In Frankrijk bestaan geen rassen

Als het Franse voetbalelftal speelt staan er nauwelijks blanke voetballers in de wei, maar het is toch hèt nationale elftal in de context van het eeuwenoude Franse universalisme dat geen rassen (er)kent.

Nog niet zo héél lang geleden, in 1978, heeft de overheid het woord ‘ras’ in officiële documenten verbannen en werden etnische of religieuze statistieken verboden. In de scholen werd niet langer van rassen gerept terwijl Frankrijk tot op de dag van vandaag waarschijnlijk meer invloed heeft in haar voormalige koloniën dan enige andere ex-koloniale macht. Kolonialisme werd echter aangesneden als ‘de invasie van Fransen in Afrikaanse landen’, waarbij de relevantie van raciale verschillen geminimaliseerd werd teneinde een wereldbeeld te scheppen voor jonge Fransen zonder verschillende huidskleuren.

Frankrijk zit zo al eeuwen op Immanuel Kant’s filosofisch spoor van het universalisme, nog daterend van voor de bloedbaden van de Franse revolutie, maar wie in de dagelijkse praktijk ziet hoe in gevangenissen het overgrote deel van de bevolking van Arabische, respectievelijk Islamitische komaf is, zal eerder denken aan struisvogel politiek. Op een meer verheven niveau is het een erkend feit dat de élitaire ‘grandes écoles’ blanke intellectuele bolwerken zijn, die pas recentelijk begonnen aan affirmatieve actie om studenten met een andere huidskleur toe te laten onder het valse motto dat zij vooral ‘arm’ zouden zijn en niet gekleurd…

Langzamerhand brokkelt Kant’s visie op verlichting af, zijn Odyssee van ignorantie tot rede, van bekrompen vooroordelen naar verheven universalisme en de bevrijdende idealen van de verlichting. Dat de Franse revolutie bij uitstek dè belichaming was van Jacobijnse bloeddorst en hysterie kon niet verhinderen dat de verlichting de grondslagen legde voor de moderne wereldorde maar, mijns inziens, daarin zijn doel voorbijschoot in de implementatie van Kant’s globalisme, zoals de hedendaagse monsters van de Verenigde Naties en de EU aantonen.

Ratio kan een goed ding zijn, maar de uit het 18^e eeuwse axioma resulterende verlichting en het ‘goede’ globalisme zijn geïnfiltreerd door de ‘onliberale seculiere religie’ van de Social Justice – die gestaag  doorsijpelt in de overheid, het ambtelijk apparaat, justitie, onderwijs en pers. De verlichting is gekaapt door een destructief communistisch model en het wordt hoog tijd dat hun slooppartij van de nationale staten en bijbehorende culturen stopgezet wordt.

Dat proces is inmiddels in werking gezet. Er zijn grenzen aan hun misbruik van de ratio van mijnheer Kant en die hebben zij overschreden. Politici als Baudet, Wilders en Omtzigt reageren op voortdurende schandalen en incompetentie van aanmatigende Social Justice politici en dwingen hen zich te matigen in hun pantomime van achterhaalde, globalistische hyperbool, die op desperate wijze de laatste kracht moet putten uit emotionele en omineuze schrikbeelden van klimaat of corona.

Arrogante regenten, van Parijs en Berlijn tot Den Haag voelen de bui hangen en proberen op de valreep nog kapot te maken wat binnen handbereik lijkt en de nationale staat zoveel mogelijk in handen te spelen van de globalistische EU, maar zijn gedoemd te verdwijnen in de anonimiteit. Macron heeft zijn huid nog kunnen redden door de coronahype enorm op te pompen, met honderdduizend militairen op straat, waardoor hij de maandenlange protesten der gele hesjes kon onderdrukken, zoals onze globalistische premier nu ook alle protest tegen zijn coronamythe de kop indrukt.

Het globalisme heeft de eigen bevolking tientallen jaren lang uitgeknepen en ziet nu de hoe het tij keert, reden waarom zij hun achterban, de SJW kliek, mobiliseren als uiterste redmiddel, met het risico dat wij een herhaling der jaren’30 van de vorige eeuw gaan beleven. Het feit dat de Democraten in de USA een Binnenlands Terroristische Organisatie als BLM op een voetstuk zetten geeft wel aan hoe desperaat zij zijn in hun strijd tegen Donald Trump, maar dat een Mark Rutte dit tuig ook in Nederland een vorm van legitimering geeft getuigt van zijn ongehoord opportunisme dat hen het gevoel geeft dat zij onfeilbaar zijn en niets en niemand verantwoording schuldig. Dat kunstje hebben de Jacobijnen geflikt in 1789 en ideologisch verstarde politici, zonder de minste scrupules, geven nu dezelfde vrijbrieven af aan een hersenloze massa die niet eens weet wat racisme is omdat zij zèlf zo door en door racistisch zijn. In hun wanhoop zullen globalistische politici buigen voor iedere wens van dit gespuis om maar aan de macht te blijven.

In Frankrijk is uit deze historische maalstroom het concept geboren dat ‘ras’ volstrekt irrelevant is, evenmin als religie of komaf. Na Napoleon en het herstel van de monarchie bleef het universalisme op de achtergrond van eeuwenlange vooroordelen figureren, maar generaties lang leerden Franse kinderen een mythe over kunstmatige ‘égalité’. Het masker viel toen het Vichy régime volop meedeed aan de Joden vervolging. Dit leidde na W.O.II leidde tot de terugkeer van het universalisme, resulterend in voormeld besluit in 1978 om het woord ‘ras’ uit te bannen in typisch linkse, collectieve kleurenblindheid. Wat je niet ziet bestaat nu eenmaal niet in struisvogelland.

