Op de website van Breitbart legt generaal buiten dienst Petraeus uit waarom Soleimani belangrijker in de strijd tegen het internationaal terrorisme is dan OBL en Abu Bakr al-Baghdadi.
De drone aanval op Soleimani c.s. is een signaal dat aanslagen en aanvallen op Amerikaanse burgers, troepen en bases niet meer getolereerd worden en een gewelddadige reactie op hoogwaardige doelen het gevolg zullen zijn. Volgens hem is het afschrikkingeffect veel groter dan de halfzachte Amerikaanse reacties tot nu toe.
“Iran has to be very worried that in the state of its economy, the significant popular unrest and demonstrations against the regime that this is a real threat to the regime in a way that we have not seen prior to this,”
Onderdeel van een georkestreerd plan van aanslagen en aanvallen?
Wanneer domoren denken de uitschakeling op Soleimani te moeten terugbrengen als een moord op een onschuldige militair die zich in achterliggende conflicten met en binnen Irak heldhaftig zou hebben gedragen om het Shiá gedachtegoed te beschermen, dan is het wenselijk om een aantal video´s te bekijken dat het beleid van de Mullahs om demonstraties en protesten te beëindigen nader belicht. Een beleid dat Soleimani naadloos uitvoerde in regio´s buiten het Iraanse moederland. Volgens Reuters is de bestorming van de Amerikaanse ambassade verbonden met de anti-Iraanse demonstraties en protesten in Irak en moesten aanslagen op Amerikaanse doelen in Irak het anti-Iraanse sentiment ombuigen. De bestorming van de Amerikaanse ambassade zou de start van die aanvallen markeren.
Al maandenlang is het in Irak onrustig door burgerprotesten tegen de aanhoudende corruptie en het wanbeleid in het land. Een deel van de bevolking verwijt Iran bovendien zich te veel in te mengen in het binnenlandse beleid van buurland Irak. Premier Adil Abdul-Mahdi nam in november ontslag, president Barham Salih dreigde op zijn beurt vorige week op te stappen nadat hij weigerde Asaad Al Eidani tot nieuwe premier te benoemen. Eidani was voorgedragen door de door Iran gesteunde factie in Irak. In oktober 2019 zou Soleimani in een villa die uitkeek op de Ambassade, samen met de leiders van de PMU, de paraplu organisatie waar alle op Iran georiënteerde proxy-milities zijn ondergebracht, plannen hebben gemaakt voor Irak brede aanslagen en aanvallen op Amerikaanse doelen. Als aanloop naar de uitvoering werd in opdracht van Soleimani geavanceerd wapentuig Irak binnen gesmokkeld en aan de leiding van de PMU overhandigd. De aanslag met Katoesja raketten op de Amerikaanse basis in Noord-Irak en beschieting van het Groene hart van Bagdad gisteren zijn daarvan de bewijzen. Die aanslagen op Amerikaanse doelen zouden niet beperkt blijven tot Irak. Soleimani is de afgelopen maanden ook gezien in Beiroet met belangrijke topfunctionarissen van Hezbollah en Damascus.
Belangrijker dan OBL en Abu Bakr?
Soleimani werd samen met Ali Khamenei (als opvolger van Ruhollah Khomeini, de belangrijkste mullah in Iran) en Hassan Rouhani (president) als de top van de Iraanse totempaal beschouwd. Een positie die hij bereikte door zijn ervaring, intelligentie en vooral zijn charisma heeft kunnen bereiken. Omdat hij lang (gedwongen) vanuit de Iraanse coulissen het grensoverschrijdende terrorisme in het Midden Oosten en Europa heeft aangestuurd, blijkt het nog steeds niet bij iedereen duidelijk te zijn wie Soleimani is en welke smerige troefkaarten de man in zijn mouw had. Tot 2015 werd hij door kenners betiteld als “de Spookgeneraal”. In 2015 kwam hij definitief in de publiciteit toen hij Iraakse troepen en Shiá milities leidde bij het door IS verdedigde Tikrit en er in slaagde Tikrit te veroveren.
Zijn militaire ervaring heeft hij vooral opgedaan tijdens de eerste Golfoorlog. De jarenlange strijd tussen het Irak van Saddam en het Iran van ayatollah Khomeini, waar miljoenen slachtoffers vielen en de fundering werd gelegd voor het 40 jarige project om de Shi´a invloedsfeer van Teheran tot aan Beiroet uit te breiden, Voor dat project was Soleimani “propaganda poster boy for Iran to demonstrate their power in the region and how effective they could be”. In die 40 jaar heeft Iran door zijn inspanningen inderdaad zijn invloedsfeer m.b.v. een grensoverschrijdend terrorisme kunnen uitbreiden en handhaven. Wellicht is het feit dat Iran in het buurland Irak aan de bestuurlijke touwtjes trekt wel het beste voorbeeld van de manier waarop Soleimani erin geslaagd is om de machtshebbers in Bagdad in een ijzeren wurggreep te houden en naar zijn pijpen te laten dansen.
Het Midden Oosten, het gebied tussen Zagros gebergte en Middellandse Zee, tussen Kaspische Zee-Kaukasus en Indische Oceaan was het speelveld van Soleimani en op dat speelveld coachte hij de Qud strijdmacht en bepaalde hun doelen en middelen. Bij het bereiken van die doelen gebruikte hij regelmatig proxy-milities en zond hij individuele leden van de Qud strijdmacht resp. militanten naar Europa om geïdentificeerde dissidenten, tegenstanders, afvallige moslims en vooral kruisvaarders in het algemeen en Amerikanen in het bijzonder te liquideren. Soleimani was de man die aan heel wat draden trok en door kenners wordt vergeleken met een poppenspeler met marionetten aan een onbreekbare draad. Hij bepaalde de militaire doelen van de proy-militanten in het Midden Oosten, die als Iraanse dekmantel werden gebruikt voor het bereiken van plaatselijke en tijdelijke destabilisering in de regio. Hem wordt o.m. de omkeer van de Syrische burgeroorlog ten faveure van Assad, het stoppen van de IS opmars in Syrië en vooral het grensgebied met Irak en de aanslag op de Aramco raffinaderij in Saudi-Arabie toegeschreven. Behnam Ben Taleblu[1] noemt hem daarom een “agent of chaos “.
