Waar hebben Duitsers hun verstand zitten?

In Duitsland rollen hele volksstammen vechtend over straat, omdat een Duitse voetbal-international van Turksen bloede, Özil genaamd, het nationale elftal de rug heeft toegekeerd. 

Afb: pixabay

De aanleiding is een rel over een foto, waarop Özil en een andere international van Turkse komaf samen met president Erdogan poseren. Velen namen daar aanstoot aan en anderen deden dat op hun beurt weer aan hen, al was het maar voor de potentiële ideologische rel van -inmiddels- epische proporties. De Romeinen zeiden al ‘Geef het volk brood en spelen’ en de dankbare Duitse pers raakt daar niet over uitgeschreven in deze komkommertijd, terwijl de Duitse politiek overuren maakt.

De toedracht is simpel: Özil ontmoette Erdogan in 2010 voor het eerst met Merkel na een wedstrijd Duitsland-Turkije en kwam hem daarna meermaals tegen tot de fotosessie. Özil kreeg een waterval van kritiek over zich uitgestort en heeft de laatse tijd rustig nagedacht en zijn gedachten op een rijtje gezet. ‘En famille’ heeft zijn moeder hem bijgebracht dat hij respectvol naar iedereen moet zijn en dat de wortels van zijn familie nu eenmaal niet in Duitsland liggen, waar hij zelf is opgegroeid. Hij concludeert dat hij twee harten heeft en daar lijkt mij in menselijk opzicht niets fout mee. Hij benadrukt dat hij geen politieke motieven heeft voor de omstreden foto met Erdogan, maar dat hij een professionele voetballer is die de hoogste ambtsdrager van het land van zijn familie respecteert. Deze laatste zin zijn Özil’s woorden en die maken duidelijk dat hij Turkije ziet als het land waar zijn familie vandaan komt en waar hij van houdt, evenzeer als van Duitsland, maar dat hij geen politieke agenda heeft en niet onderscheidt tussen Duitse of Turkse ambtsdragers.

Dit begon als een plausibel verhaal, waaruit men niet kan concluderen dat deze jongen zijn verstand in zijn voeten heeft zitten, zoals zoveel voetballers. Integendeel, het klinkt respectabel onder het motto ‘scheiding van sport en politiek’, maar het probleem dat velen met Erdogan hebben wordt verergerd omdat Erdogan en de Turkse pers het Özil vrijwel onmogelijk maken om dit vol te houden door hun infantiele bemoeienis met deze rel. Hij ziet ook wel in dat het lastig is om die ambtsdrager los te zien van de onfrisse persoon erachter, maar stelt dat hij uit respect voor dat ambt die foto gemaakt had en weer zou maken. Erdogan is natuurlijk geen respectabel staatshoofd, maar weet precies op welke ideologische knoppen hij moet drukken om idiote politici van de SPD en de linkse pers voor zijn karretje te spannen.

Leidende namen uit de DFB zoals de president cum beunhaas Reinhard Grindel, die hier geen enkele vat of visie op had, konden de verleiding evenmin weerstaan om hier hun eigen straatje schoon te vegen na het WK, hetgeen weer tot de obligate kreet ‘racisme’ leidde, te beginnen bij Erdogan. Als wij kijken naar de verdere (pers)commentaren, die juist een reactie zijn langs die lijnen waarvan Özil hiervan zelf zegt dat die geen rol spelen, is het opvallend hoeveel politici en pers deze ‘gouden kans’ aangrijpen om zichzelf eens flink in het zonnetje te zetten, zonder enige aandacht of respect voor Özil en diens overwegingen.

Typisch en triest, vooral de gebruikelijke linkse dwangneuroten die met ‘racisme’ komen aandragen omdat hier een gelegenheid lijkt te zijn om weer eens flink kabaal te maken om niets, hetgeen aantoont waar deze lieden hun verstand hebben zitten. In ieder geval niet in hun voeten, zoals bij veel voetballers het geval is, maar wel ergens waar de zon niet schijnt!

En daarnaast zijn het niet de minsten die hun pondje vlees komen halen, zoals Ulli Hoeness, de president van FC Bayern München, die deze jongen nog eens een ferme trap na geeft omdat hij al jarenlang ‘fout zou zijn geweest’. Daarmee geeft hij primitieve zielen vol testosteron waarschijnlijk een schuldige voor de Duitse afgang in Rusland, dus dat soort goedkope drek loopt als een tierelier, met de bekende primitieve, anonieme  aantijgingen aan Özil die daarbij horen. Het is doodzonde, want als voetballer stond Özil aan de basis van de Duitse metamorfose van de energieke ‘lomp en woest’-stijl naar intelligent en mooi voetbal, dat in 2014 de Jules Rimet-bokaal binnenbracht.

Politici kiezen partij, met Angela en de bondstrainer pro Özil, maar hoewel ik ook graag een spuitbus zou hanteren om Erdogan naar de andere kant van het heelal te verjagen, mag dit natuurlijk nooit de stok zijn om de hond te slaan, hoewel de ellendeling Erdogan nu voorop staat om misbruik van deze gebeurtenis te maken. Sharia Partei Deutschlands voorzitter Thorsten Schäfer-Gümbel doet niet voor hem onder en de minister van Justitie Katarina Barley (SPD), die geen verstand heeft van voetbal maar des te meer van ‘racisme’, snelt kreunend van het ene orgasme naar het andere over ‘het onrecht’ dat Özil wordt aangedaan, hoewel die keurig de eer aan zichzelf hield door te bedanken voor de Mannschaft.

Wat hij in al dit gekrakeel vermijdt, is een stellingname jegens de wandaden van Erdogan, maar hij kan natuurlijk niet zijn Turkse wortels blijven beschermen ten koste van de normen en waarden die in Duitsland gelden, want de gewraakte foto met Erdogan wordt van dag tot dag in een steeds negatiever perspectief bekeken en Özil wijst zelf ook in niet al te bedekte termen naar schuldigen voor het WK-debacle en het knullige crisismanagement van de DFB.

Zijn bedekte verklaringen worden nu ook al aangegrepen om het gebrek aan integratie en inburgering van Turken en andere, onaangepaste, immigranten aan te grijpen, kortom het hele land rolt vechtend over straat met het verstand diep weggestopt op een plek waar de zon niet schijnt.

.