‘Plus ça change, plus c’est la même chose’. Naarmate het Westerse culturele leven gedomineerd werd door de USA, begonnen de Europese socialisten zich meer en meer tegen die USA af te zetten, zonder zich te realiseren dat zij feitelijk voorop liepen in de assimilatie van die Amerikaanse cultuur, zij het uiteraard alleen maar de gedegenereerde linkse excessen daarvan.

Dat nu de onfortuinlijke dood van een zwarte ‘draaideur crimineel’ zo misbruikt wordt door dit volk is tekenend voor hun kleurenblindheid, terwijl in Hong Kong de democratie door de Chinese communisten vermoord wordt en meer dan een miljoen Oeigoeren in concentratiekampen zitten en hun vrouwen massaal verkracht worden teneinde dat ‘gedoemde ras’ te verwateren. Waar zijn Macron, Merkel, onze held op sokken Rutte en zijn minister van Bu.Za. Kaag?  

Terug naar Frankrijk, dat één der meest multi-etnische samenlevingen van Europa kent en weldegelijk een debat voert over niet bestaande Islam en miljoenen Arabische immigranten. De filosofische ramificaties van dit debat hinten naar een mogelijke verandering, maar zoals de USA een ‘African American’ kent zal Frankrijk de term ‘Aziatische Fransman’ nooit door de strot krijgen na zovele jaren linkse indoctrinatie. Het is die linkse hokjesgeest die in de weg staat aan de totstandkoming van een natie waarin niet alleen gejuicht wordt voor het grotendeels zwarte voetbalelftal, maar waar ook andere kleurlingen die ergens goed in zijn de corresponderende kansen krijgen.

De Grandes Ecoles krijgen het woord ‘ras’ nog steeds niet door de strot maar gaan nu mondjesmaat mensen toelaten die zich uit ‘moeilijke socio-economische omstandigheden los worstelen. Het is een kwestie van prioriteiten, waar de westerse samenleving altijd de nadruk legde op het gezin als de hoeksteen, waar Thomas van Aquinas onze lieve Heer aan toevoegde. Dat mag niet meer van een extremistische linkse minderheid, dus nu wordt er wanhopig gezocht naar een alternatief dat gevonden moet worden in een herschrijving van nieuwe collectieve linkse mythen door hun gedachtepolitie.

Dat mythes en overlevering in een eeuwenlang, gradueel proces leiden tot de vorming van één natie ontgaat deze simpele zielen in hun waan van de maakbaarheid van hun wereld, reden waarom hun polarisatie slechts leidt tot destructie zonder enig constructief kenmerk. Herodotus zei al: ‘de gewoonte is koning’. Daarmee doelde hij op het relativisme van iedere cultuur die zijn eigen mensbeeld schept op hun eigen voorwaarden. Het zou quasi-‘hoogopgeleiden’ als Jette en Klaver wellicht goed gedaan hebben als zij na hun einddiploma kleuterschool ook eens Herodotus hadden gelezen…

Vanuit die suprematie van de eigen cultuur is het te begrijpen waarom de Franse cultuur zich zo rabiaat verzet tegen de burka of andere Islamitische verkleedpartijtjes. Islamofobie en atheïsme spelen zeker mee, maar het Franse concept van de dominante natie die geen rassenproblemen of demografische statistieken over ras en religie wil kennen, wordt niet in 5 minuten herschreven door een salonsocialist als Macron. 

Naarmate meer Fransen zich voor de racisme kar laten spannen zullen alle politici afstand moeten doen van het oude, impotente universele model dat er niets van heeft gebakken, maar één ding is duidelijk, de geschiedenis wordt niet in 5 minuten herschreven, zeker niet door de salonsocialisten die demografisch onderzoek in de weg staan omdat zij nu eenmaal altijd een mening paraat hebben.

Hun globalisme is niet in staat gebleken om oplossingen voor hedendaagse problemen te bieden en verdwijnt noodzakelijkerwijze achter de horizon, want de geschiedenis is nu eenmaal geen rationeel, lineair proces naar absolute ratio.

Er speelt ook zoiets als nationale trots en daaraan verbonden emoties, zoals wanneer het Afrikaanse Franse elftal speelt en dat verdwijnt niet met een quasi-rationalistische benadering uit het filosofische vacuüm uit de late 18^e eeuw. Als uitgerangeerde globalisten als Macron erkennen dat maatschappelijke veranderingen een geleidelijk proces zijn, waarin gezond verstand en respect voor bewezen normen en waarden prevaleren boven star ideologisch geraaskal, komt hij misschien nog ergens. Lang geleden sprak iemand de gevleugelde woorden: ‘Elke herfst waaien de boomblaadjes weg en elk voorjaar barsten de nieuwe knoppen weer open en komt er een nieuw voorjaar. Zo is het ook bij de mensheid, generatie na generatie’. Die wijsheid hebben wij overgehouden uit een tijd waarin onze schoolopleiding nog naar Homerus taalde. Macron mag het product zijn van een Grande Ecole, maar deze waarheid is hem ontgaan in zijn delusie van grandeur en linkse arrogantie.