Ik kan het persoonlijk niet meer opbrengen teksten te bedenken om het huichelachtige en hypocriete gezemel van politici of het masochistische kiesgedrag van het Nederlandse electoraat tegen het licht te houden. Daarom laat ik me liever leiden door uitspraken en woorden van mensen die mijn visie beter kunnen verwoorden dan ik zelf[i].
In een periode van vijf jaar is het percentage deugdenkers sterk gegroeid en werden Westerse samenlevingen een soort deugsolidariteit aangepraat. Hersenspoeling op macroniveau. Dat is in het resultaat van de laatste verkiezingen duidelijk aan de oppervlakte gekomen. Herkenbaar in het stuitende gebrek aan solidariteit van de kiezer voor slachtoffers van het criminele politieke gedrag van onze bestuurders. Een meerderheid heeft de verantwoordelijken voor o.m. het toeslagenschandaal terug in het pluche gestemd. Die denken dat degenen die de bestuurdersproblemen hebben veroorzaakt, die problematiek gaan oplossen. Mensen met gedragsproblemen worden begeleid om gedragsaanpassing en veranderingen mogelijk te maken. Scheve schaatsen rijdende politici hoeven volgens het electoraat daarin niet begeleid te worden.
Neem het dieptreurige debat van de laatste weken. De kijker die de moed opbracht om (delen van) het debat te volgen om te horen of er nog enige empathie te ontdekken was bij de leden van het demissionaire Kabinet en hun hielenlikkers in het Parlement voor de slachtoffers van het beleid van het achterliggende decennium, werden natuurlijk teleurgesteld. Wat een ongelofelijke brij aan herhalingen, verontschuldigingen, elkaar gelijk geven, pluimenstrijkerij, cirkelredeneringen en omfloerste non-argumenten. Een toneelstukje zonder diepgang waarin spelers en speelsters van de coalitiepartijen zich krampachtig vasthielden aan het door de fractie uitgeschreven scenario op straffe van uitsluiting of degradatie in de partij pikorde.
Geen spoor van echte ingeleefde schaamte bij demissionaire bewindslieden en hun volgers omdat bekwame en terecht kritische Kamerleden de vinger op de zere plek hebben gelegd. Symbolisch was die kwetterende Koolmees die gelijk zijn gepluimde naamgenoten in mijn tuin, zeer ontstemd was over kritiek van coalitieleden Lodders (VVD) en Omtzigt. Hij gedroeg zich volgens de Kabinetsnotulen als een soort mini-Rutte en was ironisch genoeg van mening dat beide Kamerleden het oplossen van de affaire zouden tegenwerken. Brutaler wordt het niet.
Geen spoor van echt berouw wel een tsunami aan holle woorden die het beeld moesten schetsen van politieke inkeer. Maar de toeslagenaffaire was geen ongeluk, geen incident. Het was en is een voorbeeld van de manier waarop drie Kabinetten Rutte ongestoord door de tegenmacht die het Parlement in de Trias Politica zichzelf heeft opgelegd, jarenlang segmenten van de samenleving hebben geterroriseerd. Het aangerichte ongekende onrecht was methodische en kwaadwillend van aard, bewust en doordacht uitgevoerd.
Het is werkelijk stuitend hoeveel onkunde de regering, Kamerleden en het OMT in de nu 13 maanden durende Corona periode tentoonspreiden. Ze hebben op geen enkele manier door hoeveel schade ze aan het berokkenen zijn en beseffen op geen enkele wijze hoeveel risico ze nemen met het opdringen van een nog onbewezen experimenteel vaccin aan de gehele bevolking. Want hetzelfde ongegronde gepruts dat in de toeslagenaffaire, het Gronings aardbevingsdossier, de jeugdzorg, het woningtekort, het migratie debacle, de devaluatie van kwaliteit binnen het onderwijs en vele andere dossiers plaatsvindt, brengt nu op deze manier het functioneren van de gehele Nederlandse samenleving en de gezondheid van 17 miljoen mensen in het geding.
DDR revisited
De spreekbuizen van de elite gingen in hun deugsolidariteit ongenuanceerd vol op het orgel om herhaaldelijk het gedrag van onze jeugdige medeburgers met een verwaarloosbaar risico op ernstige coronaklachten te veroordelen. Ze hadden hun kritiek en woede niet op de jongeren, maar op politiek en bestuurders moeten concentreren. Op bestuurders op landelijk en gemeentelijk niveau die sinds maart 2020 nalaten om alles in het werk te stellen om de zorgcapaciteit in de vorm van handen aan het bed te vergroten en de druk op het bestaande personeel te verlichten. Bestuurders die wel sterk zijn in het aankondigen en doorvoeren van maatregelen die in de DDR periode van Honecker gemeengoed waren. Het wachten is op de instelling van een blokhoofd dat aan het hoofd staat van de buurtverklikdienst.
Ik bewonder het doorzettingsvermogen van die miljoenen Nederlanders die zich door valse hoop laten leiden. Die steeds maar weer inschakelen om naar die vreselijk slecht uitgevoerde Peppie en Kokkie vertoningen waar een duo het volluk regelmatig en herhaaldelijk trakteert op uitsluiting en inperking van grondrechten. Informatie die door bevriende media dagenlang de kijker, luisteraar en lezer is aangereikt om de publieke opinie te masseren. Persoonlijk heb ik al een jaar geleden na de eerste vijf minuten van die met veel bombarie aangekondigde persbijeenkomsten afgehaakt.
Terwijl moreel gedegenereerde demissionaire bewindslieden en politieke adepten in het Parlement, media, babbelcircuits verdergaan met lachen, gieren, brullen in de Tweede Kamer en het op denigrerende wijze bejegenen van andere Kamerleden, is bij veel mensen in dit land het lachen allang vergaan. De onkunde die deze politici tentoonspreiden is niet alleen tenenkrommend maar ook laakbaar. Deze politici zijn al vaak genoeg gewezen op hun fouten, hun gekonkel, gedraai en achterkamertjespolitiek. Ze vinden het prima om de bevolking ongefundeerd in elkaar te laten rammen, zolang ze er zelf maar geen vuile handen aan overhouden lijkt het.
Het diabolische gedrag van beeldmedia die herhaaldelijk door sturende politici ingefluisterd nepnieuws de huiskamer in slingert, heeft een tweedeling binnen de samenleving aangewakkerd. Aan de ene kant de mensen die de gepropageerde eenheidsmening volgen, de deugers. En aan de andere kant de medeburgers die zich zorgen maken om het handelen nu én de toekomstvisie van een elite die steeds verder af komt te staan van de dagelijkse realiteit van deze groep. Denken en doen zonder een verborgen agenda, dat is echte solidariteit.
[i] Voorbeelden zijn Robert Raupach, Vicki van Lommel, Nausicaa Marbe, Leon de Winter.
Mooi verwoord!