“The world has warmed more slowly than had been predicted by computer models, which were “on the hot side” and overstated the impact of emissions on average temperature, When the facts change, I change my mind, as Keynes said”.(Michael Grubb, professor international energy and climate change op het University College London. september 2017)
Afb: Amazon
Hoe is het toch mogelijk dat politici en experts voortdurend in de zelfde valkuil vallen? USA onderschatte in 1941 de Japanse maritieme mogelijkheden; Mac Arthur overschreed tegen alle waarschuwingen in de 38ste breedtegraad; Kennedy vond in de Varkensbaai bijna zijn Waterloo en Johnson drukte de USA steeds dieper in het Vietnamese moeras. Wat ligt aan die besluiten ten grondslag? Irving Janis geeft in zijn boek Victims of GroupThink een uitleg wat de oorzaak daarvan zou kunnen zijn. Hij baseert zijn vaststellingen vanzelfsprekend op gebeurtenissen uit de achterliggende periode zoals de boven gebruikte voorbeelden onderstrepen, maar de teksten kunnen ook de instelling onderbouwen die tegenwoordig heeft geresulteerd in de duurste pulp wetenschap die de mens ooit heeft gezien: klimaat angst.
What kind of crazy conspiracy theorist would you have to be to think that so many experts from science, politics, business, the media, even the oil industry would lie to us about the scale of the problem?”
Groepsdenken is dus de onderliggende katalysator waardoor de moderne mens nu voortdurend om de oren wordt geslagen met ontwikkelingen als zure regen, stijgend zeeniveau, verdwijnende eilanden of atollen, oplopende temperaturen, groeiende schadelijke CO 2 uitstoot etc.
Oorspronkelijk staan drie onderzoekers aan de basis van die klimaat angst. De eerste was Bert Bolin, een Zweedse meteoroloog, die in de jaren ´50 geobsedeerd werd door de gedachte dat een groei van de CO2 uitstoot uiteindelijk zou leiden tot een rampzalige opwarming van de aarde. De tweede was John Houghton, een evangelistische Christen en voormalige professor die zich op Oxford bezighield met atmosferische natuurkunde, die in de ban raakte van Brolins overtuiging en misbruik makend van zijn invloedrijke positie probeerde om de Engelse geesten in de richting van Brolin te bekeren. De derde was de puissant rijke zakenman en overtuigend marxist Maurice Strong, die weliswaar weinig kaas van de klimaatwetenschap had gegeten, maar wel begreep dat hij die ideeën kon gebruiken om zijn eigen linkse mondiale agenda door te voeren.
Die drie zijn in staat gebleken om de angst voor klimaatdegeneratie in de hoofden van politici te prenten. Hun klimaat evangelie preekten ze onder de vleugels van de UN op een serie conferenties. Van Geneve in 1979 via Villach in Oostenrijk in 1985 tot Rio in 1992. De interesse voor het klimaat kreeg een sneeuwbal effect en verankerde zich in de hersenen van vooral liberaal georiënteerde politici en wetenschappers. Door hun inspanningen kwam in 1988 ook het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de grond. Dit orgaan werd aan de wereld verkocht als een onafhankelijk lichaam van wetenschappers, maar vanaf de start was het duidelijk dat sprake was een nieuw gepolitiseerd lichaam, waarin de politicus de wetenschapper zou overvleugelen om de mondiale samenleving ervan te overtuigen dat de mens verantwoordelijk was voor de ongewenste klimaat verandering.
Christopher Booker legt in zijn artikel “Global Warming; a case study in Groupthink” voor de Global Warming Policy Foundation, uit hoe Groepsdenken binnen het klimaat raamwerk werkt:
A group of people come to share a particular view or belief without a proper appraisal of the evidence. This leads them to insist that their belief is shared by a ‘consensus’ of all right-minded opinion. Because their belief is ultimately only subjective, resting on shaky foundations, they then defend it only by displaying an irrational, dismissive hostility towards anyone daring to question it.
Herkent U die drie karakteristieken? Ze doen namelijk opgeld voor de #metoo beweging, de wapendiscussie vanuit de campus en de policor instelling!
Er is echter een kentering. Steeds meer wetenschappers wenden zich af van de z.g. consensus dat de mens de oorzaak is van alles wat verkeerd gaat op het gebied van klimaat en m.n. de opwarming van de aarde. Professor Grubb een van de meest vooraanstaande wetenschappers op klimaatgebied, bijvoorbeeld. Hij onderschreef in december 2015 van harte de vaststellingen in het klimaatakkoord van Parijs, maar erkent in een nieuwe studie dat hij de verkeerde afrit op de klimaat snelweg heeft genomen. De professor beseft dat het tijd wordt om zijn Tom-Tom opnieuw te laten kalibreren. Nu hij inziet dat er een wereld van verschil bestaat tussen klimaatmodellen die door een computer worden uitgebraakt en echte natuur ontwikkelingen, is de professor een verademing in de wereld van klimaatgekkies. Inderdaad, klimaatmodellen kunnen door de mens gemanipuleerd worden en in natuurontwikkelingen heeft de mens gelukkig geen beslissende invloed.
