Crisis? Welke crisis?

De ‘stikstofcrisis’ die ons land uit het niets overviel, is een politiek probleem dat niet lang geleden door een rechter juridisch bindend is gemaakt. Onze politici hebben op een onzalig moment namelijk stikstofregels opgesteld waar geen sluitende meetnorm voor is, waar geen internationale afspraken over bestaan en waar de buurlanden veel minder stennis over schoppen, laat staan dat daar sprake is van een crisisachtige sfeer. Er is kortom, door de politiek zèlf een ‘probleem’ gecreëerd waarvan iemand heeft bedacht: “Verdraaid, als dat eigenlijk een aangenomen beleidsvoorstel is, dan moet men het ook uitvoeren”.

Degene die dat laatste heeft bedacht, zal ongetwijfeld lijden aan een hevige storing van enigerlei aard, maar erg snugger oogt het allemaal niet. Als de stikstof-uitstoot niet zuiver gemeten kan worden, dan kun je met beleid beter wachten tot het moment dat je dat wèl kunt. Er zijn precies 6 meetpunten in Nederland en vervolgens komt er iemand met een moeilijke bril en een telraam uitrekenen hoeveel stikstof er 150 kilometer verderop in de lucht zit…. Juist ja. Vandaar ook de rekenkundige aanpak in de Tweede Kamer, waar werd voorgerekend dat wanneer de auto’s allemaal 30 kilometer per uur minder hard gaan rijden, er ineens weer 21.341 woningen en een boomhut bijgebouwd kunnen worden voor asielzoekers. En men trekt er een gezicht bij alsof…. “hatseflats: zo doen we dat!”

Na de ‘zure regen crisis’, ‘gat-in-de-Ozonlaag crisis’, de ‘PFC crisis’, de ‘CO₂ crisis’ hebben we nu dus de ‘stikstof crisis’. Deze crisis is nog een erfenis van Henk Bleker (CDA, mede-eigenaar van een boerderij in Mongolië -250 stuks melkvee- ) die ooit als polder-compromis een onhaalbare stikstofnorm formuleerde, waarna het compromis diep onderin een ambtelijke lade verdween. Op uitnodiging van een pannenkoek van linkse signatuur boog een rechter zich erover en kwam weinig verrassend tot de conclusie dat een eenmaal voorgenomen beleid ook daadwerkelijk moest worden uitgevoerd. Het resultaat: nagenoeg de complete bouwactiviteit in ons land kwam stil te liggen.

Wanneer het inderdaad zo is dat eenmaal voorgenomen beleid ook daadwerkelijk moet worden uitgevoerd (wat op zichzelf een prima uitgangspunt is) dan moeten er nog heel wat ‘centen’ worden terug gehaald uit Griekenland en krijgen de burgers alsnog € 1.000 netto van Rutte c.s. Gevreesd moet worden dat dit er niet helemaal inzit, vanwege de … stikstof-crisis.

Met name de Nederlandse boeren worden door de maatregelen getroffen. Zij zijn inderdaad de grootste producent van stikstof, maar zijn daarnaast natuurlijk niet zo gek dat ze de natuur tot de grond toe afbreken, omdat ze er zelf van leven. Maar: boeren zijn ook eigenaren, op papier althans, van behoorlijke lappen grond. Gemiddeld heeft een boerenbedrijf tussen de 25 en 40 hectaren grond beschikbaar. Het heeft er alle schijn van dat de paarse broeken van GroenLinks hun ogen op die grond gericht houden. Boerengrond is namelijk rond de € 15 per m² waard en als daar een kilometer rioolbuis in, en drie pover verharde wegen op zijn aangelegd, levert diezelfde grond als ‘bouwgrond’ ineens tussen de 325 á 450 euro per m² op. Dat is pas ‘hatseflats’, snapt u wel?

Misschien moeten we toch maar verhuizen naar Duitsland. Daar is de norm nagenoeg 140 keer ruimer dan in Nederland…

.