Intersectionaliteit en antisemitisme

Wist u hoezeer de ‘cult’ van het ‘quasi-feminisme’ dagelijks lijdt, zij het allesbehalve in stilte? Hun bestaan als ‘geboren slachtoffers’ kan – door hun trouvaille van ‘intersectionaliteit’- hun lijden namelijk ‘op afroep’ exponentieel verzwaren (een soort turbo-charger voor vrouwelijk leed). Leerzaam voor Freud en iedereen die zich aangetrokken voelt tot diep vrouwelijk leed en wat daar allemaal aan vast zit, reden waarom deze beweging eerst alle potentiële vijanden heeft geïdentificeerd om tot slot bescherming te zoeken onder politiek-correcte vleugels.

‘Intersectionaliteit’ houdt in dat een vrouw, die q.q. als ‘slachtoffer’ is geboren en altijd al ’gediscrimineerd’ wordt, daarenboven op grond van bijvoorbeeld haar huidskleur en, zeg, homosexualiteit, extra ‘bonuspunten aan vrouwelijk leed’ kan scoren middels ‘intersectie’ van verschillende andere vormen van discriminatie, hoe meer hoe beter.

Dit intellectuele hoogstandje dateert van 1989 toen ene Kimberlé Crenshaw, als rechtenstudent, bedacht dat elke ‘intersectie’ van al die verschillende vormen van discriminatie het lijden der ‘slachtoffers’ exponentieel doet toenemen. Stelt u zich eens voor – als watertandend, gemotiveerd slachtoffer – dat u collectief gediscrimineerd wordt op grond van ‘gender’, ras, leeftijd, sociale klasse, socio-economische status, fysieke of mentale handicap, vermeende sexuele identiteit, religie en etniciteit. Dat maakt u de ‘superfeministe’ onder de politiek correcte slachtoffers!

Van de theorie over naar de praktijk: Ruim een week geleden verscheen in de USA een tweet van Batya Ungar-Sargon, opinie redacteur van de links-Joodse-publicatie ‘The Forward’, waarin zij haar teleurstelling uitte over een tweet van de fel antisemitische, linkser dan linkse activiste en ‘Women’s March’ leider Linda Sarsour. Deze Islamist had steun betuigd voor de verse ‘Congresswoman’ Ilhan Omar, die eveneens fel antisemitisch is en een boycot van Israël steunt met verhalen als: ‘Israël has hypnotized the world, may Allah awaken the people and help them see the evil doings of Israël.’ De agressieve Sarsour werd woedend, zelfs op ‘progressieven’ die vonden dat deze uitspraak onacceptabel was en lanceerde een tirade tegen ‘folks who masquerade as progressives but always choose their allegiance to Israël over their commitment to democracy and free speech.’

Uiteraard zijn beide ‘dames’ enthousiaste feministen en hun domme, dualistische loyaliteit is tekstboek antisemitisme, uiteraard volstrekt onlogisch omdat ‘progressieven’ – of noem hen voor mijn part ‘regressieven’- altijd voor het vergoelijken van links antisemitisme zijn om hun ‘intersectionele ideaal’ uit te dragen. Batya Ungar-Sargon gaf Sarsour, terecht, de wind van voren maar duizenden ‘feministes’ klommen spontaan met Sarsour in de gordijnen om de zwarte moslim Ilhan Omar te steunen in een hysterische aanval op Israël.

Blanke macht

Het probleem is dat in de Joodse gemeenschap kennelijk ook veel fans van ‘intersectionaliteit’ bestaan en die hobby stelt nu eenmaal ‘dat alle ongelijkheid het resultaat is van dominante hiërarchieën die typerend zijn voor onderscheidende voorrechten van groepsidentiteiten’. Rechtstreeks van Karl Marx, dus als één groep sterker is dan een andere is er meteen sprake van oneerlijk voordeel van een ‘power hierarchy’. Als ik u hier nog niet kwijt ben, probeert u dan te begrijpen dat het doel der ‘intersectionelen’ de vernietiging is van die sterkere hiërarchie die uiteraard, in principe, iets van doen heeft met ‘blanke macht’ (feministisch codewoord om spontaan een beroerte te krijgen).

Historische machtsstructuren, actuele machtsstructuren, groepsidentiteit en individuele identiteit lopen hier door elkaar in een vrij land, dus men mag denken wat men wil. Maar je vraagt je wel eens in gemoede af of deze ideologische hersenschimmen nog iets met ‘denken’ te maken hebben omdat zij rechtstreeks uit het ‘Communistisch Manifest’ komen. Want het uitgangspunt is natuurlijk het adagium van Marx ‘dat iedereen gelijk is’, dus alle verschillen zijn op voorhand de schuld van misdadige, machtige ‘groepen’, die ter plekke uit de hoge hoed getoverd worden.

