In november 2016 is de westerse wereld op het nippertje ontsnapt aan de klauwen van Big Brother.
Afb: wikimedia-commons / DonkeyHotey
Na acht lange jaren had de communist Obama het podium voorbereid voor Hillary Clinton, niet omdat zij zo’n geweldige kandidaat was, maar omdat zij de geschikte, links-extremistische marionet leek om zijn persoonlijke ‘legacy’ te redden, want acht jaar was nog niet voldoende geweest op de lange weg naar ‘paradise lost’. De betere kandidaat Joe Biden werd op weinig scrupuleuze wijze door Obama geofferd voor zijn morbide egotrip en ingeruild voor het meest gehate echtpaar van de USA.
Obama had binnen de kortste keren de meerderheid in House of Representatives en Congres verloren, en daarom noodgedwongen jarenlang ‘geregeerd’ door de democratische processen die daarvoor bestaan angstvallig te negeren, om zo de basis te leggen voor een voortzetting van zijn Saul Alinsky-achtige pogingen om de USA ‘fundamenteel te wijzigen’ (lees: ondermijnen) in een socialistische natie die zelfs de Moslimbroederschap een warm hart toedroeg! De nabestaanden van 9/11 waren voor deze narcist slechts een ‘quantité négligable’. Waar de Founding Fathers de rol van de overheid minimaliseren, waren Obama en Clinton erop uit om een extreem-linkse marxistische verzorgingsstaat te stichten met globalistische aspiraties voor een ‘één-wereld-regering’.
De USA – en daarmee de hele westerse wereld – zijn in november 2016 langs het randje van die marxistische afgrond gescheerd, reden waarom dat voor mij een datum van historische betekenis is, want het totalitaire extreem-linkse Utopia was angstig nabij geweest als Clinton vier jaar extra de tijd had gekregen om Obama’s subversie van de gevestigde orde te cementeren.
In haar van diep zelfmedelijden overlopende ‘What happened’ geeft zij aan dat haar bewind ‘transformerend’ zou zijn geweest middels een hoger minimumloon (zoals de Democraten de lokale economie van Seattle nu kapot maken), uitbreiding van sociale uitkeringsprogramma’s en een dramatische interventie van de overheid in de samenleving, opgelegd door een steeds groeiend leger van ongekozen ‘deep state’ ambtenaren (een soort Brusselse maffia). Kortom, de spectaculaire economische opleving van Trump zou nooit materialiseren, de werkloosheid zou met sprongen omhoog gaan, vooral in de zwarte ‘inner cities’ met daaraan gerelateerd een spectaculaire toename van moord- en doodslagstatistieken, kortom het Utopia van deze gewetenloze communisten.
Vanaf de dag nadat de verkiezingsuitslag bekend werd, heeft Obama’s ‘deep state’ geprobeerd om, in eerste instantie, de inauguratie van Trump onmogelijk te maken en, vervolgens – via het door James Clapper gelanceerde ‘Russian collusion’-dossier – op een ‘impeachment’ aan te sturen, respectievelijk Trump het regeren onmogelijk te maken door de infame ‘resistance’. Let wel, dit alles is denkbaar als iedere stap van dit subversieve proces door de ‘deep state’ georkestreerd en begeleid wordt, maar het Democratische bouwwerk van leugens en hersenspinsels begint af te brokkelen dankzij Trumps enorme strijdbaarheid tegen die ‘resistance’.
Nu zelfs alle gematigde en extreme Democraten, luid en duidelijk, stellen dat Hillary moet wegwezen, toont zij echt karakter door te stellen dat zij nog lang niet van haar af zijn, dus dat belooft wat. Met de dinosaurus Chuck Schumer in het Congres en het fossiel Nancy Pelosi in het Huis van Afgevaardigden zien wij een trio dat de rest van de Democraten dwingt zich steeds linkser en extremer te profileren voor de komende ‘mid-terms’ omdat Hillary er niet in geslaagd is om de door haar zo gehate ‘deplorables’ naar de zoutmijnen in Siberië te verbannen.
Nu de boemerang in volle vaart terugkomt, lopen Hillary en alle corrupte ‘deep state’-boeven een heel reëel risico dat zij voor de strafrechter verantwoording gaan afleggen over hun voettocht naar Utopia. Een kansloos verhaal!