Het artikel met de titel “From Russia; with love” eindigde met een uitspraak van de ISW waar onderschatting (van Moskou) en overschatting (NAVO/VS) een markante plaats had gekregen.
Op Poetins waarschuwing dat Moskou bewezen heeft een niet te detecteren raket vanuit Russische grondgebied te kunnen lanceren die essentiële politieke-, militaire- en delen van het productievermogen van Wapen industrieën in een 20 minuten tijdspanne, kan neutraliseren en elimineren., reageerde de ISW met geruststellende tekst: “Poetin dreigt iedere keer met hel en verdoemenis en iedere keer leidt het passeren van rode lijnen, niet tot een voor het Westen onhoudbare operationele toestand”.
Kortom, laat die kleine tsaar maar raaskallen en besteedt er geen uitgebreide aandacht aan. Wij, het Westen kunnen onze gevechtskracht-boontjes wel doppen.
De staat van de Amerikaanse Krijgsmacht
Toetsing
De ISW is er blijkbaar van overtuigd dat de gevechtskracht van het contingent aan krijgsmachten van lidstaten met de VS Krijgsmacht als kern, afschrikwekkend genoeg is om Poetin in zijn daden te sturen. Dat is een typische foutgedachte. Zeker als de gevechtskracht status van de belangrijkste westerse krijgsmacht, die van de VS, onder de loep wordt genomen. Om een inzicht te krijgen, moet worden uitgeweken naar de website https://www.heritage.org. M.b.v. mooi gekleurde staafdiagrammen wordt een inzicht gegeven in de slagkrachtstatus van de traditionele Amerikaanse krijgsmachtdelen/componenten.
Ieder krijgsmachtdeel wordt op drie gebieden beoordeeld: capaciteit/volume; capability/slagkracht en readiness/graad gereedheid. Waarom die krijgsmachtdelen niet worden beoordeeld op het kunnen realiseren van de gewenste closure rate om zo een beeld te kunnen krijgen van het power projectie vermogen van componenten en krijgsmacht in zijn totaliteit,is onduidelijk. Juist die closure rate is relevant voor het tijdig gevechtskracht in de gevechtsruimte brengen en die is niet alleen afhankelijk van de readines status, maar ook bijvoorbeeld van de geoefendheid en zeker wat de grondcomponent betreft, het beschikbare strategische, operatieve en tactische transport vermogen om slagkracht in een gevechtsruimte te ontplooien.
Status traditionele componenten
De vaststellingen worden beperkt tot de componenten US Army/grondcomponent, US Airforce/luchtcomponent. US Navy/maritieme component en de US Marines. Een korte tekst over het nucleaire- en aerospacevermogen leukt deze tekst wat op. Vertrekpunt: met de beschikbare en inzetbare slagkracht van grond, lucht- en maritieme component moeten twee Major Regional Conflicts (MRC) en met die van het Marine Corps een MRC gesteund kunnen worden:
De grondcomponent – hart van een krijgsmacht en essentie voor het succes in de gevechtsruimte – wordt gekwalificeerd als marginaal. De redenen? Onvoldoende personeelsvolume, trage productieprocessen bij de wapenindustrie om gaten in de slagkracht op te vullen, te versterken, te handhaven en daardoor veroudering en krimp van de beschikbare slagkracht.
Het gros van de hoofduitrustingsstukken dat die slagkracht moet kleuren, is door veroudering en Sinterklaasbeleid aan een grootscheepse vervanging en aanvulling toe. Het Defensiebudget 2024 is vergeleken met dat van 2022 met 8% gekrompen en het productievermogen van de wapenindustrie bivakkeert nog steeds op vredesniveau. Het gros van het materieel dat de verouderde wapensystemen moet vervangen, zit nog in de ontwikkelingsfase, ligt nog op de tekentafel. Het gevolg is dat een snelle modernisering van de grondcomponent er voorlopig niet in zit en US Army sneller verouderd dan dat het gemoderniseerd wordt en in volume krimpt omdat het met de werving van personeel ook niet al te soepel loopt.
Om een geloofwaardig power projectie slagkracht te kunnen zijn, moet de gewenste hoeveelheid strategische, operatieve en tactische transportmiddelen voorhanden zijn. Die zijn er bij lange na niet en daardoor kan US Army niet aan de vastgestelde closure rate eisen voldoen. Vandaar de marginale waardering.
De slagkracht van US Navy en US Airforce wordt als onvoldoende (weak) gekwalificeerd. De Navy moet een omvang hebben van 400 oorlogsbodems en de Airforce van 500 platformen (inb. reservedelen en directe ruil componenten: 600 st.) in de parate component of 28 squadrons. Voor een crisis als in de Oekraïne moeten 1200 st. oorlogsbodems beschikbaar en inzetbaar zijn. In de huidige situatie telt de Navy slechts 297 oorlogsbodems (74%) en de Airforce blijft steken op 897 st (74%).
