Quo vadis Duitsland?

Het einde van een tijdperk? Of stug door naar de ‘Untergang des Abendlandes’? Een kentering in de Europese en Amerikaanse politiek heeft ingezet in de vorm van ‘rekening en verantwoording’ voor de pluche-zitters, resulterend in verlammende versplintering die wij in Nederland al geruime tijd zien.

Bondskanselier Merkel. Afb: Wikimedia

Aanvankelijk werd in Duitsland de SPD als hoofdschuldige aan de verloedering afgerekend, maar nu ook de door Merkel steeds meer naar links gemanoeuvreerde CDU/CSU. In de USA heeft de Obama het land met zijn communistische élite hopeloos verdeeld en de rassenrelaties zeker een halve eeuw teruggezet, zodat zijn eigen partij nu intern verscheurd dreigt te worden. Maar ook de zelfingenomen Republikeinse élite dreigt uit de comfortabele ‘swamp’ verjaagd te worden door een historische reactie op Obama, belichaamd in ‘the big noise from Queens’ bijgenaamd Donald Trump.

Wie van de twee grote machtsblokken de eenheid kan bewaren heeft de beste papieren voor de toekomst, maar in Duitsland vallen de grote machtsblokken juist uiteen, net als in Frankrijk. In beide landen grijpen de angstige pluche-zitters naar het cordon sanitaire om de door hen zelf veroorzaakte populistische golf te breken, zo ook in Nederland dat de toon zet voor volstrekte ‘onregeerbaarheid’ door een politieke versnippering waarvan slechts Rutte volop profiteert voor meerdere persoonlijke glorie.

In Duitsland is Merkel – als er ook maar iets fout gaat – op weg naar de achteruitgang terwijl de kiezers steeds minder oog en oor hebben voor de linkse media die Merkel alsnog proberen als een ‘Mutti des Mutterlandes’ af te schilderen met hun valse eulogieën.

Duitsland is door ¾ eeuw gegaan van aanvankelijke schaamte en pacifisme, vervolgens het ‘Wirtschaftswunder’, tot de ietwat ongemakkelijke rol als de leidende economie van Europa, waarin het aanvankelijk niet goed leek te weten hoe het met die weelde moest omgaan en zich, een beetje verlegen, presenteerde als een twee-eenheid met Frankrijk, teneinde niet teveel in het licht der schijnwerpers te staan. Waar Merkel’s pretentieuze hagiografieën de mist ingaan, is in hun transparante pogingen tot mitigering van haar decadent-liberale eigengereidheid – die niet alleen de CDU maar het gehele land steeds verder ter linker zijde indoctrineerde en positioneerde – leidend tot haar rampzalige Einzelgang in 2015, waarbij in de loop der jaren iedere interne concurrentie in de partij systematisch werd uitgeroeid.

Nu blijkt dat de strijd om haar opvolging gaat tussen Annegret Karbacher (de ‘Mini Merkel’) en (anti-immigratie èn anti-AfD) Friedrich Merz, de door Merkel weggepeste multimiljonair. Met Karbacher zal er, als het even kan, helemaal niets veranderen, met Merz wordt vooral de contraproductieve jacht op de AfD ingezet omdat hij denkt zodoende zieltjes terug te winnen.

Duitsland lijkt nog steeds niet goed met de leidende rol in de EU overweg te kunnen en wordt daarom ook stevig ‘gemolken’ door die EU, onder andere speculerend op de Duitse angst dat, bijvoorbeeld, hun eventuele exit uit de EU zou leiden tot een ‘revival’ van een harde D-Mark die de florissante exportpositie sterk ondermijnt. Dat brengt ons op een Duits pro-EU-argument, de veronderstelde ‘redding van de Euro’.

Net als Theresa May niet door de eigen kracht van de Britse economie werd geïnspireerd tot een gezonde vrijhandelsstrategie, overheerst in Duitsland het gebrek aan zelfvertrouwen bij een eventueel falen van de EU. Deze voorbeeldigste discipel van de EGKS, de EEG en tot slot de EU, gedurende bijna 70 lange jaren, lijkt op een verlegen teenager die krom gaat lopen omdat zij bang is dat zij anders groter zal lijken dan de andere meisjes in de klas, terwijl Duitsland in feite juist legitimiteit ontleent aan haar status binnen de EU. Na de Brexit zal niet Duitsland, maar het gammele Frankrijk de hoogste toon in de EU proberen te voeren.

