Het Joods gambiet[1]

Blijkbaar dwingt politiek correct denken tot het sluiten van ogen en oren voor de historische en dagelijkse realiteit en is tolerantie een term die alleen door liberale levensbeschouwers omschreven kan worden.

Afb: wikimedia-commons

Waarheen dat kan leiden zien we terug in de rol die de USA van Obama speelde bij de formulering van de concepttekst van UNSCR 2334[2] en de houding van liberale politieke leiders t.o.v. de naar het westen opstomende Sjiitische trein. Het viel volgens die intelligentsia wel mee met de krachtige wens van de Iraanse moellahs om Syrië als uitvalbasis te gebruiken voor de uitbreiding van hun invloed in het Midden Oosten.

De Iraanse strategie voor het Midden Oosten[3]

Inmiddels is duidelijk geworden dat het niet meevalt. Teheran met de politieke en nucleaire rugdekking van Rusland en Noord-Korea heeft herhaaldelijk luidkeels duidelijk gemaakt wat zijn geostrategische doelstellingen in het Midden Oosten zijn: een wig drijven tussen de Soennitische overheersing, verjagen van het Joodse Volk[4] en neutraliseren van de westerse invloed. Daarom is het onbegrijpelijk dat westerse politieke denkhoofden doorgaan met het pamperen van de moellahs in Teheran. De wankele kernwapenovereenkomst en de gelijktijdige opschorting van het westerse sanctieregime zijn tastbare bevestigingen van die ruggengraatloze westerse opstelling.

Het stationeren van delen van de Islamitische Revolutionaire Garde (IRCG), Qud strijdmacht, inlichtingen organen en Politie eenheden op Syrische en Libanees territoir onderstreept de Iraanse bereidheid om gevechtskracht buiten de nationale grenzen op een min of meer permanente basis te ontplooien. Ze worstelen echter met de aanvoer van de noodzakelijke voorraden. Omdat geallieerde luchtaanvallen herhaaldelijk de aanvoer over de grond blokkeren en de bevoorrading over zee door de talrijke knelpunten eenvoudig gefrustreerd kan worden, zijn de moellahs gedwongen om essentiële voorraden door de lucht aan te voeren. Dat is een zwakte in de Iraanse strategie. Als de aanvoer door de lucht klappen krijgt doordat vliegroutes van Teheran naar Damascus en Beiroet worden geblokkeerd en vliegbases in Syrië geheel of gedeeltelijk uitgeschakeld worden, is Teheran niet meer in staat om zijn gevechtskracht op peil te brengen en te houden. Dat heeft zeker gevolgen voor de strijd van Assad. Zo ver is het nog niet.

Iraanse militaire operaties worden bestuurd door de Qud strijdmacht gecommandeerd door Qassem Soleimani[5]. Hij is het heldere licht achter de Iraanse regionale strategie[6] en verantwoordelijk voor het (gebrek aan) succes in de Syrische beemden. Aanvankelijk telde de Iraanse strijdmacht 2500 koppen, maar gedwongen door verliezen[7] en in het verlengde gemor bij het thuisfront, is de sterkte stap voor stap kleiner geworden. Vermoedelijk zijn er niet meer dan 1000 achtergebleven. Ondanks dat relatief geringe aantal spelen Iraanse militairen en eenheden een belangrijke rol op het gevechtsveld. De nadruk ligt nu op advies, training, oefening, toelevering van wapensystemen en voorraden en gevechtsleiding. Door Iraanse commandanten op Sjiitische eenheden te plaatsen hoopt Soleimani verliezen in eigen kringen te beperken en protesterende stemmen thuis het zwijgen op te leggen.

Volgens echte kenners staan er in Syrië tienduizenden Sjiitische strijders gereed om hun activiteiten van Syrië naar Israel te verplaatsen. Als dat waar is, heeft Soleimani de laatste vijf jaar niet op zijn handen gezeten. Het blijkt dat (potentiële) strijders uit alle windstreken in Syrië zijn neergestreken. Met en zonder gevechtservaring. Uit Afghanistan en Pakistan. Uit Irak[8] en wellicht ook overgelopen IS en AQ strijders. Strijders die op diverse locaties door Iraanse militaire molen worden gehaald om ingepast te kunnen worden in de Iraanse krijgscultuur. Die tienduizenden waren aanvankelijk bedoeld om de gaten in de Assad en Iraanse strijdmacht te vullen[9] en de heilige plaatsen te beschermen. Nu worden ze vermoedelijk gebruikt om een corridor van Teheran via Bagdad naar Damascus eindigend in Beiroet te creëren en vast in eigen – Iraanse – handen te houden. Shiá groepen beveiligen wegen en sleutelpunten en maken daarbij gebruik van het machtshiaat dat door de verdrijving van IS is ontstaan. Wanneer dat inderdaad lukt, hebben de Moellahs de door hen gewenste wig, beschikken ze eindelijk over havens aan de Middellandse Zee, kunnen ze een pijplijn netwerk voltooien voor het transport van olie van de Iraanse olievelden aan de Perzische Golf naar die Middellandse Zee havens en kunnen de voorbereidingen worden opgestart om Israel definitief van de kaart te vegen. Kunnen ze?

