Wij vragen ons regelmatig af waarom Jodenhaat door de eeuwen heen zo gemakkelijk kon opvlammen. Anno 2018 wijst de beschuldigende vinger naar moslim-immigratie omdat de Koran letterlijk propageert dat ‘gelovigen’ de hersenpan van alle ‘ongelovigen’ – dus dat betekent ook uw en mijn bovenkamertjes als ‘andersdenkenden’ – inslaan, maar vooral van Joden.
Mohammed was een sociopaat en wij zien, voor zover onze ideologisch geborneerde pers dat niet onder het kleed probeert te vegen, regelmatig voorbeelden van door hem gepreekte agressie door (jonge) moslims. Vaak zijn dit kruimeldiefjes en ordinaire straatvechtertjes, maar veel te vaak is hun agressie specifiek tegen Joden gericht, dus die conclusie ligt voor de hand.
De Klaagmuur in Jeruzalem. Afb: Pixabay.
Anderzijds wijst een rationele benadering van de absolute aantallen der ‘geïmmigreerde’ moslims in relatie tot de complete bevolking der West-Europese landen niet zonder meer in die richting, zoals blijkt uit een grootscheeps onderzoek op initiatief van de in het jaar 2000 opgerichte ‘Stiftung Erinnerung, Verantwortung und Zukunft’ (E.V.Z.) Dat gaat niet in de richting van de weg van de minste weerstand en verdient derhalve onze aandacht, want stereotypering en vooroordelen horen wij al de hele dag ( voor de goede orde, uiteraard alleen maar van extreem-linkse lieden…) E.V.Z. heeft daarom David Feldman van ‘Pears Institute for the Study of Antisemitism’ aan de Birkbeck Universiteit in London ingeschakeld en de N.Z.Z. (wie anders in deze steriele tijden van ‘journalistieke’ bloedarmoede en mediocriteit?) gaf daar terecht aandacht aan.
Feit is dat moslim immigranten per definitie prominent in alle (noord-)West-Europese criminele top honderd statistieken figureren, maar dat loopt niet automatisch parallel met militante Jodenhaat, hoewel die weldegelijk onderdeel van die statistieken uitmaakt, terwijl de voorzitter van de Bundestag, Wolfgang Schäuble de ex-minister van financiën, waarschuwt voor ‘import van Jodenhaat’. Vooral in Duitsland en Frankrijk bevestigen vrijwel dagelijkse brutale aanvallen dat beeld. In Nederland zijn er, op kleinere schaal, ook legio voorbeelden maar het D’66 O.M. is er dan in Amsterdam als de kippen bij om een violente, recidivistische, antisemitische dader, maandenlang op vrije voeten te stellen omdat hij ‘geen terrorist’ is, totdat de D’66 rechter de man, eventueel, subsidie toekent met een schouderklopje. Laten wij het niet hopen, maar het kan hier alle kanten op omdat, komend vanuit een cultuur waar nog lijfstraffen bestaan, tot onthoofding toe, de daders ons des te harder uitlachen omdat zij onze slappe houding en idem cultuur minachten.
Zoals u ziet, emotie speelt – ook bij ondergetekende – mee, maar wat zijn de feiten? E.V.Z. liet het onderzoek uitvoeren met focus op Duitsland, Frankrijk, België, Nederland en de UK, waarvoor Feldman meerdere nationale onderzoeken vergeleek. Uiteraard hanteren die landen verschillende methodieken, definities en meettechnieken, reden waarom de absolute getallen in het domein van appels en peren verzeild raken, maar meerdere tendensen zijn goed herkenbaar.
In Frankrijk, Duitsland en de UK is de negatieve instelling tegenover Joden verminderd maar slechts in een kleine minderheid geconcentreerd, terwijl de golfbewegingen in het geweld corresponderen met escalaties in het conflict tussen Palestijnen (Hamas) en Israël. Kennelijk is de grote meerderheid der moslims in de onderzochte landen niet per se antisemitisch, maar antisemitisme is onder hen weldegelijk meer aanwezig – dankzij de moordlustige Koran? – dan onder de rest van de bevolking, zij het dat de vluchtelingen-golf van 2015 geen duidelijke relatie toont met antisemitisme.
Desondanks voelen veel Joodse gemeenschappen in West-Europa zich weldegelijk meer bedreigd dan vroeger, en terecht, maar wie definieert antisemitisme?
