De duivel schuilt in de details

Het Amerikaanse beleid ten aanzien van het conflict Rusland-Oekraïne zal waarschijnlijk afhangen van het verloop van de komende onderhandelingen. Volgens Andrew Korybko schuilt de duivel in de kleinere details, aldus de analist op zijn website.

Door: Andrew Korybko

Trump leek de beperkingen van bemiddeling door een derde partij tussen Rusland en Oekraïne te erkennen in de post die hij plaatste na zijn laatste telefoongesprek met Poetin op maandag. Hij kondigde de ‘onmiddellijke’ start van onderhandelingen over een staakt-het-vuren tussen hen aan, maar benadrukte dat “de voorwaarden daarvoor tussen de twee partijen zullen worden onderhandeld, zoals alleen mogelijk is omdat zij details van een onderhandeling kennen waar niemand anders van op de hoogte zou zijn”. Hier zijn tien aandachtspunten die zijn laatste standpunt in context plaatsen:

* 12 maart: “ Zal Poetin akkoord gaan met een staakt-het-vuren? ”

* 1 april: “ Trumps laatste dreiging met sancties tegen Rusland suggereert dat hij ongeduldig wordt voor een deal ”

* 4 april: “ Poetins economische gezant hielp de Russisch-Amerikaanse impasse over Oekraïne te doorbreken ”

* 10 april: “ Hoe zouden de betrekkingen van de VS met Oekraïne en Rusland kunnen veranderen als het land zijn vredesinspanningen staakt? ”

* 28 april: “ Vijf belangrijke meningsverschillen zijn de oorzaak van Trumps nieuwe woede jegens Poetin ”

* 2 mei: “ De gewijzigde mineralendeal zal waarschijnlijk leiden tot meer Amerikaanse wapenpakketten voor Oekraïne ”

* 3 mei: “ Vijf voordelen die de VS zouden oogsten als ze Oekraïne zouden dwingen tot meer concessies aan Rusland ”

* 10 mei: “ De VS verhardt haar onderhandelingspositie ten opzichte van Rusland ”

* 13 mei: “ Bemiddeling door derden tussen Rusland en Oekraïne nadert zijn grenzen ”

* 17 mei: “ De bal ligt bij Trump na de laatste gesprekken in Istanbul ”

Ter herinnering: de VS wilden tot nu toe dat Rusland akkoord ging met het bevriezen van de Line of Contact (LOC) in ruil voor een reeks winstgevende (waarschijnlijk grondstofgerichte) deals. Zonder deze deals zou een nieuwe ronde Amerikaanse sancties kunnen worden doorgevoerd en mogelijk zelfs grootschalige hervatting van militaire hulp aan Oekraïne. Sancties liggen nog steeds op tafel , maar Trump’s laatste bericht was op een veel beleefdere toon geschreven dan eerdere berichten waarin hij zijn toenemende ongeduld met Poetin uitdrukte, wat suggereert dat er enige vooruitgang is geboekt.

Er kan alleen maar gespeculeerd worden over wat ze bereikt hebben tijdens hun twee uur durende gesprek, maar Trump suggereerde dat creatieve economische/energiediplomatie van de VS de kans zou kunnen vergroten dat Rusland een compromis sluit met Oekraïne. Hij schreef: “Rusland wil grootschalige HANDEL met de Verenigde Staten drijven wanneer dit catastrofale ‘bloedbad’ voorbij is, en daar ben ik het mee eens. Dit is een enorme kans voor Rusland om enorme hoeveelheden banen en welvaart te creëren. Het potentieel ervan is ONBEPERKT”.

Poetin blijft afkerig van een onvoorwaardelijk staakt-het-vuren nu hij afgelopen juni verklaarde dat Rusland er alleen mee zou instemmen als Oekraïne zich terugtrekt uit alle betwiste gebieden, zijn plannen om toe te treden tot de NAVO opgeeft en hen buitenlandse wapens worden onthouden. Zelensky zei maandag na de gesprekken dat Oekraïne zich echter niet zal terugtrekken , terwijl het nog steeds vastbesloten is om toe te treden tot de NAVO. Bovendien zal het voor de VS een hele strijd worden om de Europeanen ervan te overtuigen om Oekraïne niet meer te bewapenen. Het is dus onduidelijk hoe deze staakt-het-vuren-gesprekken zullen verlopen.

Niettemin zei Poetin na zijn telefoongesprek met Trump ook: “De kernvraag is nu natuurlijk dat de Russische en Oekraïense kant hun sterke toewijding aan vrede tonen en een compromis smeden dat voor alle partijen aanvaardbaar is. Ruslands standpunt is duidelijk. Het wegnemen van de grondoorzaken van deze crisis is wat voor ons het belangrijkst is”. Zijn verlangen om een ​​voor beide partijen aanvaardbaar compromis te bereiken, suggereert dat hij wellicht meer flexibiliteit aan de dag legt dan voorheen, mogelijk verleid door de economische aanbiedingen van de VS.

Hoewel hij zeker wil dat de ontluikende Russisch – Amerikaanse ‘Nieuwe Détente’ zich na het einde van het conflict ontwikkelt tot een volwaardig strategisch partnerschap, zou zijn herbevestiging dat de grondoorzaken van de crisis moeten worden weggenomen, de speculatie moeten wegnemen dat hij zich zal ‘verraden’ door de doelen van de speciale operatie in ruil daarvoor op te geven. Ter herinnering: dit zijn het herstellen van de constitutionele neutraliteit van Oekraïne, de demilitarisering en denazificatie ervan en nu ook het verkrijgen van erkenning voor de nieuwe realiteit na de referenda van september 2022.

