De Tweede Kamer neemt steeds meer afstand van de samenleving en lijkt daarmee allerminst een politieke afspiegeling van diezelfde samenleving. Dat is de beste conclusie na het ‘debat’ omtrent de vluchtelingencrisis afgelopen donderdag. Vorig jaar oktober slaagde de Kamer er ook al niet in behoorlijk bij de les te blijven in een vluchtelingendebat en ook nu bleek dat een te lastige charge. Waar de samenleving al een vrij heldere keuze heeft gemaakt: grenzen voorlopig dicht en voor de reeds aanwezige vluchtelingen geldt de simpele regel ‘aanpassen of opkrassen’, daar komen de politici niet verder dan over elkaar heen buitelen wie de hoogst verheven innerlijke moraal etaleert. Mooi, maar de samenleving kan zich deze luxe niet langer permitteren. De burgers dragen in alle opzichten (integratie, huisvesting, veiligheid, belastingen) de lasten van deze moraalridders.
Politieke standaard 2016… Afb. Wikimedia
Opnieuw was de discussie over het feitelijke probleem dus ver te zoeken. Met Wilders als eerste spreker, lag het bijna voor de hand dat het optreden van de minister-president als komediant werd belicht en vanzelfsprekend ook de dagelijks rondvliegende doodswensen door de linkerzijde aan het adres van Wilders. Dat zich vervolgens een debat ontspon dat alweer uitmondde in ‘Wilders tegen de rest’ mag de Kamer zich aanrekenen. De voorzitter niet uitgezonderd overigens… Conclusie: het vluchtelingendebat wordt liever niet gevoerd of zelfs gefrustreerd opdat het grootse deel van de Kamer zich geen ethische buil kan vallen.
Laten we nu eens heel simpel een aantal zaken langslopen die in de Tweede Kamer niet werden besproken en in de huidige Kamersamenstelling ook niet zullen worden besproken:
- Verreweg de grootse groep van ‘vluchtelingen’ maakt ten onrechte aanspraak op die titel. Velen komen helemaal niet uit Syrië (dat was het frame lange tijd, nietwaar?) maar hebben zich voor geld papieren aangeschaft die dat zogenaamd ‘aantonen’ of hun papieren simpelweg weggegooid. De meerderheid komt uit andere landen waar helemaal geen oorlog heerst;
- Er gaan enorme bedragen om in de vluchtelingenindustrie. De enorme bedragen die vluchtelingen uitgeven aan mensensmokkelaars, komen niet in het circuit van de vluchtlanden. Bovendien worden de nog veel grotere bedragen die de opvanglanden besteden aan opvang, niet in het reguliere economische circuit van die opvanglanden benut. Aan beide zijden ontstaat een enorm verlies;
- De meerderheid van de ‘vluchtelingen’ bestaat uit vitale jonge mannen, waardoor die ontvluchte landen beroofd worden van arbeidspotentieel en dus van economische wendbaarheid en sociaal noodzakelijke veranderingen;
- De druk op de sociale zorg van de ontvangende landen wordt onevenredig groot. In Europa heerst al hoge werkloosheid en staat de gezondheids- en ouderenzorg ook al jaren onder hoge druk. De ongebreidelde asielzoekersinstroom versmalt alle budgetten en de eigen bevolking betaalt de hoge prijs;
- Wij ontvangen niet allen ‘vluchtelingen’, maar ook culturen, ideologieën en religies die vanuit ons perspectief niets minder dan barbaars, inferieur en achterhaald zijn. De mate waarin wij in het verleden zijn geslaagd dergelijke groepen te integreren, schept weinig positieve verwachtingen voor de toekomst;
- De autochtone bewoners van Nederland zien hun cultuur, normen en waarden, en zelfs mensenrechtelijke opvattingen, als sneeuw voor de zon verdwijnen. Dat zorgt voor een onrust die iedere samenleving op den duur betaalt met chaos en revoltes.
Maar zelfs naast deze voor de hand liggende discussiestof, kwam tot dusver niemand op het idee de vraag te stellen in hoeverre het nu eigenlijk gebruikelijk is dat ‘vluchtelingen’ meteen de asielaanvraag worden ingeloodst met bijbehorend recht op de toch al schaarse huizen, sociale uitkeringen voor levensonderhoud, zorg, wonen en niet te vergeten: gezinshereniging. Sterker nog: de ‘vluchtelingen’ eisen het al slechts enkele weken na aankomst en leken dus al enigszins op de hoogte. En vluchtelingen gaan over het algemeen na het uitbreken van de vrede toch graag weer naar huis.
De Tweede Kamer lijkt in meerderheid niet bereid de feiten te benoemen zoals ze zijn. Liever worden allerlei instrumenten aangewend om feiten te verdoezelen of te bagatelliseren. Desnoods wordt de publieke omroep voor dat klusje ingezet, resulterend in verschillende staaltjes marxistische brainwashing.
En dat terwijl het zonneklaar is dat een heel groot deel van vreemdelingen hier onder valse voorwendselen beroep doen op levenslange verzorging door de Nederlandse belastingbetalers. Daar moeten we toch snel op een eenvoudige manier een einde aan kunnen maken.