David Feldman is een historicus die de veranderingen in deze materie in de loop der tijd signaleert, maar de kern onveranderd ziet als ‘houdingen en handelingen die de rechten van mensen raken en beschadigen omdat zij Joden zijn’. Antisemitisme heeft uiteraard altijd een maatschappelijke context, zoals een verbod tot arbeid op zondag dat eventueel bedoeld is om Joden te treffen. Anderzijds zie ik de vergelijkbare dwang der fundamentalische, ultra-orthodoxe Joden om op de Sabbat niemand iets te gunnen in exact dezelfde intolerante context, maar het gaat hier om rechtsgelijkheid. Antisemitisme is feitelijk al duizenden jaren oud maar dateert als begrip uit de eeuwwisseling van 19e naar 20e eeuw in het Duitse keizerrijk toen politieke activisten, die zich verzetten tegen de staatsburgerlijke gelijkstelling der Joden, als antisemiet werden aangeduid.
In sociale netwerken is hiernaar weinig of geen onderzoek gedaan, slechts in het afgelopen decennium is het ongemodereerde ‘echokamer-effect’ in sociale netwerken zichtbaar geworden omdat de door verlichte linkse mensjes gevreesde en in hun ogen ‘typisch conservatieve hate-messages’ snel hun doelgroep bereiken en relatief meer effect sorteren. Omgekeerd heerst er absolute radiostilte: of het nu om linkse leugens gaat, pure provocaties of oproepen tot geweld, daar doen de dames Ollongren & Buding uiteraard niets aan als het niet in hun ideologisch linkse en antisemitische D’66 straatje past. Dit terrein wordt gedomineerd door de weinig scrupuleuze ‘wegwijzende’ sociale media in de USA en hier is dat niet anders. Serieuze onderzoekers hebben daar tot nu toe (te) weinig onderzoek naar gedaan
Klassiek antisemitisme tegen Joden lijkt iets minder te worden maar het plaatsvervangende en puur op Israël gerichte virulente antisemitisme of, ter afleiding van die beladen term, het antizionisme is net zo controversieel en neemt volgens meerdere onderzoeken juist enorm sterk toe. Daarbij is het volgens Feldman verleidelijk om ieder onderscheid tussen Joden en Israël uit te gummen zodat ‘the usual suspects’ weer vooraan kunnen staan te blèren over Israëli’s vermeende racisme, wat in de linkse ideologie effectief gelijk staat aan Joods racisme. Lekker makkelijk, gooi alles op de ideologische grote hoop!
De frequentie der misdrijven in deze context in west Europa, met nuances voor de definitie daarvan, is min of meer gelijk gebleven. Maar de toenemende ideologische tendens in linkse kringen is waarneembaar, zoals in het knusse PvdA samenzijn van vorige week waar Labour’s grote antisemiet Jeremy Corbin was uitgenodigd en waar de ‘PvdA’s trotse hoop voor de toekomst’ overduidelijk maakte wat hun trieste politieke kleuren zijn. De gelobotomiseerde Obama-kloons van D’66 munten al jaren uit in hun schandalig anti-Israël en antisemitisch gedrag maar Ollongren zorgt er wel voor dat conservatieve kritiek van het internet wordt geweerd als ‘hate speech’. Vrije meningsuiting is leuk, maar als conservatieve stemmen daar te bedreven in geraken is het gedaan!
In alle voornoemde landen was de 2e intifada van oktober 2000 tot februari 2005 een keerpunt, waarna alle golfbewegingen van antisemitische aanvallen correleerden met escalaties in het M.O., reden waarom Hamas in juni nog maar eens wat olie op het vuur gooide teneinde de donaties van de EU en andere verblinde ideologen veilig te stellen. In Frankrijk zijn gefrustreerde islamitische jongeren, die grotendeels werkeloos zijn omdat zij niet of nauwelijks aan het onderwijs deelnemen onder de destructieve invloed van hun haatjurken, goed manipuleerbaar voor dit soort van gewelddaden. Maar ook de talrijke extreem linkse elementen waar Frankrijk overvol mee zit doen graag mee, zonder dat zij uitgesproken antisemitisch zijn.