De eerste en de laatste zijn duidelijk, terwijl de andere twee veel ruimte voor interpretatie laten. Dit betekent dat Rusland waarschijnlijk geen compromissen zal sluiten over het herstel van de constitutionele neutraliteit van Oekraïne of het terugtrekken uit het gebied dat het als zijn eigendom claimt. Het zou echter in theorie de territoriale dimensie van het conflict kunnen bevriezen door niet langer te proberen de volledige betwiste regio militair onder controle te krijgen, mits de door Oekraïne gecontroleerde rest de autonomie krijgt die de Donbas-regio onder Minsk werd beloofd.

Voor de duidelijkheid: er zijn geen aanwijzingen dat dit wordt overwogen en het is slechts een (gefundeerde) speculatie, net als het voorstel voor een gedemilitariseerde ‘Trans-Dnjepr’-regio, gecontroleerd door niet-westerse vredesmachten, die alles ten noorden van de LOC en ten oosten van de rivier zou omvatten. Dit laatste zou een wederzijds aanvaardbaar compromis kunnen vormen over demilitarisering en denazificatie, waarvan de doelstellingen, zoals hierboven beschreven, veel ruimte voor interpretatie laten, maar het lijkt momenteel geen onderdeel van hun gesprekken te zijn.

Hoe dan ook, het punt is dat demilitarisering en denazificatie de twee doelen zouden kunnen zijn waar Poetin compromissen over zou kunnen sluiten, maar alleen om de tastbare verbetering van Ruslands’ nationale veiligheidsbelangen op de lange termijn te garanderen. In het algemeen betekent dit dat Oekraïne tegen het einde van het conflict óf niet langer als NAVO-proxy moet functioneren, óf dat de dreiging die het als zodanig nog vormt, verder van de Russische grens moet worden gehouden, wat zou kunnen worden bereikt via het ‘Trans-Dnjepr’-voorstel.

In bredere zin zou het ideaal zijn als er ook een baanbrekende toenadering zou zijn tussen Rusland en de VS, waardoor de kans aanzienlijk zou afnemen dat het machtigste NAVO-lid door provocaties van zijn ‘schurken/bondgenoten’ tot een oorlog tegen Rusland zou kunnen worden gemanipuleerd. Deze uitkomst zou verreweg het meest belangwekkende zijn vanwege de grote strategische betekenis ervan. Het is dus mogelijk dat Poetin meer compromissen sluit dan verwacht als hij werkelijk denkt dat dit dan binnen handbereik is.

Tegelijkertijd is hij alleen geïnteresseerd in compromissen, niet in eenzijdige concessies zoals Zelensky eist en de VS nadrukkelijk heeft aangegeven dat ze die willen. Dit betekent dat alle compromissen die hij voorstelt, vooral als ze onverwacht zijn, moeten worden beantwoord door Oekraïne en/of de VS. Als Zelensky weigert, is het Trump’s plicht hem tot instemming te dwingen om de kans op vrede die onverwachte compromissen van Poetin zouden bieden, niet te verliezen.

Elke inbreuk daarop van Zelensky zou streng aangepakt moeten worden, anders zou Trump’s beoogde ‘grootschalige HANDEL’ met Rusland, waarvan hij gelooft dat die een ‘ONBEPERKT’ potentieel heeft, verloren gaan, evenals de geloofwaardige kans dat hij daarna de Nobelprijs voor de Vrede wint, zoals hij voor zijn nalatenschap wenst. Dit zou kunnen inhouden dat alle hulp aan militaire inlichtingendiensten wordt stopgezet en mogelijk zelfs zo ver gaat dat er sancties worden opgelegd aan Europese landen die in die periode dergelijke hulp blijven verlenen.

Trump zinspeelde op de mogelijkheid om de militaire hulp aan Oekraïne opnieuw te bevriezen door na zijn telefoongesprek met Poetin te zeggen : “Dit is niet onze oorlog. Dit is niet mijn oorlog… Ik bedoel, we zijn verwikkeld geraakt in iets waar we niet bij betrokken hadden moeten zijn”. Hij bevestigde ook dat Zelensky “niet de makkelijkste persoon is om mee om te gaan. Maar ik denk dat hij er een einde aan wil maken… Ik hoop dat het antwoord is dat hij het wil oplossen”. Als hij Zelensky als het obstakel voor vrede ziet en niet Poetin, dan zou hij hem wel eens opnieuw kunnen kortwieken.

Uiteindelijk schuilt de duivel in de details van de aanstaande Russisch-Oekraïense staakt-het-vuren-gesprekken, die op hun beurt grotendeels zullen bepalen of de VS doorgaan met sancties tegen Rusland of Oekraïne beperken. Het publiek is niet op de hoogte van de onderhandelingsstrategie van beide teams, noch van de flexibiliteit die hun leiders hen hebben geboden, dus er zal vanaf nu veel nepnieuws, speculatie en gefundeerde gissingen zijn. Iedereen moet zich daarom schrap zetten en zijn mediawijsheid opfrissen om niet misleid te worden.

Andrew Korybko is politiek analist, journalist en vaste medewerker van diverse online tijdschriften. Hij is tevens lid van de deskundigenraad van het Instituut voor Strategische Studies en Voorspellingen van de People’s Friendship University in Rusland. Hij heeft diverse werken gepubliceerd op het gebied van hybride oorlogen, waaronder “Hybrid Wars: The Indirect Adaptive Approach to Regime Change” en “The Law of Hybrid War: Eastern Hemisphere”.