Het jachtseizoen op de christenen is, al sinds eeuwen, geopend in Egypte en Sudan op de Koptische christenen, in Nigeria, in Communistisch China en met name in het afgelopen decennium in Iraq waar zij volkomen uitgeroeid lijken te worden. Het is ècht een kwestie van leven of dood, maar de christelijke, Europese landen zitten erbij en kijken ernaar terwijl zij de mond vol hebben van hun imaginaire klimaatproblemen.
Vijf jaar geleden, op 6 augustus 2014 joeg ISIS in één nacht meer dan 120.000 christenen uit de noordelijke vlakte van Iraq rond Nineveh naar Koerdistan. Nu zijn de moordenaars verslagen, althans voor het moment, en heerst er een beetje stabiliteit waardoor 40.000 christenen naar huis en haard zijn teruggekeerd, althans wat daarvan nog resteert terwijl zij volkomen berooid zijn. Slechts de Amerikaanse USAID heeft veel geld beschikbaar gesteld voor de wederopbouw van huis en haard, scholen en ziekenhuizen, infrastructuur in de vorm van waterleidingen en elektriciteit.
Maar Sunni moslims hebben snode plannen met hun land en eigendommen, daarbij gesteund door de Iraanse terroristen en militairen, dus er is haast geboden. Op de 5e verjaardag van de ISIS invasie heeft één van de meest prominente christenen, aartsbisschop Bashar Warda van het Chaldese Katholieke aartsdiocees van Erbil, benadrukt dat “Christianity in Iraq is perilously close to extinction.”
De Kerk van Erbil heeft drie jaar gezorgd voor tienduizenden ontheemde families uit de vlaktes van Nineveh en in een interview zegt Aartbisschop Warda dat de wreedheden van ISIS onderdeel zijn van de steeds terugkerende cycli van geweld die de christenen in het Midden Oosten de laatste 1400 jaren teisteren. Sinds het begin van de moorddadige Islam in de 7e eeuw hing het van de goede of kwade luimen van de heersers af of, en zo ja hoeveel, christenen werden afgeslacht, afhankelijk van de arbitraire zendingsdrang onder de moslims om de Jihad weer eens in de praktijk te brengen. Zelfs in de Arabische Gouden Eeuw, tussen de 8e en de 14e eeuw, waarin een goede dialoog tussen beide stromingen aanwezig was, werden de christenen nooit als gelijken geaccepteerd.
De beestachtigheden van ISIS en hun bekrompen, kwaadaardige Wahabi gedachtengoed hebben het Islamitische bewustzijn geschokt en het is de vraag of de Islam de huidige agressieve koers zal voortzetten waarin de hegemonistische Sharia prevaleert en vrijwel ieder aspect van het dagelijks bestaan door die uiterst intolerante en dominante leer overheerst wordt of dat er enige ontspanning kan optreden. De grote angst is dat het Iraakse parlement terug in de tijd zal gaan door moellahs als Sharia rechters aan te stellen.
Warda argumenteert dat de Joods-christelijke traditie de sleutel in handen heeft van de fundamentele crisis in de Islam. De gave van de Westerse traditie is dat wij, voor onze wet, allen gelijk zijn dankzij ons aller humaniteit, dit in schril contrast tot de bijziende Koran die christenen niet als mensen erkent. Zelfs in de Iraakse grondwet staat dat christenen en andere minderheden onder de Sharia ‘minder’ zijn, hetgeen iedere vorm van een harmonische samenleving a priori uitsluit.
Zo’n harmonische samenleving is per definitie de vrucht van de Joods-christelijke leer die zowel door de geborneerde Islam als door de van haat jegens het christendom vervulde SJW te vuur en te zwaar bestreden wordt. Daarom zullen noch de Islam – zoals gestaafd door 13 eeuwen van moord en doodslag – noch de decadente SJW liberalen – gestaafd door honderd miljoen doden in de vorige eeuw dankzij hun hersenloze sociopathische maatschappelijke experimenten – ooit vrede en voorspoed brengen, dat past niet in hun beider beperkte, door haat verzengde denkraampjes.
De aartsbisschop doet een beroep op westerse leiders die – met uitzondering van de USA middels hun USAID programma – stuk voor stuk schitteren door afwezigheid, om geen angst te hebben voor en eerlijk te zijn over de ware aard en doelstellingen van de Islam.
Hij smeekt ons om de Sharia te overtuigen dat het hun gebrek aan elementair respect voor en bescherming van de rechten van christenen is dat niet alleen christenen maar ook alle andere minderheden het licht niet in de ogen gunt en in de weg staat aan een welvarende maatschappij die in vrede leeft.
Zal het Westen ooit moedig genoeg zijn om het op te nemen voor deze vervolgde religieuze minderheid, waarvoor dit een kwestie van leven of dood is? Het is stuitend dat de laffe regering in Den Haag liever lukraak geld geeft voor ‘acquit de conscience’ aan terroristen als Hamas en ter ‘klimaat-ondersteuning’ in zwart Afrika als de weg van de minste weerstand, omdat Sigrid Kaag te slap is om, zowel in eigen huis als in het M.O., ‘de bek open te trekken tegen de terreur van de Sharia’.
Dat maakt Rutte c.s. medeplichtig, zowel aan de spoedig te verwachten ondergang van de 40.000 christelijke martelaren in Noord-Irak die in feit nu al ten dode zijn opgeschreven als aan de uitlevering van onze eigen samenleving op een presenteerblaadje aan de Sharia.
.
Er is niets “slap” aan Sigrid Kaag, die vertegenwoordigt gewoon de hedendaagse versie van een veertiger jaren moffenhoer.
Dat zo’n landverraadster nooit toegelaten had moeten worden tot het landsbestuur mag duidelijk wezen.
En dat deze landverraadster inmiddels al jaren lang ongestoord enorme bedragen aan Nederlands belastinggeld over heeft kunnen maken aan allerhande antiwesterse terroristische organisaties is gewoonweg ongelofelijk.
Het toont prima aan door wat voor een landverradersbende we al jaren geregeerd worden.
En dat de Nederlandse bevolking zich hier totaal niet bewust van is toont aan tot wat voor een landverradersbende de MSM verworden is.
Maar de kruik gaat net zo lang te water totdat deze breekt, en het ziet er naar uit dat dit niet erg lang meer gaat duren, in welk geval je maar beter niet aan de verkeerde kant van de geschiedenis kunt hebben gestaan.