Zoals geen eind komt aan de inspanningen van Sisyphus, komt geen eind aan deze krachtmeting die welhaast is voorbestemd door het Franse karakter. Sinds 1789 overheerst een anarchistisch ‘esprit’, een impulsief verzet tegen orde en gezag, een zelfdestructieve flirt met wetteloosheid die wij nu ook in het verloederende Amsterdam zien, waar een identiek, peperduur anarchisme hand in hand gaat met een enorm gat in de hand op kosten van (andere) belastingbetalers. Curatele zou zowel Frankrijk als Amsterdam goed passen.
Afb: wikimedia-commons
In de jaren waarin Margaret Thatcher de confrontatie met de trotskistische vakbonden won, was Frankrijk dankzij de visieloze en opportunistische énarques ook al uitgeleverd aan de communistische vakbonden. Die zijn inmiddels behoorlijk op hun retour, reden waarom de meest bedreigde van hen, de CGT onder leiding van de hardline communist Victor Martinez, op alle mogelijke manieren de confrontatie met de werkgevers zoekt teneinde niet roemloos van het toneel te verdwijnen. Dat die werkgevers in Frankrijk bij de vele inefficiënte staatsbedrijven in feite de werknemers zèlf zijn die hun eigen glazen ingooien, dringt niet door tot die simplistische, ontvlambare anarchisten, of het nu de over het paard getilde piloten van Air France zijn of treinbestuurders van de SNCF die in hun comfortabele, geautomatiseerde cabine met airconditioning dagelijks ’afzien’, zoals zij pretenderen.
Frankrijk vertoont bij uitstek de degeneratieve verschijnselen van een socialistisch land, een allesverstikkende, linkse overheidssector met een gepriviligiëerde, onbetaalbare ambtenarij die ieder particulier initiatief onderdrukt, een welhaast aangeboren parasitaire instelling die, ook bij meer ontwikkelde Fransen, weinig rationeel is. Reizigers die al een paar uur op een station staan te wachten ‘hebben obligaat begrip’ voor de stakers die jaarlijks het land lam leggen tegen niet te becijferen kosten. De zwarte economie die op ruim 20% van het BNP geschat wordt en de gederfde belastinginkomsten dankzij grootschalige belastingontduiking en een fiscale inefficiëntie waar de Nederlandse fiscus goed bij afsteekt, resulteren in de notoire inefficiëntie van de Franse economie. Die wordt, als het even kan, op de EU afgewenteld door jaar in, jaar uit niet aan de EU’s budgettaire criteria te voldoen en o.a. een inefficiënte land- en wijnbouw op andermans kosten overeind te houden en zo de euro verder te ondermijnen, net als andere Zuid-Europese landen. Als kers op de taart raakt een parallelle islamitische samenleving van zo’n 7,5 miljoen meer en meer verloederd en geradicaliseerd dankzij de talloze extreem-linkse elementen in de overheid. Frankrijk is ook kwetsbaar door de focus op de vette spaarpotten van de noordelijke EU-leden, want als de Italianen de EU definitief in het verdomhoekje plaatsen, is het afgelopen met de pret en zullen alle Zuid-Europese landen de eigen broek moeten gaan ophouden.
Macron probeert pro forma hervormingen en besparingen door te voeren, maar de voor het leven van hun baan verzekerde ambtenaren wonen ongeveer op de barricaden en nemen het land op onbeschaamde wijze in gijzeling, met name in de transportsector waar luchtverkeersleiders jaarlijks de vakantiepiek saboteren voor hun nieuwe looneisen, en bij de SNCF willen de bonden 2 uit 5 dagen blijven staken tot eind juni, om over Air France maar niet te spreken. Enige doortastendheid bij Macron valt niet te bespeuren, evenmin als bij al zijn loos babbelende voorgangers die samen minder ‘guts’ hadden dan Margaret Thatcher alleen.
Sommige syndicaten zijn inmiddels wèl hervormingsgezind en proberen afstand te nemen van de gewelddadige, links-radicale CGT die rücksichtslos hamert op loonsverhogingen, ook al hebben de automatisch geindexeerde staatsbeambten die sowieso al elk jaar binnen. Absentie is hoog, dus nu wordt er geruzied over dekking der eerste ziektedagen, waarbij iedereen vergeet dat de ‘carte vitale’ in feite ook nog eens gratis komt, zonder premie en zonder eigen risico. Over de afbouw van de ambtenarij – met 5,5 miljoen employées het waterhoofd van de Franse staat dat 65% van het BNP opeist! – met slechts een bescheiden 120.000 arbeidsplaatsen tot 2022 wordt ook te vuur en te zwaard gestreden om het ambtenarenbudget met slechts 3% te kunnen reduceren. Tot eind 2018 is slechts de afvloeiing van een symbolische 1600 man voorzien terwijl er niets eens sprake is van een stop op de werving, want een job in de ambtenarij, met allerlei dure privileges, is voor iedere hersendode 17-jarige een wensdroom: baanzekerheid gegarandeerd voor het leven, om vervolgens voortdurend te staken voor een beter salaris. De dienstverlening van de Franse overheid naar de burgers laat te wensen over, maar de communistische bonden blijven onvermoeibaar komen met irrelevante argumenten uit het woordenboek met vermeende socialistische heldendaden die volstrekt niet terzake doen en proberen zo de sanering van de SNCF, die zwaar in de schulden zit, te verijdelen ten koste van sociale onrust en enorme kosten.
Macron en zijn nepotistische kliek der énarques hebben de mond vol van hun standvastigheid, terwijl zij de ene na de andere concessie doen en minister Elisabeth Borne nu ook al moest toezeggen dat er geen activa verkocht zullen worden, zelfs als de EU t.z.t. zou insisteren op wetgeving inzake privatisering van de SNCF; de EU is er slechts voor Frankrijk! De schade van deze demagogie in 2018 loopt nu al in de miljarden, afgezien van de schade voor het Franse imago dat voor toeristen gelijk staat aan onbetrouwbaarheid bij lucht- en railvervoer: Guillaume Peppy, directeur van de SNCF, schatte een maand geleden zijn schade al op meer dan € 400 mln, terwijl Air France toen ook al op dezelfde cijfers uitkwam, waarbij de beurskoers sinds januari jl. gehalveerd is.
Kortom, het is niet verwonderlijk dat Macron zich luidkeels manifesteert in Washington, Brussel, Moskou en god mag weten waar nog meer, dat hij federalisering van de EU en vooral van een gezamenlijke schuldenportefeuille voorstaat als grootste parasiet van de EU, want in Frankrijk bakt deze-laatste-in-een-lange-rij-van-‘loze babbelaars’ er ook weer niets van; maar hij weet wèl heel goed waar Abraham de Brusselse mosterd haalt.
Fijn te lezen dat de indrukken die ik van Frankrijk heb sinds de 10 jaar dat ik hier woon allemaal worden bevestigd. Het is een land van ‘non-sense’, alles lijkt op zijn kop, de realiteit doet er niet toe, en Fransen zelf zijn alles behalve geïnformeerd over diezelfde realiteit, begrijpen totaal niet dat hun land failliet is en niet langer zo door kan blijven gaan. Volledig geïndoctrineerd en bang van alles dat ‘anglo-saksisch’ of Amerikaans is. Extreem bizar om hier te komen wonen als je aan een zekere Nederlandse transparantie gewend bent.