De slagkracht (volume, personeel, materieel en logistiek) van US Navy is mede door krimp van het Defensiebudget een zorgenkind geworden, Het gevolg is dat het vulling en versterkingsproces van de slagkracht traag verloopt, maar het ook te lang duurt voordat uitgevallen en reparabele oorlogsbodems weer ingezet kunnen worden. Een ander ongewenst effect van die budget krimp is de achteruithollende kwaliteit van het personeel. Door een tekort aan vorming, training en oefening is die zorgelijk. Op operationeel gebied kan de maritieme component zich amper meten met de Marines van China en Rusland.
De US Airforce kan door allerlei operationele en logistieke tekortkomingen slechts een rol spelen in een en niet in twee MRC’s. Een van de problemen naast tekorten op liftvermogen t.b.v. de grondcomponent, is de inzetbaarheid van bommenwerpers (64% inzetbaar) en het tekort aan brandstof leverende luchtplatformen. Geen van de parate squadrons beantwoordt aan de normen voor gereedheid, inzetbaarheid en betrouwbaarheid. Door het tekort aan piloten en kennis en inzicht op technisch en operationeel gebied, heeft US Airforce geringe kansen in luchtgevechten met kwaadwillende tegenhangers. Vandaar de waardering “very weak”
Het Marine Corps (MC) komt er relatief goed uit. heeft zich goed hersteld van de 2022 marginale waardering. Dat komt mede doordat het vermogen niet wordt getoetst aan de noodzaak van twee MRC’s en maar aan een MRC. Positief is de manier waarop het MC sinds 2022 in staat is gebleken om te moderniseren en zijn gereedheidstatus op te krikken. Desondanks hangt het Zwaard van Damocles boven het MC. Mocht het MC er toe besluiten resp. gedwongen worden om het aantal BCT’n van 22 naar 21 BCT’n bij te stellen dan heeft dat gevolgen voor de mondiale ontplooiing. Op dit moment is de operationele status van het MC met 73 BCT’s te gering.
Het MC onderscheidt zich in vergelijking met de drie traditionele componenten op een positieve manier, Voorbeelden: de manier waarop het MC in staat is geweest om zijn hele luchtvloot te moderniseren, op het punt staat om een nieuw gevechtsplatform in de bewapening op te nemen, verwerving van wapensystemen tegen lucht- en scheepsdoelen te versnellen en de assertieve benadering van ontwikkelingen op het gebied van onbemande systemen en geavanceerde computer- en communicatietechnologieën.
Desondanks is deze component te klein en heeft het nog te veel verouderd materiaal in de bewapening. Ook de afhankelijkheid va n US Navy voor de verwerving van moderne amfibische platformen is een doorn in het oog.
Space en nucleair vermogen.
De waardering voor de Space force is hoger geworden en is opgeklommen van onvoldoende in 2023 naar marginaal in 2024. Die opwaartse ontwikkeling is helaas niet te zien bij het nucleaire vermogen. Dat is enerzijds het gevolg van ontwikkelingen in de omgeving. Hoewel de nucleaire dreiging is gegroeid, heeft de Biden regering daar niet assertief op gereageerd. Sterker, ze heeft projecten die het nucleaire vermogen had kunnen versterken, vertraagd en zelfs overboord gegooid.
Status krijgsmacht
Wanneer de gevechtskracht van de VS Krijgsmacht in een beeld moet worden gevangen ziet dat er zo uit:
Niet erg overtuigend.
Luchtkastelen en Papieren gevechtskracht.
Zoals het er nu voorstaat, kan de Amerikaanse krijgsmacht vitale nationale belangen thuis en in den vreemde niet adequaat beschermen. Diens gevechtskracht is te gering om de veiligheid van de doorsnee Amerikaan te kunnen waarborgen. Dat is het trieste resultaat van jarenlang onderfinanciering, slecht gedefinieerde prioriteiten, wild veranderende veiligheidsbeleidsmaatregelen, buitengewoon slechte discipline bij de uitvoering van programma’s en een diepgaand gebrek aan ernst binnen het nationale veiligheidsapparatus. En de bedreigingen voor Amerikaanse belangen zijn toegenomen.
In de periode 2022-2025 is die gevechtskracht status van de Amerikaanse krijgsmacht verslechterd door:
- Het sinterklaas beleid voor de Oekraïne versterkt door begrensde bereidheid van Europese bondgenoten om een evenredig deel van de steunlast op zich te nemen. Per slot van rekening zullen zij als hun eigen voorspellingen van een agressief Ruland inderdaad realiteit worden, als eerste in de vuurlinie liggen.
- De steun aan Israel na de 7/10 progrom die de VS dwong om apparatuur, munitie en raketverdedigingsmiddelen aan Israël te leveren ter ondersteuning van zijn verdediging. Daardoor kwam de bescherming van nationale belangen nog meer onder druk te staan.
