Wind is niet gratis

Er is heel wat geschreven over het klimaat en het is duidelijk dat klimaatadepten die de mens de schuld van alles geven, nog steeds ruim in de meerderheid zijn. Inmiddels is het in algemene zin ook helder geworden dat niet alleen politici maar ook gepolitiseerde wetenschappers zich op dat klimaatkarretje hebben gehesen en te pas en te onpas data zodanig buigen dat politieke uitspraken hard gemaakt kunnen worden.

Green King Al Gore. Afb: Flickr.

Geld is zoals gebruikelijk de belangrijkste drijfveer voor die categorie wetenschappers. Wanneer ze zich niet zouden scharen achter politieke energie propaganda, is het snel gedaan met de subsidie stroom naar hun bedrijfskas. Gelukkig zijn er nog wetenschappers en publicisten die gebruik maken van het internetmechanisme om zich te verzetten tegen die propaganda en zich inspannen om de burger op een evenwichtige manier te informeren. Die burger kan dan zelf beslissen welke afrit hij op de energie weg wil nemen.

Daarom is het handig om websites in het archief te hebben die wel ongekleurde informatie verstrekken over onderwerpen die voor de gewone burger met een goed verstand lange tijd ongrijpbaar zijn geweest. Wind en zon energie in het algemeen benoemd onder de noemer Groene Energie is een van die onderwerpen. De demissionaire Minister Kamp bijvoorbeeld maakt gebruik van het gebrek aan voor de doorsnee burger toegankelijke en begrijpelijke informatie om diezelfde doorsnee burger achter zijn Groene Energie karretje te spannen.

Een van die publicisten is Gert-Jaap van Ulzen en een van die websites is Opniez.nl, die samen op 17 september middels het artikel “Het kostbare fiasco van windenergie en zonnestroom” met als subtitel “miljardenproject zonder kosten-baten analyse” de geïnteresseerde website volger informeert hoe hij ook naar de veronderstelde verworvenheden van Groene Energie zou kunnen kijken. Het ontbreken van een kosten-batenanalyse om duidelijk te maken waarom Nederland zich sneller en intensiever zou moeten inspannen om fossiele energie te vervangen door Groene Energie, is de crux van het verhaal. Waarom een degelijke kosten-baten analyse ontbreekt, is wel duidelijk. Net als bij de migrantenproblematiek kan dat bij een verkiezing ten koste gaan van het gewenste verkiezingsresultaat, omdat de belastingbetaler constateert dat hij bij de neus is genomen. Dat is niet wat het politieke kartel voor ogen heeft. Die houdt de man en vrouw in de straat dom om het financieren van politieke hobby´s schaamteloos te kunnen voortzetten.

Van Ulzen begint zijn uitleg met de volgende tekst

In het Energieakkoord is afgesproken dat Nederland 14% duurzame energie zou realiseren in 2020. Bij de totstandkoming van dat akkoord heeft alles en iedereen aan tafel gezeten, behalve degenen die de rekening daarvan krijgen: de belastingbetalers. De leden van de Tweede Kamer mochten nog even tekenen bij het kruisje en zo werd het duurste project ooit in de Nederlandse geschiedenis vormgegeven.

In feite bevestigt dit eerste tekstdeel een aantal zaken. Ten eerste, het dedain waarmee de wetgevende en uitvoerende macht de belastingbetaler behandelt. Hij mag wel betalen voor de hobby van een gesloten groep, maar mag niet meepraten over de doelmatigheid van de som die namens hem door de uitvoerende macht uit de staatskas wordt gehaald. Het gegeven dat het Parlement alleen maar mag instemmen en mede door het gebrek aan kennis en ervaring namens de belastingbetaler niet in beschouwing mag nemen of het allemaal wel evenwichtig in elkaar steekt, is het tweede opmerkelijke facet. Wat dit tekstdeel ook bevestigt is het feit dat de politieke elite in Den Haag wel gemotiveerd is om zijn eigen energienorm (benadrukkend dat die in het verlengde ligt van het klimaat akkoord van Parijs) van 14% in drie jaar te realiseren, maar geen geld extra wil uitgeven om te voldoen aan de binnen NATO afgesproken 2% norm om het Defensie apparaat op weg te helpen. De feitelijke constatering van de demissionaire Minister van Defensie dat de Krijgsmacht zijn grondwettelijke taken niet meer kan uitvoeren, heeft niemand in het Haagse bos nachtmerries bezorgd. Gezien het hoge percentage onopgeloste zaken is die constatering ook van toepassing op het Politie apparaat, dat tegenwoordig deel uitmaakt van de controlerende macht[1]. Het tekstdeel bevestigt ook het polderen in een acherafkamertje met gelijkgezinden. In feite zijn deze kanttekeningen voldoende om met een scheef oog te kijken naar politieke inspanningen om voor de komende vier jaar een acceptabele verdeling van het BNP in elkaar te schroeven.

