Links-ideologische stromingen zijn à priori overtuigd van hun morele gelijk, veelal ten onrechte, dus hun aanhangers verheffen ideologie veiligheidshalve tot politiek dogma en stellen zich daarmee in hun ‘morele onfeilbaarheid’ op gelijk niveau met de Paus.
Hèt schoolvoorbeeld hiervan zijn Amerikaanse decadent-liberalen (en hun Nederlandse ‘regressieve’ klonen), die de arrogante overtuiging – of zou het de bange hoop zijn? – zijn toegedaan dat een discussie over hun morele principes volstrekt overbodig zal zijn omdat het er nog slechts om gaat hoe zij aan de macht kunnen komen en vooral aan de macht kunnen blijven, ongeacht de manier waarop. Hun compromisloze, arrogante opstelling inzake hun wensdroompjes, bijvoorbeeld inzake het klimaat, probeert andersdenkenden – inclusief serieuze wetenschappers – het recht te ontzeggen om daarover mee te praten met de briljante slotconclusie dat ‘science is settled’!
Yasser Feras. Afb: Merlijn Doomernik voor wikimedia-commons.
Als een demagogische Klaver, met zijn einddiploma Kindergarten, plechtig stelt dat zijn klimaat-onzin ‘wetenschappelijk bewezen’ is wordt eens te meer duidelijk dat het onderliggende principe slechts de wens is naar gelijk hebben, zo niet gelijk krijgen, want de linkse absolute macht is hun ‘god gegeven geboorterecht’…. Daarmee hopen zij zich te vrijwaren voor enige intelligente, dus riskante, discussie, wellicht ook omdat zij die kunst nooit meester zijn geworden in hun hersenloze, stereotyperende opstelling.
Wie Klaver wil attenderen op zijn domheid krijgt te maken met obligate standaard-linkse ‘shaming’ middels ‘gecodeerde’ uitspraken als ‘wetenschappelijk bewezen’ en ‘science- denier’ die prima als George Orwell’s ‘newspeak’ gekwalificeerd kunnen worden. Het linkse doctrinaire gedram, gedurende generaties, met per definitie ‘ad hominem’ argumenten jegens en ‘shaming’ van tegenstanders is lang succesvol geweest, maar loopt nu stuk tegen de muur van Trump – en bij ons van Wilders. De laatste wordt openlijk door de linkse, moreel corrupte D’66 rechterlijke macht aangevallen, die zich nu steeds brutaler en ideologischer manifesteert zoals in het onbeschaamde ‘Dokkum-dossier’.
Ik heb al eerder onderscheid gemaakt tussen ‘Trump de – onmogelijke – man’ en ‘Trump de politicus’, welk adjectief u daar ook aan wilt hangen. Hoe het ook zij, hij heeft de decadent-liberale beweging van Obama en diens funeste erfenis een enorme dreun verkocht, maar binnen zijn eigen partij heeft hij ook een vergelijkbare dreun verkocht aan de ‘never-Trumpers’ en daarmee een soort van ‘personality-cult’ gecreëerd die, tot nu toe, de politieke realiteit overdondert, hetgeen als prettig gevolg heeft dat de communistische tsunami die de USA leek te overspoelen, een kabbelend golfje lijkt te zijn geworden, maar voor hoe lang?
Bij de ‘midterm’ verkiezingen van afgelopen week claimden beide zijden met veel aplomb de overwinning, voor wat hun argumenten waard zijn, maar wat houdt de toekomst in petto? Ook voor ons in dit kleine landje is dat een existentiële vraag, want de linkse kliek in Den Haag bestaat uit al even regressieve klonen van de levensgevaarlijke Amerikaanse Democraten; zij putten hun inspiratie 100% uit die crypto-communistische beweging (inclusief de Zwarte Piet hysterie).