Deze oorlogen hebben wapen- en munitie arsenalen, depots met reservedelen en directe ruilcomponenten van alle NAVO-lidstaten in meer en mindere mate leeggetrokken. Bovendien heeft de steun aan die twee gewelddadige gebeurtenissen de beperkte mogelijkheden van de westerse Defensie industrie in het algemeen en van de VS in het bijzonder, bloot gelegd. Het betekent dat het jaren kan duren voordat de VS in staat zal zijn de kernveiligheidsbelangen weer te beschermen. Er zullen lange rijen voor de diverse productie centra staan.
Hoewel toekomstige veiligheidsbedreigingen niet in tijd, plaats en ernst voorspeld kunnen worden, is het helder dat bedreigingen ondanks pogingen om ze af te schrikken en te dwarsbomen zich met regelmaat voordoen. Ze komen vaak voor in complexe arrangementen van vijanden, timing en locatie en herhaaldelijk blijkt dat de beschikbare tijd om snel inzetbare en bruikbare gevechtskracht op te bouwen schaars is.
Het is de verantwoordelijkheid en plicht van politieke leiders en faciliterende militaire autoriteiten om te investeren in de veiligheid van nationale samenlevingen. Daarin is het Westen ernstig tekort geschoten en dat is een uitermate kwalijke zaak. Vooral als helder is geworden dat de Amerikaanse Defensie-industrie tijdens de lopende Oekraïne crisis een optimale winst heeft geboekt van $ 400 miljard en daarvoor nog geen meter slagkracht heeft uitgeleverd.
Het valt dus zwaar tegen met die westerse suprematie waarmee politici, militairen en zelfverklaarde kenners regelmatig mee op het net komen. Praatjes vullen geen gaatjes en door mooie getallen op papier te zetten, worden leeggetrokken arsenalen en depots niet vandaag op morgen gevuld. De tijden dat Europa met een gerust hart kan leunen op de gevechtskracht van de Amerikaanse krijgsmacht zijn voorbij en Europa zal de eigen broek moeten ophouden.
Die man in het Kremlin bluft niet zoals politici, denktanks en militair autoriteiten de gewone burger herhaaldelijk voorspiegelt. Hij niet.
Putin spreekt al jaren duidelijke taal, de neo-cons hebben daar jarenlang zo hard mogelijk overheen gesproken omdat hij het ideale vijandbeeld was voor hun practijken. Zoals al bij het vorige artikel van Charles opgemerkt is Trump nu prominente neocons aan het ‘inpalmen’, maar ‘money speaks’.
Dus het is en blijft een lucratieve business om ‘neocon’ te zijn, getuige de brallerige uitspraken van het I.S.W. waaraan Charles gisteren refereerde. Dat oorlogszuchtige en weinig erudiete ‘Institute for the Study of War’ is als ‘non-profit’ opgericht door Kimberly Kagan, een dame van inmiddels middelbare leeftijd die zich presenteert als ‘an expert on the post-9/11 wars in Afghanistan and Iraq’ nadat zij militaire geschiedenis had gestudeerd en enkele jaren tegen het militaire establishment in Afghanistan had aangeschurkt, met name de later roemloos van het toneel verdwenen generaal David Petraeus. Die verdween als directeur van de CIA door de zijdeur na de ontdekking door de FBI van zijn ‘me-too’ affaire (niet met de spuuglelijke Kagan…) die door Obama’s vertrouwelingen uiteraard angstvallig geheim werd gehouden tot het niet langer kon.
Kagan heeft zo te zien meer verstand van oorlog dan van vrede en leeft er goed van met o.a. leeropdrachten in Westpoint en andere officiersopleidingen maar haar NGO wordt uitsluitend gefinancierd door particuliere sponsors, naar zij stellig beweert. Dat één van die sponsors, niet geheel toevallig, de schuimbekkende anti-Trump miljardair William (Bill) Kristol is mag dan geen verbazing wekken. Bill heeft als camouflage voor zijn roemruchte, cholerische driftaanvallen zijn clubje ‘Defending Democracy Together’ opgericht zodat iedereen toch weer rustig kan slapen, maar hij zorgt natuurlijk wel dat er (veel) rook uit Kimberly Kagan’s schoorseen komt.
Een andere gulle donor is de ontluisterde generaal Petraeus die keurig werd opgevangen door de Obama kliek en partner mocht worden bij de Venture Capitalisten van KKR, waar hij slapend rijk werd. ‘Money makes the world go round’ en de schokkende omzetcijfers van het ‘military industrial complex’ die Charles hier laat zien, zonder dat daarvan ook maar één Dollar aan de Amerikaanse strijdkrachten ten goede komt, zijn een luilekkerland voor hele volksstammen van parasieten. Die zullen met lede ogen aanzien hoe Trump de kraan naar de Ukraïne dichtdraait, maar als de Amerikaanse strijdkrachten eindelijk weer aan de beurt komen gaat het feest voor hen vrolijk verder. U weet: de duivel schijt altijd op één hoop…