Het is heel moeilijk voor te stellen hoe Oekraïne verdere Russische opmars nog kan tegenhouden. Volgens Andrew Korybko staat Oekraïne voor een dilemma, aldus de analist op zijn website.
Het Russische Ministerie van Defensie maakte zondag bekend dat hun troepen de Oekraïense regio Dnjepropetrovsk waren binnengetrokken. Kremlinwoordvoerder Dmitri Peskov bevestigde dat dit deel uitmaakt van Poetins bufferzoneplan. Dit was al eind augustus voorzien, toen de slag om Pokrovsk begon, maar is zelfs gelukt zonder de inname van die strategische vestingstad. Russische troepen zijn er simpelweg omheen gegaan na een doorbraak in de zuidelijke Donbass. Deze ontwikkeling plaatst Oekraïne voor een dilemma.
Het zal nu gelijktijdig het front bij Dnjepropetrovsk, Zuid-Charkov en Noord-Zaporozhye moeten versterken, voor het geval Rusland zijn nieuwe positie gebruikt om offensieven te lanceren tegen een van deze drie. Dit zou de Oekraïense strijdkrachten ernstig kunnen belasten, aangezien ze al moeite hebben om een grote doorbraak in de regio Soemy vanuit Koersk te voorkomen. In combinatie met de afnemende mankracht en de vraag of de Amerikaanse militaire inlichtingendiensten nog steeds hulp bieden, zou dit voldoende kunnen zijn om de frontlinies te laten instorten.
Zeker, dat scenario is de afgelopen 1200 dagen al vaak de revue gepasseerd, maar het lijkt nu spannender dan ooit. Waarnemers mogen ook niet vergeten dat Poetin Trump eerder deze maand vertelde dat hij zal reageren op de strategische droneaanvallen van Oekraïne , wat in combinatie met de bovengenoemde twee factoren zou kunnen leiden tot deze langverwachte doorbraak. Natuurlijk kan het slechts een symbolische demonstratie van macht zijn, maar het zou ook iets veel belangrijkers kunnen zijn .
Oekraïnes beste kans om dit te voorkomen is dat de VS Rusland ertoe kan bewegen de frontlinies stil te leggen of een nieuw offensief in te zetten. De eerste mogelijkheid zou kunnen worden bevorderd door de wortel-en-stok-aanpak van het voorstellen van een beter, op grondstoffen gericht strategisch partnerschap dan tot nu toe is aangeboden, op straffe van het opleggen van verlammende secundaire sancties aan zijn energieklanten (met name China en India, met waarschijnlijke vrijstellingen voor de EU) en/of het verdubbelen van de militaire inlichtingendienst als het land blijft weigeren.
Wat het tweede betreft, zouden de 120.000 troepen die Oekraïne afgelopen zomer langs de Wit-Russische grens heeft verzameld, volgens president Aleksandr Loekasjenko, die grens en/of een van Ruslands internationaal erkende grenzen kunnen overschrijden. Objectief gezien hebben beide mogelijkheden echter slechts een kleine kans op succes: Rusland heeft duidelijk gemaakt dat het meer van zijn doelen in het conflict moet bereiken voordat het instemt met een staakt-het-vuren, terwijl het succes bij het verdrijven van Oekraïne uit Koersk weinig goeds voorspelt voor andere invasies.
De kans dat Oekraïne zijn verliezen zal beperken door in te stemmen met meer Russische vredeseisen is nihil. Daarom zou het onvermijdelijk kunnen kiezen, in plaats van de bovengenoemde scenario’s of parallel aan een of beide, om zijn ‘onconventionele operaties’ tegen Rusland te intensiveren. Dit verwijst naar moordaanslagen, strategische droneaanvallen en terrorisme. Het enige dat dit echter zal doen, is meer (waarschijnlijk buitensporige) conventionele vergeldingsmaatregelen van Rusland uitlokken en zo de schijnbaar onvermijdelijke nederlaag van Oekraïne pijnlijk vertragen.
Met het oog op het eindspel lijkt het erop dat een kantelmoment op het punt staat te worden bereikt, of al is bereikt, in de zin van een onomkeerbare verschuiving van de militair-strategische dynamiek in het voordeel van Rusland. Het is zeer moeilijk voor te stellen hoe Oekraïne zich uit dit dilemma kan redden. Alles wijst erop dat dit onmogelijk is, hoewel waarnemers van het conflict aan beide kanten al eerder heeft verrast, dus het kan niet worden uitgesloten. Desalniettemin is het een vergezocht scenario en is het waarschijnlijker dat Oekraïne officieel verslagen wordt.
Andrew Korybko is politiek analist, journalist en vaste medewerker van diverse online tijdschriften. Hij is tevens lid van de deskundigenraad van het Instituut voor Strategische Studies en Voorspellingen van de People’s Friendship University in Rusland. Hij heeft diverse werken gepubliceerd op het gebied van hybride oorlogen, waaronder “Hybrid Wars: The Indirect Adaptive Approach to Regime Change” en “The Law of Hybrid War: Eastern Hemisphere”.