Als wij naar de andere zijde van deze politieke medaille kijken zien wij een conservatieve partij die niet alleen door Trump aan de overwinning is geholpen maar ook door hem is getransformeerd. Zij waren een partij die het conservatisme hoog in het vaandel schreven en zich daaraan conformeerden, maar nadat Trump de partij naar zijn hand heeft gezet is hij doende om het conservatisme aan zijn partij – in feite aan zichzelf – aan te passen; ‘Trump de man’ wordt nu de norm! Of dat een goed idee is kan ik niet in een paar zinnen afwegen, maar wellicht zal de tijd ons dat leren; de vraag is nu of Trump na zijn ‘bulldozer’ entree op het politieke toneel ook de nodige coalities kan smeden om dit fenomeen blijvend te maken?
Ditmaal had hij, afgezien van zijn heroïsche campagnes van de laatste weken, het voordeel dat de verkiezingen voor de Senaat door regionale omstandigheden er sowieso al relatief goed uitzagen voor hem, maar er is ook een riskante demografische component in het verhaal omdat veel GOP kiezers op leeftijd komen. Tussentijdse verkiezingen trekken kennelijk historisch gezien een ouder publiek en ook nu was 65+ belangrijk met 26% van alle stemmen, terwijl de generatie onder de 30 slechts goed was voor 13%. De onverbiddelijke natuurwet begunstigt de – door het linkse Amerikaanse onderwijs hopeloos geïndoctrineerde – ‘millennials’ in 2020 en in de komende decennia. ‘Zelfvertrouwen uitstralen’ gaat Trump van nature goed af, maar zit hij ook op het goede spoor met zijn ‘dik-hout-planken’ benadering van het electoraat?
Ik ben geneigd om deze strategie als enerzijds onvermijdelijk (de aard van het beestje) en anderzijds effectief te zien, want na tientallen jaren van ongestoorde communistische indoctrinatie, culminerend in Obama, was en is een schokeffect héél hard nodig. Het werkt anno 2018 echter alleen nog maar voor Trump’s harde kern, maar vervreemdt een ander deel van het electoraat dat in 2016 nog binnen bereik lag maar nu wegdrijft: v.w.b. het ‘verwende’ vrouwelijke electoraat, zeker in de welgestelde en beter opgeleide ‘suburbs’, krijgen de dames nu kennelijk in toenemende mate een hekel aan ‘Trump de man’, waarbij de agenda van ‘Trump de politicus’ niet meer meespeelt. Dat was vorige week al duidelijk waarneembaar in de uitslagen en is een serieuze bedreiging, omdat rond 25% der Latinos consequent op Trump bleef stemmen, ondanks diens tirades over hen, maar zo’n 60% op de Democraten die absoluut niets voor hen ondernemen maar desondanks op hun wenken worden bediend.
In 2016 was Trump ongetwijfeld meer populair over de volle breedte van het spectrum terwijl de Democraten nu enigszins bekomen van de schok en wat meer vertrouwen krijgen. Hun probleem is dat zij door Obama’s gechicaneer innerlijk sterk verdeeld zijn geraakt en dat de oudere generatie een gapende kloof ziet ontstaan met de ‘snotneuzen’ die niet de minste eruditie kennen en vaak ‘te dom zijn om voor de duvel te dansen’. Dat is het onheilspellende gevolg van het door links sterk gepolitiseerde en deficiënte onderwijs dat dom en goed manipuleerbaar kiesvee garandeert. Ook in Nederland speelt dit effect sterk in het voordeel van G.L. en D’66 die goed kunnen scoren bij naïeve jongeren.
Een deel van die ‘millennials’ zal, zoals bij die leeftijd past, geen interesse hebben in politiek maar een ander deel is dermate geïndoctrineerd door de Obama kliek, dat zij een domme gans als Alexandria Ocasio Cortez – een kruising tussen Klaver en Jetten – in het Congres loodsen. De Democraten hebben een immens talent om alles wat zij aanraken in de soep te laten lopen, maar het zelfvertrouwen dat geëtaleerd wordt door de krimpende Republikeinse partij lijkt desondanks misplaatst; het gaat er nu aan beide zijden voornamelijk over hoe weerzinwekkend dom en onbetrouwbaar de Democraten en zijn en hoe weerzinwekkend Trump is.
