De komende weken bespreekt Sid Lukkassen, in drie delen, ‘Het failliet van de media en het einde van de moderniteit’. Dit is het onderwerp van zijn nieuwe boek en ook het onderwerp van een uitgebreide wetenschappelijke analyse vervat in een proefschrift, op grond waarvan hij in april hoopt te promoveren. Vandaag deel 1.
“Ze haten ons en willen ons vermoorden” – dit stelde Geert Wilders naar aanleiding van de vrachtwagen die op 19 december in Duitsland op een kerstmarkt inreed. Er vielen vele doden en gewonden: de aanslag is vergelijkbaar met die in Nice, waar een Tunesiër met een truck over een feestmassa heenwalste. Op dezelfde dag werd in Ankara een Russische ambassadeur doodgeschoten door een moslimterrorist. Mensen met kritiek op de islam moeten vrezen voor hun leven en al eerder werden de makers van satirische films en cartoons doodgeschoten.
Meerdere fundamentele beginselen van de moderniteit, zoals het vrije openbare leven en de democratie zelf, verliezen met deze ontwikkeling hun realiteitswaarde. Mensen leven in angst en al dat gepraat over vrijheid voelt steeds meer als fictie. Volgens Wilders is het zelfs zo dat niemand het volk beschermt: “Onze leiders verraden ons, een politieke revolutie is nodig.” Dit denkbeeld, het spreken over een politieke revolutie, dwingt ons tot herbezinning op de these van de Duitse filosoof Blumenberg. De vraag is of het einde van de moderniteit zich aandient, en er zijn signalen dat dit het geval is. In dit artikel zal ik dit analyseren binnen de Nederlandse situatie – kijkend naar Geert Wilders, zijn oproep tot politieke revolutie en zijn rechtszaak – en dit afzetten tegen de verkiezingsoverwinning van Donald Trump in de VS.
Geboorte en herfsttij van de moderne tijd
Blumenbergs theorie over de legitimiteit van de moderniteit stamt uit de vorige eeuw. Het drieluik heet Die Legitimität der Neuzeit (1966) en houdt in dat volgens Blumenberg het denkraam van de Middeleeuwen onvermijdelijk ineenstortte doordat de iconen en geheiligde instituties werden uitgehold en hun sacrale magie verloren. De scholastieke theologie nam God in bescherming tegen de gruwelen op aarde, zoals de uitbraak van de pest, door Hem als steeds abstracter en daardoor onkenbaarder voor te stellen. Hierdoor had de gelovige steeds minder houvast aan God en aan de kerk – zo werd het mogelijk om de aarde als zelfstandig bestaande sfeer te denken, dus los van het transcendente. De mens was op zichzelf teruggeworpen en werd zo gedwongen zich op nieuwe wijzen tot de aarde te verhouden: hij moest zich maar zien te bedruipen – Blumenberg noemde dit proces Selbstbehauptung. De mens ging nu als arbeider aan de slag in de schrijn van de natuur: de wetenschap kwam op de plaats van het geloof, de sacrale instituties verloren hun gezag en de democratie was geboren.
Daarom noemt Blumenberg de moderniteit legitiem, als een nieuw begin, als antwoord op de uitgeholde middeleeuwse rites, rituelen en instellingen, die hun begeesterende magie verloren. De vraag is nu of ditzelfde staat te gebeuren met de idealen van de moderniteit.
Oriëntatie op abstracte ‘democratische rechtstaat’ verschuift naar tastbare cultuur en straatbeeld
Een denker als Jacques Maritain kon in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog nog pleiten voor een “democratisch geloof” – met andere woorden: het heeft toch waarde dat u actief en passief kiesrecht heeft, al is de uitkomst dan niet naar uw wens? Net zo werd de EU geboren uit de slogan “lang leven Europa – nooit meer oorlog!” Maar dit zijn voor de generatie die vandaag opgroeit geen bevredigende antwoorden. De procedures van de democratie binden de mensen niet langer: zij verleggen hun aandacht naar de culturele inhoud, naar het straatbeeld, zoals de bouw van moskeeën en de kwestie Zwarte Piet. Mensen verplaatsen hun aandacht van politieke representatie naar showbusiness en directe belangenbehartiging: Donald Trump is hier een voorbeeld van. En precies op het fenomeen van zijn verkiezingswinst zal ik nu dieper ingaan.