Roman Schweizer[2] vergelijkt zijn dood met de uitschakeling van de voorzitter van de Joint Chiefs of Staff of de Directeur van de CIA. Daarmee doet hij de man tekort. Wanneer hij beschouwd moet worden als de een na machtigste man in Iran, die hoofdzakelijk verantwoordelijk is voor het concipiëren en uitvoeren van het buitenlands beleid in het Midden Oosten en Europa dan overstijgt zijn importantie die van de eerder twee genoemde top-overheidsfunctionarissen. Die dragen wellicht bij aan het concipiëren van het buitenlands beleid, maar zetten niet als Soleimani de piketpalen uit en bepalen het spel binnen die piketpalen. Beide Amerikaanse topfunctionarissen zijn uitvoerders van het beleid zoals dat door de president is geformuleerd. Die vergelijking gaat dus mank en dat kan ook niet anders.
De westerse wereld heeft geen topfunctionaris in huis die het politieke, diplomatieke en militaire element in zich verenigt, het buitenlandse beleid voor een deel van de globe formuleert en zelfstandig kan en mag uitvoeren. Het is zelfs onduidelijk of er iemand in de moderne geschiedenis is geweest die een gelijksoortige machtspositie heeft bekleed als Soleimani. Charles Lister een expert verbonden aan het Midden Oosten Instituut schetst wellicht het beste hoe belangrijk Soleimani is voor Iran en het internationale terrorisme: “it far eclipses the deaths of [Osama] bin Laden or [Abu Bakr al-]Baghdadi in terms of strategic significance and implications … there really is no underestimating the geopolitical ramifications of this.”. Hij bekleedde wat dat betreft een unieke machtspositie en door zijn dood kon een machtshiaat ontstaan dat niet eenvoudig op te vullen is.
Soleimanin en de Qud strijdmacht staan beide op de zwarte lijst van de UN.
Duistere toekomst
Hoewel de tweede man van de Qud strijdmacht, Esmail Ghaani, als opvolger van Soleimani is doorgeschoven, is het maar de vraag of die in staat is om de destabilisering operaties in het Midden Oosten op dezelfde succesvolle voet voort zetten. Het ontbreekt hem vermoedelijk vooral aan charisma om de proxy-milities met de neuzen voortdurend in dezelfde door Teheran gewenste richting te houden. Hij was het die tijdens een ceremonie ter ere van “de beschermers van de heiligdommen”[3] trots verklaarde dat de Qud Strijdmacht meer US militairen had gedood dan omgekeerd het geval zou zijn. Hij doelde daarbij op de toelevering van munitie aan Sjiitische strijders waarmee US pantser doorkliefd kon worden en platformen snel en permanent op non actief gesteld werden.
Vanzelfsprekend komen hypotheses en de voorspellingen over toekomstige ontwikkelingen in het Midden Oosten weer enthousiast op tafel. De ene expert weet het beter dan de andere, en ze spreken elkaar afhankelijk van achtergrond, expertise en politieke denkrichting vaker tegen m.d.v. dat meerdere experts zich afvragen of er een idee, een gedachte en sterker: of er een beleid achter de uitschakeling van Soleimani zit. Die vraag stelden ze niet toen Obama na een jarenlange speurtocht naar Osama Bin Laden en na lang wikken en wegen eindelijk opdracht gaf de man en diens volgelingen uit te schakelen. De toenmalige POTUS wilde de wereld doen geloven dat Al Qaeda definitief uitgeschakeld was en liet de teugels iets varen, waardoor AQ de ruimte werd geboden de wonden te likken, een nieuwe strategie te concipiëren en IS het terroristische machtshiaat kon vullen. Massa´s experts geloofden de man ook nog.
Is Soleimani
belangrijker dan OBL of Abu Bakr? OBL was mondiaal bezig, Abu Bakr in het
Midden Oosten, Soleimani was geconcentreerd op het Midden Oosten en specifieke
doelen in Europa. Het belangrijkste verschil is dat OBL en Abu Bakr extreem
islamitische structuren met een Soennitische resp. Wahhabistische oriëntatie
aanstuurden en Soleimani de inzet van een combinatie van een staatstructuur en
netwerk van extreem islamitische proy-milities met een Shiá oriëntatie bepaalde
De nabije toekomst zal uitwijzen hoe groot het verlies van Soleimani voor Iran
zal zijn en of zijn uitschakeling belangrijker is dan die van OBL en Abu Bakr.
Die ontwikkelingen zullen ook een antwoord geven op de vraag of de
uitschakeling van Soleimani deel uitmaakte van het anti-Iran beleid van
Washington. Een beleid dat o.m. draait om het uitstappen uit de Iraanse
kernwapen overeenkomst, de verscherping van sanctiemaatregelen en het monitoren
van 52 doelen.
[1] Iran expert van de Foundation for Defense of Democracies.
[2] Managing director for aerospace and defense at the Cowen Washington Research Group.
[3] Militanten getraind, uitgerust, gefinancierd door Iran die in Irak tegen IS en in Syrië tegen Assad troepen vochten.
.