Als Trump zijn kaarten goed speelt kan hij inderdaad in 2020 aan het langste eind trekken, en daarbij zullen de Westerse democratieën ten zeerste gebaat zijn, maar is hij daartoe in staat? Hij groeit ontegenzeggelijk – steeds handiger- in zijn rol, maar hij zal bijvoorbeeld moeten ophouden om de restanten der ‘never-Trumpers’ dagelijks te ‘bashen’, want zo verloor hij de broodnodige laatste stem van John McCain om het failliete Obamacare door te kunnen trekken. Trump is ‘een goede strijder in de culture war’, maar er is meer nodig dan een monomane ‘krijgsheer’ omdat diens aantrekkingskracht voor de kiezers zichtbaar tanend is en bovendien de ‘millennials’ activeert.
De charismatische Ronald Reagan verenigde het land en won zijn herkiezing terwijl hij rustig op zijn handen kon blijven zitten omdat zelfs Democraten met hem wegliepen als ‘the good cop’. Trump kreeg die kans niet maar kwam, noodgedwongen, vanaf dag één binnen als ‘bad cop’ omdat Obama het land zo deerlijk had gepolariseerd. Maar het èchte probleem is misschien dat hij helemaal niet taalt naar de rol van ‘good cop’ omdat hij zichzelf, in zijn narcisme, als ‘de absolute norm’ ziet.
Ongetwijfeld is hij een reactie op de politieke correctheid van de Social Justice Warriors, maar hij ziet ook nog steeds vijanden in de eigen partij omdat die ‘never-Trumpers zijn en die moeten het ontgelden i.p.v. ‘met een aai over de kop’ aan zijn zijde gebracht te worden. Het is de strijd tussen ‘Joe Sixpack’ en de Republikeinse overblijfselen van de élitaire ‘Swamp’.
Dat vertaalt niet bepaald in een grote politieke visie; een Jeff Flake is wellicht een hinderlijk overblijfsel uit vervlogen tijden, maar het gevaar zit aan de andere kant van het gangpad. Dat ‘never-Trumpers’ het daarom moeten ontgelden en ingepeperd krijgen dat zij hun zetels verloren omdat zij ‘Trump niet omhelsden’ is simplistisch, infantiel en rancuneus, en getuigt bepaald niet van een grote visie voor 2020 want er moeten toch ook goede conservatieven kunnen zijn die Trump niet per se omhelzen? Hij zal hen hard genoeg nodig hebben om een meerderheid te vormen, zeker nu ‘suburbia’ hem dreigt te ontvallen.
Trump kan dit op zijn typische, eigengereide wijze negeren maar gaat dan impliciet voor het concept van de ‘working-class-party’ die daarmee veel potentiële kiezers vervreemdt. Toen hij in 2016 Nevada won zei hij: ‘I love the poorly educated’. Wat Trump ook kan beschadigen is dat de 60+ kiezers van een grote conservatieve meerderheid naar een kleine conservatieve meerderheid zijn teruggebracht, zonder aanwijsbare reden. Trump moet oppassen!
‘Teveel van het goede’ is en blijft altijd ‘te veel’, wordt een boemerang en in dit geval is dat ‘te veel Trump’. Er ligt hier een historische kans voor de Republikeinen, maar Trump’s doelstelling is zo te zien nog steeds de maximalisering van het licht der schijnwerpers op Trump’s ego. Het dringt kennelijk (nog) niet tot hem door dat coalities in de politiek heel nuttig kunnen zijn, vaak zelfs noodzakelijk.
Het probleem is dat politici zich zelf kunnen overtuigen dat slechts hun visie valide is, zeker als die hun eigenbelang dient, reden waarom de regressieve Social Justice Warriors zo onbuigzaam overtuigd zijn van hun morele superioriteit en coûte que coûte streven naar de absolute macht. Trump lijkt ook behoorlijk tik van die molen gekregen te hebben.