In Duitsland schijnt antisemitisme veeleer geworteld te zijn in de extreem rechtse zijde van het politieke slagveld, maar het identieke antizionisme komt weldegelijk uit linkse hoek, kortom lood om oud ijzer. De consensus lijkt dat het overal in Europa slechts minderheden zijn die zich zo negatief manifesteren tegen Joden, zij het dat die ‘minderheden’ onder moslims relatief aanmerkelijk veel groter zijn dan onder de rest van de bevolking.
In Duitsland heeft onder de Turken 49% een positieve attitude, 30% een neutrale attitude maar liefst 21% een negatieve houding jegens de Joden. In Nederland speelt de herkomst der agressoren een sterke rol, waar onder goed geïntegreerde Bosniërs of Iraki’s nauwelijks problemen spelen in tegenstelling tot de, bijna zonder uitzondering, slecht geïntegreerde Marokkanen.
Feldman stelt dat beter onderzoek noodzakelijk is, maar dat criteria als ‘sociale klasse’, geslacht leeftijd of religie beslissender zijn dan alleen maar ‘moslim-komaf’; hij ziet dit niet als excuus ‘omdat bij ieder individu een duidelijke morele en politieke beslissing speelt, maar kan niet aangeven wanneer het betreffende individu die stap neemt.
Heeft de vluchtelingengolf die in 2016 tot 750.000 asielaanvragen in Duitsland leidde, en waarschijnlijk eenzelfde aantal gelukszoekers dat ‘ondergronds’ is gegaan, het antisemitisme aangewakkerd? Het is een ‘communis opinio’ dat daar een link bestaat, maar Feldman’s studie lijkt dat niet te kunnen bevestigen, terwijl hij zelf aangeeft dat bij die groep het (aangeboren?) antisemitisme relatief sterker heerst dan bij de autochtone bevolking. Het lijkt dat de absolute aantallen der nieuwkomers statistisch te gering zijn voor die conclusie.
In Engeland, dat buiten de migratie-tsunami viel, bereikte het antisemitisme recentelijk juist een record hoogte waarvoor Feldman, bij gebrek aan beter, de volgende hypothese presenteert: door verhitte debatten in de sterk antisemitische Labour partij o.l.v. de ouderwetse marxist Corbyn krijgen aanvallen meer aandacht, maar het is niet duidelijk of dat ook in absolute cijfers vertaald kan worden. Gezien het feit dat de – voornamelijk Pakistaanse – invasie in Engeland rampzalige gevolgen heeft aangenomen waarbij zelfs het burgemeesterschap van London in hun handen is gevallen (dan heeft Amsterdam nog ‘geluk gehad’?) en er –geloof het of niet – meer dan 220 illegale Sharia rechtbanken in Engeland opereren en het aantal haatjurken er nog exponentieel hoger ligt dan dat, lijkt Feldman’s hypothese mij veel te vriendelijk; hier valt in feite niet zoveel te relativeren. Wat helemaal schokkend is kwam reeds enkele jaren geleden aan het licht bij een onderzoek onder fossiele leden van het Engelse Hogerhuis en tientallen zelfingenomen rechters, die geen van allen ook maar vermoedden, laat staan beseften, dat er in strijd met de Engelse Grondwet door haatbaarden ‘recht’ wordt gesproken conform onwettige islamitische regels en criteria. (Wie echter van een strafproces tegen 30 Pakistaanse’ loverboys’ en moordenaars verslag doet, gaat de bak in!)
Is het een paradox dat ondanks deze bevindingen zoveel Joden zich meer en meer bedreigd voelen? Wellicht worden veel kleinschalige pesterijen en bedreigingen niet geregistreerd, zoals alle domme ellende die op de sociale netwerken wordt gedebiteerd. Daarnaast hebben de dagelijkse aanvallen in onze onvolprezen pers op Israël, of het nu van de clowns in de U.N. komt of van de profiteurs van Hamas en Al Fatah, een negatieve uitstraling.
Feldman beantwoordt de vraag: ‘ Is antisemitisme onder moslim-migranten relatief wijder verbreid dan onder de autochtone bevolking?’, met een volmondig ‘ja’. Daarnaast stelt hij de vraag: ‘ Is dat het hoofdprobleem?’ Antwoord: ‘nee, antisemitisme is een algemeen maatschappelijk probleem.’
Mooi, dat wisten wij al, maar D’66 en de PvdA kennelijk nog (steeds) niet!