De bom is gevallen en het démasqué der linkse activisten in Washington is compleet: Special Counsel Robert Mueller concludeert dat er geen ‘samenspanning’ van Trump met de Russen was maar hij ontweek de hoofdvraag of er sprake zou zijn geweest van ‘obstructie’.
En dat na twee jaren “onderzoek” à raison van $ 25 miljoen! Zelfs de gematigd linkse pers begint zich af te vragen waar de ‘Special Counsel’ voor nodig was, want Mueller’s opdracht resulteerde uit een corrupte actie der Democraten die er puur op gericht was om Trump een stok in de spaken te steken en waarvoor vele linkse samenzweerders in de komende tijd tegen het licht gehouden zullen worden.
Dat obstructie – d.w.z. gerommel met bewijslast en getuigen – nooit aan de orde is geweest is evident, dus desperate activisten probeerden het ontslag van de moreel corrupte FBI directeur Comey – d.w.z. Trump’s wettige gebruik van zijn uitvoerende bevoegdheden – te construeren als ‘misbruik’.
Uiteraard komen afgezaagde onheilsprofeten als Charles Groenhuijsen hoofdschuddend vertellen dat dit nog een groot probleem voor Trump kan worden, in plaats zich diep te schamen voor jarenlange valse insinuaties. Afgelopen maandag zat hij weer in een TV-prietpraat-programma op slaafse wijze zijn idool Adam ‘pencilneck’ Schiff na te kakelen, die al evenmin last heeft van enige juridische kennis maar slechts ronddwaalt in zijn “Trump Derangement Syndrome”.
Op de keper beschouwd heeft Bob Mueller zichzelf hier niet alleen een brevet van incompetentie afgegeven door zijn werk niet te doen, hij legde de bal ook nog eens bij de Minister van Justitie Barr om die knoop voor hem door te hakken. Waarvoor had men Mueller eigenlijk nodig?
Zoals wij in Nederland zien hoe, na het éclatante succes van FvD, desperate linkse mensjes proberen om Baudet te beschadigen, proberen al even desperate Democraten alsnog een draai aan het rapport van Mueller te geven door op diens omissie te wijzen en te proberen daar garen bij te spinnen.
Hun probleem is dat Mueller als jurist gefaald heeft door een politieke slotverklaring af te geven, dus die vlieger gaat niet op want als het Ministerie van Justitie, naar Mueller’s oordeel, zo geschikt was om die beslissing voor hem te nemen, hoe kon dan het theoretische conflict waarover de Democraten zoveel kabaal maakten, zo diepgaand zijn dat er een ‘special counsel’ benoemd moest worden?
Deze huurde vervolgens de meest extreme ‘deep state’ activisten van dat Ministerie in als staf, om vervolgens de dossiers weer aan Justitie te overhandigen en de verantwoordelijkheid voor de eindbeslissing aan William Barr over te laten! Wat een nutteloos figuur die Bob Mueller…
In zijn voorlopig rapport, na ontvangst van Mueller’s dossier, meldt William Barr fijntjes: “ after making a “thorough factual investigation” into alleged instances of obstruction, Mueller ultimately determined not to make a traditional prosecutorial judgment.” En dat traditionele oordeel van het Openbaar Ministerie was nu precies Mueller’s opdracht!
Dat er nooit sprake was van “collusion” was duidelijk van de start en dat de weigering om tot eenzelfde conclusie inzake “obstructie” te komen is slechts politiek gemotiveerd door een bange haas die niet durfde in te gaan op de extreem ver gezochte suggestie van zijn ‘deep state’ staf dat Trump’s gebruik van zijn executieve bevoegdheden als “obstructie” gezien zou kunnen worden. In deze context is het memo van belang dat William Barr in juni 2018 schreef, toen nog als ex-minister van Justitie, voor Rod Rosenstein, de “deputy AG” die het Mueller onderzoek overzag. Daarin argumenteerde Barr dat deze extremistische these ongrondwettelijk was en ook praktisch onhandelbaar omdat er geen sprake was van “ plainly corrupt acts”, maar van grondwettelijk voorgeschreven gebruik van het presidentiële prerogatief. ( In hun razernij wilden de Democraten dus zelfs de President ontdoen van zijn grondwettelijke “jobdescription”!)
