Ik denk steeds vaker dat de vijand van mijn vijand nog steeds mijn vijand blijft… Globalistische oorlogshitsers in Washington, Brussel en Davos doen hun liederlijke best om hun corona- en klimaatagenda’s stiekem af te wikkelen onder bescherming van het, mede door hen gecreëerde, Oekraïense rookgordijn.
Het ‘mede door hen gecreëerde rookgordijn’ impliceert nu dat hun grootste vijand impliciet onze afkeer van het globalisme deelt, hetgeen door achterbakse media steevast wordt uitgelegd als ‘wie geen globalist is is een Poetin-lover’, in de hoop hiermee twee vliegen in één klap te slaan. Mijns inziens is er, afgezien van deze toevallige lotsbestemming, weinig leuks aan Vladimir Poetin te ontdekken als wij zijn staat van dienst eens nader beschouwen, hetgeen tegelijk tot een beter begrip van het door hem geterroriseerde Rusland kan leiden. Hoewel na Gorbatsjov diens opvolger Jeltsin de vriendschappelijke hand uitstak naar de westerse globalisten door een alliantie voor te stellen, werd hij botweg het bos ingestuurd door de neoconservatieve haviken als Paul Wolfowitz (zoals door Charlef Brantz op 12.04 jl. gesignaleerd in dit artikel).
Nauwere banden met het Westen
Ook Poetin heeft meermaals getoond dat hij positief stond tegenover nauwere banden met het westen, tot en met een mogelijke toetreding tot de NATO toe, maar ook hij werd meermaals afgepoeierd en Bill Clinton vergeleek hem met Hitler – hetgeen vandaag de dag mijns inziens ook opgaat voor Barack Obama’s instrumentele rol in zijn globalistische agressie jegens zowel Poetin, de grote vijand van zijn globalisme, als jegens de democratische vrijheden die ons zo dierbaar zijn.
Als wij, zoals ik hierna zal pogen, Poetin’s binnenlandse Russische agenda beschouwen zit er wel wat in Clinton’s uitlatingen, maar op geopolitiek niveau werd Poetin keer op keer ten onrechte afgeserveerd met zijn constructieve ideeën door de globalisten die in hun hubris slechts globale dominantie van de USA voor ogen hebben. Dat lijkt mij sowieso een achterhaald concept omdat zij, in hun zeldzame arrogantie, totaal geen oog hebben gehad voor hun eigen rol in het stimuleren van China’s geopolitieke ambities en nu Poetin en Xi in feite in elkaars armen drijven.
Europa is historie op het geopolitieke toneel
Het illusoire ‘Europa’ speelt als EU al decennia geen rol meer op het wereldtoneel, maar een idioot als de ongekozen E.C. voorzitster Von der Leijen kannibaliseert brutaal de rol van haar bazen, de Europese regeringsleiders die het stuk voor stuk te druk hebben met hun persoonlijke agenda’s/ego’s. In haar inmiddels bekende stijl wordt zij gesteund door een mislukkeling als Josep Borrell die zijn verantwoordelijkheid voor buitenlandbeleid interpreteert als van de zijlijn domme dingen tegen Poetin roepen nadat deze hem vorig jaar in Moskou, volkomen terecht ontmaskerde als de volstrekte nitwit die hij nu eenmaal is.
Net als Mark Rutte maakt Poetin handig misbruik van de stupiditeit van de bevolking, hun naïviteit, zwakte, lafheid en goedgelovigheid. Wat hij ook gemeen heeft met onze premier is zijn minachting voor de eigen bevolking en wat de Russische bevolking op hun beurt gemeen heeft met de Nederlandse is, dat beiden eigenlijk niet beter verdienen. Premier Rutte doet zijn uiterste best om zijn achterstand op Poetin te verkleinen in zijn dagelijkse ondermijning van onze democratische vrijheden, maar Poetin ligt nog een straatlengte voor in de fascistische onderdrukking van de Russen, die hem rustig de Tsjetsjenen liet uitmoorden en delen van Moldavië, Oekraïne en Georgië liet annexeren, waarbij gebruik van chemische wapens niet geschuwd werd en ook een Boeing 777 van Malaysian Airways / KLM genadeloos uit de lucht werd geschoten. Waar Rutte probeert zijn achterstand in te lopen is op het gebied van infrastructuur in de cyberspace en nu weer het gebruik van koolwaterstof om onze onafhankelijkheid te ondermijnen. Poetin had juist helder voor ogen wat een fragiel kaartenhuis de groene hysterie over fossiele brandstoffen feitelijk is en wat voor ‘leverage’ zijn comfortabele positie op die commodities hem zou opleveren over het Westen, dat hij logischerwijze met de dag meer is gaan haten. Wat Poetin gepresteerd heeft inzake misbruik van mensenrechten, waarbij moordpartijen schering en inslag waren, onthult de ware aard van het beestje, kwaadaardig, harteloos en niet in staat om te onderscheiden tussen goed en kwaad.
