Der Neue Riß

In 2015 riep Merkel met veel bravoure “Wir schaffen Daß“ en gooide de Duitse grenzen open. Het was toen niet echt duidelijk wat de Duitse regeringsleidster bedoelde met die drie woorden. Waar lag en ligt de nadruk op die drie woorden?

Wie was en is wir; is dat de Duitse samenleving? De Duitse belastingbetaler? De Duitse politiek correcte elite of de regering Merkel? En wat moet de buitenwereld verstaan onder “schaffen”? Oplossen van de naderende vergrijzingsproblematiek en een dreigende werkeloosheid? Het dempen van de ellende van kanslozen uit Afrika en het Midden Oosten? Was die term toegesneden op de Duitse problematiek of was juist het tegenovergestelde het geval: het verergeren van bestaande en toekomstige problemen van de Duitse samenleving? En sloeg “daß” op het binnenhalen van migranten als gekwalificeerde arbeidskrachten? Betekende het een boetedoening voor de verschrikkelijke daden in WOII? Of het beheren en beheersen van de sociale en economische integratie van migranten? Drie woorden die zo heerlijk duidelijk onduidelijk zijn, een onzin strekking hebben en de inherente vaagheid een vorm van een misplaatste ongebondenheid uitdrukt.

Ondanks die onduidelijkheid riepen haar Europese adepten met een hijgerige Nederlandse Minister-president op de voorste rij, die kreet van drie woorden in koor na. Drie woorden schetsten die in hun belevingswereld een beeld van de koene huisvrouw schetst die de mouwen opstroopt, de handen uit de mouwen steekt om stevig door te pakken. Met dat beeld voor ogen zong het Europese Merkeladepten koor opgewekt het varkentje gospel. Ze hadden die tekst beter in een blues ritme kunnen verpakken.

Vier jaar later

Vier jaar later zit Duitsland met meer dan een miljoen vluchtelingen opgescheept waarvan ruim 80% hoofdzakelijk uit islamitische geloofsovertuiging niet wil integreren, niet aan het arbeidsproces wil deelnemen (“de Koran verbiedt te integreren in een Kafir samenleving) of niet de geëiste kwaliteiten[1] bezit. Het op het Duitse niveau houden van hun levensomstandigheden kost de Duitse belasting betaler inmiddels ruim €23 miljard (2018)[2] per jaar. Per jaar! En het einde van die kosten is niet in zicht. Duitse economen hebben voorzichtig berekend dat het hele proces (het is onduidelijk waar zij het einde daarvan zien) de Duitse staat meer dan € 1000 miljard zal gaan kosten. Dat heeft ongetwijfeld consequenties voor de levensvatbaarheid van de verzorgingsstaat.

Vier jaar later is de Duitse auto-industrie – de motor van de Duitse industriële productiviteit en vervlochten in een groot aantal internationale handelsstromen – door allerlei schandalen en strengere uitstootnormen in een duikvlucht geraakt. Maar niet alleen de auto-industrie wordt getroffen, ook andere gebieden van de Duitse industrie hebben moeite om het hoofd boven water te houden. Door een naderende no-deal Brexit, een krimpende Chinese economie en het Amerikaanse streven naar betere handelsvoorwaarden met China, Europa, Mexico en Canada zijn de exportcijfers gekelderd. Er stroomt minder geld naar de schatkist en belastingverhogingen zullen onvermijdbaar zijn. Maar waarschuwen kenners, belastingverhogingen alleen zullen de welvaartsstaat Duitsland niet in de juiste kompasrichting varende houden. Er zullen meer maatregelen genomen moeten worden.

Vier jaar later maken in bepaalde regio´s (Roergebied) en grote steden (Berlijn, Hamburg) divers gekleurde criminele bendes de dienst uit. De kleur varieert van Arabische, Noord- en West-Afrikaanse bendes tot motorbendes en hun gebrek aan respect en vooral het gebrek aan angst voor het politieapparaat en Justitie is de gemeenschappelijke deler. De Nigeriaanse bende Black Axe die in Italië mede verantwoordelijk is voor een langdurende criminaliteitspiek in de grote steden, heeft zijn jachtveld naar Duitsland uitgebreid. In 2018 hebben 10.000 Nigerianen in Duitsland een asiel aanvraag ingediend

Goed gedaan meissie

Volgens Duitse experts is de politieke schuldig aan de huidige status en ontwikkelingen in de nabije toekomst. De signalen[3] waren al jaren herkenbaar, maar de politiek heeft niet of nauwelijks gereageerd, laat staan ingegrepen. Zij concentreerde zich meer op het handhaven van de door Merkel c.s. heilig verklaarde Schwarzer Null[4] dan op het zoeken, vinden en doorvoeren van maatregelen om de economie mobiel te houden. Een Merkel die zich voor doorsnee Duitse burger en veronderstelde zielige migranten zo gepassioneerd als de Mutti wil profileren. Als de moederkloek die zorg draagt voor het wel en wee in het heden en de nabije toekomst van haar divers gekleurde kuikens. Ze heeft begrepen dat niet alle kuikens onder haar vleugels bescherming kunnen krijgen en heeft er daarom voor gekozen om haar gekleurde luid protesterende kuikens aan boord te houden.