Nu de stofwolk rond Trumps weerspannige overwinning langzaam gaat liggen en de eerste schok voorbij trekt, is het tijd om na te gaan wat dit nu écht betekent voor de representatieve democratie. Want dit lijkt in eerste opzicht een “once in a century black swan event”: een uitslag die niemand zag aankomen – zeker de media niet – en waarop over honderd jaar nog zal worden teruggeblikt. Want alle polls hadden het verkeerd en op tv bleken alle komedianten en talkshowhosts naderhand verbijsterd. In een boek dat binnenkort verschijnt, De Democratie en haar Media, betoog ik dat ondanks Fortuyn, Brexit en het Oekraïne-referendum de mainstream media nog steeds niks hebben geleerd.
Het is zonneklaar dat alle West-Europese mainstream media zich maandenlang onomwonden voor Clinton uitspraken. Los van de vraag met wie van beiden je jezelf het meest (of het minst) identificeert, valt nu misschien de bevolking eindelijk de schellen van de ogen wat betreft de vooringenomenheid van media. ‘God-Emperor Trump’ is een meme die rondgaat op het internet: op deze vergelijking met de overgang van de Romeinse Republiek op een keizerrijk kom ik later terug.[1]
Terwijl dit soort memes op het internet rondgingen is door mainstream media ook afgelopen week het ene pro-Democrat frame op het andere gestapeld. Een verslag over de lange wachtrijen bij stemlokalen: de schuld van rechtse Republikeinen die proberen om migranten weg te houden bij de stembus. Bij een verslag over vrouwelijke kiezers bracht de NPO een blanke vogelverschriktster in beeld met warrig haar (pro-Trump), tegenover een zwarte onderneemster met intellectuele uitstraling en een Starbucks c.q. Apple achtige lounge als achtergrond (pro-Clinton).
In De Democratie en haar Media analyseer ik wat er broeit in de representatieve democratie. Dit is een lijn van onbehagen die loopt vanaf Fortuyn en het Nederlandse referendum over de Europese grondwet tot Brexit, de bijna-uitverkiezing van een nationalistische president in Oostenrijk, de populariteit van anti-establishment politici als Bernie Sanders en Beppe Grillo en nu de uitverkiezing van Trump. Met o.a. de Trump-kenner Hajo Smit maakte ik analyses die er in de kern op neerkomen dat de politieke as verschuift.[2]
Ten aanzien van Trumps verkiezingsoverwinning blijkt uit het campagnebudget dat hij omgerekend 5 dollar uitgaf voor iedere stem: voor Clinton was dat het dubbele.[3] Dat is interessant – niet alleen omdat hij zeer rijk is maar ook omdat sinds de Tweede Wereldoorlog de kandidaat met het grootste media- en PR budget doorgaans won. Vooralsnog is het bemoedigend dat verkiezingen in de VS blijkbaar niet altijd te koop zijn. Desondanks zijn veel linkse mensen nu boos. Had Bernie Sanders het laten opnemen tegen Trump!, stellen zij.
Modder gooien voor de bühne
Was het Trump tegen Sanders geweest, dan hadden we een ‘eerlijkere’ campagne gezien in die zin dat het meer over ideologie en concepten was gegaan: over kapitalisme versus socialisme. Nu was het geen campagne over concepten maar vooral over persoonlijkheden – wie haat je meer? – zodoende ontaardde de verkiezing in moddergooien als mediaspel. Trump en Clinton zijn beiden kapitalistisch, maar Clinton bedreef identiteitspolitiek als verkiezingsstrategie, wat leidt tot culture wars en dus tot verdeeldheid, terwijl Trump uitdrukkelijk nationalistisch was. Nu rijst de vraag of dit Amerikanisme dient als optimistisch sausje om een diep verdeelde multi-etnische natie bijeen te houden. Vooralsnog stemden meer blanken op Obama dan op Clinton, dus een puur rassenvraagstuk is de verkiezingsuitslag niet.[4]
Anderzijds, als het Sanders tegen Trump was geweest, dan had het volk moeten kiezen tussen twee afwijkende buitenstaanders. In de huidige situatie koos het volk tussen verandering en een voortzetting van de status quo. Julian Assange van Wikileaks omschreef de status quo die Clinton verdedigde als “pay for play”: ze nam geld aan van vrouwenonderdrukkende regimes en oliesjeiks maar schilderde Trump af als de ergste vrouwenhater ooit.
