Politici in Den Haag leggen voortdurend een verband tussen migratie, ontwikkelingssamenwerking (OSW) en vergrijzing. Daarmee willen ze het argument aandikken dat migratie voor de doorsnee Nederlander een goede zaak is.
Parallel-poort. Afb: Henk Mulder.
Herhaaldelijk wordt de huidige migratieproblematiek met de term ‘vluchtelingencrisis’ omschreven als tweede argument om de doorsnee Nederlander er van te overtuigen dat het opnemen van arme drommels de compassie en empathie van de Nederlandse burger accentueert. Dat is de boodschap die de politiek de Nederlandse samenleving herhaaldelijk probeert te verkopen.
.
Niet iedere migrant is een vluchteling
Mensen zijn vluchtelingen geworden omdat gewapend geweld hen heeft gedwongen huis en haard te verlaten en op zoek te gaan naar veilige plaatsen waar het oude bestaan weer kan worden opgenomen of een nieuw bestaan kan worden opgebouwd. In het verleden waren klimaatverandering en binnenvallende nomaden die dwingende factoren om huis en haard te verlaten. Maar niet iedere migrant is een vluchteling. In de huidige realiteit blijken uiteenlopende migratie-aanjagers een dwingende rol te spelen. Door die verschillen kunnen (delen van) mensenstromen bij aankomst in een opvangland in diverse categorieën geplaatst worden, kan een onderscheid gemaakt worden in een vluchteling, een gelukszoeker en/of een querulant.
Migratie-aanjagers
Op plaats 1 staat de aanzuigende werking van de heerlijkheden van de westerse verzorgingsstaat in combinatie met de verregaande tolerantie van de doorsnee westerse samenleving, gesymboliseerd door policor politici/politieke partijen en een uitgebreide, goed georganiseerde en invloedrijke zieligheidsindustrie. De aanzuigkracht wordt gegenereerd door het verschil in welvaartsniveau tussen herkomstland en migratieland. Op plaats 2 – met stip – staat de export van het islamitisch extremisme als doeltreffend instrument om westerse samenlevingen te destabiliseren en op termijn de zo lang verlangde ummah te kunnen realiseren. Het manco van een doeltreffende veiligheidsstructuur, gecombineerd met een mild straffende rechterlijke macht en een transparant samenlevingsmodel, verruimt de kansen voor dat extremisme om o.m. invloed in westerse instituten te krijgen. Op plaats 3 staat de politieke veiligheidssituatie die kan worden gecombineerd met een beleid van z.g. onveilige herkomstlanden om arbeid als economische factor uit te buiten. Export van arbeidskrachten om binnenlandse problemen zoals gebrek aan geld, werkeloosheid, schaarse kennis en kunde, op te lossen en naast de gebruikelijke schuldafkoop in de vorm van OSW-gelden, harde euro’s en dollars binnen te krijgen
Twee van de drie migrantencategorieën zijn niet of deels bereid de normen en waarden van het opvangland over te nemen en zich conform de regels binnen die samenleving te bewegen. Die twee categorieen brengen door hun afwijkende invulling van het dagelijkse leven en hardnekkig toepassing van de beginselen van hun tribaal georiënteerde cultuur, de westerse verzorgingsstaat of welvaartsstaat in troebel vaarwater. In het noorden en westen van Europa kunnen legio voorbeelden van de negatieve effecten van die twee categorieën gevonden worden.
