Hoewel het een gerespecteerd gebruik en kwestie van goede smaak is dat ex-presidenten zich onthouden van kritiek op de zittende president heeft uitgerekend Obama, die alleen al persoonlijk de rassenrelaties in de USA een halve eeuw heeft teruggedraaid, eind vorige week gemeend om met die goede gewoonte te breken met openlijke kritiek op zijn opvolger.
Afb: pixabay
Deze communist had zelfs de lef om te beweren dat de economische groei van de laatste 1½ jaar zijn verdienste zou zijn… Toen hij zelf net begon en de economie van de weeromstuit snel afkoelde had hij ook al de lef om die economische dip aan zijn voorganger George W.Bush te wijten. Liegen zit hem in het bloed maar ‘en passant’ werden dus ook alle Republikeinen voor Nazis uitgemaakt op dat aanmatigende toontje van deze querulant: “ Is it so difficult to say Nazis are bad…?”
En dat van iemand die de rassenrelaties in de USA zo zwaar heeft beschadigd, de economie de nek heeft omgedraaid, het buitenlands beleid heeft laten verloederen en glashard durft te beweren dat de moordpartij in Benghazi waar zijn medeplichtige Hillary Clinton voor verantwoordelijk was, een samenzweringstheorie zou zijn. Dat een overlevende van die aanval Obama publiekelijk voor schut zette over dit onsmakelijke gelieg was zijn verdiende loon.
Desondanks dacht hij er goed aan te doen om afgelopen weekend in Anaheim, het hart van het Californische S.J.W. imperium, een ‘encore’ te geven en kreeg waar hij om vroeg: 750 aanwezigen terwijl Trump volle zalen en, als het moet, volle sportstadions trekt. Het enige wat deze – om de wijze woorden van Godfried Bomans te citeren – ‘reïncarnatie van een proleet’ beoogt is de subversie aan te moedigen, zoals het een goede activist betaamt en zijn dolle achterban verder op te jutten door bewust grove leugens te debiteren.
Wellicht is het nuttig om nog eens te kijken naar wie de begunstigden van Obama’s “social justice” zijn. Dat zijn niet de Amerikaanse burgers maar de agressieve, illegale immigranten die de Democraten zo snel en massaal mogelijk willen binnenbrengen als potentieel stemvee. Obama’s haat voor de USA leidt tot verbranding van de Amerikaanse vlag en verwaarlozing van veteranen die, vaak invalide, terugkeerden van hun missies en nu bijvoorbeeld te horen krijgen dat de moordpartij in Benghazi, die zij ternauwernood overleefd hebben, nooit plaats heeft gevonden en slechts een conservatieve samenzweringstheorie is. Je moet wel van laag allooi zijn om zo diep te zinken… Obama was de meest van haat vervulde, ‘verscheurende’ activist die per ongeluk president werd en niet anders deed dan zijn macht te misbruiken om zijn andersdenkende tegenstanders te beschadigen. Het was uiteindelijk deze Obama die Trump het Witte Huis in loodste.
De komende tussentijdse verkiezingen van november bieden de Democraten de kans voor een comeback van hun slechtste resultaten sinds 1929 – uiteraard dankzij Obama. Trump’s ego en flamboyante stijl jagen de Democratische extremisten de gordijnen in, maar ook naar de stemhokjes, dus het is aan Trump om de Republikeinen te mobiliseren. Het probleem is dat Trump “slechts” harde feiten kan aanvoeren om zijn verdiensten voor het Amerikaanse volk aan te tonen en daarop voort te borduren, terwijl de rabiate activisten daar sowieso blind voor zijn en in hun diepe haat voor Trump slechts ideologische “claptrap” nodig hebben en daar zorgt Obama van nature voor.
Werkeloosheid is nu ruim onder de 4% en “Jan met de pet” ziet eindelijk, na lange jaren meer geld in zijn loonzakje, ook de Democraten, maar die willen en mogen dat niet zien. ISIS is gedecimeerd en de republikeinen hebben grosso modo vrede en welvaart aan het land gebracht, en het grote publiek is daar content mee, maar toch ….