De ‘kraker’ van het torentje
Komt het u een beetje bekend voor als u aan de al even onbetrouwbare man in het torentje denkt? Hoe onbegrijpelijk het ook zijn moge, de bevolking (ook in Nederland) is dermate geïndoctrineerd dat een meerderheid hem toch geloof schenkt. Net zoals de povere idioten die het NOS Journaal toont die vinden ‘dat Rutte het wel goed doet…’ Men is bang om de mond open te trekken, niet alleen in Rusland! Ook Rusland kent inmiddels ‘woke’ activisten wier doel, niet geheel toevallig, de ondergang van het westen is. Ook in Rusland spelen politiekcorrecte activisten een rol in de Russische versie van het slechtste wat de westerse wereld hen te bieden heeft, de ‘woke’ hysterie met dezelfde stokken om de hond te slaan. ‘Klimaatbedrog’ is ook daar doorgedrongen, onderwijs wordt ook gedomineerd door een machtsgreep van activistische onderwijzers, die de westerse ‘woke’ anti-cultuur op Russische kinderen overbrengen.
De verkeerde poot
Poetin deelt onze problemen, maar hij is ook duidelijk op de verkeerde poot gezet door bange adviseurs die, net als met Stalin, hem vooral lieten horen wat hij graag hoorde: Oekraïners wilden dolgraag bij Rusland horen, maar afgezien van enkele Russisch sprekende regio’s in de Donbass is dat evident niet het geval. Het Russische leger zou onoverwinnelijk zijn en de Nazi’s in West-Oekraïne van de kaart vegen terwijl Oekraïense meisjes de Russische soldaten met bloemen zouden verwelkomen, maar in de praktijk lijkt het erop dat Russische leger, afgezien van de kernwapens’, toch niet helemaal aan die optimistische kwalificaties voldoet.
Elke medaille heeft theoretisch ook één goede zijde en dat is de geruststellende gedachte dat de globalistische oorlogshitserij in Nederland – onze premier voorop en zijn kielzog de vrij achterlijke pers, die schrijven over de mogelijke gevolgen voor ons van een kernoorlog in de Oekraïne – volkomen uit de lucht gegrepen is. Ten eerste heeft Poetin geen enkele behoefte aan agressie tegen West-Europa en ten tweede blijkt niet alleen het vechtende deel van zijn leger niet 100% te zijn, maar de logistiek van een grotere operatie dan die in Armenië of Georgië lijkt ook te hoog gegrepen. Bij dezen danken wij Poetin voor die geruststellende gedachte!
Mogelijk als gevolg daarvan praat Polen plots over teruggave van het voormalige Oost-Pruisen, hernieuwt Japan de claim op de Koerillen en wil Azerbeidzjan ook de gevolgen van Poetin’s landjepik herstellen. Zelfs Moldavië roert zich daarover, terwijl China ook al aan de historische grenslijnen begint te knabbelen… Russische politiek heeft zich altijd gekenmerkt door slimme schakers, maar als puntje bij paaltje kwam werd de botte bijl wel degelijk gehanteerd. Mogelijk dat Poetin ook wat gematigder wordt nu datzelfde concept met succes tegen hem gehanteerd wordt door Oekraïense land- en fabrieksarbeiders die tot nu toe slechts hooivorken en gereedschappen hanteerden maar plots ook aardig met NATO wapens overweg blijken te kunnen. Het recht van de sterkste werkt dus niet altijd en als de globalisten straks met hun destructieve rituelen wellicht Donald Trump terugbrengen, kunnen wij hopelijk weer rustig ademhalen en de immense schade van de ellendige politiekcorrecte idiotie herstellen. Een beklaagdenbankje in Neurenberg mag daar zeker een rol bij spelen.