Toch ontstaan er barstjes in de Duitse sociaal-democratische façade: zoals de PvdA hier werd afgerekend door hun authentieke kiezers op hun regentenmentaliteit en steeds linkser georiënteerde arrogantie, werden de extremisten en Islamisten van de SPD afgefakkeld in een populistische reactie der kiezers en kwamen CDU en CSU kort daarna ‘aan de beurt’.

De hamvraag is of Duitsland de ingeslagen koers voortzet en de eigen machtspositie via de EU consolideert of zelfs vergroot, danwel terugvalt op het nationale scenario, eventueel in een ouderwetse ‘Europese economische gemeenschap’ van gelijkwaardige landen, zonder het politieke opportunisme der zuidelijke kneusjes die alleen maar lawaai maken.

Die Euro scepsis maakt zich meer en meer zichtbaar in de groei van de AfD. De Griekse crisis heeft Duitsland op het eerste oog veel geld gekost, maar als wij overwegen hoeveel van het ‘new-money’ dat alle EU landen aan Griekenland gaven ten goede kwam van de Duitse (en Franse ) banken die tot hun nek in enorme portefeuilles van Griekse staatspapier zaten, dan wordt het bedrieglijke ‘dubbelspel’ – waarin Dijsselbloem als hulpje van Schäuble instrumenteel was – heel navrant als Duitsland tot ‘de redder van de Euro’ wordt gedoopt. In de dagelijks verschijnende hagiografieën van Merkel wordt beweerd dat Duitsland ‘onder haar bezielende leiding bereid was om een hoge prijs te betalen voor de redding van de Euro’. Als wij zien waar die rekening uiteindelijk is terechtgekomen concluderen wij dat dit ècht boerenbedrog is! ‘Gekke Henkie’ wist er ook al alles van…

Merkel’s rampzalige rol in het migratie-schandaal van 2015 (‘wir schaffen das’) wordt voortdurend gemitigeerd, maar zelfs in de eigen CDU en CSU wordt zij hiervoor al heel lang tegen het licht gehouden, zij het dat zij de pers ook al dermate ver naar links heeft gedreven dat haar misdadig gedrag soepeltjes onder het kleed verdwijnt. Het zou ‘een morele geste’ geweest zijn, zij het dat zij al meermaals de CharleMagne prijs in ontvangst mocht nemen voor haar actieve steun aan Coudenhove Kalergi’s ‘raciale ondermijning van het Avondland’. Ook in de Duitse buitenlandse politiek zien wij die linkse drang tot zelfdestructie terug, nu weer in het sympathieke oor dat Duitsland verleent aan Macron’s poging tot een brutale greep in de kas der Noord-Europese landen in de context van zijn ‘hervorming van de EU’ ( voor de ‘hervorming van Frankrijk’ heeft hij geen lef…).

De ideologische kreet dat Duitsland ‘meer verantwoording moet nemen nu de afstand tot de USA toeneemt’, kan men het best vertalen als: ‘nadat wij tientallen jaren van pacifisme benut hebben voor lucratieve economische groei, terwijl de USA onze veiligheid garandeerden, moeten zij nu niet zeuren dat wij ook eens moeten gaan meebetalen in de NATO’. In die context komt de opportunist Macron met een lappendeken van een Europees leger aandragen dat al evenmin een cent in kas heeft en, ware dat al het geval, waarvan de samenstellende landen slechts zouden meedoen als er politieke consensus bestaat etc.

Kortom, niemand compromitteert zich tot iets, maar ‘Europees leger’ het klinkt aardig, à la ‘Marrakesh’ dat Merkel nu uiteraard ook gaat ondertekenen om de kers op haar migratie-taart te zetten, met blinde collaboratie van Rutte. Poetin zit tegen die tijd uiteraard al lang aan Macron’s champagne, maar misschien dat hij dan ook ‘en passant’ korte metten maakt met het probleem dat de EU, en vooral Merkel, veroorzaken, de Islamitische invasie.

‘Andere meningen’ over Merkel worden onderdrukt maar, hoewel zij natuurlijk niet vergelijkbaar is met de rampzalige Duitse ‘leiders’ uit de 20^e eeuw heeft zij op langere termijn een wellicht grotere bedreiging over ons afgeroepen. Het risico van politici die te lang aan de macht blijven is onbetwist, hetgeen wij ook in eigen land op pijnlijke wijze ervaren.