Ideologie als seculiere religie

In zijn nuchtere ‘systemisch terrorisme’ sneed Ton Nijhof aan hoe onwaarachtig het (christelijk) geloof voor hem werd in zijn simpele toetsing ervan aan de realiteit. De essentie van geloof is dat het een filosofische ‘waarheidsgebod’ verhult, omdat het nu eenmaal ‘geloof’ is….  

Zoals Neef Jansen in zijn commentaar aanhaalt ‘is een geloof gevaarlijk als het zichzelf absoluut acht en zich met geweld aan anderen opdringt en als het weigert in te gaan op kritiek en uitnodiging tot deugdelijke discussie. Islam en communisme zijn voorbeelden bij uitstek van dergelijk gevaarlijk geloof’. 
Inderdaad, en het christelijke geloof is nog niet zo heel lang geleden door diezelfde fase van intolerantie, moord en doodslag gegaan, waarmee het voorkwam dat het tegen het licht gehouden kon worden door de (veronderstelde) ‘gelovigen’. Zolang de mensheid bestaat heeft de behoefte bestaan om ‘de zin van het bestaan’ te doorgronden, allerlei goden popten daarbij op als de spreekwoordelijke ‘deus ex machina’ in het ontstaan van religies die deels weer werden afgedankt, deels voortbestaan. De discussie over religie, veelal tegenover atheïsme, focust meestal op de meest fundamentalistische vorm daarvan in kritiek van binnen uit èn van buiten, waarbij atheïsme geadopteerd werd door het communisme en verloederde tot een bot instrument van de communistische beulen.

De instandhouding van de soort

Wat men gelooft en wat men waardevol vindt in de zoektocht naar ‘de zin van het bestaan’ was al in de Griekse oudheid een ‘bone of contention’ in het zoeken naar de waarheid. Religie tendeert het leven na dit leven voorop te stellen en het heden te zien als een voorbereiding daarop terwijl de ontkenning daarvan noodzakelijkerwijze moet leiden tot een vacuüm in die zoektocht naar de waarheid. In dat vacuüm concurreert christendom met ‘nihilisme’ dat ons verblijdt met een plaatsvervangende ‘seculiere religie’, waarover Nietzsche interessante concepten lanceerde maar er niet tijdig uitkwam omdat zijn aardse bestaan tot een einde kwam. Wat zeker is, is dat de mensheid behoefte heeft aan een soort van ‘benchmark’ – zoals religie – waaraan onze impulsen en handelen getoetst kunnen worden, maar nihilisme haalt in die context zowel het christendom als zichzelf onderuit. 

Hoe meer filosofen je leest, des temeer tendeer je ertoe te geloven dat ‘de zin van het bestaan’ best eens gelimiteerd kan zijn tot de simpelste waarheid in ‘de instandhouding van de soort’. Alles wat filosofen daaraan toevoegen, al sinds tientallen eeuwen geleden in het klassieke Griekse drama tot het al even oude idee van ‘progressieve ontwikkeling’ leidde tot een geseculariseerde versie van het geloof van christenen in de voorzienigheid, hetzij in het nu hetzij als het schip met dubbeltjes komt. Dat christelijke geloof bouwde voort op het besef in de Griekse filosofie van de zinloosheid van het bestaan, verhuld onder een theorie van hun ‘ware werkelijkheid’ – ‘hun waarachtigheid’ – leidend tot een moraal die door het christendom werd geradicaliseerd en gepopulariseerd.

Die Götterdämmerung

Die zoektocht naar ‘waarachtigheid’ is de dubbele bodem voor de eigen ondermijning van het christendom, door alles weer op losse schroeven te zetten en daarvoor in de plaats een seculiere religie te creëren. ‘Die Götterdämmerung’ spreekt niet alleen liefhebbers van Richard Wagner aan, maar tientallen filosofen creëerden hier hun eigen Gordiaanse knoop omdat het nihilisme schatplichtig blijft aan de morele imperatief van het ‘waarheidsgebod’. ‘De dood van God’ betekent dat het geloof moet instorten omdat het zèlf het belang van de waarheid zoekt, maar zoals Ton Nijhof illustreert is de verzoening van geloof en rede een Sisyphus arbeid waar Nietzsche wijst op de ingrijpende gevolgen ervan.

De twijfel of ontmaskering van het bestaan en bestuur van God alles omver zal halen wat op het geloof daaraan was gebaseerd – ‘God is de waarheid’ – vindt zijn terugslag in het fanatieke geloof dat ‘alles bedrieglijk is’. Dat nihilisme betekent niet alleen dat het geloof moet instorten maar dat het ontstane vacuüm opgevuld kan en zal worden, niet noodzakelijkerwijze door religieuze concurrentie, maar veeleer door de meest agressieve, intolerante en gewelddadige atheïsten zoals communisme, het daarop gebaseerde globalisme van de Verenigde Naties en niet te vergeten de funeste islam, die zich met grote ellebogen een weg banen door de – verondersteld vrije – wereld. Het zijn drie levensgevaarlijke ideologieën, seculiere religies, die zich met bot geweld aan de mensheid opdringen en iedere intelligente discussie vermijden.

Het globalistische systemische terrorisme

De islam doet dat door honderden moordaanslagen en grootschalige migratie (een verkapte invasie) ter verwatering van de westerse wereld – met de volledige medeplichtigheid van onze premier Rutte – wiens globalistische medeplichtigen dat ondersteunen door censuur in de media en op het internet. Door hun stuitende ‘cancelling’ praktijken om hun 2030 Agenda van de VN door te drammen, met hun misdadige coronavaccinatiecampagne van kleine kinderen die straks zonder Hugo de Jonge’s ‘volkomen veilige’ vaccinatie niet meer naar school mogen of ongevaccineerde zieken aan wie straks medische verzorging ontzegd zal worden omdat zij zich niet als Rutte’s proefkonijnen aan vaccinatie wagen.

Globalisme als seculiere religie in zijn extreme, ideologische vorm, biedt zo te zien minder voordelen dan het inmiddels vrij gematigde christendom. Dit zijn pure Nazi praktijken van het globalisme die ons egocentrische, hersenloze Kartel en Volksvertegenwoordigers ook eens zouden moeten zien.  (zolang het nog op het internet staat – matig geluid, maar de afschuwelijke beelden spreken voor zich).

Hierin ziet u de hartbrekende, wereldwijde gevolgen ervan, als uw maag niet omkeert van de walgelijke gevolgen van ‘het globalistische systemische terrorisme’.