Een strategisch licht is gedoofd

Donderdag j.l. publiceerde OpinieZ een column van Rene Dercksen waarin hij het gebrek aan inzicht en objectiviteit van de Nederlandse NPO strateeg van Rob de Wijk tegen het licht hield en het kan niemand verbazen dat hij tot de vaststelling kwam dat van overzicht, inzicht en neutraliteit van de ‘huiskamerstrateeg’ geen sprake was. Dat kan en mag voor niemand die zich op de hoogte houdt van ontwikkelingen op het internationale podium, een verrassing zijn.

Ik ken hem persoonlijk. Onze eerste ontmoeting dateert uit 2001 toen we beiden een presentatie hielden over Asymmetrische oorlogvoering incl. terrorisme. Hij de Nederlandse en ik de Amerikaanse benadering.  Aan het einde van de presentatie die medio juni 2001 plaats vond, constateerde ik dat de VS wel heel slordig omgingen met signalen van terrorisme en het geen verassing zou zijn als Washington met een aanslag geconfronteerd zou worden. Drie maanden later vond 9/11 plaats. Ik leerde hem beter kennen tijdens het Air Power Project dat Rob in de periode 2007-2010 met vaardige hand in het juiste overheidsnarratief stuurde om een gedegen onderbouwing voor de aanschaf van de JSF aan het Kabinet af te leveren. Een andere ontmoeting in de genoemde periode was de discussie over het wel of niet uitzenden van een Nederlands contingent naar Uruzgan.  Hij vroeg mijn mening, maar bleek al voor die bijeenkomst Boris Dietrich (toentertijd fractievoorzitter D66) geadviseerd te hebben om een uitzending te ondersteunen. Het was niet verrassend dat onze meningen niet spoorden. 

In de loop van 2018 verbaasde ik me meerdere keren over de tunnelvisie van De Wijk en schreef een artikel over zijn mening over de uitzending van een Nederlands militair contingent naar Mali. In dat artikel met de titel “Een strategisch Licht vervaagt” schreef ik onder meer over zijn uitspraken over Mali, Noord-Korea en natuurlijk Trump.

In de column van Dercksen is een citaat van Rob de Wijk opgenomen waarin hij fulmineert tegen de Amerikaanse President-elect: “Maar voor mij is het belangrijkste feit van 2024 dat aankomend president Trump, gesteund door zijn luid jubelende aanhang, de eerste stappen zette om zijn land te veranderen in een autoritaire kleptocratie. Dat is niet het Amerika waar wij Europeanen wat aan hebben”. Helaas is dat geen nieuwe uitspraak, want wat riep hij al in 2018:” Als we Trump zijn gang laten gaan, wordt de wereld gedomineerd door autoritaire kleptocraten die zich door cynisch eigenbelang laten leiden, hun zakken vullen en zeggen namens het volk te spreken, maar hun armoede verachten”. Zoals hij nu de vele miljonairs en miljardairs vergat te benoemen die de Democratische presidentskandidaat steunden, zo vergat hij in 2018 Mabel Wisse Smit die zonder daarvoor een vinger te hoeven uitsteken d.m.v. door haar man aangekochte aandelen in een week een kleine 180 miljoen euro rijker werd.

Wat de gewelddadigheden in de Oekraïne betreft was Rob de Wijk aanvankelijk nog een enthousiaste supporter van het westerse uitdeelbeleid aan Kiev en draaide in de loop van 2024 van oorlog naar onderhandelen. Kenmerkend voor zijn strategische inzicht waren zijn voorspellingen in de periode 2022-2023 die amper realiteit zijn geworden. De belangrijkste reden dat ik persoonlijk aan mening, voorspellingen en visie van Rob de Wijk en zijn HCSS –adepten niet al te veel waarde hecht.

Er staan in de column van Dercksen meer voorbeelden van Rob de Wijk’s verwrongen beeld van de realiteit om hem heen, opgeleukt met citaten die zijn inzicht in de geopolitieke ontwikkelingen helder schetsen. De column is het lezen waard om een indruk te krijgen van de kwaliteit en het niveau van de huisstrateeg van het links-liberale gedachtegoed.

Het eerder genoemde artikel eindigde met de vaststelling: het is moeilijk om belangrijke politieke ontwikkelingen op een neutrale manier te benaderen en de kijker etc. op een evenwichtige manier te informeren zonder propagandistisch van leer te trekken. Van een serieuze directeur van een neutraal strategische studiecentrum mag verwacht worden dat hij daartoe in staat is. Wanneer die directeur bij het informeren van het grote publiek over de draagkracht van belangrijke strategische gebeurtenissen en ontwikkelingen, om voor hem moverende redenen zijn D66 en anti-Trump gevoelens niet in de koelkast kan resp. wenst te zetten, past hem maar een daad “inpakken en wegwezen”. Op twijfelachtige propagandastunten van een zich bekwaam achtende directeur zit geen mens te wachten”.

Uit de column van Rene Dercksen blijkt dat Rob de Wijk geen haar veranderd is. Dat geeft te denken als de kwaliteit van visie, vaststellingen, meningen en voorspellingen van het door hem geleide HCSS resp. HCSS-medewerkers aan de orde komen.