Volgzame moralistische schapen.

Authentieke liberalen zijn van nature conservatieve individualisten, zij denken voor zichzelf en mijden de verstikkende collectiviteit waarin schapen en moralistische bewakers van de (Marxistische) deugd gedijen, het rijk van de Social Justice Warriors. Hoe raken wij die ziekte kwijt? Arthur van Amerongen beschreef de PvdA ooit als een gemene geslachtsziekte die je nooit meer kwijt raakt. Milos Matuschek, een Duitse ondernemer en commentator die o.a. in de Frankfurter Allgemeine Zeitung, Neue Zürcher Zeitung en die Welt wordt gepubliceerd met gastcommentaren, heeft daar ideeën over.

In Monty Pythons ‘Ridder van de Kokosnoot’ wordt koning Arthur de weg versperd door een Zwarte Ridder die blaakt van zelfvertrouwen maar weinig verstand heeft van het zwaardgevecht. Bij Arthur’s eerste houw verliest hij een arm, dan de andere en tot slot nog een been waarna hij, op één been rondhuppelend nog steeds heilig overtuigd is van zijn eigen superioriteit en Arthur toeschreeuwt: ‘een vleeswondje, verder niets dan een krasje. Niets aan de hand!’ Terwijl Arthur aan de horizon verdwijnt, roept de Zwarte Ridder: ‘kom terug, lafbek!’

Een vergelijkbaar spektakel doet zich voor in het algemene maatschappelijke en politieke debat, waar objectieve maatstaven en criteria bewust vervormd en uit hun voegen gebogen worden door lieden die geen goede argumenten hebben maar onder verwijzing naar ‘identiteit, gevoelens en hun persoonlijke belevenis’ proberen ‘gelijk te krijgen’ onder dekking van de collectiviteit van de volgzame, moralistische SJW- kudde. Valse feiten worden bij elkaar gesprokkeld en vooral gecreëerd, want wie aan hun kant staat is content met slechts één argument voor de klimaathysterie, terwijl er wèl zo’n zestig verschillende geslachten zijn.

Hun doel is de ondermijning van de vrijheid van meningsuiting die de zuurstof levert voor de democratie. Uit deze socialistische geestesziekte zoeken zij de weg naar de hegemonie met het gedrocht der Social Justice die metastaseert in onze universiteiten, onze cultuur, pers en uiteindelijk de politieke belichaming van de SJW in D’66, GL en PvdA.

Matuschek ziet een eenvoudige oplossing: er is in beginsel maar één openbare ruimte voor debat, waarvoor de spelregels in de verschillende grondwetten van de vrije wereld zijn verankerd: dat vrije debat dient ‘waarheidsvinding’ en beschermt ons tegen de botsing der vrije, op feiten gebaseerde, meningen, of die nu provocerend, kwetsend of waardeloos overkomen. De daarmee gekoppelde ‘waarheidsvinding’ kan nu eenmaal niet door de SJW aan Rutte ingefluisterd en vanuit zijn torentje gedicteerd worden, zoals nu bijna gebeurt in het klimaat-schandaal dat Nederland van het gas afsleurt zonder iemands mening daarover te respecteren. Dat proces moet vanuit de basis naar het torentje komen en FvD verdient lof dat het daarin instrumenteel is geweest en blijft; de door Aristoteles geïntroduceerde rationaliteit is daarvoor nog steeds maatgevend.

Vanuit de SJW beweging is dit proces praktisch een spiegelbeeld waar de waarheid vooraf wordt bekokstoofd in de Marxistische doctrine, het maatschappelijk axioma dat ieder debat in beginsel ongewenst maakt omdat dat het risico in zich bergt van een objectief weerwoord.

Daarom is het zaak voor Ollongren om de publieke ruimte voor het democratische debat te infiltreren met die doctrine, een soort van ondemocratisch ‘landjepik’ via het internet, waaraan zij zich dagelijks schuldig maakt met de bedoeling om haar Marxistische doctrine stap voor stap voor onze grondwettelijke vrijheid van meningsuiting te substitueren. Om er nog een filosoof bij te halen, heeft Nietzsche in zijn ‘Genealogie der Moral’ gesproken over de ‘creatio ex nihilo’, het uit het niets tevoorschijn toveren van SJW’s ‘morele criteria’, zowel goed ( LGBT, vrouwen, gemarginaliseerde groepen, kortom ‘slachtoffers’) als – vooral- slecht (oude blanke mannen, iedereen die 1 cm. rechts van het midden staat en daarmee’ extreem rechts’ is en bedenk het verder maar).

De politiek-correcte moralist moet uiteraard bol staan van de ideologische vooroordelen over al die voornoemde begrippen uit de veilige linkse collectiviteit en aarzelt niet om ‘andersdenkenden’ te stigmatiseren als, bijvoorbeeld, ‘klimaat ontkenners’ die vanaf dag één de dreiging moeten voelen van de linkse ‘shitstorm’ in de media, risico voor eigen carrière en gezin, kortom een narcotisering van het debat en een Omertà der linkse semi-intellectuelen ter bescherming van het eigen, objectief gezien, zwakke standpunt.

Pure intimidatie en chantage uit angst voor een objectief, feitelijk weerwoord! Het verhinderen van het publieke debat over de linkse maatschappelijke axioma’s is daarom essentieel, dus conservatieve sprekers aan universiteiten moeten worden geboycot of weggepest, zoals onlangs Paul Cliteur in Groningen.