Sektarische spanningen

“Elk nadeel heb zijn voordeel” vertrouwde Johan Cruijff zijn teamgenoten toe tijdens een van mijn schaarse interlands bij het Nederlands UEFA jeugd team. Een wijsheid die ook voor Israel opgeld doet. Behalve de intensivering van de bemoeienissen van islamitische extremisten uit de gebieden rond Israel, is de aanwezigheid van Shiá militanten uit diverse landen, extreme Wahabisten van IS en de Soennitische AQ een alarmerende indicator van de uitbreiding van de sektarische strijd in het hele Midden Oosten. Door de diverse benaderingen van de Koran strijden uiteenlopende bewegingen met en tegen elkaar: Soennieten versus Sjiieten en Alawieten[10]; pure Wahabisten versus verlichte Wahabisten, Wahabisten versus Soennieten en Wahabisten versus Sjiieten en Alawieten.

Binnen dat sektarische krachtenveld speelt Hezbollah een vooraanstaande rol. Vanaf 2012 nemen Hezbollah strijders actief deel aan de gevechten in de verschillende operationele brandhaarden. Op dit moment schijnt ongeveer 40% van de beschikbare gevechtskracht (8000 koppen) ontplooid te zijn in Syrië. Die deelname heeft volgens de commandant van de Hezbollah strijders – Hassan Nasrallah – zijn begrenzingen. Ontplooiing van gevechtskracht in het grensgebied met Syrië moet worden afgestemd op zijn binnenlandse verantwoordelijkheden in de Libanon om de supportersschare daar niet van zich te vervreemden. Ook dat lijkt gunstig te zijn voor Israel.

Bewegingen op het schaakbord[11]

Wanneer de bovenstaande tekst inderdaad realiteit wordt, dan zijn de rapen in het Midden Oosten gaar en ontbrandt een strijd waarbij de Syrische burgeroorlog qua intensiteit en grootschaligheid zal verbleken. Geen wonder dat Israel uit zelfbehoud Iraanse activiteiten in Irak en Syrië en de bewegingen van Hezbollah in het grensgebied met Libanon en Syrië nauwlettend in de gaten houdt. Niet verrassend dat Israel proactief opereert en de Iraans-Assad-Sjiitische militanten-Hezbollah strijdmacht op diens zwakke punten aangrijpt. Luchtaanvallen op luchtmachtbases, luchtverdedigingssystemen en communicatielijnen geharmoniseerd wellicht zelfs gesynchroniseerd met aanslagen op garnizoenen van grondtroepen, wapenarsenalen, opslagcentra van chemische strijdmiddelen arsenalen, voorraadschuren met essentieel materiaal en voorraden om de operaties op het hoogste intensiteitsniveau lange tijd vol te kunnen houden. Acties die ten doel hebben om de levensvatbaarheid van de Joodse Staat te beschermen.

Jeruzalem begrijpt dat zij het initiatief moet hebben en behouden; dat zij inlichtingen nodig heeft om proactief binnen de commandovoeringsprocedure van Teheran, Damascus en ook Moskou te kunnen ageren. Daarom probeert Israel het westen te overtuigen van de onbetrouwbaarheid van de Moellahs in Teheran en wordt tijdens de presentatie van schendingen van de kernwapenovereenkomst, groots uitgepakt. Daarom begrijpen Soennitische Arabieren en Israëliërs dat ze elkaar nodig hebben onder het motto “de vijand van mijn vijand is (tijdelijk en plaatselijk) mijn vriend. Daarom bungelt de Palestijnse kwestie in Riyad onderaan de speerpuntenlijst. Daarom werken Joodse en Arabische inlichtingendiensten samen en maken de Mossad en Jordaanse inlichtingendienst overuren. Daarom worden garnizoenen, luchtmachtbases, voorraadschuren, luchtverdedigingssystemen, vermoedelijke productie installaties van chemische strijdmiddelen en wapens en logistieke aanvoerlijnen aangepakt[12].

