Zijn we momenteel echt in een ideologische oorlog met het Rusland van Vladimir Poetin verwikkeld, zoals we dat waren tijdens de Koude Oorlog met de Sovjet-Unie van Stalin?

• Door: Patrick J. Buchanan

“Het is misschien een hoerenjong, maar ‘t is wel ons hoerenjong.” Dat zei president Franklin D. Roosevelt van de Nicaraguaanse dictator Anastasio Somoza. Want vanaf dag één heeft Amerika samengespannen met autocraten wanneer het nationale belang dat eiste. George Washington danste een rondje in 1778 toen hij hoorde dat onze diplomaten een alliantie hadden gesloten met de Franse koning Lodewijk XVI. Hij wist dat het bondgenootschap onmisbaar zou zijn voor een Amerikaanse overwinning. In april 1917 trok de VS ten strijde “om de wereld veilig te maken voor democratie” in alliantie met vier van ’s werelds grootste en machtigste landen: de Britten, de Fransen, de Russen en de Japanners. Alle vier annexeerden zij nieuwe landen en volkeren als een overwinning voor de democratie en waar we beslissend in waren. In de Tweede Wereldoorlog gaven we weer massale militaire hulp aan de Sovjet-Unie van Joseph Stalin, die het gebruikte om half Europa te verpletteren, te veroveren en communistisch te maken.

Antonio Salazar, dictator van Portugal, was een van de oprichters van de NAVO. Tijdens de Koude Oorlog sloten we een bondgenootschap met autocraten als Syngman Rhee uit Zuid-Korea, Ferdinand Marcos uit de Filippijnen, de sjah van Iran en generaal Augusto Pinochet uit Chili. Het momenteel op één na grootste leger van de NAVO staat onder het autocratische bewind van de Turkse president Recep Erdogan. Onze belangrijkste bondgenoten in de Arabische wereld zijn de Egyptische generaal Abdel Fattah al-Sisi, die een democratisch gekozen president, Mohamed Morsi, omverwierp en de verschillende koningen, prinsen, sultans en emirs langs de Perzische Golf. Toch heeft president Joe Biden de wereldwijde strijd gedefinieerd als tussen democratie en autocratie en gezegd: “Democratie zal en moet zegevieren.” –  “We zijn het eens met die strategische visie”, papegaaide The Washington Post.

“Is onze ruzie met China
ideologisch van aard?”

Maar is dit een nauwkeurige weergave van de hedendaagse rivaliteit tussen grote machten?

Als de autocratisch-democratische kloof de breuklijn er is, aan welke kant vallen Erdogan, Sisi en de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman dan? Zijn we vandaag echt in een ideologische oorlog met het Rusland van Vladimir Poetin, zoals we dat waren tijdens de Koude Oorlog met de Sovjet-Unie onder Stalin? We hebben ruzie met Poetin over de Krim en de Donbas, en hij wil voorkomen dat Oekraïne en Georgië lid worden van de NAVO. Maar waar blijft het bewijs dat Poetin onze democratische regeringsvorm wil veranderen in een autocratie? Poetin’s bezwaren tegen ons hebben betrekking op ons beleid, niet op onze democratie.

In de jaren vijftig heeft Nikita Chroesjtsjov opgeschept dat Amerika’s kleinkinderen onder het communisme zouden leven. Wanneer heeft Poetin zo’n groots ideologisch Kremlin-doel afgekondigd? Is onze ruzie met China ideologisch van aard? China is een grote en groeiende economische en militaire macht, heeft ruzies met de meeste van zijn buren. Het heeft handelsproblemen met Australië; een grensgeschil met India in de Himalaya; en verschillen met Vietnam, de Filippijnen en vier andere landen over de eigenaar van de eilandjes in de Zuid-Chinese Zee. China claimt ook Taiwan en de Senkaku-eilanden bezet door Japan.

Inmenging

Maar met uitzondering van Taiwan en Hong Kong, die het claimt als soeverein Chinees grondgebied, heeft Peking geen enkel land onder druk gezet om een ​​politiek systeem aan te nemen dat vergelijkbaar is met dat van de Chinese Communistische Partij. Het bestaat naast het communistische Vietnam, het autocratische Myanmar, het theocratische Afghanistan en het democratische India, Australië en Japan. Peking’s ruzie met ons is niet dat Amerika ‘een democratie’ is. China’s bezwaren zijn dat we hun ambities blokkeren en de naties van Zuid-Azië en Zuidoost-Azië steunen die hun strategische doelen dwarsbomen. De ruzie is niet ideologisch, maar politiek en strategisch. Waarom er dan een oorlog tussen systemen van maken? Waar is het bewijs dat Peking probeert haar buren communistisch te maken, of hun politieke systemen te veranderen om zich aan die van haar aan te passen?

Er is echter aanzienlijk bewijs wat aantoont dat de Verenigde Staten actief proberen de heerschappij van Poetin in Rusland te ondermijnen. Hoewel het Kremlin van Poetin wordt beschuldigd van het hacken van het Democratisch Nationaal Comité en de campagne van Hillary Clinton in 2016, zelfs als dat waar is, hoe zou dat dan te vergelijken zijn met de hedendaagse Amerikaanse inmenging in de interne aangelegenheden van Rusland? Zijn Radio Liberty/Radio Free Europe objectief en neutraal in hun berichtgeving over Rusland? Nemen de vele niet-gouvernementele organisaties en de National Endowment for Democracy een hands-off benadering van de interne politiek van Rusland?

Wat heeft het Kremlin gedaan om de politieke ambities van Donald Trump te bevorderen, in vergelijking met wat onze diplomatieke en gouvernementele instellingen en quasi-overheidsinstanties lijken te doen om Poetin te ondermijnen en de kandidatuur van Alexei Navalny te bevorderen? Als de Amerikaanse democratie in een ideologische oorlog met Rusland verwikkeld is, wie is hier dan in het offensief? Wie wil wiens politieke systeem veranderen?

“Het nationale belang van de VS en de bevordering van democratie, of in ieder geval politieke stabiliteit, in het buitenland zijn niet zo gemakkelijk te scheiden”, schrijft The Washington Post.

Maar wanneer heeft Amerika het recht gekregen om zich te mengen in de interne aangelegenheden van andere naties om ze te veranderen in overeenstemming met de onze? Als het ons doel is om Rusland en China te democratiseren, d.w.z. hun politieke systemen te veranderen om beter overeen te komen met ons democratische systeem, komt dat dan niet neer op een ideologische oorlogsverklaring door ons? Is dit niet de essentie van ideologische oorlogvoering?

En wie is dan eigenlijk de agressor in deze nieuwe ideologische oorlog?