De wisselwerking tussen Trump en zijn vrienden is vergelijkbaar met die tussen hem en zijn vijanden. De “blue collars” steunen hem om zijn verdiensten, maar de verwende blanke dames in de suburbs zien slechts “the big noise from Queens”, de parvenu waarop zij langs hun neusjes neerkijken en dan zijn er nog de “me-too” slachtoffers; Trump zal er goed aan doen zijn macho gedrag te temperen. Zijn voortdurende confrontaties overheersen voornoemd Republikeins goed nieuws omdat hij alsmaar hamert op zijn stokpaardjes illegale immigratie en misdaad, waar hij ook moge zijn in de USA en soms is dat ter plekke helemaal niet van electoraal belang. Zijn gedrag motiveert de boze Democraten voor de volle 100% om te gaan stemmen. De vraag is of hij de Republikeinen ook in dergelijke groten getal e kan mobiliseren?
Het zou eeuwig zonde zijn als de Democraten in november “the House of Representatives” zouden terugwinnen want na meer dan een halve eeuw van communistische S.J.W.-subversie is Trump de enige die daarmee de confrontatie aandurft en aankan. Niet omdat hij zo’n groot staatsman is maar omdat hij toevallig “ the right man at the right time on the right spot” blijkt te zijn, een straatvechter die eigenlijk kon winnen omdat het land de brutale terreur van Obama zat was en geen trek had in een “follow-op” van de meest gehate vrouw in Washington.
Deze kemphanen hebben iets gemeen: Donald Trump is voor de Democraten wat Obama is voor de Republikeinen, de rode lap voor de stier. Republikeinen zien geen leider in Obama maar een soort van “bekende Amerikaan”, bekend van TV en overlopend van bewondering voor zichzelf die de bevestiging van de kiezers eigenlijk als zijn persoonlijke, permanente mandaat ziet waar de indringer Trump niets mee te maken heeft. Zijn arrogantie jegens het Congres en weigering tot compromis, zijn gebrek aan respect voor politieke oppositie, zijn eeuwige bereidheid om hen te demoniseren als Nazi’s, waren allemaal tekenen van zijn on-Amerikaanse totalitaire karakter dat de USA wilde transformeren in een (illusoir Europees?) socialistisch land waar de overheid zich tot in de details bemoeit met de “onderdanen” en er niet voor terugschrikt die te “heropvoeden” en indoctrineren teneinde letterlijk als “onderdanige onderdanen” voor een demagogische leider als Big Brother Obama te leven. Het beeld dat de Democraten van Trump hebben wijkt niet zo sterk van af van wat de Republikeinen van Obama vinden, zij het dat dezen zich niet realiseren dat zij het land zèlf rijp hebben gemaakt voor hem door hun polarisatie. Er is geen “middle-ground” dankzij de permanente communistische “we against them” agitatie der Democraten en daar ligt de “schuldvraag”, verklaard uit Obama’s aanslag op de democratie; dit destructieve monster is een regelrechte ramp voor ons aller westerse democratie.
Gelukkig sluiten de Republikeinen – eindelijk – de gelederen zoveel mogelijk om hun winnaar, die tot nu toe zeer tastbare positieve resultaten heeft gebracht; een kwestie van gezond verstand! Slechts haatdragende egotrippers als een John McCain lieten daarbij hun emoties overheersen zonder zich ook maar te realiseren wat zij daarmee op het spel zetten.
De hamvraag hoe het verder gaat in de ongelijke strijd tegen de hollende communistische infiltratie van de westerse wereld door Big Brother zal voor een belangrijk deel worden beantwoord in de Amerikaanse verkiezingen van november. Is Trump dan nog steeds “de slimme strateeg” die de 2016 verkiezingen naar zijn hand zette of is hij slechts “het bijproduct van de haat tegen Hillary Clinton” onder miljoenen Amerikanen die de Republikeinse steun dan weer snel verspeelt?
