Maken Boris en Nigel één gezamenlijke vuist?

Als Boris dat niet wil, zoals zijn eerste reactie aangaf, kan het hem een probleem opleveren. Het ‘Remain Parlement’ is weliswaar naar huis gestuurd en veel anti-Brexit samenzweerders hebben wijselijk aangekondigd zich niet meer verkiesbaar te stellen, maar ondanks de voorsprong van Boris in de polls is het nog niet ‘kat in het bakje’.

Iedereen maakt gevarieerde verkiezingsprogramma’s, maar het is duidelijk dat het om één ding gaat en dat is de Britse soevereiniteit die geüsurpeerd is door de ongekozen, federalistische kliek in Brussel.

Wie daarover het duidelijkste standpunt vertolkt is Farage, die afgelopen zomer dan ook een enorm positieve respons kreeg na de oprichting van de Brexit Party. Boris heeft, tegen wil en dank, water in de wijn moeten doen inzake zijn originele uitgangspunt van de ‘hard Brexit’ per 31.10 jl.

Dat kan pijn doen, want hoewel alle partijen nu hetzelfde obligate mantra debiteren over diversiteit, grote uitgaven en een meer en meer verzorgende – haast socialistische – staat, zitten de verschillen in de vraag ‘wie zal dat betalen, zoete lieve Gerritje’? Boris heeft in die context zelfs aangekondigd dat hij ‘fracking’ gaat verbieden, net als alle anderen, waardoor de oliewinning op de Noordzee geen tweede adem krijgt, maar hij strooit wèl met het geld der belastingbetalers alsof hij Corbyn is!

Farage staat voor een ‘clean break’ die een eind maakt aan de verstikkende subversie van de socialistische EU bureaucratie, terwijl Johnson, dankzij de dubieuze medewerking van linkse rechters, in de hoek gemanoeuvreerd is van een meer geleidelijk afscheid met een ‘free trade agreement’.

Labour heeft niet door hoe je uit een draaideur moet stappen omdat zo’n 40% van de partij (de traditionele kiezers in het noorden) voor ‘Leave’ opteren terwijl de rest onderling verscheurd wordt door ‘ideologische twisten’ tussen Leninisten en Trotskisten en Corbyn weet zelf niet wat hij wil.

De draaikonten der LibDems willen uiteraard hun eigen, totalitaire, vorm van Democratie, zoals D’66 er hier ook rare ideeën over democratie op nahoudt, door de wens der kiezers onder het kleed te vegen en in de EU te blijven….

De Tories zijn, na de zuivering van de top door de ‘grass roots’, grotendeels ‘Leavers’ en deze ‘change of the guard’ aan de top van de partij steunt Boris. De overgebleven bureaucraten die de steeds meer in een stroomversnelling geraakte overdracht van de Britse soevereiniteit hebben ondersteund, realiseren zich dat het wel eens heel koud kan worden op straat. Dit is de erfenis waarmee Boris moet werken, terwijl er een nieuwe conservatieve partij onder Farage in de coulissen staat. Hoe nu?

De Brexit Party bestond aanvankelijk grotendeels uit teleurgestelde Tories, maar ook uit al even teleurgestelde Labour kiezers die zich verraden voelen door de verschuiving van de partij naar het ideologische midden, dezelfde fout die in Nederland de PvdA de kop kostte omdat er al een D’66 is. In de recente EU verkiezing scoorde Farage 31% en werd de grootste individuele partij in Brussel! Daarmee brachten zij de Tories op nationaal niveau terug tot 8% en, laten wij dat niet vergeten, de Brexit Party verzet zich tegen de Brexit deal die Boris nu ‘nolens volens’ moet verdedigen omdat die de navelstreng met Brussel nog steeds niet doorknipt.

Dat zet twee potentiële partners, die elkaar hard nodig hebben, tegenover elkaar. Gelukkig rollen de LibDems, de Groenen, de Schotten en andere liefhebbers ook ruziënd over elkaar omdat zij gewend zijn om ‘allemaal gelijk te hebben’, dus het valt nauwelijks op hoe Labour met zichzelf in een spagaat verkeert om geen kiezers te verliezen. Deze ‘Remain’ partijen zullen eveneens moeten gaan coördineren om niet onderling strijdend ten onder te gaan, maar strategische planning ligt hen niet want het liefst streven zij naar permanente ideologische dominantie en die heeft niets met gezond verstand te maken.

