Twee bloedneuzen voor Moskou

De eufemistisch betitelde ‘terugname’ van de Krim door de ’groene mannetjes’ doet Rusland pijn. Héél erg veel pijn, vooral voor de ‘gewone man’. Vijf jaren na Poetin’s egotrip loopt hij daar een pijnlijke bloedneus op, precies vijftig jaren nadat Moskou het onderspit moest delven in een bittere grensoorlog met China aan de Ussuri rivier.

Afgelopen maandag bezocht Poetin het schiereiland ter ere van het vijfjarige jubileum van zijn ‘huzarenstukje’, waar hij slechts een politiek en economisch koekje van eigen deeg krijgt. Zijn ‘huzarenstukje’ anno 2014, toen hij de buitenwereld verraste met zijn brutale schending van het volkenrecht en daarop volgende arbitraire ‘feiten’ om e.e.a. te rechtvaardigen, viel goed bij een groot deel van de Russische bevolking dat behoefte voelde aan ‘brood & spelen’. Zij werden op hun wenken bediend toen Poetin als toegift dezelfde streken uithaalde in de Oekraïne en zijn huurlingen van de Wagner brigade ‘en passant’ honderden passagiers en bemanning van MH-17 vermoordden.

Nu ervaren zij hoe, na hun afstraffing met de Westerse sancties en de duik van de aardolie prijs, de diepe val van de Russische economie hen dagelijks pijn doet. Desondanks moest Poetin weer eens zijn ego koesteren in het licht der schijnwerpers door maandag jl. de Krim te bezoeken om daar twee elektriciteitscentrales in te wijden. Die centrales draaien op 4 Siemens turbines die Poetin clandestien verkreeg ondanks de sancties door de zaak weer eens ouderwets te belazeren, maar wat anders kan men van hem verwachten? Bij het daarop volgend concert legde hij de bevolking nog eens uit wat een ‘meesterlijke mijlsteen in de Russische geschiedenis’ zijn annexatie in feite was, uiteraard in het ‘nationaal belang’, terwijl de economie van de Krim stagneert en Moskou jaarlijks miljarden kost dankzij de sancties waarvoor alleen hij verantwoordelijk is.

Veel bedrijven hebben de poort gesloten en de rechtsonzekerheid met de Oekraïne trekt het matje onder veel potentiële zakelijke ‘deals’ uit, maar het ambtelijk apparaat groeit schrikbarend en waar er in 2013 nog 1 ambtenaar op 115 inwoners was, is er nu al 1 van die nietsnutten op 71 inwoners…

Leve het ‘goede oude communisme’. Ontelbare miljarden van het Kremlin gaan naar peperdure projecten, te beginnen met de spoorbrug over zee bij Kertsch die Rusland verbindt met Sebastopol, verder nieuwe wegen, energiecentrales die het op TV aardig doen maar de kwaliteit van leven geenszins verbeteren. Subsidies, hoe hoog ook, voor het ene na het andere doodgeboren communistische prestigeproject zijn uiteraard gedoemd en er verdwijnen fortuinen aan de overbezette ambtenarij (net als in Den Haag) terwijl de gewone man zijn enthousiasme voor Poetin’s ‘huzarenstukje’ al lang verloren heeft en ècht niet begrijpt waarom hij zo ontzettend afgeknepen wordt terwijl Poetin het geld zo zichtbaar met bakken wegpist. Poetin’s populariteit zakt, terecht, door de bodem omdat het beschikbare inkomen voor het vijfde opeenvolgende jaar verder wegzakt, de belastingen stijgen en de pensioenen worden afgeroomd, o.a. voor een ‘broodnodige’ wapenwedloop om het egotrippertje te bevredigen.

De megalomane kleptomaan heeft eigenlijk geen praktische visie voor zijn volk, maar klampt zich panisch vast aan het pluche want een machtswisseling betekent processen tegen hem en zijn al even corrupte vriendjes wegens diefstal, moord en doodslag. Dat zwaard van Damocles is in feite het grootste verschil met de historische Sovjet Unie, waarin Moskou ook diverse buitenlandse ‘zepers’ opliep, waaronder de pijnlijke nederlaag van precies vijftig jaar geleden in het grensconflict met China aan de Ussuri rivier, waarin Moskou eventueel Chinese nucleaire installaties wilde bombarderen en daarbij zelfs de USA om hulp vroeg!

Het is wellicht interessant om meer in detail te kijken naar deze zoveelste communistische uitglijder, notabene gericht tegen een andere communistische ‘broederstaat’. Na de hardbevochten overwinning op Hitler Duitsland werd de nationale trots daarover jaarlijks nieuw leven ingeblazen om het meer simplistische deel de r bevolking een beetje binding te geven met Big Brother in Moskou, maar vijftig jaar na de veldslag aan de Ussuri horen wij niemand in Moskou daarover, integendeel. Terwijl Rusland zich toen voor het eerst sinds W.O.II weer tegen een externe agressie moest verdedigen, gericht op een volstrekt oninteressant, onbewoond eilandje genaamd Damanski in de Ussuri rivier.

Op 2 maart 1969 bezetten Chinese troepen Damanski en zetten Moskou voor het blok. Na wat schermutselingen liet Moskou medio maart een hagel van raketten los op het eilandje – tegenwoordig Zhenbao genaamd, een prachtig klein onbewoond eilandje in de Ussuri, in een indrukwekkend, oneindig en totaal verlaten Siberisch landschap – waardoor honderden Chinezen sneuvelden en Rusland 58 man verloor. Maar China had nog miljoenen soldaten als kanonnenvoer onder de wapenen, dus versaagde niet, waarna het niet veel scheelde of de Russen hadden Chinese nucleaire installaties platgelegd, maar uiteindelijk gaf Moskou op en tekende op de stippellijn van het nieuwe verdrag

Het zit niet altijd mee en bovendien zette China toen de deur verder open naar de USA, waardoor het communistische gevaar minderde en Nixon in 1972 zelfs naar China kwam om de breuk met Moskou te vervolmaken. Anno 2019 is Rusland meer en meer afgezakt naar het niveau van een derdewereld land, helaas met kernwapens, maar sterker dan ooit aangewezen op de steun van het nu veruit superieure China, dat zonder meer de dominante partij in Oost Azië is, hetgeen onder andere de situatie in Noord Korea bestendigt.

.