Aleksander Solzhenitsyn heeft eens over zijn fascistische onderdrukkers gezegd:
We know they are lying,
they know they are lying,
they know we know they are lying,
we know they know we know they are lying,
but they are still lying.
Als deze aanklacht associaties bij u oproept met Haagse acteurs, dan weten wij na tien jaren Rutte meer dan ons lief is. Of het gaat om veronderstelde loyaliteit naar zijn eigen partij, dan wel leugens naar de kiezer, wij zijn al lang uitgepraat over onze ‘eeuwige’, emotieloze premier. Hij is de egocentrische ‘contradictio in terminis’ van loyaliteit en politiek, maar kritiekloze Kartelleden zitten erbij – op het comfortabele pluche – en kijken er tevreden naar: hun kostje is gekocht.
Velen van hen zijn van jongsaf aan beïnvloed door hun ouders, variërend van de ouderwetse VVD’er – de keihard buffelende middenstander – tot de establishment ‘happy few’ aan de ruif, de élite die aan de touwtjes trekken van hun marionet in het torentje.
Daar komt nu gestaag de klad in omdat Rutte niet wil begrijpen dat er een beperkte rek in een elastiekje zit. Hij kan niet doorgaan om zich zo desperaat en onscrupuleus aan de macht vast te klampen door enerzijds de allerlaatste sporen van menselijke intelligentie in de VVD ‘weg te zuiveren’, zoals Stalin miljoenen liquideerde om zich te verzekeren van de alleenheerschappij. Anderzijds resulteert zijn karakterzwakte in het trieste niveau van het kabinet Rutte III, gekenmerkt door een al even schokkend gebrek aan intellectuele als leidinggevende kwaliteiten die ook Rutte zelf zo node mist. Het wordt allemaal zo ordinair zichtbaar, zelfs voor ‘ons soort mensen.’ In ‘ Wat heeft Mark Rutte gemeen met de Chinese Communistische Partij ?’ d.d. 11 maart jl. heb ik al een waslijst van diens tegenstrijdige belofte’s leugens en resulterende mislukkingen op een rijtje gezet, die stuk voor stuk het gevolg zijn van zijn sociopatisch karakter: een, per definitie manipulatieve, sociopaat kan liegen dat het gedrukt staat zonder enige wroeging, zolang hij er ongestraft mee wegkomt. Hij kent geen empathie nog zelfkennis.
Hij is het tegenovergestelde van een geboren leider, die niet aarzelt om een sterk team om zich heen te verzamelen van mensen die, desnoods, op hun eigen terrein meer in huis hebben dan deze laffe CEO, die liever éénoog is in het land der blinden om zo zijn eigen persoonsverheerlijking gestand te doen. Kijk eens of u na het vertrek van de door Rutte weggepeste Dijkhoff nog één naam in de VVD kent en, à fortiori, wat hij om zich heen verzamelt aan wrakhout in zijn derde rampenkabinet en huiver. Laten wij er als voorbeeld de andere incompetente egotripper, en ‘wannabe’ premier, Sigrid Kaag eruit lichten, wier ego omgekeerd evenredig is aan haar kwaliteiten. Als jonge studente verdwaald in Egypte, raakte zij verstrikt in de onfrisse entourage van de massamoordenaar Arafat, waar zij kennelijk geen enkel ethisch probleem mee had, integendeel. Naast dit gebrek aan gezond oordeel had zij ook nog eens de slechte smaak om met één van die gladakkers te trouwen en, na haar ‘adembenemende studiejaren’ in Oxford, of was het toch Cambridge, kwam zij in de ambtenarij van Buitenlandse zaken terecht zonder melding te maken van het feit dat zij met een Palestijnse ‘wouldbe’ terrorist getrouwd was, hetgeen haar uiteraard de kop kostte. Via deze politiekcorrecte ‘parel’ kon zij kennelijk eenvoudig emplooi vinden in de Verenigde Naties, het communistische en antisemitische broeinest waar haar leugenachtige trackrecord geen probleem was, integendeel…
Zij vond haar bedje gespreid en als ‘special envoy’ kreeg zij de verkeerde indruk dat zij héél wat in de melk te brokkelen had, een vergissing waaraan een stuurloze club als D66 soepeltjes ten prooi viel.
Dat zij zodoende voor de tweede keer, zonder een AIVD onderzoek of een bewijs van goed gedrag en zonder enige consequenties van haar eerdere ontslag bij BuZa, in Den Haag acte de présence mocht geven in Rutte III tart iedere beschrijving, die slechts werd overtroffen door de combinatie van haar mateloze arrogantie en incompetentie. Een verwende vrouw die geen idee heeft van de waarde van geld en hoe hard de gewone man, op wie zij zo evident neerkijkt, daarvoor moet sloven, geeft het met honderden miljoenen Euro’s tegelijk uit aan klimaathulp voor donker Afrika of subsidiëring aan haar geliefde Palestijnse terroristen. Met de mond belijdt zij alle globalistische stokpaardjes over klimaat en corona maar hoewel zij, dankzij alles wat aan haar en haar dubieuze echtgenoot fout is, furore heeft kunnen maken in de ‘de mensenrechtenclub’ in New York, ook wel bekend als de Verenigde Naties horen wij geen woord van deze over het paard getilde dame over de genocide en de slavernij die ieder ander dagelijks in China signaleert. Empathie is ook haar volkomen vreemd!
Van een China welgezinde, globalistische activiste die helemaal nooit een vak geleerd heeft, verwacht je niets anders, maar het schijnt dat zij ook nog een bijbaantje heeft als Nederlands minister van BuZa. Enige loyaliteit naar Nederland is bij haar echter sowieso ver gezocht.
Dit op zich al totaal misplaatste ministerschap dient kennelijk slechts als opstapje voor nog megalomaner politieke ambities waarin zij en haar D66 kompanen de mond vol hebben van racisme, slavernij, identiteit en andere codewoorden die hun greep naar globalistische macht moeten maskeren. Maar laat het ‘arbeidersparadijs’, waarheen zij nog niet zo lang geleden een handelsmissie leidde, nu net de grootste slavendrijver in de wereld zijn geworden… De Oeigoeren leggen het bij Sigrid af tegen goedkope importen uit China die een inhumaan systeem in stand houden, terwijl zij en haar linkse vriendjes wereldwijd de grote bekken opentrekken over slavernij uit een ver verleden waarin wij sowieso een ondergeschikte rol speelden vergeleken met de Arabische en Turkse slavendrijvers , die anno 2000 nog steeds actief waren!
Sigrid Kaag zat héél dicht bij het mensenrechten vuurtje terwijl China de Oeigoeren al tientallen jaren alle hoeken liet zien, dus dit probleem moet haar volledig bekend zijn. Maar zelfs nu het genocidale proporties aanneemt geeft Sigrid niet thuis: al in 2018 zaten er meer dan een miljoen Oeigoeren, Kazakken, Kirgiezen, andere moslims en niet te vergeten honderdduizenden Chinese christenen in ware concentratiekampen. Martelingen, verkrachtingen, moordpartijen en slavernij staan op het dagelijks menu, maar Sigrid heeft het te druk om domme dingen over Baudet te bedenken terwijl zij als Nederlandse minister net zo faalt als haar al even pedante collega Ollongren, over wie Martin Bosma al hele (geestige) boeken heeft geschreven die de moeite van het lezen zéér waard zijn.
Soms is er nog wel eens iets geestigs uit Den Haag te melden…