Het consequente van de perfide Obama is dat hij ook de eigen partij heeft verscheurd, hetgeen Trump in de kaart kan spelen op onvermoede wijze. In de permanente ”progressieve” drang tot zelfdestructie is Nike een – extreem linkse – opportunistische multinational die goud garen spint in “low-cost-countries”, maar nu ook denkt garen te spinnen met een anti-Trump campagne. Die kan als een boemerang kan gaan werken voor de Democraten, die met open ogen in deze val lijken te lopen omdat in hun Nike’s campagne een niet al te snuggere “football-player” Colin Kaepernick de – waanzinnig goed betaalde – hoofdrol speelt. Hun “message” zou eigenlijk moeten zijn dat Trump slecht nieuws is en moet worden tegengehouden, maar nu verandert die in riskante provocatie: “ de Amerikaanse vlag en het volkslied zijn onze vijanden en moeten ondermijnd worden”.
Dit begon met de winst in Democratische voorverkiezingen waarbij “left-wing” Democraat Ayanna Pressley de langzittende Michael Capuano versloeg terwijl zij de anti-vlag protesten de hemel in prees. Zelfs de New York Times schreef dat de Amerikaanse vlag en het volkslied niets anders zijn dan een verraderlijke val voor de Democraten. De S.J.W. schopt overal tegenaan in hun destructieve drang, maar Nike’s stommiteit bracht hun beursnotering met enkele miljarden terug en geeft feitelijke steun aan de vaderlandslievende oppositie van meer dan honderd miljoenen kiezers die zij vol in het kruis proberen te schoppen. Dit soort anti-Amerikaans wangedrag werd vroeger nog door liberalen verworpen toen zij nog geen “alles en iedereen hatende decadente liberalen” waren die in communistische dialectiek werden grootgebracht. Maar de “deplorables” hebben het gehad met deze geestelijke terreur en laten zich hopelijk weer horen.
De aanleiding voor het Kaepernick-protest tegen het volkslied was dat het wangedrag van enkele politieagenten aan de kaak gesteld moest worden, maar dat schoot zijn doel voorbij door het volkslied, de vlag en in feite het hele land aan de kaak te stellen. Navrant is dat Martin Luther King opriep om zijn droom te volgen die diep geworteld was in “the American dream”, maar dat kunnen de decadente-liberalen niet volgen in hun permanente oprisping. Kaepernick, een middelmatige quarterback, is nu uiteraard de held van linkse extremisten en hun immense culturele invloed dankzij moreel corrupte MSM en idem internet media, maar zijn “lyrische heldensaga” zal niet erg aanslaan bij een nuchtere “swing voter”, integendeel. Een NBC News/Wall Street Journal poll toont dat kiezers met een ruime marge van 11 punten afstand nemen van de linkse vlag-hysterie, temeer omdat de betreffende vraag zo was geformuleerd dat het antwoord welhaast sympathiek moest zijn voor de activisten. Dat lukte in New York, Philadelphia en Chicago, maar werkte dus averechts in die gebieden waar de strijd om de kiezer in november het hardst zal worden gevoerd. De “approval rate” voor Nike viel afgelopen week liefst 34 punten, dus zij moeten nog maar eens goed nadenken of zij deze rituele zelfmoord willen voltooien, want als kiezers gaan beslissen op een emotioneel thema als “gebrek aan respect voor de vlag en het vaderland”, dan gaan de Democraten voor de bijl.
President Trump is een handig politieke acteur die zich desnoods in de Amerikaanse vlag wikkelt om de aandacht af te leiden van andere ongemakken. Bovendien zijn de positieve prestaties die hij na 1½ jaar kan tonen een beetje saai, maar hij speelt sowieso goed in op de kansen die de Democraten hem bieden in deze tijden van hopeloze polarisatie. Eén ding kunnen wij van de Democraten zeggen, zij hebben nog nooit een kans gemist om een goede kans te verprutsen.