————————————————————-
[1] http://www.informationliberation.com/files/trump_440_god_emperor.jpg (5/1/2017).
[2] https://www.youtube.com/watch?v=KzIDqvv2MgU&feature=youtu.be (5/1/2017).
[3] https://www.yahoo.com/news/under-5-trumps-votes-came-cheap-094550053.html (5/1/2017).
[4] www.therebel.media/wasn_t_white_vote_trump_s_big_gains_with_blacks_hispanics_women_youth_poor (5/1/2017).
De EU is een wangedrocht.Als ondernemer leerde ik een klein bedrijf kun je overzien bij een groot bedrijf is dat anders.Bij de EU heb je te maken met een te groot geheel met ook nog andere wetten en ook in dit geval nog eens met diverse culturen die verschillen van de vroegere EEG.
Bij totstandkoming hebben de politicie teveel naar hun eigen positie en salaris verbetering.
Geheel met de auteur eens als hij het failliet van de links-liberale moderniteit aankondigt.
Tijdens de koude oorlog heeft de uiterst effectieve Russische propaganda de basis gelegd voor de funeste, links-liberale ‘social-justice’ in onze westerse wereld. Die heeft in de USA dermate schrikbarende proportie’s aangenomen dat er een spontane tegenbeweging is ontstaan, waarvan Trump niet de ‘pater intellectualis’ is geweest, maar hij was wèl de man die toevallig op het juiste moment op de goed plek verscheen.
In Europa is dat funeste salon-socialisme ook doorgeslagen, hier te lande met de vernietigende practijken van ‘nieuw-links’ en Joop den Uyl en eindigend met de bemoedigende afstraffing van diens nazaten. Maar op Europees niveau kampen wij nog steeds met de door salonsocialisten gedomineerde EU met alle problemen vandien.
Na de vrije val van 2008 heeft de EU een decennium van stagnatie gekend, een stilstand door een funest gebrek aan politieke en financiëel/economische visie. Het federalistische model van Monnet was gedoemd vanaf dag één met diens sluipende usurpatie van macht door Brussel die gepaard ging met een wildgroei van het aantal lidstaten.
De geforceerde introductie van de Euro was het begin van het einde omdat de salonsocialisten in Brussel de noodzakelijke competentie voor deze greep naar de macht ontbeerden. Waar zij in slaagden was de economische afgrond tussen de noordelijke en zuidelijke lidstaten pijnlijk zichtbaar te maken, terwijl de noodzakelijke federale structuur zoals in de USA met één fiscaal systeem, één ministerie van financieën en één regering ontbrak en in historisch en cultureel opzicht de verschillen tussen de lidstaten op korte termijn onoverbrugbaar zijn.
Niet alleen is de onderlinge verdeeldheid binnen de EU evident, maar ook heeft deze ertoe geleid dat van buiten af diverse vijanden inspiratie hebben geput uit de schertsvertoning in Brussel waar de dominantie der salon-socialistische oude regenten niet langer wordt geaccepteerd door midden- en oost-Europese leden die geen boodschap hebben aan linkse ‘social-justice’ practijken omdat zij tientallen jaren aan den lijve hebben ervaren waartoe dat leidt. Zij weten waartoe Putin in staat is en zij weten uit een niet te lang verleden wat de gevaren van de Islam voor een vrije westerse maatschappij zijn.
