Geen Peil

Op maandag ook per ongeluk naar de uitzending van Pauw gekeken? Bij het spelen met de afstandsbediening kwam ik op dat programma terecht en na 30 seconden heb ik mijn TV diep bedroefd uitgeschakeld. Drie hevig gebarende mannen die het blijkbaar mentaal en moreel niet konden opbrengen om een dame uit te laten spreken die hun mening niet deelde.

Het gebrek aan respect droop er van af en de manier waarop twee van de drie haar behandelden deed mij in die 30 seconden denken aan de opstelling van bepaalde groepen moslims en Haagse Tokkies, die voortdurend roepen dat het enige recht van een vrouw het aanrecht zou moeten zijn.

Patricia Chagnon. Afb: scr. NPO-Youtube.

Patricia Chagnon[1] versus Pechtold, Freriks en Pauw. Een dame tegen drie mannen en nog kregen die dit vrouwelijke power house met argumenten er niet onder. Een dame met een grote innerlijke beschaafdheid met een aangenaam vermogen om dingen op een eenvoudige manier onder woorden te brengen. Een persoon die van nature naar een ander kan en wil luisteren en die uit te laten praten. Zelfs als ze op een onbeschofte manier voortdurend geïnterrumpeerd wordt. Een dame dus. Respect, beschaafdheid en het vermogen om te luisteren waren in die dertig seconden door die drie mannen vermoedelijk op vakantie gestuurd. Drie mannen die zich blijkbaar als verbale straatvechters aan de kijkende Nederlander wilden presenteren. Ordinair was het in ieder geval wel.

Over een man als Freriks maak ik me al decennia geen zorgen. Hij is iemand die denkt een mening over de wereld om hem heen te kunnen vormen door het straatbeeld dat hij vanuit zijn raam kan bestuderen, als referentiepunt te nemen, Onder het motto “ik woon in Frankrijk en weet het dus altijd beter dan jullie wat in dat land gebeurt” onderstreept hij alleen media uitingen te lezen die zijn ongewogen opinie bevestigen. Op basis van mijn directe ervaringen met media vertegenwoordigers in Bosnië, Nederland en USA beschreef ik in eerdere artikelen een dergelijke opstelling als pack journalism, advocacy journalism en journalism of attachement[2]. En Freriks die zich zelf graag neerzet als een puntige journalist die het beestje bij de naam noemt, heeft zich decennia geleden bij die club gevoegd. Op politiek gebied een onbelangrijke evangelist.

Over een man als Pechtold zou ik me eigenlijk ook niet meer moeten verbazen. De man neemt anderen de maat en heeft daarvoor een eigen meetlat in elkaar geknutseld. Zo vertoonde hij de laatste maanden de ongelooflijke onbeschoftheid om een democratische gekozen president herhaaldelijk te schofferen en hem te betichten van seksistisch gedrag. Hij papegaaide dankbaar teksten uit de liberale pers en kopieerde daardoor de instelling van liberale Amerikaanse politici. In die dertig seconden maakte hij duidelijk dat vrijheid van meningsuiting een grondrecht van de liberale mens is en maar één soort gelijk is nl. het gelijk van de liberale politicus. Die scene van dertig seconden onderstreepte ook dat emancipatie een term is waarmee te pas en te onpas de conservatieve mens om de oren geslagen kan worden. Helder werd dat een stuitend gebrek aan inlevingsvermogen en respect karakteristieken van leden van de Politieke Elite – of zoals anderen het noemen Politieke Kartel – zijn. Pechtold bewees in die korte tijdspanne zijn beperkte intellectuele lenigheid en het gebrek aan vermogen om argumenten van anderen in de juiste context te plaatsen en te ondergraven en eigen argumenten hard te maken. Eigenlijk is Pechtold gewoon een vervelend mannetje, die geniet van zijn selectieve verontwaardiging.

Pauw is Pauw. Een man die te vaak heeft bevestigd dat hij niet het talent heeft om discussies in goede banen te leiden, waardoor die discussies in ruis eindigen. Hij laat zich door de hogere partijleiding dwingen om gasten die niet het linkse gedachtegoed koesteren en uitdragen, te behandelen als politieke paria´s met de bedoeling karaktermoord te plegen[3].

De drie heren aan de tafel wilden bewijzen politieke en journalistieke alfamannetjes te zijn en gingen er aan voorbij dat zij daarbij seksistisch gedrag vertoonden. Om te voorkomen dat mij verweten wordt een onjuiste term te gebruiken, citeer ik de uitleg in Wikipedia:

“het vellen van een waardeoordeel op grond van iemands sekse. Dit kan leiden tot discriminatie, waarbij mensen verschillend behandeld worden. Bijvoorbeeld in taalgebruik. Seksisme kan leiden tot vormen van onderdrukking”.

Kijkend naar de opstelling van de drie en de manier waarop zij de enige dame aan de tafel behandelden, kan worden gesproken over seksisme in optima forma. Daarom voelde ik na die 30 seconden plaatsvervangende schaamte. Nog geen dag later informeerde de demissionaire vice minister president het Nederlandse Volk dat de overheid niet meer adverteerde op de website van Geen Peil. Die is volgens de linkse normstelling te seksistisch. Hij heeft blijkbaar het optreden van zijn parlementaire collega bij Pauw gemist en nooit de links georiënteerde teksten op Joop.nl gelezen.

Aan de tafel zat ook Aad de Mos, een van mijn voormalige voetbal kameraden uit mijn korte semi profperiode bij ADO. Aadsje in goed Haags zat verbaasd om zich heen te kijken. Vermoedelijk had hij zelfs in de voetbal arena nog niet zoveel op de persoon gerichte vijandigheid en boosheid ervaren. Ik begrijp dat wel, want op het voetbalveld heb je nog enig respect voor de voetbal kwaliteiten van een ander. Ik las in een van onze hooggeprezen media bronnen, dat hij daarna nog in de gelegenheid werd gesteld om de juistheid van de keuze van onze voormalige ploeggenoot Advocaat als de nieuwe oude Bondscoach aan het Nederlandse volk uit te leggen. Arme Aad.

Steeds vaker heb ik het gevoel dat Nederland een politiek instituut voor moreel gedeformeerden is geworden, waar een gebrek aan normen en waarden, de maatstaf voor de sociale omgang van de linkse gutmensch met anderen is. Links bepaalt tegenwoordig niet alleen wat wel of niet nepnieuws is, maar ook wat wel of niet fatsoenlijk is. Gelet op de manier waarop mannetjes als Pechtold, Freriks en Pauw dat in de praktijk brengen, blijf ik liever mijn eigen koers varen.

——————————————————

[1] Patricia Chagnon woont al sinds de jaren ’90 in Frankrijk en zit namens het Front National van Marine Le Pen in de gemeenteraad van Abbeville, en in het regionale parlement van Picardie.

[2] Reporters worden actieve deelnemers in het conflict waarover zij schrijven, waardoor zij een actieve, leidende en opinievormende rol gaan spelen in het publieke debat over het conflict.

[3] De pogingen daartoe met Rutte en Jan Roos als doelwitten, onderbouwen die vaststelling.