaam maken. Ze weigeren om de in dit artikel niet limitatief vastgestelde verborgen kosten voor de midden en lagere klassen te belichten. Dan doen wij dat.

[1] Zie voor een uitgebreid exposé van de (on)zin van waterstof het artikel “Waterstof in wording” op de website www.climategate.nl

[2] Alle soorten energie in de vorm van stroom/elektriciteit en gas leveren warmte, snelheid resp. afstandsoverbrugging, spierkracht, licht, geluid. Ze worden uitgedrukt in een grootheid: kilowattuur/3.600.000 joule. Tegenwoordig wordt een splitsing gemaakt in een duurzame of groene soort die op een volgens politici ondersteund door activistische bewegingen milieuvriendelijke manier wordt opgewekt waarbij minder CO2, stikstof en fijnstof vrijkomt. Ze veroorzaken minder vervuiling, maar hebben wel een vernielende invloed op lokale en regionale flora en fauna en veroorzaken landschapsvervuiling. De andere component is de niet-duurzame of grijze soort die wordt opgewekt door het verbranden van fossiele brandstoffen als gas en olie, waarbij meer CO2 etc. wordt uitgestoten en een eindig karakter hebben.