Vandaar was het nog maar een klein stapje naar antisemitisme zoals wij hierboven zagen, want Joden zijn vaak succesvol, derhalve machtig, dus ook communisten en/of capitalisten, nationalisten en tot slot internationalisten en globalisten; uiteraard vormen zij ook ‘gevaarlijke sektes’. Fantastisch om zo’n veelzijdig kookboek bij de hand te hebben, want er is op die manier altijd wel een mouw aan te passen voor maniakken die sowieso altijd gelijk (moeten) hebben.

Met name daar waar Joden succesvol zijn kan ‘de intersectionele theorie’ prima met het antisemitisme worden geassimileerd, want de meeste Joden zijn, in hun ogen, blank, goed opgeleid en welvarend. De kleine staat Israël is eigenlijk ook te sterk voor haar formaat, dus in ‘intersectionele hiërarchie’ staan Joden op de eerste plaats van alle aardse ‘geprivilegiëerden’. Zij zijn dankbare slachtoffers voor deze primitieve lieden voor wie antisemitisme pas onacceptabel wordt als het geventileerd wordt door ‘white supremacists’ – een groep die dus nog meer geprivilegieerd is.

Zo werkt ‘intersectionaliteit’ en binnen de wereld der intersectionele uitverkorenen is antisemitisme volstrekt normaal; zelfs een doodenge Louis Farakhan – vriend van Obama – staat dagelijks zijn antisemitisme van de daken te schreeuwen, om maar niet te spreken van voornoemde ‘dames’ Sarsour en Ilhan. Eigenlijk is het een soort van afreageren van het minderwaardigheidscomplex door een zwakkere groep op een sterkere, dus daarom geeft hun activisme tegen Israël blijk van de hiërarchische kracht van dat land. Voornoemd drietal voert ook voortdurend actie voor een boycot van Israël in hun beperkte denkraampjes van identiteitsgroepen, als hun belangrijkste morele criterium, en dat kan natuurlijk nooit goed eindigen voor de Joden.

De ‘moderne feministen’ zijn namelijk al lang geen feministen meer maar bekrompen, semi-communistische activisten, die bij de hierboven genoemde opsomming van criteria voor het behalen van ‘intersectionele-slachtoffer-bonuspunten’ nog eens hun quasi-‘feminisme’ voegen en, als kers op de taart, een boycot eisen van Israël. Let wel, dit zijn zowel allochtone Islamisten als Sarsour, als ook duizenden gelobotomiseerde autochtone ‘volgers’

Dat gezeur over een boycot van Israël begon met Iran’s Ali Khamenei die probeerde de Arabische staten daarin mee te krijgen en bij elke gelegenheid steekt dit weer de kop op, bijvoorbeeld enkele maanden geleden toen de lafbekken van Hamas honderden onschuldigen ertoe bewogen naar de Israëlische grens op te rukken in de zekerheid dat er op hen geschoten zou worden. Hamas zat veilig op de achtergrond hun centen te tellen, maar maakte het meeste publicitaire kabaal en kreeg daarom geld toe van Sigrid Kaag.

Met dank aan Victor A.C. Remouchamps voor uitgebreid feitenmateriaal zal ik hier enkele voorbeelden geven van de onzin die de Arabische ‘would-be’ boycotters, Hamas voorop, aanvoerden en de harde feiten die daartegenover staan. De oproep om ‘alles wat uit Israël komt te boycotten’ leidt tot, bijvoorbeeld, een opsomming van doorslaggevende objectieve tegenargumenten ter lengte van minstens één A4 pagina met bijvoorbeeld de tientallen Israëlische medicijnen die Arabieren dagelijks gebruiken, variërend van behandeling voor syfilis tot hartziekten. Een twaalftal Nobelprijzen voor Islamieten, waaronder een wel héél cynische Nobelprijs voor de vrede voor Arafat was net zo belachelijk als die van Obama, maar de wereldwijde Joodse bevolking tekent voor 129 Nobelprijzen in alle takken van wetenschap en andere disciplines! De door Hamas gebruikte cell-phone is een Israëlische vondst en zo kan ik nog dagen doorgaan, maar meer dan 1,2 miljard Islamieten verbleken bij 14 miljoen wereldwijde Joden. Zij indoctrineren hun kinderen al evenmin om in militaire kampen te leren hoe zij zich met een bomvest van kant maken terwijl de helden van Hamas nergens te bekennen zijn. Joden kapen geen vliegtuigen, blazen geen treinen of kerken op, vermoorden geen redactie van Charlie Hebdo, moorden Bataclan niet uit, etc.

Kortom, povere normen en gebrek aan educatie en onderscheidend vermogen van Islamitische, ‘intersectionele feministen’ leggen de morele lat zo laag dat zij zich als vanzelfsprekend aan rabiaat antisemitisme schuldig maken. Wie er ook zo’n handje van had in zijn stemgedrag in de 2^e Kamer was D’66/Penthouse, de ideologische windvaan van ‘regressief links’. Zij kunnen niet anders!