Ontwikkelingssamenwerking en migratie
Haagse dwaallichten willen ons al decennia doen geloven dat het OSW-budget in het huidige volume gehandhaafd moet blijven om de instroom van migranten te kunnen beperken. Die vaststelling kent twee zwakke aspecten. Enerzijds heeft het effect op een klein deel van de migrantenstroom; anderzijds negeren ze bewust de eigen vaststelling dat het overgrote deel van die gelden in verkeerde handen en zakken terecht komt, dan wel verkeerd gebruikt wordt. Het geld dat is bestemd voor de getroffen delen van een bedreigde bevolking, komt daar nooit terecht. De structurele hongerperioden van SubSahel- volken en de schandalige toestanden waarin delen van de Haïtiaanse bevolking al decennia moeten leven, zijn de beste voorbeelden dat OSW en bedelacties via de media ineffectief zijn en zonder beleidsverandering zullen blijven. Mocht er een causaal verband bestaan tussen migratie en OSW, dan kan door die ineffectiviteit de instroom nooit gereguleerd, laat staan beheerst worden.
Vergrijzing en migratie
Veel politici leven in de veronderstelling dat migratie een van de betere oplossingen is voor de groeiende vergrijzing van de Nederlandse samenleving, waarvoor men impliciet de baby boomers verantwoordelijk acht[1]. De juistheid van die verhalen kan alleen worden aangetoond als directe[2] (en indirecte effecten[3] voor de Nederlandse samenleving cijfermatig onderbouwd worden, opdat voor de Nederlandse samenleving duidelijk is wat de gevolgen van migratie kunnen zijn. De beschikbare informatie ligt in de onderste lade van de bureaus van overheidsfunctionarissen of kluizen op diverse ministeries, maar wordt bewust niet gebruikt om de Nederlandse samenleving te informeren. De huidige realiteit in Noord- en West-Europa ondersteunt overigens die politieke vaststelling niet[4]. Blijkbaar vinden politici data niet relevant om een evenwichtig migratiebeleid te kunnen voeren, waarmee de druk op de Nederlandse verzorgingsstaat verlicht kan worden. Opmerkelijk.
Het SER-rapport van 1974 “Werving en tewerkstelling buitenlandse werknemers” constateerde dat arbeidsmigratie een van de slechtste opties is om het arbeidstekort te compenseren. Het onderkende de problemen die cultuurverschillen – vooral tussen de westerse en de islamitische cultuur – in een dichtbevolkte buurt kunnen veroorzaken en wijst op segregatie/gettovorming, discriminatie, spanningen, conflicten en andere desintegrerende effecten. In die periode bleven politici en onderzoekers zich bij debatten en discussies hardnekkig beperken tot de actieve arbeidsperiode van een migrant en effecten van werkeloosheid en post-productieve fase op de verworvenheden van de verzorgingsstaat, werden buiten beschouwing gelaten. Het gevolg was dat arbeidsmigratie in 1974 overging in gezinsmigratie en de ommekeer van tijdelijk naar permanent markeerde. De migrant en niet de overheid bepaalde de verblijfstijdsduur en politici benadrukten te pas en te onpas het belang van het behoud van de eigen identiteit. De negatieve effecten van ongecontroleerde migratie waren al in 1974 bekend en de politiek is gewoon op zijn handen blijven zitten.
Chaos en geweld
Het migratiebeeld is door de policorbenadering hopeloos complex geworden. Te veel beelden, te veel differentiatie, varianten, variatie, romantische semantiek. Daardoor blijkt het in Nederland onmogelijk te zijn om een evenwichtig beleid te concipiëren, te implementeren, op bruikbaarheid en toepasbaarheid te toetsen en te controleren. Richard Dreyfuss, een Amerikaanse acteur en Oscarwinnaar bracht het op 29 april 2017 als volgt onder woorden:
“People come from all over the world or are born into this nation without the values that we have here. That’s why they came here, to get them. And what are they? You can put them in opportunity, rise by merit, mobility, and freedom. That’s what we sell. And if you don’t want that, you’ve chosen the wrong place. And you don’t get a pass by being born here, you have to learn it. Even the Ten Commandments are not known at birth. You must learn them. And we must learn our values and if we don’t, we are fatally, fatally wounding ourselves. We will not have any way to really combat the ideas behind ISIS because we won’t know our own. And we have to”
Er zijn – getuige de vele overheids- en particuliere rapporten – in de afgelopen 50 jaar veel data op tafel gekomen, maar die zijn slechts bij de geïnteresseerde/betrokken elite (deels) bekend, omdat onder de noemer relativeringscircuit krachten werken die data van tafel (willen ) houden. Voor het relativeringscircuit zijn niet feiten, maar “goed zijn “ en “goed voelen” relevante criteria bij een eventueel debat over de migratieproblematiek.
