Het Nederlandse bedrijfsleven heeft in de afgelopen dagen contracten ter waarde van een kleine € 8 miljard getekend met de Chinezen, maar is de hosanna stemming daarbij wel gerechtvaardigd? In de afgelopen maanden heb ik op deze pagina’s (in juni/juli) al meermaals gewaarschuwd voor de Chinese kwade trouw en hun expansionisme, afsluitend op 11.10. jl. met het artikel ‘China’s ongebreidelde agressie’.
Premier Li Keqiang. Afb: wikimedia-commons.
Premier Li Keqiang heeft uiteraard alles gezegd wat de naïeve goegemeenschap in Den Haag wilde horen en voor de Nederlandse overheid stond daar als onnozel gansje Sigrid Kaag als de verpersoonlijking van die naïviteit terwijl in Washington, Ottawa en London het ene Chinese schandaal na het andere aan het licht komt en de Senaat het bedrijfsleven smeekt om afstand te houden van de Chinezen terwijl diverse westerse landen, waaronder Engeland, de Chinezen meer en meer op afstand houden voor grote projecten met het oog op de nationale veiligheid.
Het Britse imperium begon als een privé-initiatief dat later door de staat werd overgenomen omdat economische belangen, naarmate zij groter worden, geopolitieke aspecten krijgen en vaak tot militaire conflicten hebben geleid. Dat speelde zich af in een geleidelijk proces over eeuwen, waarbij HSBC ( de Hong Kong & Shanghai Banking Corp.) een imperiale acteur was van Hong Kong tot Singapore, van Calcutta tot Shanghai, terwijl de Engelse vloot na de industriële revolutie de wereldzeeën controleerde voor een machtiger rijk, gedurende vier eeuwen, dan vandaag de dag de USA. Maar communistisch China heeft ideologische haast en is vastbesloten de USA de loef af te steken en binnen enkele decennia de machtigste speler op het wereldtoneel te worden.
In het verleden waren de Spanjaarden en Portugezen de koloniale voorgangers der Engelsen, Nederlanders en Fransen die elk hun eigen model ontwikkelden voor hun kolonialisme. In 1600 gaf koningin Elisabeth I haar charter aan de East India Company en in 1858 werden alle bezittingen van de E.I.C. aan de staat overgedragen en werd de gouverneur in Calcutta zelfs ‘Vice-Roy’, terwijl koningin Victoria in 1876 zelfs keizerin van India werd. De E.I.C. was er slechts voor bedoeld om de aandeelhouders rijk te maken maar de vader van de huidige Elisabeth was de laatste keizer van India, een zeer lucratief baantje dat hem, net als vele andere Engelse officieren en ambtenaren, steenrijk maakte, dankzij enorme corruptie in bestuurlijke nevenactiviteiten waarvoor de E.I.C. in feite helemaal niet toegerust was.
Dit leidde tot een ongecontroleerde dynamiek die zich momenteel ook al begint te manifesteren in de Chinese expansie in o.a. Afrika en Z.O. Azië. In hun arrogantie en overmoed denken de Chinezen dat ieder land met bot geweld gekoloniseerd kan worden zoals Tibet, maar de botsingen tussen ‘Einheimischen’ en Chinezen in Pakistan en Afrika schijnen dermate veel voor te komen dat de relaties sterk onder druk staan.
In voornoemde artikelen die ik hieraan wijdde toonde ik al hoe de economische belangen verstrengeld raken met politieke en tot slot militaire belangen. Maar het ongebreideld converteren van economische macht en expansie naar militaire macht en expansie kan slechts een absolute wereldmacht zich veroorloven. Dat bleek vroeger ook al bij de Franse, Nederlandse en Deense kolonisaties, die altijd bescheiden afstaken met de Engelse stoomwals strategie. Ook imperia zijn niet eeuwigdurend en gaan ten onder aan overmoed en het syndroom van ‘teveel parasieten aan dezelfde ruif’; China loopt ook al tegen ontevredenheid en tegenslagen aan in landen als Pakistan en Afrika, in hun overhaaste, veel te snelle kolonisatie.
China is te gretig in hun communistische drang naar hegemonie die geen lange termijn visie hanteert bij hun initiatieven als de ‘zijderoute’ en de ‘parelsnoeren’ met de acquisitie van havens en rechten op enorme stukken territoir in de Indische Oceaan die tot strategisch doel hebben om India in te snoeren. China, dat nauwelijks of geen grondstoffen produceert, kan al die aanvoerroutes gewoon niet open houden, zoals ook al dichter bij huis blijkt met de illegale forten op de Spratly eilanden waar de USA elke maand, ondanks alle hysterische misbaar, vlak langs vaart om het recht van vrije navigatie te beklemtonen.
De twee vliegdekschepen die China nu heeft zijn natuurlijk leuk om indruk te maken op de buurvrouw, maar op globale schaal zullen zij geen directe bedreiging voor ons opleveren op de Noordzee. Slechts de USA kan de mondiale vaarwateren en knelpunten controleren, van de Straat van Malakka tot de Straat van Hormuz en de Rode Zee, ondanks het feit dat het puissant rijke China meer in bewapening steekt dan alle zuidoost Aziatische landen samen. Er is meer nodig dan alleen maar materieel en hoewel de blueprints voor veel bewapening, oorlogsschepen, gevechts- en transportvliegtuigen rechtstreeks gestolen zijn door hackers van de People’s Liberation Army, is de jarenlange traditie van een zeevarende natie onmisbaar.
Waar wij wèl voor moeten waken is de onbeschaamde diefstal van onze intellectuele- en industriële eigendom, onze ‘know-how’ op andere gebieden en infiltratie in en subversie van onze maatschappelijke structuren, want geef de Chinezen één vinger en je bent ècht je hele hand kwijt zonder dat je er ooit een cent voor ziet of een bedankje krijgt.