Deze aanpassing van kritiekloze ‘semi-intellectuelen’ aan een vooraf gekookt dogmatisch standpunt zien wij dagelijks in de 2^e Kamer, waar wij bijvoorbeeld een hersenloze D’66-er als Verhoeven een betoog van Hiddema zien onderbreken omdat die spreekt van negers i.p.v. gekleurden en dat soort prietpraat. De gedachtenpolitie wil niet alleen tussen onze oren doordringen, maar ook onze vocabulaire ombuigen tot een soort van Orwelliaanse ‘newspeak’ die conform alle criteria van het fascisme iedere intelligente discussie op voorhand uitsluit.

Dat is het territorium der millennials aan de universiteiten die niets willen leren via een open debat, maar wegkruipen in ‘safe spaces’ met hun vingertjes in de oren om vooral niet ‘gekwetst’ te worden, want ook zij zijn gewillige ‘slachtoffers’ van de inmiddels beruchte boze witte man. Deze politiek-correcte generatie lobotomiseert zichzelf in het bij hen van jongs af aan ingedruppelde streven naar linkse hegemonie.

Deze jeugdige poortwachters zijn geen revolutionaire beweging zoals vroeger de Jacobijnen of de hen eveneens onbekende, halfzachte beweging der ‘60-er jaren waaruit zij voortkomen, ook al hebben zij de mond vol van gemarginaliseerde groepen, die hen in feite volstrekt niets kunnen schelen maar handig gepolitiseerd kunnen worden als ideologisch wapen. Zij zijn geen revolutionairen, maar een kudde gewillige schapen die veiligheid zoeken in de collectiviteit van de kudde en zichzelf slechts als slachtoffers zien. Alle flauwe kul komt voort uit noodweer tegen de seksistische, racistische boze witte man; je zult er maar mee moeten leven….

Deze nieuwe poortwachters van het nihilisme snakken naar ‘vijanden’ die zij zelf creëren via hun infantiele activiteiten op het internet, daarbij beschermd door Google, Twitter, Apple, Facebook en alle andere linkse hi-tech bedrijven die, zoals Google, niet schromen het fascistische bewind in Peking bij te staan in de ontwikkeling van technologie om miljoenen ‘andersdenkende’ Chinezen te bespioneren en onderdrukken. Deze nieuwe élite geniet van kritiek op hun gesimuleerde engagement, want alle kritiek is blijk van superioriteit, ook al staan zij in feite net als de zwarte ridder van Monty Python te kijk als charlatans.

Zelfstandig, intelligent denken is er niet bij, maar gelukkig heeft zich aan de bron van deze ziekte in de USA en Canada een groep gevormd van tegenstanders van het cultuur-Marxisme, een groep uitgesproken intellectuelen die zichzelf ironisch betitelen als ‘the dark web’. Op 12.05.’18 sneed ik aan in “De opkomst van ‘the Intellectual Dark Web” hoe onafhankelijke denkers als Jordan Peterson en Ben Shapiro de vicieuze cirkel van de Social Justice tirannie hebben doorbroken door hun laffe terreur te weerstaan door op het ‘Intellectual Dark Web’ hun eigen – voor de SJW kliek onaantastbare – publiek te creëren. Naast Peterson onderscheiden zich in de USA ook Sam Harris, Niall Ferguson, Ayaan Hirsi Ali, Steven Pinker en Jonathan Haidt. In Nederland zit o.a. Paul Cliteur op datzelfde spoor met Sid Lukkassen en, uiteraard, een groot aantal auteurs op diverse kleinere websites zoals Sta-Pal, maar alle beetjes helpen om het vrije debat te ondersteunen en de sektarische Zwarte Ridders en valse profeten van de SJW te ontmantelen.

Hoe kunnen partijen in deze loopgravenoorlog de reflex onderdrukken om slechts het eigen gelijk te willen aanhoren? Zelf probeer ik gematigd linkse, intelligente publicaties trouw te lezen om niet op een éénrichtingsspoor terecht te komen; een goede conservatief staat mijns inziens open voor constructieve verandering, maar holt er niet blind mee weg. Er is hoop zoals in Jonathan Haidt’s ‘The Coddling of the American Mind’, waarin hij probeert om de reflex van het terugvallen op een eigen wereldbeeld te onderdrukken en de deur open te houden voor nieuwe visies, mits die ook enigszins getuigen van menselijke intelligentie zonder ideologische vooroordelen.

Zo is democratie ontstaan in een, vaak pijnlijk, kraambed waarin in principe ook de meest excentrieke zonderling gehoord wordt en niet alleen de man in het torentje. Zodra de consensus gaat overheersen begint de democratie te sterven en daar is juist een taak voor de universiteiten weggelegd, in plaats van die democratie te verkrachten met hun ideologische consensus. Dat is de èchte ‘diversiteit’ waarvan deze kudde schapen geen idee heeft.

Haidt argumenteert de theorie van de pinda. Waar de allergie voor pinda’s het sterkst ontwikkeld is, is in gebieden waar men juist geprobeerd heeft kinderen verre van pinda’s te houden, zo zouden de millennials, als goede training in democratische vaardigheden, zich niet moeten verstoppen in ‘safe spaces’ maar een intellectuele confrontatie durven aangaan met critici.

Hun – terechte – angst daarvoor komt voort uit de realisatie dat hun maatschappelijk axioma’s niet meer zijn dan dat, aannames van bange, fragiele zieltjes die hun mooie doctrine willen beschermen tegen ontmanteling, zoals koning Arthur dat deed met de Zwarte Ridder. Wie niet denken wil moet dan maar voelen – een proces dat hier o.a. door Baudet in beweging is gezet en ons aller ondersteuning verdient. Al was het maar uit zelfbehoud.

.