Ooit afgevraagd wat er met de miljoenen van Band Aid en Live Aid is gebeurd? De westerse media berichtten drie en dertig jaar geleden met vette koppen dat de natuur de Ethiopische bevolking strafte met lange droogte periodes, waardoor de voedsel opbrengsten verpieterden op de velden en de bevolking honger leed en dorst had.
Afb: Pixabay.
Honger en dorst werden niet alleen veroorzaakt door extreme droogte. In Ethiopië werden honger en dorst vooral veroorzaakt door interne strijd en een dictator die de bevolkingsgroepen in het noorden van Ethiopië als zijn vijand beschouwde. Die Dictator manipuleerde de verdeling van zaden, kunstmest en controleerde de verdeling van de aangevoerde noodhulp. NGO´s stonden erbij en keken ernaar. In de UK en USA gingen prominente popmuziekanten de straat op om geld voor die arme Ethiopiërs in te zamelen. Een beelden-tsunami van hongerende donkere kinderen stroomde via het scherm de huiskamers binnen om de doorsnee Europeaan en Amerikaan er toe te verleiden ruimhartig de beurs te trekken. Live Aid bracht ongeveer 150 miljoen harde Britse ponden op en de organisator van het wrange feest voor de armlastige Afrikaan, Bob Geldoff (1951), was van plan om het geld persoonlijk in Ethiopië af te leveren.
De brede lach van een dictator
“All this money had been raised, where was it going, was it actually doing good?”, was de vraag die onderzoekjournalisten stelden na de Live Aid concerten in Philadelphia en Londen. Naar Ethiopië, maar niet naar een van die arme Afrikanen die in een van de tranentrekkende filmpjes was opgevoerd om de harten te laten smelten en de beurzen wijd open te laten ritsen. Het merendeel van de opbrengst ging naar Ethiopië van Menghistu, een van de drie wreedste dictators op het Afrikaanse continent, waarvan al jaren bekend was dat hij opstandige stammen vernietigde, hulpeloze mensen afslachtte en miljoenen mensen vanuit hun vertrouwde omgeving in het Noorden haalde en na lange dodenmarsen (tussen de 50.000 en 100.000 mensen stierven tijdens die marsen) hun leven in het zuiden van het land moesten invullen[i]. Menghistu die voedsel gebruikte om zijn politieke doelen te realiseren. Het geld ging naar NGO´s zoals Oxfam en Concern waarvan bekend was dat zij onder invloed van de Derg militaire Junta van Menghistu stonden. Feiten die al voor Live Aid algemeen bekend waren bij talloze hulpverleningsorganisaties. De Live Aid organisatoren wisten met wie zij te maken kregen.
Desondanks ging onze gepassioneerd voor de arme Afrikaan strijdende Bob in november 1985 toch naar Ethiopië om daar het geld symbolisch aan Menghistu c.s. te overhandigen. Bob weigerde gehoor te geven aan het verzoek van MSF om met de symbolische geldoverdracht te wachten totdat een deugdelijke infrastructuur was opgezet om het geld rechtstreeks naar de arme stakkers te doen stromen. Bob en zijn entourage negeerden de informatie die hen in Addis Abeba (in afwezigheid van spionnen van Menghistu) over het rampzalige herplaatsingprogramma van Menghistu werd aangereikt. Zelfs op het moment dat een groot deel van de Live Aid opbrengst symbolisch werd overhandigd, executeerde de man die het geld met schouderklopjes, warme omhelzingen en een brede lach in ontvangst nam een paar kilometer verderop een paar politieke tegenstanders.
Dictators en despoten leven bij de macht van het zwaard en worden op termijn door datzelfde zwaard gedood. De vraag is wie de kracht heeft en de juiste vrienden bezit om dat zwaard op te nemen en de betreffende despoot of dictator van zijn gecementeerde troon te stoten. Een andere vraag is of nieuwe sterke man beter of erger is dan de vertrekkende man? Blijkbaar hebben niet zoveel Afrikanen daar veel vertrouwen in en trekken die aan de stutten om hun heil in het Europese walhalla te zoeken. Vanzelfsprekend zijn dat niet die armlastige Afrikanen die onze geridderde weldoener wilde redden, maar vooral de Afrikaan die met of zonder geld en de juiste vrienden de route naar de Afrikaanse Middellandse Zeekusten kan en wil bewandelen.