De overgrote meerderheid van de wetenschappers in Duitsland is het er over eens dat Merkel de Duitse economie heeft verpest. Een deel heeft een paar hypotheses ontwikkeld om haar beweegredenen te verklaren. Of armoede realiseren door migratiekosten en kosten van de veronderstelde door de mens veroorzaakte klimaatverandering op de schouders van de midden – en onderklasse te schuiven of de welvaart van de leden van de politieke partijen in de Bondsdag door corruptie en zelfverrijking te verhogen. In beide hypotheses nivelleert de regering Merkel naar de ondergrens van lijfsbehoud. Hoewel beide hypotheses ongelooflijk absurd in de oren klinken, hebben ze wel enige indruk bij de doorsnee Duitser en Duitse gemaakt. Die ziet zijn en haar toekomstverwachtingen versomberen door dalende overheidsinkomsten, toenemende klimaatdruk, explosief groeiende migrantenkosten, hogere werkeloosheid, een scherp afgetekend belastingspook en sterker wordende signalen dat de economie is afgekoeld[5]. Ruim 6 miljoen Duitsers leven van Hartz IV[6] en Duitsland telt inmiddels 3 miljoen werklozen. Signalen dat een recessie vermoedelijk onvermijdbaar zal zijn·.

Horizontale en verticale breuklijnen

Dertig jaar na de val van de Berlijnse Muur en hereniging van Duitsland moet worden vastgesteld dat het Merkel politieke beleid in de laatste 12 jaar opnieuw een scheuring in Duitsland heeft veroorzaakt. Een niet-herkenbare scheuring op economisch, sociaal en politiek gebied. Een scheuring tussen Oost en West, tussen stad en platteland, tussen nationalisten en globalisten, tussen millennial en Babyboomer generatie/generatie X; tussen Duitsers en nieuwe binnenkomers tussen adepten rechts en links van het politieke gangpad, het religieuze gedachtegoed en ideologie. De Duitse doorsnee burger in het Oosten ergert zich in toenemende mate aan Merkels open deur migranten beleid en haar voornemen om kolenmijnen te sluiten waarvan het gros in het Oosten ligt. Het inkomen van de doorsnee Oost-Duitse burger is lager dan in het westen van Duitsland en in het Oosten van Duitsland groeit de invloed van de rechtse AfD met de dag, wat tot uiting komt in verkiezingsresultaten van de laatste drie jaar. De verliezen waren weliswaar niet zo groot als was voorspeld, maar de klappen kwamen binnenskamers hard aan. Desondanks werd Duitsland weer verwend met optimistische en dappere uitspraken uit de monden van CDU en SPD politici. De oogkleppen gingen weer op en de luiken werden gesloten.  

“Die Deutschen wollen stets mehr, als sie kriegen können, und haben am Ende immer weniger, als sie bekommen könnten“ zou kunnen slaan op de wensen en inspanningen van Frau Merkel. Een uitspraak die kan worden afgesloten met Arbeit macht Armut. Het nieuwe Duitsland is verdeelder dan ooit.

[1] Op de website www.pinews,net werd gemeld dat 59% van de in Duitsland binnenkomende migranten analfabeet zijn”. Misschien is de kwalificatie analfabeet ietwat overtrokken, maar niet of laag gekwalificeerde arbeidskrachten zijn het wel. Het Instituut voor Beroepsopleiding (BIBB) dat een onderzoek naar kennis en ervaring van migranten deed, acht het onwaarschijnlijk dat het gros van de migranten kan wijzen op een of ander diploma dan wel een getuigschrift van hun arbeidservaring. Het is volgens de BIBB duidelijk dat ruim 59% van migranten uit de belangrijkste “onveilige” herkomstlanden Eritrea, Somalië, Afghanistan, Irak, Syrië, Nigeria, Iran en Pakistan door het gebrek aan opleiding, vorming en ervaring geen of amper een kans op de arbeidsmarkt hebben.

[2] Een stijging van 11% t.o.v. 2017 en 14% t.o.v. 2016.

[3] Volgens de Ifo-Konjunkturmatrix,

[4] Een overheidshuishouding waarin uitgaven en inkomsten in evenwicht zijn.

[5] Vorig jaar werd nog een groei van 1,8% verwacht en die verwachting moest medio 2019 naar 0,8% worden bijgesteld.

[6] Genoemd naar de initiatiefnemer Peter Hartz. De aanbevelingen van de commissie Hartz om het Duitse arbeidsmarktsysteem te hervormen werden omgezet in maatregelen die in vier pakketten werden geïmplementeerd. Van die vier pakketten is Hartz IV de bekendste geworden: het Duitse systeem van werkeloosheidsuitkeringen voor langdurig werklozen (Arbeitslosenhilfe) en het systeem van sociale uitkeringen (Sozialhilfe) werden samengevoegd en vastgesteld op de laatste, tevens laagste van de twee uitkeringen.

.