Wat brengen filosofen ons?

Socrates wordt algemeen erkend als een van de stichters van de westerse filosofie, al liet hij zelf geen geschriften na. Zijn studenten, met name Plato en Xenofon, hebben weliswaar gepoogd ons zijn gedachtegoed posthuum over te dragen in onze middelbare schooljaren, maar in 399 v. Chr. werd hij, helaas, op de respectabele leeftijd van 70 jaar ter dood veroordeeld omdat hij de goden die in de stad Athene werden aanbeden niet zag zitten.

Je moet toch wat … Hij was rechtdoorzee, moreel onkreukbaar en in feite een maatje te groot voor de Atheense élite en werd daarom door hen, ten onrechte, tot de gifbeker veroordeeld terwijl hij dat pertinent niet verdiende. Er zijn door de eeuwen heen massa’s filosofen die dat wrede lot zeker verdienden, Karl Marx voorop. Hij was een luie kroegtijger die geplaagd werd door steenpuisten op zijn derrière, hetgeen hem ertoe bracht een daarop geïnspireerde ‘filosofie’ te ontwikkelen die ‘het absolute menselijke falen’ belichaamde, de menselijke mislukking als credo van de ignorantie en, vooral, als evangelie van de afgunst met als kenmerk de gelijke verdeling van ellende, lees: het communisme met de term socialisme als synoniem.

Gedreven door afgunst en chronische pijn aan zijn achterste enerzijds en zijn diepe afgunst en haat jegens succesvollere ‘kapitalisten’ anderzijds heeft hij, de revolutionair die zich aanvankelijk voor filosoof uitgaf, onmeetbare schade aangericht met zijn quasi ‘filosofie’ met focus op economie en politiek. Die schade laat zich niet becijferen, maar is een enorme gifbeker waard.

In zijn simplistische analyse van zijn klassenstrijd, leidend tot communisme, zag hij de realisatie van het kapitalistische winstmotief als het wegzuigen van de meerwaarde van het proletariaat. Precies wat zijn discipelen nu in de praktijk brengen ten koste van het kapitalisme met hun ‘groene terreur’.

Hoe heeft het zover kunnen komen? Marx was een geestelijk luie kroegtijger die zijn verderfelijke concept neerzette, maar daarna weer aan de drank en achter het vrouwvolk aanging. De op jeugdige leeftijd overleden Italiaanse communistische filosoof Antonio Gramsci was echter, kort na Marx, veel praktischer ingesteld en in feite ook veel intelligenter èn nog gevaarlijker. Gramsci wist het gedachtegoed van Marx intellectueel te verfijnen maar botste daarmee met Engels, Lenin en later ook Stalin, zonder gehoor bij dat drietal te krijgen.

‘Wij tegen hen’

Gramsci was, in tegenstelling tot Marx, niet alleen een scherpe filosoof maar ook een praktische vent die zich realiseerde dat (cultuur-)Marxisme slechts een sport voor suffe semi-intellectuelen is maar alleen kan aanslaan met de hulp van het proletariaat, de lagere klassen, in de vorm van bijgeloof en quasi-boerenverstand. Althans datgene waaraan die semi-intellectuele schijn kleeft (zoals de klimaatzwendel en de daaraan ten grondslag liggende ‘wetenschap’), gecombineerd met het primitieve ‘wij tegen hen’ effect van Marx om de ideologie der welopgevoede klassen aan de tand te voelen.

Daartoe moesten Marxisten hun filosofie in een quasi intellectueel jasje steken en proberen de kapitalistische drijfveren te doorgronden, hetgeen Gramsci dermate goed organiseerde dat heden ten dage zijn hersenspinsels nog steeds in grote mate de basis vormen voor de idées-fixes van de ‘deep- state-resistance’ tegen de Trump regering en onder de mafkezen aan de UvA.

Niet alleen was zijn concept succesvol voor de infiltratie van de overheid, sterker nog, hij wist ook grote delen van het bedrijfsleven te indoctrineren, resulterend in een uiterst besmettelijke ziekte die luistert naar de naam ‘globalisme’. Daarbij werd hij posthuum, een halve eeuw later in de USA geholpen door een rabiate medestander, Saul Alinsky, die op zijn beurt het lichtend voorbeeld was voor verknipte ellendelingen als Barack Obama en Hillary Clinton. Dat er voor Gramsci ook wel een mooi gifbekertje in had gezeten hoeft geen betoog, Alinsky was alleen maar een rabiate activist.

Wie kort na Gramsci zijn giftige gedachtegoed begon te spuien in Europa was een Franse ‘filosoof’ (lees: complete sociopaat) genaamd Jean Paul Sartre, die in 1955 botste met zijn contemporaire intellectuele gigant Raymond Aron, toen deze zijn boek over het Marxisme getiteld ‘ de opium van de intellectuelen ’ lanceerde, als variant op Marx’s stelling dat het communisme de opium van het volk zou worden. Aron sloopte de linkse élites voor hun morele corruptie zonder enig weerwoord.

