Aristoteles sprak in zijn ‘leer van staat en wet’ al van ‘de regering door de besten’. In tegenstelling tot zijn grote tegenstrever Plato die, toen al, een vorm van staatscommunisme bepleitte dat het gezin en andere instellingen waaraan een mens relateert, elimineert om zodoende de burger alle levensvreugde te ontnemen en de samenleving zowel van morele factoren als van noodzakelijke persoonlijke relaties te beroven.
Niets nieuws onder de zon 2500 jaar geleden, zoals u ziet… Zo presenteerden zich achtereenvolgens, in alle bescheidenheid, naar Aristoteliaans concept niet alleen de pretentieuze Macron in 2017 maar al eerder, in 1961 John Kennedy en in 1974 Valérie Giscard d’Estaing om een paar dwarsstraten te noemen. Het is geen geheim dat keizers vaak geen kleren aan hebben en in dat perspectief neem ik hier een kijkje naar de totalitaire, uiteindelijk toch niet zo héél briljante Macron en diens politieke perspectieven anno 2022, in het licht van zijn ideologische ommezwaai in de richting van Plato’s megalomanie.
‘Het probleem is het volk’
Is het zo bijzonder dat hij nu ongeveer de meest gehate politicus in Frankrijk is? Vraag aan de ‘gilets jaunes’ hoe losgezongen deze globalist is van zijn eigen bevolking en zich, als lichtend voorbeeld voor Pinokkio, tot staatsvijand n°1 ontwikkelde. Een simpele evaluatie van de laatste drie jaren laat zijn vlucht naar Europa zien waar hij, met de globalistische ‘deep state’ in Brussel enorme schade aanrichtte voor andere lidstaten zoals Nederland, in zijn desperate greep naar de macht die begon met het pedante klasje van slimmeriken uit de beste ‘monoversiteiten’.
Het werd het beproefde recept van ‘ les meilleurs d’entre nous ‘ ( de omineuse élite ). Zoals bekend herhaalt de geschiedenis zich; ik denk aan de bekende woorden van ex president Pompidou over zijn opvolger Giscard: ‘son problème, c’est le peuple’ (‘ zijn probleem is het volk ‘). Hoe navrant dat dit ook van toepassing is op onze sociopaat Pinokkio. Kiezers stemmen vaak uit simplistische overwegingen, zoals de vele stemmen voor Timmermans bij de verkiezingen voor het Europees Parlement die door andere partijen dermate verwaarloosd werden dat deze kneus daarvan kon profiteren ‘ omdat kiezers zijn naam wel eens gehoord hadden ’… Of denkt u nog even aan een suf NPO promofilmpje over Sigrid Kaag die nu gillend door de mand valt.
De toenemende onvrede in de Franse politiek bracht Marine LePen steeds meer op de voorgrond en in 2017 kon zij slechts met paniekvoetbal door de gevestigde macht tegengehouden worden, nu lijkt zij betere kansen te hebben, al was het maar omdat Macron zich zo gehaat weet te maken. Maar…..
Er speelt een ‘maar’ omdat zij ter rechter zijde een geduchte concurrent heeft gekregen die Macron best eens, ongewild, in de kaart kan spelen. Le Pen ziet de bui al hangen omdat Eric Zemmour in rechts-conservatieve kringen op handen gedragen wordt en een scherp focus heeft op migratie en Islam, Le Pen’s dossiers. De marges in de Franse voorrondes zijn klein, dus als LePen daardoor één of twee procent inboet kan dat de prolongatie van het globalisme betekenen.
Wie is Eric Zemmour?
Op 10 oktober 2019 heb ik reeds op deze pagina’s zijn indrukwekkende doopceel gelicht in “Optimisme is de valse hoop van lafaards en imbecielen”. Progressief Frankrijk – de bakermat van het Europese cultuurmarxisme met prominente ellendelingen als Jean Paul Sartre – is als de dood voor hem en heeft door de regering gesponsorde Wilders-processen geëntameerd om hem het zwijgen op te leggen na zijn indrukwekkende speech die ik in voornoemd artikel 2 jaren geleden vertaald heb.
Hoe infantiel die globalisten te werk gingen moge blijken uit het feit dat zelfs Zemmour’s uitspraak: ‘een persoonlijke mening als expressie van het vrije woord? Ja, zonder meer…’ , mogelijk als strafbaar feit gezien werd! Héél links Frankrijk – er dat zijn er tientallen miljoenen – kan zijn bloed wel drinken en de salon-socialistische Macron kliek stond in 2019 al klaar om een gerechtelijk onderzoek tegen hem te beginnen voor ‘hatespeech’ (een inmiddels ook in Frankrijk ingeburgerd links begrip). Ons ‘Wilders proces’ is hier kinderspel bij!
Wat zal de toekomst Frankrijk, en daarmee de EU, brengen nu Zemmour weliswaar nog geen formele kandidaat is, maar wèl hint op deelname? Marine Le Pen had de campagne van haar van partij, het Rassemblement National (RN), nauwelijks afgetrapt toen Zemmour in beeld kwam nadat hij al eerder had gezegd ‘ dat hij ècht rechts is, Le Pen niet ‘… Hij ziet ‘het land waar hij van houdt, en van gehouden heeft, verdwijnen maar dat wil hij helemaal niet ‘. Denkt u eens wie in de Nederlandse politiek dezelfde geluiden laten horen en dat dagelijks moeten bekopen met ‘ progressieve hate speech ’.
In inhoudelijk, intellectueel opzicht is Zemmour iemand waar Macron en LePen samen drie keer inpassen, dus voor Marine is dit een tegenvaller die haar in de eerste ronde kan opbreken omdat de peilingen haar nek aan nek met Macron plaatsen. Ook les Républicains versnipperen de rechterzijde terwijl nu al 19% der Fransen zegt mogelijk Zemmour te zullen kiezen. De langdurige presidentsverkiezingen in Frankrijk zijn over verschillende rondes gesplitst, maar Zemmour zal daarin geen ‘Deus ex machina’ worden. Hij is voldoende realist om zich zijn beperkte potentieel te realiseren en de mogelijke negatieve impact op het conservatieve erfgoed. In die context is het mogelijk dat hij gewoon afwacht wat de tijd hem brengt om uiteindelijk Macron de doodssteek te geven. Ook al wordt hij niet president, zijn conservatieve gedachtegoed zal toch van invloed worden als LePen zijn steun krijgt en hem wellicht een zware ministerspost aanbiedt.
Dat zou op Europees niveau een zware domper worden voor het globalisme van Brussel en een terugkeer naar ‘het oude normaal’ faciliteren die ook in Nederland voelbaar wordt. Of het ook ècht zo’n koerswijziging van Brussel oplevert betwijfel ik, omdat in Brussel ruim 50.000 ongekozen, linksextremistische bureaucraten zich hebben ingegraven als teken in het lichaam van de EU.
Hoe dan ook, ‘Adieu Macron’!