China heeft één doelstelling: wereldhegemonie en niets minder. Daar leiden verschillende wegen naar toe, de politieke, de economische en de militaire, niet noodzakelijkerwijze in die volgorde.
Afb: Flickr.
China’s agressie kent geen grenzen en begon al met de annexering van Tibet, dat nu in cultureel en historisch opzicht wordt ‘weggevaagd‘, om met een schone – communistische – lei te beginnen zoals onze openlijk communistische activistjes van GroenLinks en D66 hier ook al naarstig proberen om ons erfgoed uit te wissen; gelukkig voorlopig nog op iets minder gewelddadige schaal. China hanteert ook het politieke wapen, of het nu is in de vorm van ‘pappen en nathouden’ als grootste vervuiler in de wereld met de naïeve klimaat-querulanten in Parijs of in de vorm van hondsbrutale chantage van bedrijven die banden onderhouden met Taiwan, dan wel binnenlandse politieke ondermijning zoals openlijk in Australië geschiedt.
In eigen land deinst Xi niet terug voor keiharde repressie in Hong Kong of nog hardere repressie tegen de Oeigoeren, terwijl godsdienstvrijheid (artikel dd. 8 juni) volstrekt illusoir is. Over de economische weg schreef ik op 22 juni in ‘Nieuwe Zijderoute’.
Tot slot wil ik hier China’s militaire aspiraties naar wereldhegemonie voor het voetlicht brengen; deels dienen die ter bescherming van beide bovengenoemde componenten van hun mondiale expansie, maar de top van het Chinese leger zit vol oorlogszuchtige baasjes die liefst meteen ‘puur voor de sport’ hun prachtige nieuwe wapentuig zouden willen uitproberen, hetgeen Xi al jarenlang handig blijft controleren. Daarnaast sprokkelt de corrupte top van het Chinese leger nog wat bij, door het uiterst lucratieve produceren en verkopen van verboden automatische wapens aan Amerikaanse burgers die zich ‘niet veilig voelen’ .
Zonder deze militaire component zijn China’s pretenties kwetsbaar omdat het afhankelijk is van lange aanvoerlijnen van grondstoffen die, tot nu toe over zee, langs een drietal geografische ‘bottlenecks’ leiden waarvan de eerste de Golf van Aden en de Perzische Golf zijn, op weg naar huis via de wijd open Indische Oceaan. Die zijn relatief eenvoudig te controleren voor de gecombineerde militaire macht van de andere opkomende Aziatische supermacht India en twee Amerikaanse vloten, plus hun luchtmacht op Diego Garcia. De nauwe straat van Maleisië, de bocht rond Singapore en de toegang tot de (Zuid-)Chinese Zee zijn twee andere drukpunten, reden waarom China al een enorme militaire basis in de Hoorn van Afrika heeft gebouwd en ook het oordeel van het Haagse Permanente Hof van Arbitrage in 2016 glashard negeert om meer en meer militaire macht te concentreren op de Spratly-eilanden, met minachting voor rechtmatige aanspraken van de Filippijnen en nabijgelegen buurlanden.
Daarom is de Chinese marine erg belangrijk en het Chinese ‘Belt and Road’-initiatief, dat in eerste instantie economische en politieke belangen dient, steunt daar zwaar op in het verborgen ‘business-model’, reden waarom er zo min mogelijk aandacht aan wordt gegeven. Ook de handelsvloot breidt sterk uit en illegale militaire steunpunten zoals de Spratly-eilanden vallen in deze maritieme infrastructuur. Op die eilanden provoceert China al sinds 2014 met vliegvelden en militaire infrastructuur, zo ook op de Paracel- en Scarborough-eilandengroepen, onder permanent protest van Maleisië, de Filippijnen, Vietnam, Taiwan, Brunei en Indonesië, evenals beschermheer USA .
Op de Spratly’s zijn zeven kunstmatige eilanden gebouwd; op Fiery Cross, Subi Reef en Mischief Reef zijn 3 km. lange startbanen voor bommenwerpers gebouwd. China heeft critici keer op keer bezworen dat de eilanden niet voor militaire doeleinden gebruikt worden, dus hun onbetrouwbare gedrag elders, zoals jegens Tibet en Taiwan geeft alle vertrouwen dat ook dit aperte leugens zijn, want momenteel staan de eilanden al vol wapentuig en vliegtuigen.
Buurlanden staan machteloos omdat het oordeel van het Permanente Hof van Arbitrage straal genegeerd wordt; hoewel er onder vergelijkbare omstandigheden wel sancties tegen Rusland worden uitgevaardigd gaan de Chinezen voorlopig vrijuit. Slechts de Amerikaanse 7e vloot vaart demonstratief tussen de eilandforten door en vliegt er ook vlak langs om China duidelijk te maken wat het recht van vrije navigatie inhoudt, want dit is niet alleen de maritieme toegangsweg naar China, maar ook vanuit Japan de verbinding naar het verre oosten en Europa.