Waar liet deze voorgeschiedenis Robert Mueller? Hij kon kiezen tussen acceptatie van Barr’s voormelde, juridisch sluitende, memo of aanbevelen om tot een aanklacht over te gaan conform de suggesties van zijn staf en tegen Barr’s memo in te gaan. Hij koos voor Barr, maar was te laf om dat hardop te zeggen. Maar waarom had hij dan 22 lange maanden nodig?
Barr was afgelopen weekend zo vriendelijk om Mueller daarover niet al te veel gezichtsverlies te bezorgen toen hij op Mueller’s slappe suggestie besliste – samen met Rosenstein – om definitief geen aanklacht in te dienen op grond van totaal illusoire “obstructie” gebaseerd op Mueller’s eigen bevindingen. Hij nam de beslissing voor deze lafaard zonder te zeggen: “… zie je wel?”
Barr’s beslissing is volkomen terecht want hij geeft in zijn voorlopige conclusie aan dat: … the Special Counsel recognized that “the evidence does not establish that the President was involved in an underlying crime related to Russian election interference,” and that, while not determinative, the absence of such evidence bears upon the President’s intent with respect to obstruction. Generally speaking, to obtain and sustain an obstruction conviction, the government would need to prove beyond a reasonable doubt that a person, acting with corrupt intent, engaged in obstructive conduct with a sufficient nexus to a pending or contemplated proceeding”.
Kortom, eventuele corrupte motivatie van Trump zou moeten worden aangetoond: “ beyond a reasonable doubt to establish an obstruction-of-justice offense,” en dat was niet aan de orde volgens Robert Mueller zelf, want Trump handelde in volledige openbaarheid toen hij Comey ontsloeg.
Mueller’s rapport blinkt uit door, politiek gemotiveerde, intellectuele lafheid met uitspraken als:
“While this report does not conclude that the President committed a crime, it also does not exonerate him.” Dat is geen conclusie van een Officier van Justitie wiens taak het niet is om mensen “vrij te spreken”, dat is aan een rechter. Het is slechts aan hem om wettelijke bewijslast aan te dragen en als hij zelf concludeert dat die ontbreekt, dan moet dit nutteloze figuur geen spelletje spelen door daar geen sluitende conclusie aan te verbinden maar die aan anderen over te laten.
Robert Barr heeft dat voor hem gedaan en hoewel hij als een keurige heer Robert Mueller de gêne bespaarde om zijn eerdere argumenten nog eens publiekelijk op te sommen, wist Mueller op voorhand welke – professionele en integere – beslissing Barr zou nemen inzake zijn, politiek gemotiveerde, eigen besluiteloosheid. Daarom getuigde zijn pompeuze slotverklaring niet alleen van politieke motivatie maar ook van lafheid en vooral gebrek aan integriteit.
Hoewel hij o zo graag zijn linkse vriendjes ter wille had willen zijn, durfde hij het toch niet aan om zijn eigen reputatie ‘en public’ te grabbel te gooien, maar voor wie de juridische argumenten helder zijn is dat precies wat Mueller heeft gedaan: af door de zijdeur!
.
De New York Times is dermate ‘rot tot op het bot’ dat zij nu suggereren dat leden van het Mueller team ( hun beruchte onbekende bronnen ) de krant in vertrouwen hebben gemeld dat zij zich grote zorgen maken over het rapport waaraan zij 2 jaren hebben meegewerkt en DIK verdiend.
Dit zal ongetwijfeld weer goedkoop leugenachtig wangedrag van de NYT zijn, maar het is typerend voor hun gebrek aan niveau dat zij niet aarzelen om ‘hun held Mueller’ nu een mes in de rug te steken in hun Trump Derangment Syndrome.