Eigen bronnen van inkomsten
De politieke top van de veronderstelde veilige herkomstlanden zal het een zorg zijn. Zij hebben hun eigen inkomsten bronnen. Zij zijn niet afhankelijk van de instemming van de bevolking en dus bestaat de noodzaak niet om een democratisch bestel in te voeren of te handhaven. Het leeuwendeel van het nationaal inkomen valt door olie-inkomsten en/of andere bodemschatten, rechtstreeks in handen van de staat/de dictator en zijn entourage. Via inkomensoverdrachten en gratis dienstverlening en nutsvoorzieningen wordt de bevolking rustig gehouden en eventuele oproer kraaiers met harde hand uit de weg geruimd. Migranten uit die herkomstlanden kennen alleen de kracht van repressie en het democratiseringsproces is voor hen een onbekend fenomeen.
Afb: Brantz.
In het artikel “Niet alle Afrikanen zijn arm” wordt geaccentueerd dat naast de Afrikaan die maar al te graag zijn armoedige ellende wil ontvluchten, er ook Afrikanen zijn die met geen stok het land uit zijn te krijgen. Terwijl honderden miljoenen Afrikanen in pure armoede leven, vergroten deze kleptocraten (die voortdurend geld uit de staatskas stelen om hun goede leven en dat van hun omvangrijke familie en kennissenkring te financieren) vrijwel jaarlijks hun puissante rijkdom. Het draait om despoten uit o.m. Zimbabwe, Angola, Kameroen, Marokko, Equatoriaal Guinee, Kenia, Democratische Republiek Kongo, Swaziland en Tsjaad. Weinig frisse heersers van landen waar de bevolking voortdurend aan de zelfkant van de maatschappij moet bivakkeren. In de bovenstaande schets kan ontdekt worden waarmee die heren zich kunnen verrijken. Behalve met het ontwikkelingsgeld dat ruimhartig door het Westen naar hun bankrekening wordt overgemaakt, ook door bodemschatten die door buitenlandse firma´s worden geëxploiteerd en een groot deel van de revenuen in de diepe zakken van autocratische despoten vloeit.
Afrikaanse ellende is onuitroeibaar
“All this money had been raised, where was it going, was it actually doing good?”. Niet veel goeds is eruit voortgekomen. Zes maanden na de overhandiging brak opnieuw de burgeroorlog in Ethiopië in alle hevigheid los. Waarnemers constateerden dat het leger dat voor de Live Aid concerten nog geen gat in een krant kon schieten, bewapend was met nieuwe Russische geavanceerdere wapensystemen en de indruk gaf de best bewapende krijgsmacht van Afrika te zijn geworden. Het was duidelijk waarvoor de Live Aid opbrengst hoofdzakelijk was gebruikt: de aankoop van Russisch wapentuig. En de bevolking? In 2014 kwam de UN met het bericht dat in de Sahel[ii] 20 miljoen Afrikanen, waaronder 5 miljoen zwaar ondervoede kinderen, met honger en dorst bedreigd werden. Volgens de UN zou $ 2 miljard nodig zijn om het leven van die mensen te kunnen redden. Dertig jaar later wordt bevestigd dat de creperende Afrikanen op de Ethiopische savannen geen cent van de Live Aid opbrengst gezien hebben en generaties doorsnee Afrikanen nog steeds honger lijden en dorst hebben.
——————————————–
[i] Internationaal bekend onder de term “resettlement and villagification programma´s”
[ii] De strook die zich uitstrekt van Mauritanië in het oosten tot Eritrea in het westen. De scheiding tussen de Sahara in het noorden en de savannes in het zuiden waarin o.m. Mali, Burkina Fasso, Zuid Soedan waar de mensen op de vlucht zijn voor geweld en de voedsel productie de bevolkingsaanwas.
