Zorgen om de zorg

De ChristenUnie in de Tweede Kamer (en die niet alleen – R.O.) is woest over de ontslagvergoeding voor een directeur van de zorgorganisatie Driezorg in Zwolle, meldt De Telegraaf. Wim Rave vertrok na een “verschil van mening” met een bedrag van 426.000 euro, maakte de partij op uit het jaarverslag over 2015.

Zorggeld.

ChristenUnie-Kamerleden Carla Dik-Faber en Carola Schouten willen niet alleen opheldering van de minister van Volksgezondheid, maar ook van die van Binnenlandse Zaken, die er alles aan zou moeten doen om buitensporige inkomens aan banden te leggen. De partij vindt het onbestaanbaar en onverteerbaar dat in de zorg(!) na een ontslag dergelijke bedragen worden uitgekeerd. Dik-Faber noemt het bedrag exorbitant . Dat is nog zacht uitgedrukt. Voor het genoemde bedrag aan ontslagvergoeding voor één grootgraaier kunnen bijna 12 verpleegkundigen een jaar lang werken en in de zorg, dat moge duidelijk zijn, is meer behoefte aan verpleegkundigen – “meer handen aan het bed” – dan aan een leidinggevende die er alleen maar op uit is om zijn zakken te vullen.

Het volgende fenomeen kwam uit de apothekerswereld: de Inspectie SZW heeft de afgelopen week tien invallen gedaan in een onderzoek naar declaratiefraude met medicijnen. Dit meldde de NOS. Er is huiszoeking gedaan in tien panden in het midden en zuiden van het land, waarbij de administratie in beslag is genomen. Ook is beslag gelegd op bankrekeningen. Een organisatie van samenwerkende apothekers wordt ervan verdacht dat patiënten medicijnen kregen die ze deels zelf moesten betalen, terwijl bij de zorgverzekeraar heel andere medicijnen werden gedeclareerd. Die werden wel helemaal vergoed, dus eigenlijk had de patiënt niets hoeven te betalen. De organisatie, waarvan de naam niet wordt genoemd, stak op die manier miljoenen euro’s in zijn zak. In verband met de fraude worden de apothekersorganisatie en twee bestuurders beschuldigd van valsheid in geschrifte, oplichting en witwaspraktijken. Bij de organisatie zijn tientallen apotheken aangesloten. Er zijn geen aanwijzingen dat die van de fraude op de hoogte waren. Een zorgverzekeraar rook eind vorig jaar onraad en deed aangifte bij de inspectie.

RTL-Nieuws meldde deze week dat het Elisabeth-Tweestedenziekenhuis in Tilburg twee vertrokken bestuurders in totaal 320.000 euro aan afkoopsommen heeft betaald. De twee bestuurders vonden na hun vertrek overigens meteen nieuw werk. De zorginstelling ontstond in 2013 uit een fusie tussen het St. Elisabethziekenhuis en het Tweestedenziekenhuis, allebei in Tilburg. De combinatie was vorig jaar goed voor 6500 werknemers en een omzet van ruim een half miljard euro. Sinds de fusie bestond de raad van bestuur uit vier leden. Eind vorig jaar stapten bestuurders Marcel Visser en Peter de Zwart op. Beiden stapten over naar een andere werkgever en er leek geen aanleiding te zijn voor een gedwongen vertrek. Volgens het gisteren verschenen jaarverslag vertrokken zij dan ook “vanwege het aanvaarden van een andere functie”. Uit onderzoek door RTL Nieuws blijkt echter dat beide bestuurders desondanks forse vertrekpremies hebben meegekregen. Visser, die zes jaar voor het ziekenhuis werkte, ontving een ontslagvergoeding van 100.000 euro. De Zwart, die tien jaar bij de zorginstelling zat, kreeg een vertrekpremie van bijna 220.000 euro. Ook hiervoor hadden bijna 9 verpleegkundigen aan het werk gekund.

Op deze manier is het geen wonder dat de zorgkosten als een molensteen om de nek van de Nederlandse belasting- en premiebetaler hangen. De marktwerking – het stokpaardje van de VVD – had formeel als beoogd doel de onderlinge concurrentie te vergroten en daardoor de prijzen laag te houden. In plaats daarvan is er echter alleen maar sprake van prijsafspraken, fusies, buitensporige zorgkosten en ordinair graaigedrag. Toen ik begon met werken, nu 25 jaar geleden, betaalde ik per maand 10 gulden premie aan het Ziekenfonds. Sindsdien zijn alleen al de premiekosten met een slordige 2.200% (ja, tweeduizend tweehonderd procent!!!) gestegen, om nog maar te zwijgen van de ongeveer 80 miljard aan zorgkosten die op de Rijksbegroting staan – 4.700 euro per hoofd van de bevolking per jaar, die door de belastingbetalers opgehoest moet worden – wat ten koste gaat van de koopkracht.

Volksgezondheid is een taak die bij de rijksoverheid behoort te liggen. Het wordt mijns inziens dan ook werkelijk de hoogste tijd dat de rijksoverheid eens invulling gaat geven aan die taak, in plaats van deze naar een hiërarchisch lager niveau af te splitsen of deze uit te verkopen aan particuliere verzekeraars en  -zorginstellingen. De incidenten hierboven staan niet op zichzelf en de Nederlandse verzekerings- en belastingplichtigen zijn hoegenaamd geen stuiver beter geworden van de veelbezongen marktwerking, die steevast tegengesteld uitpakt als beloofd werd. De Eed van Hippocrates is verworden tot de Eed van Hypocrisie.