Brexit: Nederlands paspoort exit

Premier Rutte heeft gezegd dat Nederlanders die na de Brexit een Brits paspoort aanvragen, daarna hun Nederlandse paspoort zullen moeten inleveren. Daarover berichtte de Volkskrant afgelopen zaterdag. Hij kwam tot die uitspraak in reactie op de door 22.000 mensen ondertekende petitie ‘eens Nederlander, altijd Nederlander’.

Afb: Wiki. https://nl.wikipedia.org/wiki/Bestand:Paspoort_NL.jpg

Deze reactie van de premier valt natuurlijk toe te juichen, zeker nu hij eraan toevoegde dat ‘het tegengaan van een dubbele nationaliteit voor dit kabinet nog steeds het uitgangspunt vormt’. Nederlanders die ervoor kiezen elders te gaan wonen raken hun Nederlanderschap kwijt en dat is een prima zaak. Zowel hun toekomstige natie als de onze hebben niets aan rondslingerende documenten die meerdere nationaliteiten claimen. Bovendien zou het nieuwe thuisland van onze-voormalige- landgenoten er voortdurend aan moeten twijfelen waar hun eigenlijke loyaliteit ligt. Een beroep op min of meer het ‘geboorterecht’ van de petitie-ondertekenaars is onterecht: niet de plaats van geboorte is bepalend, maar de vrije keuze voor het burgerschap in een ander land en de daaruit volgende loyaliteit. De Volkskrant licht in het artikel verder de ‘strenge Nederlandse wetgeving’ toe, die er vooral op gericht zou zijn de integratie in ons eigen land te bevorderen door ‘nieuwe Nederlanders’ te dwingen voor één paspoort te kiezen. En over dat laatste valt natuurlijk wel het nodige op te merken. Want hoe zit het dan eigenlijk met de enorme stoet van politici in ons land die, ondanks hun dubbele nationaliteit, geen strobreed in de weg wordt gelegd? Sterker: de enkele keer dat er in een debat in de Tweede Kamer aandacht aan werd besteed, werd PVV-voorman Wilders telkens de Kamer uit gehoond. Toch moeten er vraagtekens worden gezet bij de loyaliteit van dergelijke politici, die claimen van hun oorspronkelijke paspoort niet af te kunnen komen vanwege wetgeving in het land van de andere nationaliteit.

Zo was de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb, zowel Marokkaan als Nederlander, eerder dit jaar op bezoek in Marokko. Hij ontmoette daar onder meer Anis Birou. Deze Marokkaanse minister onderhoudt contacten met Marokkanen die woonachtig zijn in het buitenland. Dat Marokko zo’n functie heeft ingeruimd in het landsbestuur zegt eigenlijk al genoeg, maar dat Aboutaleb  als burgemeester in Nederland(!) vervolgens zo’n Marokkaanse functionaris nog bezoekt ook, zegt mogelijk meer. Ook gaf Aboutaleb voor de lokale zender Ie360 een interview waarin hij onder andere het gebruiken van de islam voor politieke doeleinden toelichtte. De voorzitter van de Tweede Kamer, de tweepaspoortige mevrouw Arib, is bepaald ook nog niet van alle verdachte smetten vrij. Nadat zij in november 2006 niet was herkozen in de Kamer, werd Arib lid van de werkgroep ‘Conseil Consultatif des Droits de l’Homme’ (CCME, ofwel de Hoge Raad voor Marokkanen in het buitenland), die de Marokkaanse koning moest adviseren over een nieuw Marokkaans migratiebeleid. Uiteindelijk kwam Arib in 2007 alsnog in de Kamer. Begin 2010 kwam zij opnieuw in het nieuws omdat ze een congres van die club in Marrakech had bijgewoond, betaald door de Marokkaanse regering.

Wanneer we verder eens kijken naar de loyaliteitsbetuigingen die medelanders met b.v. een Turks paspoort als tweede nationaliteitsdocument ons land betuigen, dan moesten wij maar vaststellen dat die loyaliteit ook in die kringen uiterst twijfelachtig is. Of het moet zijn dat wij Turkse politieke demonstraties (met bijbehorende intimidaties) voor zoete koek verslijten en, zoals onze regeringen veelal doen, dit als ‘tijdelijke oprispingen’ kwalificeren.

Dubbele agenda’s?

Aan de ferme uitspraak van onze premier over in het buitenland woonachtige (en daar werkende) landgenoten zou hij moeten worden gehouden, in het bijzonder waar het de dubbele loyaliteit van vele allochtonen in ons land zelf betreft. Zeker waar het om allochtonen gaat die blijk geven zich te verzetten tegen integratie en dus kennelijk geen enkele loyaliteit jegens ons land voelen. Dat betreft in de eerste plaats politieke functies, waar bijvoorbeeld Aboutaleb, Arib en recentelijk Marcouch (als aanstaande burgemeester van Arnhem) de schijn van een dubbele agenda tegen zich hebben door hun optredens. Weliswaar is Marcouch nog niet betrapt op te vergaande contacten met de overheid van zijn moederland, maar zijn uitdrukkelijke aanhankelijkheid aan het adres van de bedenkelijke sheik Al Qaradawi geeft te denken. In ieder geval staat die voorkeur op zeer gespannen voet met onze democratie en cultuur. Al Qaradawi is de auteur van een in 1990 verschenen manifest onder de titel ‘Priorities of the Islamic Movement in the West’. Hierin zet Al Qaradawi stapsgewijze uiteen hoe het Westen veroverd moet worden door de moslims.

En terwijl onze premier zich druk schijnt te maken over de dubbele nationaliteit van Nederlanders elders, accepteert zijn kabinet de aanstelling van een tweepaspoortige aanhanger van deze Al Qaradawi tot burgemeester.