Kortom, als Boris en Nigel gaan samenwerken, kunnen zij een politieke aardbeving in Westminster veroorzaken. Helaas slaat Boris deze optie in de wind en Nigel is zijn campagne al begonnen, waardoor deze gouden gelegenheid zal vergaan dankzij dit onvermogen tot strategisch denken dat wel eens héél schadelijk kan worden voor de Tories èn voor de Brexit: een nationale poll onder supporters van beide partijen laat zien dat 70% der Tories en 81% der Brexiteers die samenwerking toejuichen, terwijl slechts 8% respectievelijk 6% daarop tegen zijn.

Wat houdt de Tories tegen? Om te beginnen het gebrek aan kwaliteit van Johnson’s verwaterde Brexit deal die nog steeds enorme financiële verplichtingen met zich brengt maar Engeland tenminste bevrijdt uit de tentakels der globalistische ‘would-be’ dictators als Macron. Dit bevestigt slechts Farage’s gelijk. Liever het korte termijn ongemak van een harde Brexit dan het oeverloze gezeur om de relatie stap voor stap te verbreken, met alle mogelijke chantage en sabotage in Westminster en Brussel. Daarnaast heeft Boris het, mogelijk misplaatste, vertrouwen dat hij het alleen wel zal redden, in de hoop dat hij zo ook een conservatieve concurrent kwijt raakt.

Boris wordt daarin gestimuleerd door de polls die hem 5% tot 12 % voorsprong op Labour geven en zijn karakter heeft een roekeloos kantje dat hem verleidt om ‘va banque’ te spelen, maar dit is geen klassieke ‘links tegen rechts’ race! Professor John Curtice van de Strathclyde University voorspelt dat ongekend grote aantallen kiezers op geen der leidende partijen gaan stemmen en Boris realiseert zich donders goed hoeveel momentum hij al verloren heeft dankzij de sabotage van het Parlement.

Zou hij nu ècht niet inzien dat Farage samen met hem een solide verzekeringspremie voor de winst in de komende verkiezingen vormt om dat verloren momentum volledig te herstellen? Egoproblemen hebben velen de kop gekost, een beetje nederigheid, op zijn tijd, misstaat niemand…

Als John Curtice gelijk krijgt volgt er een enorme versplintering met het risico dat Remainers lokaal wèldegelijk tactisch gaan stemmen om de Tories een loer te draaien, hetgeen in Plymouth al zichtbaar werd waar de Tory kandidaat de Brexit Party benaderd heeft om haar niet in de wielen te rijden door een tegenkandidaat te stellen. Dat zal tot 12 december wel vaker gaan gebeuren want de deal van Boris met Brussel is een noodgedwongen compromis, hetgeen Nigel Farage in detail tegen het licht zal houden. Omgekeerd is de aanval niet de beste verdediging, want niemand zal Farage verwarren met Corbyn, integendeel hij is praktisch ‘Mr.Brexit’ en als zodanig zeer gezien in beide partijen. Hoe dan ook, beide heren hebben geen garantie dat zij gaan winnen als ‘Einzelgänger’ en als het goed afloopt heeft Johnson de in zijn nek hijgende Brexit Party als permanent schrikbeeld voor de toekomst.

Kortom, een electorale deal is voor de hand liggend omdat Boris zich kan terugtrekken in 44 Labour districten waar UKIP in 2015 tweede werd, om Nigel alsnog korte metten te laten maken met de communisten en vice versa in de 75 districten waar UKIP tweede werd achter de Tories of zelfs in de rest van de UK. Dat zij dan opereren vanaf een verschillend platform is geen probleem, want hun onderlinge verschillen kunnen zij dan in het Parlement of in de regering oplossen.

Farage kan zo de leider worden van een Parlementaire fractie die groter kan worden dan de LibDems of zelfs de Schotse Nationalisten! Boris wint, niet alleen omdat hij ter rechterzijde een bondgenoot krijgt die een tegenwicht vormt voor de restanten der Remainers, maar ook omdat zijn positie zowel in de partij als tegenover Brussel veel sterker wordt om zijn versie van Brexit door te drammen. Wellicht dat zij te zijner tijd zelfs kunnen denken aan fuseren, hetgeen vorige eeuw al eerder is gebeurd.

.