Maar, hoewel Aron briljant debatteerde werd in het door de communistische indoctrinatie reeds lang verziekte Parijs geïnsisteerd dat ‘il faut mieux avoir tort avec Sartre, qu’avoir raison avec Aron’, met andere woorden ‘wij zijn liever, willens en wetens, fout met Sartre dan correct met Aron’. De funeste invloed van deze ellendeling in het Europese salonsocialisme is enorm geweest, maar in zijn morbide brein kon hij zelfs de moordpartijen van de Russische communisten niet veroordelen. Integendeel, deze psycho kwam in 1973 met de onvergeeflijke stompzinnigheid dat ‘de revolutionaire autoriteit moet altijd wel wat bedreigende mensen kwijt en hun dood is de enige oplossing…’

De pedofiele moordenaar Mao had daarmee prettige morele rugdekking in het decadente, communistische bolwerk Parijs, zelfs in west Europa dat het wel interessant vond om met een vermeende ‘filosoof’ te dwepen. De slager Pol Pot werd een trouwe discipel van Sartre en zag kans om, na zijn terugkeer naar Cambodja, de halve bevolking uit te moorden conform het gedachtegoed van de ‘filosoof’ Sartre. Deze ‘filosoof’ zou ik de zwaarste gifbeker willen aanbieden, een emmer.

Eén ding is zeker, er waren goede filosofen zoals Raymond Aron èn Baruch Spinoza van vaderlandse bodem, maar ook duizenden ‘grijze muizen’ en dan een handvol van deze morbide gifslangen die tot op de dag van vandaag hun pestilente invloed doen gelden, zoals die bij ons leeft in het gedachtegoed van de communisten van Groen Links, de fantasten van D’66 en de arrogante salonsocialisten van de PvdA.

Ondanks hun zieke invloed heeft de westerse democratie decennia lang standgehouden, maar de aanvallen op onze vrijheid worden steeds heviger omdat er in 2016 een groot obstakel is opgedoemd voor deze maniakale globalisten, die nu een desperate poging doen om Trump onderuit te halen. Hun methodes zijn zo laag bij de grond dat de grote stokken om de kapitalistische hond te slaan, zoals de klimaatzwendel en nu weer de coronazwendel en de daarmee samenhangende paniekzaaierij ongekende en immorele proporties hebben aangenomen.

Dat een Nederlandse premier, met de allure van een grijs boekhoudertje, hier zo’n kwalijke rol in kan spelen komt niet omdat hij zelf tot die globalistische élite behoort die achter deze laatste poging tot een globale machtsovername zit, maar hij is instrumenteel als hun trouwe meelopertje. Ik heb al eerder geschetst hoezeer hij kennelijk onder de indruk is van de communistische secretaris generaal Antonio Guterres van de United Nations dat hij diens instructies inzake de klimaatzwendel van de IPCC blind opvolgt en hoe kritiekloos hij alle leugens en manipulatie van de WHO voor zoete koek aanneemt in de artificiële corona crisis. Artificiëel getuige de diametraal tegenover de lockdown staande, positieve situatie in Zweden met véél minder zieken én véél minder doden!

Ons soort mensen

Dit speelt omdat de VVD-bourgeoisie van ‘ons soort mensen’ te dom is om hier doorheen te kijken en wederom in staat lijkt om ons met een Rutte 4 kabinet op te schepen, maar ook omdat de inerte Baudet en Wilders niet van hun luie krent afkomen om deze buitenkans te benutten om Rutte te verscheuren.

Wie is wie in deze chaotische schaakpartij op mondiaal niveau? Enerzijds spelen fascisten uit Peking, anderzijds globalisten uit de koker van Marx, Gramsci en Sartre een rol, maar op de achtergrond trekken superkapitalisten als Soros, de Rockefellers, de gebroeders Koch, Elon Musk, Mike Bloomberg aan de touwtjes.

Zij en hun verdorven vriendjes als Al Gore blijken de groene maffia gecorrumpeerd te hebben en zelfs overgenomen door pure omkoping. Stuk voor stuk zijn alle ‘groene terroristen’ aan het ‘binnenlopen’ – zoals Al Gore in de USA en Ed Nijpels en zijn energietransitie vriendjes in Nederland – als beloning voor hun hand- en spandiensten aan het slimme grootkapitaal dat Marx en Gramsci goed bij de neus heeft gehad en goud verdient aan de klimaatzwendel. In zijn artikel d.d. 27 jl. laat Ton Nijhof al zien hoe de extreemlinkse filmmaker Michael Moore het bij zijn linkse vrienden verbruid heeft met zijn nieuwste project, de film ‘Planet of the humans’, waarin de déconfiture van de groene charlatans duidelijk wordt. 

Niet alleen dat, de film is binnen 24 uur door de distributeur razendsnel uit de theaters en (voor zover mogelijk) van het internet gehaald wegens de razernij van de ‘groene maffia’ en hun corrupte persvriendjes.  Eind vorige week was er gedurende enkele uren grote ophef en daarna doodse stilte, de specialiteit van het groene fascisme dat niet wil dat aan het licht komt hoezeer zij al hun dwaze idealen verzaakt hebben om nu hun zakken te laten vullen door hun nieuwe meesters, de superkapitalisten die slechts één filosofie hebben en dat is het winstmotief, waar de ‘groene maffia’ nu vol overgave aan ten prooi valt. ‘Money speaks!’

Daar komt geen greintje filosofie aan te pas, maar Socrates was een zéér rechtschapen mens en hij zou ongetwijfeld ook grote moeite gehad hebben met deze ordinaire zakkenvullerij en liederlijke linkse hebzucht.… Daar zijn niet genoeg gifbekers voor aan te slepen, maar u kunt altijd uw stem uitbrengen!