Achter China’s commerciële en financiële façade volgt dus een ijzeren hand in de bekende fluwelen handschoen met maar één brutaal doel: mondiale expansie van de Chinese macht, bescherming der handelsroutes ondersteund door militaire macht in de Indische Oceaan en de Pacific. In Djibouti is op 36 hectare een gigantische militaire basis gebouwd die opties opent in de richting van het veiligstellen van het Suezkanaal, de Middellandse Zee, Europa en Oost-Afrika. In Jiwani, Pakistan en op Sri Lanka worden de eerste stappen gezet middels de bekende infrastructuurprojecten door deze landen te binden door een onbetaalbare schuldenlast aan China; hetzelfde gebeurt in Tanzania en de Malediven.
De andere opkomende supermacht in Azië is India, dat al meer dan voldoende ervaring heeft opgedaan met China in de Himalaya om niet bezorgd te zijn over deze omsingeling en het bouwt hard aan de eigen (zee)strijdkrachten, terwijl de USA ook niet stilzitten. Zij hebben hun bevelsstructuur in de Pacific sinds mei opnieuw opgezet en ‘Indo-Pacific-Command’ gedoopt, terwijl China ook al doende is om zwakke broeders als Papoea Nieuw-Guinea of Vanuatu te infiltreren. In het beproefde recept van verleidelijke, economisch getinte kredieten die uiteraard nooit terugbetaald kunnen worden, gaat iedere dollar gepaard met een claim op grond voor een militaire basis.
De Chinese marine is ook al actief in de Atlantische Oceaan, bij Afrika, in de Pacific en richting Europa, waarbij tien jaar geleden de eerste aanzet handig werd gecamoufleerd als hulp bij de bestrijding van de piraterij in de Golf van Aden en rond de Hoorn van Afrika; nu is er een permanent flottielje van drie schepen gestationeerd. In 2011 organiseerde China een grootscheepse evacuatie van 12.000 eigen burgers uit Libië en enkele weken geleden liep een Chinees fregat in Kiel binnen. Ook hebben de Chinezen al aan vlootoefeningen met de Russen in de Oostzee deelgenomen en een recente, dreigende schietoefening onder de kust van Taiwan was ook geen toeval.
De Chinezen hebben een jonge vloot en (nog) nauwelijks grotere maritieme ervaring dan de oorspronkelijke taak van kustverdediging, maar door grootscheepse cyber-diefstal van technologie, met name in de USA, lopen zij hun achterstand in en breiden hun actieradius gestaag uit.
De USA toonden hoe zij, met hun diverse vloten in alle wereldzeeën, o.a. operaties in Irak kon ondersteunen maar ook op open zee slag kunnen voeren, daarbij is het geen toeval dat achter alle retoriek over Taiwan een modern amfibisch infanteriekorps staat van bijna 100.000 mariniers.
Momenteel telt de Chinese marine al zo’n 300 schepen en de bouw van nieuwe eenheden vordert gestaag met een operationeel vliegdekschip (er staan 6 op stapel), rond de 100 moderne destroyers, fregatten en korvetten, 85 met raketten uitgeruste ‘snelboten’, 56 amfibische schepen, 42 mijnenvegers/-leggers, 5 nucleaire aanvalsonderzeeërs en 4 idem onderzeeërs met (intercontinentale?) raketten plus 57 dieselonderzeeërs. De nieuwbouw verloopt in een koortsachtig tempo, dus laat niemand denken dat China slechts goede bedoelingen heeft, het gaat om onvervalste wereldhegemonie en pariteit met de Amerikaanse marine.
Waar ik in een eerder artikel al voor waarschuwde is de ongebreidelde cyber-diefstal van Amerikaanse militaire technologie door ‘legers van door de overheid georganiseerde hackers’ die ook wereldwijd bedrijfsgeheimen en technologie stelen.
Numeriek is de Chinese marine de Amerikanen al voorbij; het is dat de Australische, Japanse en Zuid-Koreaanse marines dit weer compenseren en de Indiase marine begint ook al ‘kritische massa’ te krijgen, maar China heeft met deze angstaanjagende militaire expansie veel meer dan een verdediging van de Nieuwe Zijderoute opgezet. In 2049 bestaat de communistische tirannie honderd jaar en dat willen zij vieren met een leuk feestje, waarschijnlijk inclusief Taiwan. Omdat China ook nog eens de 2022 Olympische winterspelen mag organiseren zullen de vijandelijkheden nog wel even, op zich laten wachten, maar zij lijken onvermijdelijk.
Als ooit een WO-III uitbreekt, dan komt die op naam van de Chinese fascisten. Hopelijk laten de westerse geitenwollensokken zich, in hun naïviteit, niet nog verder inpalmen door Chinese rookgordijnen en prietpraat. China’s bedrieglijke ‘constructieve’ rol, als ’s werelds grootste vervuiler, bij een voor dat land absoluut irrelevant ‘fake-project’ als het akkoord van Parijs is puur boerenbedrog voor de bühne.
De intenties zijn duidelijk, zo ook de conclusie: Xi Jinping is levensgevaarlijk en de Chinese economische motor is zo groot dat zij geduldig kunnen zijn.