Het zijn die lidstaten aan de oostzijde van de EU die een realistisch beeld hebben van de omsingeling van Europa die door Rusland en de Islamitische wereld op gang is gebracht en Europa in het laatste ‘verloren’ decennium tot een gevarenzone hebben gemaakt, reden waarom zij Juncker en Merkel keihard met de neus op de feiten drukken inzake migratie en veiligheid . Niet alleen migratie speelt daarbij, maar de Baltische staten hebben alle reden om bang te zijn voor het hernieuwde expansionisme van de ‘would-be’ tsaar Putin, die in Chechenie, Georgie, de Krim en de Ukraïne al hard kon toeslaan dankzij de slappe links-liberale agitator Obama, maar alleen respect heeft voor een mogelijke keiharde afstraffing. Harry Truman zei: ’speak softly but carry a big stick’, maar de desperate prietpraat die de afgelopen weken uit Brussel komt toont dat men daar niets geleerd heeft: glashard verder met de federalisatie van Europa en zelfs voorstellen voor een met Nato concurrerende organisatie…. Wat een gotspe! Putin heeft niet voor niets angst voor de Nato maar zou kinderlijk blij zijn als die vervangen wordt door de linksliberale padvinderij uit Brussel o.l.v. Don Quichote Juncker en Sancho Panza Timmermans.
Dat nu, in reactie op de Brexit, dezelfde clowns met hun luid blaffende huisdier Verhofstadt nog eens de UK te lijf wil gaan om vooral maar te laten zien dat het verlaten van de EU geen sinecure zal blijken, getuigt wel van het meest absurde gebrek aan visie.
Wie heeft nog vijanden nodig, nu Turkije meer en meer naar Rusland beweegt, terwijl de links-liberale non-valeurs in Brussel proberen om Engeland zoveel mogelijk tegen ons in te nemen? Zien zij echt niet in dat wij Engeland niet alleen als handelspartner maar ook als strategische en militaire partner héél hard nodig hebben?
Zowel Putin als Erdogan als de geduldige Sharia mikken op de gedegenereerde ‘links-liberale-zachte- onderbuik’ van Europa, d.w.z. de salon-socialisten zoals Pechtold, Rutte, Klaver en Asscher die ons land maar al te graag in de uitverkoop doen terwijl de oostelijke lidstaten van de EU geen last hebben van die socialistische vloek en als enigen een barrière opwerpen tegen die toenemende agressie.
De EU moppert over Trump omdat die hen duidelijk maakt dat hij hun, met al hun gepruts op politiek en economisch terrein, als niet meer dan een ‘quantité négligeable’ ziet, een politiek verwaarloosbaar relikwie dat eerst maar eens aan de afgesproken Nato verplichtingen moet gaan voldoen en verder de eigen broek maar moet gaan ophouden. Ook het Europese gemodder in Griekenland, waarin het IMF niet langer moet worden meegezogen, moet afgelopen zijn. Trump zegt wat velen denken, breek de EU op!
Dat geldt ook voor ons: wij hebben geen politiek-links Europees Hof nodig dat onze wetgeving en politiek probeert naar links te duwen, wij hebben geen links experiment nodig dat dagelijks probeert de zieke Euro in stand te houden tegen niet te becijferen kosten, want de EU is en wordt geen federale staat onder leiding van operettefiguren als Juncker en Timmermans. Dat kan niet meer onder het kleed geveegd worden en de meeste politici lijken eindelijk ook in te zien dat de Brexit de facto helpt om helderheid te brengen.
Er zijn nog politiek-correcte EU fossielen uit een ander tijdperk zoals het door het salonsocialisme intern verscheurde Frankrijk,waar uit pure wanhoop een pedante padvinder als Macron komt bovendrijven, de Franse versie van Klaver en het Italiaanse parlement is binnen één jaar waarschijnlijk meer dan 50% anti-EU.
Griekenland verzet zich zwakjes, maar er zijn landen die de critische massa hebben om zich effectief tegen het EU-streven naar dominantie te verzetten; de UK is de eerste maar niet de laatste die de links-liberale terreur nu afschudt middels de Brexit.