Politici moeten begrijpen dat niet de parallelle wereld waarin zij blijkbaar leven, de yardstick moet zijn voor het overheidsbeleid, maar de realiteit waarin het gros van de Nederlanders zich staande probeert te houden. Door het beperkte politieke blikveld staat het loyaliteitsbeginsel – een van de pijlers waarop de verzorgingsstaat rust – onder zware druk en importeert de huidige generatie politici chaos uit Afrika en geweld uit het Midden-Oosten.
————————————————–
[1] Heden ten dage gaan vooral de jongere generaties voorbij aan de betere wereld die dankzij de baby boomers is ontstaan en kansen van jongere generaties groter en gevarieerder zijn geworden. De belangrijkste zijn het democratiseringsproces waardoor de individuele vrijheid groter is geworden; de emancipatie van de vrouw versneld is doorgevoerd, homorechten zijn erkend, evenals de rechten van fysiek en psychisch behinderden; recht op privacy is geïntroduceerd; OSW is geïnstitutionaliseerd en karakteristieken van de verzorgingsstaat zijn verfijnd en uitgebouwd. Niet vergeten mag worden dat spectaculaire culturele ontwikkelingen en veranderingen zijn doorgevoerd m.n. in de muziek en mode.
[2] Prijs/beschikbaarheid goederen en diensten als woning, arbeid.
[3] Overheidsvoorzieningen en bijbehorende lasten.
[4] In Duitsland blijkt meer dan de helft van de statushouders weinig lust te hebben in arbeidsparticipatie en liever uit de staatsruif willen consumeren. Ook in Nederland, België, Frankrijk, Zweden en Noorwegen is dat het beeld.
Hoe heetten vroeger jonge mannen ook al weer die dienstbaarheid aan hun land weigeren en afreizen? Stond daar doorgaans in de meeste landen ook niet een zware straf op?
Dat immigratie goed zou zijn voor Nederland en/of andere Europese landen is een loos argument uit een macro-economisch model ter lering voor eerste jaars economiestudenten dat baseert op het demografisch feit dat vergrijzing de beroepsbevolking en daarmee het BNP zal doen afnemen.
Dat fenomeen hangt Europa boven het hoofd behalve Engeland en, met name Duitsland zal binnenkort in al zijn voegen gaan piepen en kraken onder de dodelijke financiële druk die Mutti Merkel veroorzaakt met haar onnadenkende en onprofessionele optreden dat meerdere Europese landen dreigt mee te sleuren (behalve de verstandige centraal Europese landen die tijdig de hoge hekken hebben gebouwd en Juncker verteld hebben dat hij de boom in kan).
Dat loze argument gaat er volledig aan voorbij dat het pure noodzaak is dat de professionele kwaliteiten der plaatsvervangende immigranten op een gelijk of hoger niveau ligt dan dat van hun voorgangers ligt.
De practijk wijst echter uit dat het niveau der immigranten dermate laag is dat 99% van hen slechts aan de onderzijde figureert danwel werkeloos is en blijft en slechts grote problemen veroorzaakt, mede door criminaliteit en hoge groeicijfers (op last van Erdogan).
Kortom, wij zijn hard op weg om de communistische heilstaat te worden die John Kenneth Galbraith zo treffend beschreef : ” Under capitalism, man exploits man. Under communism, it’s just the opposite”. Alleen het Binnenhof gaat rustig door de baantjes te verdelen.