Er is een interessant en leesbaar boekje verschenen over het Oekraïne-conflict. Het is geschreven door C.A. Boon-Langedijk, die voor de inhoudelijke informatie uitsluitend beroep heeft gedaan op alternatieve media, in de wetenschap dat de reguliere media vooral vanuit een weinig objectief, westers overheidsnarratief verslag (moeten) doen.
In een vlot leesbare stijl behandeld de auteur het ontstaan van de NAVO in 1949, als verdedigingsalliantie tegen de sterke, bedreigende invloedstoename van het communisme; de toenmalige Sovjet-Unie en haar satellietstaten in het oosten van Europa. Nadat het Oost-Europese communisme in 1989 in elkaar stortte, hief NAVO-tegenhanger het Warschaupact zichzelf op. Volgens de auteur had het meer voor de hand gelegen dat de NAVO dat ook zou doen, maar zover kwam het dus niet. Enkele van de voormalige Warschaupact-landen werden zelfs lid van de NAVO.
De auteur stelt nadrukkelijk dat de NAVO van een defensief verbond onder aanvoering van VS-belangen is omgevormd tot een offensief verbond die zich middels wapenleveranties min of meer mengt in de traditionele (geopolitieke-) invloedssfeer van de Russische Federatie. Dat offensieve karakter èn de bemoeienis met Oekraïne staan in contrast met eerdere toezeggingen van de VS-regering;
James Baker (de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken tijdens het presidentschap van Bush Sr.) ging in 1990 naar Moskou en legde aan toenmalig Sovjetleider Michail Gorbatsjov in zijn eigen bewoordingen de ‘Tutzingformule’ voor: De NAVO zou “not one inch” naar het oosten uitbreiden. De Tutzingformule vormde de garantie dat een hereniging van de beide Duitslanden geen bedreiging voor de Sovjet-Unie zou vormen. (Opm: redactie Sta-pal)
Volgens Boon-Langedijk loopt het tijdperk van de Amerikaanse dominantie ten einde en zij verwacht een ineenstorting van het Amerikaanse imperium, waarna een multipolaire wereldorde zal ontstaan met een grotere rol voor de Russische Federatie en China. Die beide grootmachten maken nu al deel uit van het z.g. ‘BRICS’ handelsblok. (NB: BRICS = Brasil, Russia, India, China en South-Africa)
Boon-Langedijk is een aanhanger van de Poetin-doctrine en baseert zich in dit boekje op historische elementen, actuele feiten, fake-nieuws en een persoonlijke interpretatie van de rol/belangen van de NAVO en in het bijzonder de VS. Een dergelijke mix is moeilijk te weerleggen en zal op sommige lezers als betrouwbaar dan wel onvermijdelijk kunnen overkomen. Om de werking van beïnvloeding en wantrouwen te doorgronden, is dit boekje zeker het lezen waard.
Als er dan al een punt van kritiek kan worden gegeven, dan zou het moeten zijn dat elk besproken fenomeen is gebaseerd op berichten uit alternatieve media, helaas ook veelal enkelvoudige bronnen. Dat neemt niet weg dat een groot aantal geschiedkundige feiten en (geo-) politieke ontwikkelingen in een interessant en alternatief perspectief worden geplaatst. Ondanks dat zich in ons land een scherpe scheiding aftekent tussen ‘Poetin-vienden’ en mensen die menen vanaf een zekere morele hoogvlakte oorlog te moeten verkondigen, durft de auteur alternatieve posities in te nemen en schuwt kritiek op de gevestigde orde niet. En vooral dat laatste is verfrissend in een tijd waarin het welhaast verboden is zelf na te denken. Met dat zelf nadenken zit het bij mevrouw Boon-Langedijk wel goed, omreden waarvan wij onze lezers dit boekje van harte aanbevelen.
In ieder geval verdient Boon-Langedijk een groot compliment voor de plezierige schrijfstijl en de ronduit fraaie vormgeving van dit boekje, wat overigens in eigen beheer wordt uitgegeven.
Soort boek: Paperback / softback
Formaat: 147 x 210 mm (half-A4)
Aantal pagina’s: 84
Publicatie datum: maart 2023
Auteur: C.A. Boon-Langedijk
Prijs: € 6,= + € 4,= verzendkosten, totaal: € 10,=
Verkrijgbaar via: hfboon@telfort.nl waarna verdere informatie volgt.
De grote populariteit van de NAVO bij Finnen, Noren, Zweden, Denen, Letten, Esten, Litouwers, Polen, Oekraïeners, Slovaken, Moldaviërs en Roemenen ligt anders wel bij het feit dat het een voornamelijk defensieve alliantie is waar ze maar al te graag deel van uitmaken.
Mogen deze mensen zelf beslissen in eigen land? Niemand heeft om er maar even één land uit te pikken de Letten verplicht om onder de NAVO-paraplu te komen staan. Dat was wel even anders met de Sovjet-Russische paraplu in 1940-1941 en 1945-1990.
Misschien heeft de populariteit van de NAVO in de regio wel te maken met het feit dat mensen liever niet hebben en houden verliezen in een Russisch offensief, of liever niet gedeporteerd worden zoals tijdens operatie Priboi in 1949?