Grubbs nieuwe studie gepubliceerd in het maandblad Nature Geoscience, verdient het om door meer klimaatadepten diepgaand bestudeerd te worden. Ik vrees echter dat weinigen aan die oproep gevolg zullen geven. Bang om tot de ontdekking te komen dat jarenlang op het verkeerde paard is gewed. In de nieuwe studie stellen Gruber en Myles Allen, professor geosysteem wetenschap op de Universiteit van Oxford, vast dat de gemiddelde temperatuur in de afgelopen 300 jaar 0.9 graden is gestegen en de temperatuur stijging van 1999-2014 sterk vertraagd is. Grubb en zijn co auteur concluderen dat de klimaatmodellen van het IPCC niet de realiteit reflecteren en een te somber beeld hebben geschetst van de temperatuurstijging in de nabije toekomst. Laat onverlet dat beiden nog steeds adviseren om de CO2 uitstoot te beperken; alleen heeft de mens daarvoor meer tijd beschikbaar dan in Parijs was voorspeld. In plaats van 3 tot 5 jaar heeft de mens 20 jaar de tijd voordat het kritieke punt van 1,5 graden stijging wordt bereikt. Als die überhaupt wordt bereikt.
Volgens Grubb en Allen is dat bijzonder goed nieuws voor een aantal eilanden in de Stille Oceaan zoals de Marshall eilanden en Tuvalu waarvan voorspeld werd dat die in de nabije toekomst in de Stille Oceaan zouden verdwijnen. Ook voor de prijs van de windmolenparken voor de Britse kusten die nu zeker sterk zullen inzakken.
15 jaar meer tijd. In Parijs hadden Grubb en Allen al onderstreept dat het uit politieke, economisch en sociaal opzicht niet mogelijk zou zijn dat democratieën op korte termijn hun inspanningen zouden intensiveren om te voorkomen dat het kritieke punt bereikt zou worden. Daarom moest de wereld zich voorbereiden op extreem warme temperaturen, perioden van grote droogte, hittegolven en eilanden opgeslokt door het water. De gebruikte computermodellen hebben de wetenschappers aardig bij de neus genomen. De mens is meer tijd gegund dan voorspeld.
In de strijd tussen feit versus veronderstelling zou de meetbare waarneming het altijd moeten winnen van de subjectieve veronderstelling. Waar de een toetsbaar is, is de ander te vaak gebouwd op de emotie. Die emotie probeert voortdurend de omgekeerde weg te bewandelen en het feit op de veronderstelling af te stemmen. Dat blijkt de gewenste resultaten bij onwetende politici te hebben opgeleverd vertaald in een krampachtige haast en omvangrijke budgetten die voor de omzetting van fossiele naar groene energie worden gereserveerd.
Luisterend naar de bevindingen van Grubb, Grubber en Allen, is een tijdelijke pas op de plaats zeker van toepassing, maar net als bij Defensie zullen politici met een ietwat oppervlakkige kennis van de materie, het ongetwijfeld beter weten dan de doorgewinterde experts. Dus zullen samenlevingen in de komende jaren weer stevig de beurs moeten trekken.
“Never, have I ever experienced anything like what happens when you write about climate, which is a systematic and organized attempt to blacken your name rather than your arguments”. (Viscount Matt Ridley, rational climate optimist)
Aardig van Grubb dat hij “ons nog wat meer tijd geeft” op basis van extrapolatie van de laatste 300 jaar. Over oorzaak en gevolg lees ik hier niets. Het klimaat wordt al miljarden jaren bepaald door glacialen en interglacialen volgens de Milankovitch cycli. Binnen de Milankovitch cycli heb je nog 2 tweetal korte cycli, een van ca 1000 – 1200 jaar (denk hierbij aan de middeleeuwse warmte periode waarin het hier bijna net zo warm was als nu in Spanje en de temperatuur rond het jaar 0) en de elfjarige zonnevlekken cycli. De zonnevlekken cycli kun je nog terug zien in de jaartallen van de elfstedentochten. Deze cycli zijn soms extreem, resulterend in een zgn “kleine ijstijd ((1645-1715)”. Na het dieptepunt van een ijstijd gaat de temperatuur weer stijgen en komt er een interglaciaal. Op dit moment zitten wij redelijk aan het einde van een interglaciaal. De gemiddelde temperatuurstijging (uit gemiddeld voor de 2 korte cycli) over de laatste paar duizend jaar wijkt niet noemenswaardig af van van de laatste 100 jaar. Bovendien laten ijsboringen zien dat de CO2 concentratie in de atmosfeer de temperatuur volgt en niet andersom zoals de klimaatgekkies beweren. Dit komt o.a. door de hoeveelheid CO2 die de oceanen kunnen opnemen als functie van de temperatuur.
Behalve de nuttige extrapolatie van de temperatuur van Grubb is het belangrijk dat er ook meer voorlichting komt over de mechanismen en historische gegevens over klimaat en de verschillende cycli.