Uit eigen ervaring weet ik wat NGO medewerkers in Bosnie kregen. Verdienen is niet het juiste woord. Sommigen werkten er hard voor, het merendeel maakte alleen maar goede sier. Toen ruim 17.000 stakkers uit Srebrenica opgevangen moesten worden, waren de meeste hulverleners even niet aanwezig en mochten de militairen de klus opknappen. Dat hebben we dan ook in 72 uur gedaan en vervolgens probeerden de hulpverleners met de pluimen te gaan strijken bij de Hoge Commissaries van de UN, die veel lof had voor diezelfde hulpverleners, haar medewerksters. Jammer dat die droom snel doorgeprikt werd en het de militairen waren die het werk hadden gedaan. meneer Pronk heeft persoonlijk kunnen constateren wie wel en wie niet de stakkers het leven schappelijker heeft gemaakt . Overigens de politiek blijft ziende blind en horende doof.
Ook al zou er een “zuiver wetenschappelijk” artikel worden opgesteld, over de kwestie Afrika, dan moet ik toch weer vaststellen dat het geld dat Afrika ontvangst in feite het “water naar de zee dragen is.”
Wie optimistische van aard is, zal mogelijk een “actie gaan ondernemen om Afrika te redden”.
Maar… dat is al gedurende meer dan vijfentwintig jaar het geval. Ik herinner mij nog een rapport waarin stond dat “ontwikkelingshulp al ongeveer de € 500.000.000.000,- had overschreden. En…. heeft het geholpen….. mogelijk een beetje…. een heel klein beetje. Het meeste geld is in de corrupte zakken van Regeringen gekomen.
Op 15 september 2011. schreef Ing. J. Ringnalda, uit Nairobi, Kenia, Dat ontwikkelingsindustrie een Miljardenindustrie is. HIj schrijft:” Hulpindustrie is een miljardenbusiness geworden. Ontwikkelingshelpers en VN- medewerkers wonen wereldvreemd in bewaakte compounds en Nairobi, verdienen vaak nette méér dat de “Balkenende- norm, wonen in enorme villa’s en rijden met hun rode nummerborden in nieuwe “Landcruisers” rond. In de getroffen gebieden kom je slechts een enkele goede tegen.
Prof dr. Edin Mujagic, schreef inn zijn column van 18 april 2014, dat de “Optimale ontwikkelingshulp is 0 ( nul) euro.
Nederland moet er mee stoppen en zich zich op Europees niveau sterk maken voor hulp op een andere, veel effectievere manier. In de eerste plaatst omdat een groot deel van onze hulp Nederland niet eens verlaat. ( aldus Edin Mujagic )
Immers: ““All this money had been raised, where was it going, was it actually doing good?”.
Maar, inderdaad “tranentrekkende filmpjes” doen het nog steeds goed. Het is weggegooid geld en beseffen veel mensen niet.
Meer dan 50 jaar gelden heb ik ook al eens gesproken met iemand die er een bedrijf had in Kenia.
Hij zei mij toen al:” ( 1968) de mensen nu eenmaal anders zijn. ” Ik betaal ze nu per dag, omdat, als ik “ze” een weeksalaris uitbetaal………. komen “ze” een week niet.”
Zo zien we maar weer eens dat Drs. Jan Pronk, P.v.d.A., de koning van ontwikkelingshulp, ons jarenlang gewoon belazerd heeft. Ook hij zal zeker hebben geweten dat ontwikkelingshulp NIET HELPT.
Ontwikkelingshulp eindigt gewoon bij vele Nederlandse bedrijven………..!!!!! ( Aldus Mujagic).
Inderdaad……. “Ontwikkelingshulp” is gewoon een miljardenindustrie……….!!!
Zou er al een nieuw “filmpje” in de maak zijn om hongerende kinderen te kunnen tonen, maar deze NIETS van dat geld zien?