Wie wint er nu eigenlijk met de Brusselse benoemingen?

Links huilt tranen met tuiten omdat Orban de vloer heeft aangeveegd met hun – zoals Godfried Bomans dat soort lieden omschreef – ‘reïncarnatie van een proleet’ Timmermans, maar Macron wrijft desondanks in zijn handjes na een geslaagd rondje poker. Hij weigerde botweg om Duitsland’s ‘Spitzenkandidat’ Weber te accepteren, maar uiteindelijk is Ursula von der Leyen ‘meer van hetzelfde’, een ‘Europa voor alles’-fan wier benoeming er niet bepaald van getuigt dat de EU de signalen van ‘de kiezers die Brussel spuugzat zijn’ heeft begrepen.

De SPD (in de wandel Sharia Partei Deutschland) verzet zich nu zelfs tegen Ursula’s benoeming, hetgeen nogal potsierlijk aandoet omdat zij en Macron beiden de ondergang van de Europese natiestaten beogen, maar oogkleppen doen wonderen. Macron was enkele dagen geleden boos op iedereen toen Timmermans in vlammen werd afgeschoten, maar zijn poker rendeert want veel van de huidige benoemingen passen in zijn subversieve globalistische kraam en twee dagen later loopt hij te spinnen over een ‘extreem positief resultaat’. Het kan verkeren.

Dat het in 2014 met het oog op meer transparantie geïntroduceerde begrip ‘Spitzenkandidat’ sneuvelt doet de ‘Prinzipienreiter’ der SPD veel pijn, maar een (andere) politicus als Macron heeft nu eenmaal geen principes en Ursula past goed in zijn linkse ideologische kraam. Hoewel zij in Duitsland algemeen als een grote kneus wordt gezien steekt Macron de loftrompet over dit ‘suffe trutje’ dat ook vloeiend Frans spreekt… Prettige bijkomstigheid?

Macron was zelfs bereid zijn Brexit-onderhandelaar Barnier daarvoor een mes in de rug te steken, want zo kon hij ook met Christine Lagarde – een élitaire politica die door het Elysée werd beschermd in een geruchtmakend corruptieproces – de ECB binnenhalen en daarmee jarenlang goedkoop geld voor Frankrijk zeker stellen. U ziet dat zijn ‘argument’ dat Barnier te weinig ‘vernieuwing’ zou uitstralen wonderlijk overkomt als wij naar de al evenmin erg ‘frisse wind’ Lagarde kijken; loyaliteit en Macron gaan echter niet door één deur.… Lagarde is trouwens van huis uit een juriste, maar dat doet er niet toe zolang zij zorgt dat zij in het salon-socialistische potje van Macron past.

Op het Franse thuisfront is zijn regering nog steeds ‘huilen met de pet op’, maar zolang Macron maar zijn globaliseringsplannen en de federalisering van de EU – waar half Europa intussen mordicus op tegen is – kan doorzetten kan het François geen ros schelen waar het schip op de rotsen loopt.

Andere benoemingen, zoals de Francofone Belg Michel als president van de Europese Raad helpt ook al want Michel is in de Belgische onderlinge verdeeldheid sowieso al Frans georiënteerd, hoewel zelfs linkse kringen in Frankrijk de gang van zaken als ‘onevenwichtig’ karakteriseren. In ieder geval vier Francofone politici in de Brusselse top, dus Macron likt zich de vingers erbij af en in conclusie zie ik weinig terecht komen van de populistische beweging van Salvini die beoogde een frisse wind door Brussel te laten waaien, maar wellicht dat Visegrad met Orban en opkomende populisten zoals LePen hem een steuntje in de rug kunnen geven.

Door hun steun aan von Leyen te weigeren kreeg de ‘feministische’ SPD dinsdag voor elkaar dat Merkel niet voor von Leyen durfde te stemmen. Een Pyrrus overwinning? Op 16 juni as. stemt het Europees Parlement om haar benoeming te formaliseren, of niet…?

De ‘Spitzenkandidaten’ zijn gesneuveld en de met hen beoogde democratisering van de EU eveneens; Orban en Salvini lachen in hun vuistje maar Macron loopt (voorlopig) met het bot weg.

Duitsland heeft als grootste speler in de EU uiteraard recht op deze E.C. toppositie, maar het moet goed oppassen omdat het de globalisering van Macron altijd op veilige afstand heeft gehouden; zelfs als zij de 16^e formeel benoemd wordt kan von Leyen ‘een paard van Troje Brussel’ ten faveure van de globalistische ambities van de roofridder Macron worden. De EU wordt nog links-ideologischer!

.