De (extreem-)linkse Duitse politiek is in een fase van zelfdestructie geraakt omdat twee dinosaurussen weigeren te accepteren dat hun tijd gekomen is. Na de verkiezingen van het afgelopen najaar staan de twee hoofdrolspelers CDU en SPD op verder, dramatisch verlies.
v.l.n.r: Juncker, Merkel, Schulz. Afb: Flickr
Zij hebben Duitsland gedurende tientallen jaren naar de salon-socialistische afgrond geduwd en Europa daarin meegesleurd en krijgen nu de rekening gepresenteerd van het electoraat dat geen trek meer heeft in nog meer chaos dankzij Merkel’s migratie Einzelgang en de daaruit resulterende criminaliteit, wetteloosheid en islamisering. Maar vooral de manier waarop de met die linkse politiek versmolten media weigeren om hun – verondersteld onafhankelijke – taak uit te oefenen heeft geleid tot de opkomst van alternatieve, meestal ook objectievere, berichtgeving via het internet, reden waarom nu het recht op vrije meningsuiting en daarmee de persvrijheid met hand en tand de kop moet worden ingedrukt onder het motto dat al dat andere nieuws ‘fake news’ zou zijn.
In deze totalitaire ontwikkeling zitten wij in Nederland nu ook opgescheept met een ideologische vertegenwoordigster van het crypto-communistische D’66, die daartoe in samenspraak met ongekozen, ondemocratische ambtenaren in Brussel collaboreert, in plaats van naar haar eigen jobdescription te kijken en zo haar werk te doen. Het mannetje Penthouse staat stampvoetend voor de camera’s om het hardst te schreeuwen tegen de rijzende ster van een politicus die in Nederland de reactie van het electoraat op tientallen jaren van ordinair, zelfzuchtig streven naar macht door het linkse kartel belichaamt. Met een intelligente, evenwichtige politieke discussie heeft dit alles niets meer te maken, want het uitgangspunt voor deze linkse hysterie is een ‘spin’ van angstige salonsocialisten in Amsterdam die hun landelijke kopstukken te hulp roepen om samen eens lekker van leer te trekken. Allemaal tekenen van stress in de salon-socialistische gelederen.
Terug naar Duitsland, waar Merkel’s aap al lang uit de mouw is gekomen: zij wil coûte que coûte nog eens vier jaar doorregeren om haar communistische droom van de vernietiging van het Abendland te voltooien. Dit ten koste van het opgeven der belangrijkste ministeries – puur in haar persoonlijke belang – voor de CDU aan de charlatan Schulz, die druk doende is om in Merkel’s spoor zijn eigen partij op te blazen. Zowel in de CDU als in de SPD zijn er tientallen prominenten die vrezen voor het einde der dagen.
Voor de Sharia Partei Deutschland hangt de vlag al halfstok, ondanks het terugtreden van Schulz, terwijl de leden nog moeten stemmen over de ‘grosse Koalition’, het nieuwe voorzitterschap van de partij en de ministerspost op B.Z., waar de intern impopulaire Sigmar Gabriel een probleem heeft, zelfs nadat Schulz ‘kaltgestellt’ is door de leden. Eén op de vier SPD leden komt uit Nordrhein-Westfalen en zij kunnen het bloed van Schulz drinken: eerst decimeerde deze , met (veel te) veel fanfare tot partijvoorzitter gekozen, charlatan de SPD in de verkiezingen, vervolgens brak hij glashard twee beloften: ‘géén coalitie en geen ministerspost daarin’ waren zijn leugenachtige woorden.
Dat ‘vrat de partij niet’ en duizenden brieven regenden bij het partijbestuur naar binnen, met succes. Er werd een ultimatum gesteld waaraan Schulz wel moest toegeven, reden waarom – volgens ‘Welt am Sonntag’ zijn grote zuster het voor hem opnam tegen de partij met verwijten over ‘gelieg en bedrieg’ door de Berlijnse SPD-slangenkuil jegens haar arme broertje. Soort zoekt soort, dus dat zit wel goed.
De onder de kiezers niet impopulaire Sigmar Gabriel zag kans om de aanval van Schulz op zijn baan bij B.Z. te pareren, maar binnen de SPD leiding is hij kansloos met zijn nette pakken en keurige stropdas: de wanhopige geitenharen sokken zoeken een geestverwant, waarmee zij automatisch hun landelijk minst gehate kopstuk opofferen. Dat zit dus ook wel goed omdat het de basis van de partij juist niet zoveel uitmaakt, kortom voldoende potentieel voor broedermoord.
Tot slot het SPD- voorzitterschap, een vacuüm waarvoor een ondemocratisch, select groepje der sociaaldemocraten Andrea Nahle pousseert, zeer tot het ongenoegen der meest linkse geitenharen sokken die eerst een algemene verkiezing eisen; Schulz is pas in december benoemd. Kortom, ook hier rollen de desperate salonsocialisten vechtend over de straat.
Er is nog hoop voor Duitsland en Europa dat dit noodlottige experiment van doorregeren, met lieden die niet willen beseffen dat zij in feite ver over hun houdbaarheidsdatum heen zijn, de mist ingaat.