Van Ulzen onderstreept in zijn artikel herhaaldelijk waar het aan schort. Het wensdenken om onafhankelijk te zijn van het fossiele energie geboefte en het beperken van CO2 emissie drijft de snelheid en dus ook de kosten van de transitie naar Groene Energie m.i. progressief op. Het spookbeeld van de JSF ontwikkeling komt op het netvlies van de belasting betaler: het duurt steeds langer en het wordt steeds duurder. Voortdurend wordt het succes van de Energiewende in Duitsland als lichtend voorbeeld naar voren gehaald vermoedelijk met de achterliggende gedachte dat de belastingbetaler de juistheid van die vergelijking toch niet kan natrekken. Hij is te dom en te lui.

Van Ulzen verstrekt informatie om met succes uitspraken als “Duitsland is voor 30% al duurzaam” en “ Nederland is het vieste  jongetje van het Europese klasje” scherper aan te zetten. Wat die laatste uitspraak betreft zou men kunnen vaststellen dat de Nederlandse meisjes daarvan geen deel uitmaken en wel aan de geaccepteerde schoonheidsnormen voldoen.

Uit een rapport van het Bundesministerium für Wirtschaft und Energie blijkt dat die schone energie weliswaar 18% van de totale Duitse energie behoefte dekt, maar dat is volgens van Ulzen een bruto waarde. Wanneer transport, warmte etc. daarvan afgehaald worden, is dat netto slechts 3.3%. Daarvoor wordt de Duitse belastingbetaler voor €700 per jaar extra aangeslagen. In die optimistische vergelijking staat de komma dus te ver naar rechts. Wonend in Duitsland kan ik de energiekosten verhoging van die Energiewende uit eigen ervaringen onderschrijven.

Hij ondergraaft de mythe dat windclusters fossiele kolen- of gascentrales vervangen, zelfs compleet kunnen vervangen. Een windpark levert geen stroom wanneer het niet, niet hard genoeg of te hard waait. Bij windclusters op land is dat driekwart van de tijd het geval en op zee de helft van de tijd. Die perioden van tijdelijke of gedeeltelijke energiestop zal door andere opties zoals de bestaande kern, kolen of gascentrales gecompenseerd moeten worden. Van een vervanging van old school energie centrales kan daarom onder de huidige condities geen sprake zijn.

Ook het subsidieloze offshore windclusters fabeltje ondergraaft hij. Volgens hem is dat maar de helft van het verhaal. De tenders[2] waarbij geen subsidie meer gevraagd wordt, worden uitsluitend gerealiseerd op voorwaarde dat de investeringskosten verder dalen, de prijs voor CO2 stijgt en de marktprijs voor stroom stijgt. Dat laatste kan een onpasseerbare hindernis worden.
Als er meer windclusters gebouwd worden, meer stroom wordt geproduceerd, zal de stroomprijs verder dalen. Omdat er geen tekort aan stroom is, zal de marktprijs voor stroom harder dalen dan de investeringslasten van nog te bouwen windclusters. Het financiële gat moet worden gevuld met belastingen die gedragen worden door de gebruiker. Dan is er niet minder, maar zelfs meer subsidie nodig voor duurzame energie.

In Duitsland heeft het energie bedrijf EnBW aangegeven zonder subsidies een offshore windcluster te willen realiseren. De staat heeft een 10% belang in EnBW en het bedrijf kan daarom financiële tegenvallers afwentelen op de aandeelhouders zoals Duitse overheden. Die zullen niet nalaten om hun verlies door belastingverhoging te compenseren. Zonder subsidie geen zakenovereenkomst. CO2 besparing door de transitie blijkt ook maar een deel van het verhaal te zijn. In Duitsland vervangt met de Groene Energie vooral CO2 vrije kernenergie. Dat is in Nederland niet beter, omdat de behoefte aan fossiele stroom niet afneemt.

Volgens van Ulzen is gratis geld een geïnstitutionaliseerde misvatting. Is de Algemene Rekenkamer mede daardoor niet in staat om te berekenen wat de beleidsrichtlijn 14% duurzame energie in 2020 kost. Dat uiterst merkwaardig. Desondanks blijkt Nederland (politieke kartel en niet de belastingbetaler) inmiddels €37,7 miljard aan subsidies toegezegd te hebben om het percentage duurzame energie met 1,43% te doen stijgen naar 6,15% in 2020. De Nederlandse belastingbetaler zal daarvoor €315 per huishouden per jaar gedurende 15 jaar voor 1,43% extra duurzame energie uit eigen beurs moeten betalen.

Hoewel de verdeling van het BNP nog niet bekend is, zal het er wel weer op uitdraaien dat Zieligheid en Milieu industrie de voorkeur bij die verdeling zullen krijgen boven veiligheid, onderwijs en medische verzorging. De burger wordt gepaaid met de belofte dat “geld naar de burger zal rollen” om vervolgens te worden geconfronteerd met een verhoging van de lagere BTW, Gemeente belastingen, hoger eigen risico en hogere zorgpremies. Datzelfde spelletje wordt al jaren gespeeld met de belofte van een goedkopere en schonere energie, want de doorsnee burger constateert dat zijn portemonnee niet voller maar leger raakt.

Wind is niet gratis.

———————————————————

[1] Justitie is de andere component.

[2] een afwegingsprocedure voor het verkrijgen van een dienst of product in het economisch verkeer of aanbesteding.