 Daarom

In de afgelopen drie maanden hadden de ontwikkelingen in het Midden Oosten de hoge heren in diverse westerse hoofdsteden tot diep nadenken moeten bewegen. De luchtaanvallen op Iraanse bases, steunpunten en communicatie lijnen op Syrisch grondgebied, is er een van; de onthulling van Iraanse kernwapen inspanningen is een tweede en de ontdekking van tienduizenden strijders die loyaal zijn aan de Iraanse doelen in het Midden Oosten is een derde ontwikkeling. Opmerkelijk dat alleen de onthulling door de Israëlische minister-president in westerse kranten op enige teksten mocht rekenen. Waarom policor politici in de Europese hoofdsteden nog steeds niet begrijpen dat Israel voor zijn overleving in het Midden Oosten vecht, is voor de serieuze Midden Oosten volger onbegrijpelijk. Net zo onbegrijpelijk als het voortdurend pamperen van Palestijnen en Moellahs. Het lijkt er op dat anti-Israel gevoelens niet meer uit de hoofden van westerse politieke beleidsmakers te krassen is. Daarom is het wachten op de Joodse zet.

———————————————-

[1] Een schaakopening waarin een speler materiaal offert, meestal een pion maar soms ook wel een stuk of meer, in de hoop compensatie te krijgen door een ontwikkelingsvoorsprong, een betere pionnenstructuur of een ander positioneel voordeel.

[2] The Security Council reaffirmed that Israel’s establishment of settlements in Palestinian territory occupied since 1967, including East Jerusalem, had no legal validity, constituting a flagrant violation under international law and a major obstacle to the vision of two States living side-by-side in peace and security, within internationally recognized borders.

[3] Zie Essay “Iranian Strategy in Syria” (2013) door Will Fulton, Joseph Holliday en Sam Weyer.

[4] Zie artikel “Een democratisch eiland dreigt ten onder te gaan in een autocratische oceaan” (2017).

[5] Soleimani leidt het gevecht van voren in de geest van de grote Duitse Panzer generaals. Het gerucht gaat dat Soleimani in 2015 in Moskou zijn scenario voor de strijd in de Syrische zandbak heet voorgelegd.

[6] Die er o.m. voor moet zorgen dat de heilige plaatsen niet in handen van islamitisch extremistische bewegingen en structuren vallen zoals IS.

[7] Het sturen van voren heeft de nare consequentie dat sinds 2012 meer dan tien Iraanse opperofficieren aan het front de dood vonden. Het aantal Iraanse militairen dat de dood vond in een van de Syrische brandhaarden bedroeg ongeveer 2000.

[8] Volgens Teheran heeft de oproep van Khamenei hordes Sjiieten naar Syrië gebracht, maar volgens waarnemers is het geld of dwang die die categorie in de Syrische brandhaarden gebracht.

[9] Vermoedelijk hebben die irreguliere strijdergroeperingen een vangnetfunctie, mocht het toch verkeerd gaan met Assad c.s.

[10] Alawieten zijn net als Alavieten een afsplitsing van de Shiá beweging. Ze verschillen echter in de geloofsbeleving van elkaar. Alawieten zijn Arabieren en Alevieten zijn Turken en Koerden. Alawieten sluiten vrouwen uit van godsdienstige rituelen, terwijl tijdens de cem, de alevitische eredienst, mannen en vrouwen juist samen in één ruimte bidden. Ook de semah, een heilige dans, wordt samen uitgevoerd. Alawieten vasten tijdens de ramadan en maken minimaal één maal in het leven de pelgrimstocht naar Mekka. Alavieten hebben eigen vastenperiodes en doen niet mee aan de pelgrimstocht.

[11] Zie artikel “Risk Islam Style” over de strijd om de regionale hegemonie in het Midden Oosten en “Pantservuist van de Mullahs” over Qassem Soleimani, commandant van de Iraanse Qud Strijdmacht.

[12] Israel heeft vanaf 2012 ruim 100 missies gevlogen boven Syrisch territoir. Luchtaanvallen waren hoofdzakelijk gericht tegen wapenkonvooien van. Hezbollah, luchtmachtbases, Iraanse garnizoenen en voorraad schuren.